Ιστορικά, το κουρδικό πρόβλημα είναι ένα πρόβλημα ελευθερίας και (οντολογικής) ύπαρξης. Από την ίδρυσή του, το τουρκικό κράτος ακολουθεί μια πολιτική που αρνείται την ελεύθερη και δημοκρατική ύπαρξη του κουρδικού λαού. Αντιμέτωπος με τις πολιτικές της άρνησης, της απόρριψης και της αφομοίωσης, ο αγώνας του κουρδικού λαού για να διατηρήσει την ύπαρξή του είναι ένας δίκαιος και φυσικός αγώνας.

«Οι επιθέσεις εναντίον του κουρδικού λαού είναι παρόμοιες με τις γενοκτονίες που υπέστησαν οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι και οι Εβραίοι που έλαβαν χώρα μετά τα χρόνια του 1915. Το PKK εμφανίστηκε ως κίνημα άμυνας ενάντια στις πολιτικές της καταστροφής, της άρνησης και κατά της αφομοίωσης των Κούρδων στην Τουρκία. Στην πραγματικότητα, ο αγώνας του PKK δημιούργησε στην Ευρώπη κάποια ευαισθησία στο κουρδικό πρόβλημα. Αντίθετα, το τουρκικό κράτος κατέφυγε σε διμερείς σχέσεις βασισμένες σε ορισμένα συμφερόντα με τα ευρωπαϊκά κράτη. Μέσω της Γερμανίας και της Γαλλίας άσκησε διάφορα μέσα πίεσης. Ως αποτέλεσμα, η Γερμανία και η Γαλλία απαγόρευσαν επίσημα τις κουρδικές ενώσεις και το PKK τον Ιούνιο και τον Νοέμβριο του 1993. Τα ευρωπαϊκά κράτη όχι μόνο επέβαλαν αυτές τις απαγορεύσεις, αλλά έθεσαν επίσης το PKK στον «κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η συμπερίληψη του ΡΚΚ στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων έγινε σε μια στιγμή που το ΡΚΚ ανέστειλε τον ένοπλο αγώνα για να προτείνει μια δημοκρατική λύση με πολιτικά μέσα. Αυτή η απόφαση ήταν μια καθαρά πολιτική απόφαση. Σε τρεις χωριστές υποθέσεις που ολοκληρώθηκαν στο Βέλγιο το 2019, και σε μια υπόθεση που συνήφθη από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κρίθηκε ότι “η σύγκρουση μεταξύ του ΡΚΚ και του τουρκικού κράτους είναι ένας διμερής πόλεμος”, ότι το PKK δεν μπορούσε να κριθεί στο πλαίσιο μιας τρομοκρατικής οργάνωσης».

Διαβάστε τη συνέχεια στο Kurdishvoice.gr