Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

Χριστούγεννα!!!.. Η πιο λαμπρή μέρα του χρόνου φορτωμένη με φωνές χαράς και αγαλλίασης, με εικόνες νοσταλγικές, παιδιάστικες, ζυμωμένες με χριστουγεννιάτικα δέντρα, πλαισιωμένα από μια ταπεινή Βηθλεέμ, ένα Σπήλαιο, μια Φάτνη αλόγων που έκρυβε μέσα της τον Χριστό.

Χριστούγεννα όλο χρώματα και αρώματα απ’ το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Χαρμόσυνους ήχους απ’ τις καμπάνες των εκκλησιών και λογής λογής έθιμα μέσα και έξω απ’ το σπίτι • στο σχολείο, στη γειτονιά, στην ευρύτερη κοινωνία όπου ζούσαμε κι αναπνέαμε για την ώρα και τη στιγμή που θα καλαντίσουμε την παραμονή των Χριστουγέννων!..

”Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει..!”

Οι χριστουγεννιάτικες ψαλμωδίες δονούσαν τον νοτισμένο αέρα, που στα μάτια της φαντασίας μας αποκτούσε υπέρκοσμο φως απ’ τις στρατιές των αγγέλων που ανεβοκατέβαιναν διαλαλώντας τη γέννηση του Λυτρωτή του κόσμου.

”Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία!..” έψελναν τα μυριάδες στόματα των αγγέλων μαζί μας στον δρόμο για την εκκλησιά, απ’ όπου εκπέμπονταν μαγικά ένα γύρο οι χριστουγεννιάτικες ψαλμωδίες.

Το ”Χριστός γεννάται, δοξάσατε!”, ”Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιο τίκτει” και το απολυτίκιο ”Η γέννησή σου Χριστέ ο Θεός”, ζέσταιναν τις καρδιές μας μες στα χαράματα τα χειμωνιάτικα.

Η άδολη πίστη μας τα έβλεπε όλα εξαγνισμένα, διαφορετικά: διάφανα, χαρωπά και ευλογημένα. Ήταν σαν να κυριαρχούσε εκείνες τις γιορτινές μέρες ο κόσμος του πνεύματος στον κόσμο της ύλης και της ωμής βίας, που την αντιπροσώπευαν οι Ηρώδεις της γης.

Ήταν σαν να ανέτειλε ένα βάλσαμο παρηγοριάς σε κάθε πονεμένη ψυχή. Ένας αλλιώτικος ήλιος, ο ήλιος της δικαιοσύνης, που έδειχνε τον δρόμο της αλήθειας στην παραστρατημένη ανθρωπότητα.

Ο ήλιος της δικαιοσύνης ήταν ο Λόγος του Χριστού, που έσπρωχνε τους μεγάλους να μιμηθούν την παιδική αθωότητα, την αθωότητά μας.

”Μακάριοι όσοι φέρνουν την ειρήνη στους ανθρώπους,γιατί αυτοί θα ονομαστούν παιδιά του Θεού.” είχε πει ο Χριστός στην επί του Όρους ομιλία του και εμείς τα παιδιά τον είχαμε θρονιάσει στις καρδιές μας όχι σαν θαυματοποιό, αλλά σαν Δάσκαλο της Αλήθειας και μεγάλο Φιλάνθρωπο για τους ”άθλιους” αυτής της γης.

Έναν Φιλάνθρωπο που ζητά απεγνωσμένα η εποχή μας. Μια εποχή με σκοτεινά χρώματα, γεμάτη από εικόνες μοναξιάς και φτώχειας. Μιας μοναξιάς που την γιγάντωσε ο εγκλεισμός στα σπίτια μας λόγω της πανδημίας του covid 19.

Του θανατηφόρου ιού της ανθρωπότητας ο οποίος ήρθε για να αποτελειώσει τα κοινωνικά μας προβλήματα που κρύβονται πίσω απ’ την ψεύτικη εικόνα των Μέσων και για να παρατείνει την δεκάχρονη οικονομική δυσπραγία των περισσότερων απ’ τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων.

”Γείτονα έχεις, Θεόν έχεις…”, έλεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου πριν από χρόνια.

Μόνο που σήμερα δεν έχουμε γείτονες ή, κι αν έχουμε, τους μιλάμε και μας μιλούν πίσω απ’ τις μάσκες. Έτσι κι αλλιώς, χρόνια τώρα, ο λόγος μας μεταξύ μας έχασε την επικοινωνιακή, συνδετική λειτουργία του, γιατί γέμισε από ζιζάνια αντιπαλότητας, ζήλιας και φθόνου.

Χριστούγεννα μοναξιάς και φτώχειας τα τωρινά, με κλειστές εκκλησιές και χωρίς καμπάνες να δονούν χαρμόσυνα τον αέρα. Με το συναίσθημα να τείνει να εξατμιστεί στις καρδιές των νέων μας, γιατί έμειναν με ψαλιδισμένα φτερά μετά την λαίλαπα των μνημονίων και την ανεργία που τους έχει τσακίσει.

Και τώρα με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό αισθάνονται πιεσμένοι και καταπιεσμένοι από κάθε λογής καταστάσεις μέσα στα σπίτια τους. Σε σπίτια σωστές φυλακές, που έχουν μετατραπεί – αντί για εστίες γιορτινών συνευρέσεων – σε στενούς χώρους προβληματισμού και αδιεξόδου.

Τα μάτια της Πολιτείας είναι γυάλινα, άφιλα για τους άνεργους στην Ελλάδα. Πολύ περισσότερο για τους νέους της, που ζουν μια ισοπεδωτική καθημερινότητα χωρίς φως στην άκρη του τούνελ.

”Μην ψάχνεις για δουλειά εδώ. Το κράτος μας υπολειτουργεί πέρα και πάνω απ’ τις κυβερνήσεις κι ας λένε πως είναι ”κοινωνικό κράτος”…, σκέπτονται θλιβερά τα λόγια των γονιών τους, καθώς βλέπουν αυτό να τους προσπερνά ή να τους παρηγορεί με κούφιες υποσχέσεις, τις ίδιες που δίνει και στα λαϊκά στρώματα που τα δέρνει η φτώχεια.

Μια φτώχεια που – στα ακραία της όρια – κρύβεται στην αποκρουστική εξαθλίωση του καταυλισμού του Καρά Τεπέ στη Λέσβο (όπου οι αρουραίοι μπαινοβγαίνουν στα μουσκεμένα αντίσκηνα των προσφύγων και των μεταναστών δαγκώνοντας τα απροστάτευτα παιδιά τους) και στα χαρτονένια σπίτια των άστεγων, τους οποίους σπεύδουν να φωτογραφίσουν ανέμελα οι περαστικοί, αφού τους αφήσουν κάπου στην άκρη ένα φιλοδώρημα ελεημοσύνης.

”Η Ελλάδα είναι ανάμεσα στις χειρότερες χώρες για να ζει κάποιος εν μέσω πανδημίας”, λέει το Bloomberg, κι αυτό φαίνεται απ’ τα κρούσματα ανά μήνα και τα ποσοστά θνησιμότητας.

Φαίνεται κι από την αρρώστια που περνάει η ελληνική κοινωνία, η οποία- πιεσμένη απ’ τον υγειονομικό εγκλεισμό (που γονάτισε την οικονομική δραστηριότητα), τον φόβο μετάδοσης του ιού και την κλιμακούμενη ελληνοτουρκική κρίση – κολυμπάει αναγκαστικά στη θάλασσα της μοναξιάς της αναζητώντας απεγνωσμένα σανίδα για την σωτηρία της.

Ωστόσο, πέρα και πάνω απ’ αυτά – μέρα που είναι – υπάρχει το φως το ανέσπερο της Βηθλεέμ που δίνει νόημα στη ζωή του ανθρώπου και μπορεί να τον οδηγήσει, όταν παραστρατήσει. Μπορεί να θερμάνει την πονεμένη καρδιά της πάσχουσας κοινωνία μας και να φωτίσει τη συνείδησή της. Να της δώσει θάρρος και υπομονή και να απαντήσει στην παραίτησή της με την ελπίδα.

”Δεύτε προς με… Εγώ ειμί το φως του κόσμου • ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία…” ήταν τα λόγια του Ιησού, που έδειξε σ’ όλους τον δρόμο για τους φωτεινούς ορίζοντες της ζωής. Της αληθινής ζωής που δεν ξέρει από υποκρισία, σκληρότητα και αδικία. Δεν ξέρει από εκμετάλλευση των αδυνάτων, από πόνους, δάκρυα και απελπισία.

Γι’ αυτό, ας φορέσουμε ένα ρούχο αισιοδοξίας. μέρα που είναι. Ας ξεχάσουμε την οικονομική μας στενότητα, το άγχος των εμβολίων για τον covid, τα δώρα των Χριστουγέννων που δεν πληρώθηκαν και το πρόβλημα της αιθαλομίχλης που μας πνίγει.

Ας ανοίξουμε πόρτες, παράθυρα, για να μπει το πνεύμα των Χριστουγέννων στο σπίτι και την καρδιά μας. Και σ’ ένα διάλειμμα της γιορτινής ευθυμίας, ας επισκεφτούμε νοερά τα ακριτικά φυλάκια της πατρίδας μας και τους φρουρούς που φυλάνε Θερμοπύλες στις τέσσερις άκρες της Επικράτειάς της, για να μοιραστούμε μαζί τους το ροδοψημένο γουρουνόπουλο και το χριστόψωμο του σπιτιού μας.

Κι ύστερα φεύγοντας, ας ανάψουμε ένα κερί σ’ ένα από εκείνα τα μαγικά ”εκκλησάκια του Παπαδιαμάντη” που είναι χαμένα στο ελληνικό Αρχιπέλαγος, για να κάνει ο Θεός φωτερά τα σκοτάδια στον εθνικό και κοινωνικό βίο μας και να σβήσει μονοκοντυλιά ό,τι αρνητικό σχεδιάζει η τουρκική βαρβαρότητα για την Κύπρο, τη Θράκη και τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά μας!..

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)