Σουλάτσαρε επιδεικτικά τα γυαλιστερά του πλοία ο τουρκικός στόλος, ενώ παιάνιζε τις αυτοκρατορικές, οθωμανικές φιλοδοξίες της «γαλάζιας πατρίδας» ο Σουλτάνος Ερντογάν, φτάνοντας την εθελότυφλη υπερμετρωπία των βλέψεών του σε όλη την Μεσόγειο, μέχρι και… τον Ατλαντικό.

Την ίδια ώρα το ερευνητικό σκάφος «Μπαρμπαρόσα», και με το πειρατικό αρπακτικό θράσος που τρομπετίζει το όνομά του, παραβίαζε πλαισιωμένο με δύο πολεμικά πλοία την Κυπριακή ΑΟΖ και το ακολούθησε στην Κυπριακή ΑΟΖ το ερευνητικό «Τουργούτ Ρέις». Έρευνες και κινήσεις με σημειολογικό κυρίως χαρακτήρα, αφού οι έρευνες έγιναν στο βόρειο τμήμα του οικοπέδου ή αλιπέδου 7, εκεί όπου δεν υπάρχουν ενδείξεις, και απλά, όπως υπέδειξε ειρωνικά ο Έλλην ΥΠΕΞ, σε μια δύσκολη για την Τουρκία οικονομική συγκυρία, «ξοδεύουν άσκοπα λεφτά για να μαζεύουν λάσπη».

Και η μεν «σημειολογία» της νεο-οθωμανικής Τουρκίας είναι να υποδείξει στις παράκτιες στην Ανατολική Μεσόγειο χώρες που υπέγραψαν συμφωνίες για την αναζήτηση κι εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων που φαίνεται να κρύβει η Ανατ. Μεσόγειος ότι είναι και αυτή μια δύναμη στην περιοχή, υπολογίσιμη αν όχι «αυτοκρατορικά ηγεμονική», και τίποτε απ’ ό,τι συμβαίνει στην Ανατολική Μεσόγειο δεν μπορεί να την αφήνει απ’ έξω. Είναι ψιλά γράμματα για την Τουρκία αν το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας δεν της αναγνωρίζει τέτοια δικαιώματα ΑΟΖ νοτίως της Κύπρου αφού μεσολαβεί η Κύπρος με την δική της ΑΟΖ: συνοπτικώς, μονομερώς κι ετσιθελικώς, η Κύπρος ως κράτος δεν υπάρχει, υπάρχει η ελληνοκυπριακή διοίκηση, που μοιράζεται την Κύπρο με τα δικαιώματα, όπως βολεύει σε αυτήν την περίσταση, «οριζόντιας ιδιοκτησίας» καθ’ άπασαν την επικράτεια της Κύπρου, άρα και στην ΑΟΖ της εν συνόλω – αναρωτιέται κανείς πώς θα διάβαζε τα τουρκοκυπριακά και κατά αυθαίρετη προέκταση τουρκικά συμφέροντα αν είχε βρεθεί πετρέλαιο βορείως της κατεχόμενης Κυρήνειας.

Αλλά, εδώ πρόκειται για μια Τουρκία που «ό,τι θυμάται χαίρεται», που με την ίδια ειρωνική ανάγνωση από τον Έλληνα Υπεξ κ. Δένδια «διαβάζει τον 21ον αιώνα με εγχειρίδιο του 19ου και αρχών του 20ού αιώνα» κι απαιτεί, οθωμανικώ δικαίω, «την δεκάτη», φόρο υποταγής σε ό,τι προσοδοφόρο συμβαίνει στην περιοχή. «Τούρκον είδες, ριάλια θέλει – κι άλλον είδες, κι άλλα θέλει», όπως υπεδείκνυε σοφά ο Ιμβριώτης Τουρκολόγος καθηγητής Νεοκλής Σαρρής. Αλλά, το παρόν δεν θα αναλύσει πολιτικά τις επεκτατικές κι ηγεμονιστικές βλέψεις της Τουρκίας, που άλλωστε αυτές τις μέρες εκμεταλλεύεται την εξουθένωση της Συρίας για να εισβάλει, ανοίγοντας κι άλλο μέτωπο, και βαυκαλιζόμενοι με το αδοκίμαστο δόγμα των δυόμισι πολέμων – μάλλον μισών αντιπάλων, στην πραγματικότητα. Θα μείνει στην ηγεμονιστική σημειολογία του σουλάτσου του στόλου της στην Κυπριακή ΑΟΖ, για να γυρίσουμε κι εμείς στα «σημειολογικά» ανάλογα άλλων «σουλάτσων αυτοκρατορικών στόλων», και μάλιστα στους καιρούς που ζούσε ακόμα, έστω ως Μέγας Ασθενής, η Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Ήξεις, επιδείξεις, εν τω πολέμω θνήξεις

Η εικόνα, λοιπόν, της «ηγεμονικής επίδειξης» του αυτοκρατορικού στόλου του Ερντογάν στις θάλασσές μας, με σαφείς τις προθέσεις «προβολής δύναμης», «projection of power» όπως θα το ονόμαζαν οι διεθνοσχεσίτες, ανακαλεί στον νου μας έναν άλλο «αυτοκρατορικό στόλο», μιας χερσαίας κατά βάση, ηπειρωτικής αυτοκρατορίας με καινοφανείς θαλάσσιες φιλοδοξίες. Ήταν οι δεκαετίες από το 1866 έως το 1918, και ήταν η ιδεολογικά φίλια προς τους Οθωμανούς Αυστρουγγαρία. Σε πόλεμο προς τους Ιταλούς, που ανακτούσαν και βεβαίωναν την ανεξαρτησία τους στον 3ον Πόλεμο της Ιταλικής Ανεξαρτησίας, οι Αυστριακοί είχαν ναυπηγήσει έναν ισχυρό, και καινουργή, απαστράπτοντα στόλο: τον «αυτοκρατορικό και βασιλικό στόλο», ή γερμανιστί για να ακούγεται ακόμη πιο αυτοκρατορικός, «kaiserliche und königliche Kriegsmarine». Ενώ είχε παραμεληθεί από την ηπειρωτική αυτοκρατορία μέχρι του 1867, μετέπειτα, και μέχρι το 1918 όταν καταλύθηκε η Αυστρουγγαρία – και μαζί κι ο στόλος της, ο k.u.k. Kriegsmarine της αναπτύχθηκε να γίνει η ισχυρότερη ναυτική δύναμη στην Αδριατική και την Μεσόγειο, έχοντας δει δράση στον Πόλεμο των Μπόξερ και μάλιστα συμβάλλοντας τις πρώτες βολές στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κανονιοβολώντας το Βελιγράδι στις 29 Ιουλίου 114, την μέρα όταν η Αυστρία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Σερβίας.

Παρά κάποιες πρώτες «νικηφόρες» ναυτικές δράσεις κι έχοντας μετά αποκλειστεί στην Αδριατική, εξαιτίας του ναυτικού «φράγματος του Οτράντο» που έστησαν οι Σύμμαχοι, ο στόλος του k.u.k. Kriegsmarine περιορίστηκε σε περιπολίες στην Αδριατική. Στην ιστορία παρέμεινε γελαστικά όμως ως ο στόλος που ήταν τόσο απαστράπτων και θαυμαστά καινουργής στα μάτια των ναυάρχων του, που οι Αυστριακοί δεν τολμούσαν να διακινδυνεύσουν τα πανέμορφα ναυτικά παιχνίδια τους, τα μεγάλα πλοία επιφανείας και καταδρομικά τους, και περιορίστηκαν στην δράση των υποβρυχίων, «out of sight, out of fear», εκτός θέας, χωρίς φόβο. Μία μόνη προσπάθεια «δικαιολόγησε» την ύπαρξη των τεσσάρων μεγάλων θωρηκτών, τεσσάρων ταχέων καταδρομικών, τριών αντιτορπιλικών, τεσσάρων τορπιλακάτων και πολλών υποβρυχίων που επιχείρησαν μόνο μια απόπειρα με όλη την φοβερή δύναμη του στόλου να διασπάσουν το φράγμα του Οτράντο. Αλλά η βύθιση του θωρηκτού Szent István από μια ιταλική τορπιλάκατο έκλεισε τον απαστράπτοντα στόλο για το υπόλοιπο του πολέμου στην Αδριατική, να αποφεύγουν πεισματικά κάθε πρόκληση των Ιταλών για αναμέτρηση. Τελικά, κατέφυγαν στο Λιμάνι της Τεργέστης, άπραγοι και άκαπνοι, και πάντα γυαλιστεροί, να τους θαυμάζουν οι κυρίες και τα παιδιά και οι ναύαρχοι στην προκυμαία. Και να τον δωρίσουν τελικά οι νικητές, ολόκληρο κι ως είχε, αγρατζούνιστο και γυαλιστερό, στην νικήτρια Σερβία, το 1918.

Αναμετρήσεις, επακουμβήσεις και κρυφτούλια σε κρίσιμα νερά

Σκέψεις κι ανακλήσεις κι αναλογίες που αβίαστα κάνει κανείς βλέποντας τον μεγάλο στόλο των Οθωμανών να σουλατσάρει εκεί που το μπορεί άφοβα, να αποφεύγει όμως προκλήσεις στο Αιγαίο, θυμώνοντας μονάχα και διαμαρτυρόμενοι όταν βλέπουν τον Αμερικανό ΥΠΕΞ να γελά με τον Έλληνα ομόλογό του, βλέποντας στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών τον πίνακα για την ναυμαχία της Λήμνου, το 1919, όταν ο ναύαρχος Κουντουριώτης, με το εύδρομο θωρηκτό «Αβέρωφ» έβαλε στο κυνήγι τον τουρκικό στόλο, κλειδώνοντάς τον στα Δαρδανέλλια και διασφαλίζοντας για την Ελλάδα το σύνολο των ελληνικών, ούτως ή άλλως, νησιών του Αιγαίου.

Αγρατζούνιστοι δεν έμειναν εντελώς, βέβαια, οι Τούρκοι, αφού ένα κοκόρεμα που επεχείρησαν με την πιο καμαρωτή, απαστράπτουσα κι αυτή ναυαρχίδα τους, ενάντια στην φρεγάτα «Λήμνο» και τον πολύπειρο θαλασσόλυκο πλοίαρχό της έστειλε το τουρκικό πλοίο στον ναύσταθμο για επισκευές μηνών και τον πλοίαρχό του πίσω στην Σχολή Δοκίμων για ιδιαίτερα κι επαναλήψεις. Οι πολιτικοί έσπευσαν μιαν αποσιωπητική «πολιτική επάλειψη» της επακούμβησης, που στην πραγματικότητα ήταν μια πραγματική ναυμαχία, μια αποφασιστική αναμέτρηση όπως αυτές που συνεχίστηκαν αργότερα γύρω από το Καστελόριζο και συνεχίζουν καθημερινά, στην περιοχή ανάμεσα στην Κάρπαθο, Ρόδο και Καστελόριζο, με τουρκικά αεροσκάφη να προσπαθούν λυσσαλέως, αλλά ανεπιτυχώς, να εντοπίσουν τα προηγμένα «αόρατα» ελληνικά υποβρύχια. Σε περιοχή που αναδεικνύεται ως στρατηγικά κρίσιμη – αλλά όχι «διαφιλονικούμενη» όπως πονηρά την ονομάζει ο αγγλογερμανικός Τύπος, αφού εδώ, με την καθαρή επικράτειά της η Ελλάδα ελέγχει την ελεύθερη έξοδο της Τουρκίας στην ΝΑ Μεσόγειο, τόσο καυτή με τα υποσχόμενα κοιτάσματα φυσικού αερίου της. Αλλά και εγείροντας αγκαθωτά όρια στις νεο-οθωμανικές βλέψεις του Ερντογάν να διεκδικήσει ανάκτηση της παλαιάς οθωμανικής δόξης σε ό,τι θυμάται – κι ό,τι θυμάται χαίρεται – ως δικαιωματικό οθωμανικό «βιλαέτι», αφού, όπως καυστικά κι εύστοχα υπέδειξε ο Έλλην ΥΠΕΞ, Νίκος Δένδιας, «Η Τουρκία διαβάζει τον 21ον αιώνα με εγχειρίδιο του 19ου αιώνα».

Ας διαβάσει πιο προσεκτικά, ωστόσο. Θα δει ο νοσταλγός του Κοκκινογένη πειρατή, του Μπαρμπαρόσα Ερντογάν ότι οι πιο σημαντικές ήττες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, από την εποχή της κορύφωσης της ακμής της, τον 16ον αιώνα, κι όσες κατά καιρούς περιέκοπταν την δύναμή της και ψαλίδιζαν τα «μεγαλεία» ήσαν ήττες στην θάλασσα. Σε ναυμαχίες. Μαύρα και Στύγια νερά αποδεικνύονταν οι «γαλάζιες θάλασσές» της. Είτε στην ναυμαχία της Ναυπάκτου, Lepanto, το 1571, είτε στην ναυτική συντριβή στο Ναβαρίνο, το 1827, που απελευθέρωσε την Ελλάδα, είτε στην Ναυμαχία της Λήμνου το 1919, όπου το εύδρομον θωρηκτό του «Αβέρωφ» υπό τον τολμητία Ναύαρχο Κουντουριώτη ύψωσε το Ζ και μόνο κατατρόπωσε έμφοβο τον τουρκικό στόλο, απελευθερώνοντας το Αιγαίο, κι ας θυμηθούμε και την νίλα του βυθισμένου αύτανδρου από τους ίδιους αντιτορπιλικού «Κοτζάτεπε», στην Κύπρο το ’74.
Ακούει τα κύματα της ιστορίας, λοιπόν, ο Σουλτάνος, ήταν ξανά και ξανά τα νερά μας μοβόρικοι εκδικητές στις αφιονιστικές ημισέληνες μεγαλαυχίες, δεν συγχωρεί η ελληνική θάλασσα, από τον καιρό του Ξέρξη το έμαθαν οι Ασιάτες «Μεγάλοι Βασιλείς»

«και, να, τότε των Ελλήνων
τα πλοία ένα γύρο με πολλή επιδεξιοσύνη
από παντού χτυπούσανε, και τα σκαριά μας
αναποδογυρίζονταν και δεν μπορούσες
να βλέπεις πια τη θάλασσα που ήταν γιομάτη
από ναυάγια καραβιών κι ανθρώπων φόνο…» (Αισχύλου Πέρσες, 415-20).

Αλλά, ας ακούμε κι εμείς την ιστορία μας. Οπλίζοντας νου και ψυχή, και με τα κατάλληλα εξοπλιστικά προγράμματα, χωρίς αναστολές κι υπαναχωρήσεις, ας ξεκαθαρίσουμε σε εχθρούς και «συμμάχους» ότι πολιτική μας είναι μια Θουκυδίδεια ανάγνωση τού «μέγα το της θαλάσσης κράτος», ως αμετακίνητη και μη διαπραγματεύσιμη πολιτική της αποφασισμένης Ελλάδος στην νοτιανατολική Μεσόγειο, στα νερά που, με αέρια ή όχι, ενώνουν και δεν απομακρύνουν την Κύπρο από τον εθνικό κορμό.

ΠΗΓΗ: Sigmalive