Όσο δεν ζητάμε να επιρριφθούν οι ευθύνες στους υπεύθυνους της σφαγής, δεν πρόκειτια να χτυπήσουν την πόρτα μας η ειρήνη, η δικαιοσύνη και η νομιμότητα

ROBOSKİ, τέλη Απριλίου 2013.
Ο καιρός είναι χάλια.
Βρέχει ασταμάτητα.
Ανηφορίζουμε σε έναν δρόμο που ελίσσεται σαν φίδι στα ομιχλώδη βουνά.
Φθάνουμε στα σύνορα του Ιράκ,
κινούμαστε για το Ρομπόσκι …
Ένα σπίτι χωρικών στη μέση ενός κήπου με δέντρα.
Στο εσωτερικό του είναι καλυμένο με χαλιά και μιντέρια, με μαξιλάρια παντού.
Βγάζουμε τα παπούτσια μας και μπαίνουμε σε ένα μεγάλο δωμάτιο.
Πρώτον, μας προσφέρουν τοπικό τσάι…
Περιμένουμε τις μάνες.
Όλα είναι όπως τα περίμενα …
Με κορνίζες φωτογραφίες των παιδιών τους στα χέρια τους
μητέρες με μαντίλα και τοπικά ρούχα έρχονται.
Κάθονται γύρω μας ήσυχα.
Όλες είναι ηλικιωμένες.
Ο πόνος ρέει από τα πρόσωπά τους.

Λυπημένος, βαρύς αέρας.
Σαν να ξέρω τι θα συμβεί
μια οικεία θεατρική σκηνή στήνεται μπροστά μου …
Λέω σαν να ξέρω, γιατί έχω διαβάσει τόσες πολλές συνεντεύξεις για το Ρομπόσκι …
Πριν γράψω τα δικά μου άρθρα για το Ρομπόσκι
παρακολούθησα το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του Ümit Kıvanç πολλές φορές …
Τα πρόσωπα των περισσότερων από αυτούς που μπαίνουν ήσυχα στο δωμάτιο είναι οικεία …
Ήρθε η ώρα να μιλήσουν.
Ξέρω τι να πουν …
Όταν οι μάνες των νεκρών άρχισαν να μιλούν η μια μετά την άλλη,
ένας πόνος μέσα μου που δεν περίμενα ποτέ
άρχισε να κλαδεύει τα σωθικά μου.
Μιλούν τόσο αληθινά …
Ο πόνος και η θλίψη τους έρχεται από τα βάθη της καρδιάς τους
Έρχεται έτσι, κατά κύματα…
Αν και έζησαν τον πόνο του χαμού των παιδιών τους
αλλά και την άδικη συμπεριφορά του κράτους προς τις ίδιες, οι μανάδες στέκουν με αξιοπρέπεια και με ψηλά το κεφάλι τους …
Τα αθώα παιδιά αυτών των μανάδων,
ακριβώς 34 ζωές, στις 28 Δεκεμβρίου 2011,
εκείνη την καταραμένη νύχτα, κομματιάστηκαν από τις βόμβες των πολεμικών αεροσκαφών του τουρκικού κράτους …
Όμως οι δράστες δεν έχουν βρεθεί ποτέ.
Ούτε οι υπεύθυνοι που έδωσαν τις διαταγές έχουν βρεθεί.
Το κράτος θεώρησε ότι ακόμη και μια συγγνώμη είναι πολύ για τις μανάδες…
Η κυβέρνηση έχει αποφύγει μέχρι τώρα να ζητήσει συγγνώμη από τις μανάδες.
Καθώς ακούω τις μητέρες, αρχίζω να ρίχνω δάκρυα μέσα μου.
Μιλά χωρίς να υψώνει τη φωνή της:

Αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη για τη σφαγή στο Ρομπόσκι
κανείς να μην μιλά για ειρήνη

Μια άλλη μάνα πάλι λέει:

Αν βρεθούν οι δράστες,
τότε θα πιστέψουμε στην ειρήνη.

Και πάλι, η κραυγή μιας μάνας:

Όσο το κράτος δεν ζητά συγγνώμη από εμάς
ούτε εργοστάσιο θέλουμε απ’ αυτό
ούτε θέσεις εργασίας …

Η κραυγή μιας μάνας για δικαιοσύνη:

Φυσικά δεν είμαστε κατά της ειρήνης.
Αλλά πρώτα θα πρέπει να αποκαλυφθούν εκείνοι που σκότωσαν τα 34 παιδιά μας.

Ένας πατέρας σηκώνεται:

Ούτε ένας υπεύθυνος ακόμη
δεν παραπέμφθηκε στο δικαστήριο.
Ωστόσο, οι δράστες είναι γνωστοί,
και εκείνοι που έδωσαν τη διαταγή είναι γνωστοί. 
Το κράτος γνωρίζει τι έγινε.
Η Έκθεση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης για τη σφαγή στο Ρομπόσκι
είναι ένα αίσχος.

Ακούω μια μητέρα δίπλα μου:

Ακόμα κι αν περάσουν εκατό ή χίλια χρόνια,
ό,τι και να συμβεί
εμείς δεν θα ξεχάσουμε αυτήν τη σφαγή.

Η φωνή του πατέρα:

Ένας πρωθυπουργός, ο Τ. Ερντογάν, που έκανε τα πάντα
για να εξασφαλίσει μια συγνώμη από το Ισραήλ 
που σκότωσε 9 Τούρκους πολίτες, 
γιατί δεν ζητά συγγνώμη για τις 34 ψυχές μας;
Ένας πρωθυπουργός 75 εκατομμυρίων
που λέει ότι θα πάει στη Γάζα,
γιατί έστω για μια φορά
δεν ήλθε στο Ρομπόσκι μέχρι σήμερα;
Έγινε μια σφαγή,
γιατί για μια ολόκληρη εβδομάδα
ο πρωθυπουργός δεν είπε τίποτα γι’ αυτό;

Και φωνάζει:

Ο πρωθυπουργός δεν έχει συνείδηση;

Το μάτι μου καρφώνεται σ’ αυτήν τη φωτογραφία.
Κρατάει σφιχτά και με τα δύο χέρια του
τη φωτογραφία με κορνίζα του γιού του.
Φωτογραφήθηκε με φόντο πολύχρωμα λουλούδια,
ορμητικά νερά,
και λευκά περιστέρια,
μια φωτογραφία αφιερωμένη στη μητέρα του.
Γράφει κάτω από τη φωτογραφία:

KARKER ENCÜ,
γεννήθηκε το 1995,
έπεσε μάρτυρας τις
28 Δεκεμβρίου 2011.

Έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο μια μια μάνα.
Νομίζω ότι βλέπουμε ο ένας τον άλλον.
Αλλά δεν με βλέπει.
Η σκέψη της είναι αλλού, μακριά.
Σηκώνομαι και πάω δίπλα της.
Έβαλα το χέρι μου στον ώμο της μητέρας.
Τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα.
Με αποκαλεί “γιέ μου”,
“Ο γιος μου, όπως όλα τ απαιδιά που χάθηκαν, είχαν όνειρα.”
Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.

Η φωνή της Ayla Akat φτάνει πολύ μακριά:

Έλεγαν, να κάνουμε κάτι, για να μην κλαίνε οι μανάδες.
Εγώ είδα νέους, ακόμα και παιδιά
να κλαίνε ασταμάτητα,
όταν σήκωναν τα 34 φέρετρα. 
Όταν σκουπίσουν αυτοί οι νέοι και τα παιδιά
τα δάκρυά τους
θα αρχίσουν να σκέφτονται.
Τι πέρασαν;
Ποιούς έχασαν;
Πώς τους έχασαν;
Πώς θα καλύψουν το κενό τους;
Γιατί τους συνέβη αυτό;
Πείτε μας:
Ποιό ήταν το έγκλημα που έκαναν αυτά τα παιδιά, 
εκτός του ήταν Κούρδοι και γεννήθηκαν στο Κουρδιστάν;

Ακούγεται η φωνή από το βήμα του Κοινοβουλίου του Levent Gök, βουλευτή Άγκυρας του  CHP :

Πριν από εννέα χρόνια στο Uludere-Roboski,
38 νέοι, το βράδυ της 28ης Δεκεμβρίου,
όπως έκαναν πάντα και
όπως το γνώριζε όλη η Ασφάλεια,
πήγαν στην άλλη πλευρά των συνόρων,
στους συγγενείς τους,
να αγοράσουν ντίζελ. Τις 20:00 εκείνη την ημέρα
ο εναέριος χώρος έκλεισε. Τις 21.39
άρχισε η αεροπορική επιδρομή,
από την οποία οι 34 από τους 38 πολίτες μας πέθαναν.
Το κρίσιμο σημείο στην υπόθεση του Uludere είναι το εξής:
Την επίθεση στο Uludere
την έλαβαν μαζί ο Αρχηγός Τμήματος Πληροφοριών Γενικού Επιτελείου
και σημερινός Αρχηγός Επιτελείου Yaşar Güler,
ο Hulusi Akar, νυν Υπουργός Εθνικής Άμυνας,
ο τότε αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Necdet Özel,
και όλη η ιεραρχία του κράτους, 
στρατιωτική και πολιτική.
Και αυτός είναι ο λόγος
που μέχρι σήμερα δεν έχει διαλευκανθεί η υπόθεση αυτή.

Όσο δεν αναζητούνται οι ευθύνες εκείνων που έδωσαν τις εντολές,
όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη,
πώς θα χτυπήσει την πόρτα αυτής της χώρας 
η ειρήνη, η ηρεμία και η δικαιοσύνη;
Τι μπορούν να κάνουν όλοι αυτοί που απευθύνουν πάντα αυτές τις ερωτήσεις,
όσοι γράφουν πάντα τα ίδια άρθρα;
εκτός από το να ζουν σε θλίψη; 

Πηγή: t24.com.tr