Γράφει ο Βασίλειος Λ. Κωνσταντινόπουλος, Καθηγητής Πανεπιστημίου

Μια έστω και φευγαλέα ματιά αν ρίξει κανείς στην ιστορία του 20^ου αιώνα και συγκεκριμένα στις σχέσεις Ελλάδος και Τουρκίας με τα δυτικά κράτη, διαπιστώνει τη μεγάλη απόκλιση στις σχέσεις των δυτικών κρατών απέναντι στην Τουρκία και την Ελλάδα, λαμβανομένης υπ’ όψιν της προσφοράς των δύο κρατών απέναντι στη Δύση. Η Ελλάδα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο γνώρισε τον εθνικό διχασμό, για να προσχωρήσει στην Entente στη σύγκρουσή της με τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες.

  Αντίθετα η Τουρκία είχε ταχθεί με το μέρος αυτών κατά των κρατών της εγκάρδιας συνεννόησης.

  Το 1922 στη Μικρασιατική καταστροφή, οι μικρασιάτες Έλληνες σφαγιάζονταν από τα όπλα των συμμάχων και υπό τα αδιάφορα όμματα των στρατιωτικών τους δυνάμεων. Όσον αφορά δε τον ξεριζωμό από τις πατροπαράδοτες εστίες τους, εστίες που έπρεπε να αποτελούν μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, γιατί εκεί αναπτύχθηκε το ευρωπαϊκό πνεύμα, αυτός, εκτός από τα στρατηγικά λάθη της ελληνικής πλευράς, πρέπει να χρεωθεί στην εγκληματική πολιτική των συμμάχων, τα συμφέροντα των οποίων εξυπηρετούσε η αναγνώριση του Κεμάλ, μολονότι ήταν αυτός που τους κατέσφαξε στην εκστρατεία της Καλλίπολης.

  Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αρκεί να θυμίσουμε πάλι ότι η Ελλάδα ενίσχυσε τους Συμμάχους ηθικά με τη νίκη της κατά της Ιταλίας και έμπρακτα με την ηρωική εθνική αντίσταση κατά των γερμανικών δυνάμεων κατοχής. Ειδικότερα η υποστήριξη του συμμαχικού σχεδίου ANIMALS, που προέβλεπε εκτεταμένες πράξεις σαμποτάζ στην Ελλάδα, με σκοπό να παραπλανηθούν οι Γερμανοί ως προς τον χώρο απόβασης των συμμαχικών δυνάμεων στη Νότια Ευρώπη οδήγησε σε σφαγή του άμαχου πληθυσμού μας με τις λεγόμενες γερμανικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, αφού, αν και τελικά η συμμαχική απόβαση πραγματοποιήθηκε στη Σικελία τον Ιούλιο του 1943, εμείς ως χώρα πληρώσαμε το βαρύ τίμημα αυτής της παραπλανητικής τακτικής. Πρόκειται στην ουσία περί μιας απάτης ολκής που απέβη σε βάρος των Ελλήνων και υπέρ των συμμαχικών συμφερόντων. Ο Christopher Woodhouse, που έπεσε με αλεξίπτωτο στην Ελλάδα, για να οργανώσει τις ομάδες ανταρτών σε μια ενιαία δράση, όπως στον Γοργοπόταμο, εξομολογήθηκε χρόνια αργότερα ότι δεν εγνώριζε αυτά τα συμμαχικά σχέδια. Το τίμημα που η Ελλάδα πλήρωσε ήταν χιλιάδες άμαχοι εκτελεσθέντες, κατεστραμμένη οικονομία και υποδομές, θυσίες δηλαδή που δεν έτυχαν της ανάλογης αναγνώρισης από τους Συμμάχους.

  Αντίθετα οι Τούρκοι κράτησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μια ευμενή για τους Γερμανούς ουδετερότητα, στέλνοντας βέβαια και πρώτες ύλες για την πολεμική τους βιομηχανία. Την «ουδετερότητά» τους αυτή κράτησαν οι Τούρκοι, παρά τις πιέσεις του Τσώρτσιλ, που, ως δέλεαρ, προσέφερε τα Δωδεκάνησα στην Τουρκία, υπό τον όρο συμμετοχής της στον πόλεμο κατά της Γερμανίας. Η υποστήριξη της Γερμανίας προς την Τουρκία μέχρι σήμερα ξεκίνησε από το 1878, οπότε η ηττηθείσα στον 11ο Ρωσοτουρκικό πόλεμο, Οθωμανική Αυτοκρατορία, ζήτησε από τον γερμανό αυτοκράτορα, Γουλιέλμο Α΄, βοήθεια για την αναδιοργάνωση του οθωμανικού στρατού,, την οποία ανέλαβε ο πρώσος στρατηγός φον Γκολτς και με την τακτική του οποίου οι Τούρκοι μας νίκησαν στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Έκτοτε, τις τουρκικές στρατιές διοικούσαν γερμανοί στρατηγοί, όπως ο φον Λόσσο, ο Μαξ Σλέε, ο φον Φόλκενχάιν, με αντιπροσωπευτικότερο τον Λήμαν φον Σάντερς, νικητή στην Καλλίπολη και κύριο εισηγητή της εκτόπισης των χριστιανικών πληθυσμών από τα παράλια στα βάθη της Μικράς Ασίας. Οι Γερμανοί μηχανικοί κατασκεύασαν επίσης τις σιδηροδρομικές γραμμές της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, ενώ, αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του 1920 η Τουρκία παρείχε το έδαφός της για τις ασκήσεις των γερμανικών στρατευμάτων, παρά τις δεσμεύσεις της Συμφωνίας των Βερσαλλιών.

  Είναι επομένως απολύτως κατανοητή η στάση της Γερμανίας απέναντι στην Τουρκία, τους πολίτες της οποίας χαρακτήριζαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ίδιοι οι Γερμανοί «επίτιμους Γερμανούς».

  Στα γεγονότα του Κυπριακού από το 1964 έως και το 1974 η Δύση, ειδικότερα η Αγγλία, ως εγγυήτρια δύναμη, αλλά και οι ΗΠΑ, ως παγκόσμιος χωροφύλακας, φέρουν αποκλειστικά την ευθύνη για τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν. Ο Christopher Woodhouse, υπαρχηγός της βρετανικής αποστολής την περίοδο της κατοχής, προλογίζοντας το βιβλίο του George Horton, Η Μάστιγα της Ασίας, Αθήνα 2007 με παρρησία ομολογεί ότι «οι αγγλικές κυβερνήσεις με λίγες εξαιρέσεις, ήταν γενικά τουρκόφιλες». Επιπροσθέτως αναφέρει «Από μια υποσυνείδητη πλάνη, οι Times του Λονδίνου, στην πιο μεγάλη αιχμή της κυπριακής κρίσεως περιέγραφαν την Τουρκία ως σύμμαχό μας σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους». Και όμως η Κύπρος 46 χρόνια τελεί υπό καθεστώς εισβολής και κατοχής, χωρίς οι σύμμαχοι να επιδεικνύουν το ίδιο ζωηρό ενδιαφέρον που επέδειξαν στην περίπτωση των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου. Φαίνεται οι Ελληνοκύπριοι είναι γι’ αυτούς εθνότητα β΄ κατηγορίας.

  Τώρα, στην Ανατολική Μεσόγειο η ανοχή που δείχνουν η Βρετανία και οι ΗΠΑ είναι, παρά τις εκατόμβες των θυμάτων και τη βοήθεια που τους προσφέραμε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πρέπει να αποδοθεί, εκτός των άλλων και στην εικόνα που εμείς οι ίδιοι τους παρέχουμε ότι είμαστε δεδομένοι και υπήκοοι. Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειές τους με άμεσα εξοπλιστικά προγράμματα και ανάπτυξη αμυντικής βιομηχανίας, για να αντιμετωπίσουν έναν εχθρό του οποίου, όπως προβλέπεται, ο επεκτατικός ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ.

  Αντί για προσδοκώμενη συμμαχική βοήθεια, ας εμπιστευθούμε περισσότερο τις δυνάμεις μας και τις δυνατότητές μας. Ας έχουμε πάντα υπόψη τα λόγια που είπε ο Έκτορας, όταν έβλεπε ότι ο οιωνός του Δία, πετά στα αριστερά του και όχι στα δεξιά, όπως θα έπρεπε, αν επρόκειτο να τον υποστηρίξει: εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης (Μ 243).