Οι δημόσιες καταγγελίες για παρεμβάσεις της Τουρκίας με εκβιασμούς και απειλές, στις ούτως ή άλλως παράνομες «εκλογές», συνθέτουν μία αντιδημοκρατική εικόνα αυθαιρεσίας και σκοταδισμού στα κατεχόμενα, η οποία αναιρεί αυτή καθαυτή την εγκυρότητα της εκπροσώπησης των Τουρκοκυπρίων σε κάθε μορφή διαλόγου ή διαπραγμάτευσης.

Σε μία περίοδο κατά την οποία η προκλητικότητα της Τουρκίας έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινότητας, η καταγγελία ολόκληρης της διαδικασίας των λεγόμενων «εκλογών», λόγω και της συμμετοχής των παράνομων εποίκων, θα έστελνε ένα ηχηρό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις πως το πρόβλημα στην Κύπρο δεν είναι άλλο από την κατοχική Τουρκία.

Η εσπευσμένη επίδοση συγχαρητηρίων εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν αφήνει όμως περιθώρια αντίδρασης, ενώ έδωσε κάλυψη στον παράνομο εποικισμό και άφησε την κατοχική Τουρκία στο απυρόβλητο.

Η αναγνώριση της εκλογής Τατάρ από την Κυπριακή Δημοκρατία, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχιστεί η διαδικασία «αποαναγνώρισης» της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω της επικείμενης «πενταμερούς» διάσκεψης.

Τόσο οι Βρετανοί, όσοι και οι Τούρκοι και κατ’ επέκταση ο ΟΗΕ, είχαν ανάγκη την επίσημη αποδοχή εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας, της εκλογής Τατάρ. Μία ενδεχόμενη αμφισβήτηση του αποτελέσματος θα ακύρωνε την προγραμματισμένη διαδικασία και θα ανέτρεπε τα δεδομένα. Ο «δικοινοτικός» χαρακτήρας του Κυπριακού θα αλλοιωνόταν, αφού η στοιχειοθέτηση των έξωθεν παρεμβάσεων θα αποκάλυπταν τον πραγματικό ρόλο της Τουρκίας. Τι κι αν ο ίδιος ο «καλός μας φίλος» Ακκιντζί παρουσιάζει στοιχεία; Τι κι αν ο κόσμος βγήκε στους δρόμους; Τα κατεχόμενα δεν είναι Λευκορωσία. Τα κατεχόμενα είναι το καταφύγιο των «αδικημένων μουσουλμάνων» του ‘64 στους οποίους παρέχει ασφάλεια η Τουρκία, όπως προτίθεται άλλωστε να κάνει και για όλους τους «κατατρεγμένους» μουσουλμάνους της Ευρώπης, μέσα από την «αυτονόμηση» συνοικιών σε Ευρωπαϊκές πόλεις.

Οι σχεδιασμοί των Βρετανών και των Τούρκων για την Κύπρο, ήταν ξεκάθαροι από το 1958. Αυτός ο λαός έπρεπε να χωριστεί σε δύο κοινότητες που να ζούνε πλάι-πλάι και μέσα από μία Ομοσπονδία με Πολιτική Ισότητα να καταπατηθεί η λαϊκή κυριαρχία. Σε αυτό το νησί, η πλειοψηφία έπρεπε να φιμωθεί. Οι δημοκρατικές διαδικασίες να ανασταλούν μονίμως. Σε διαφορετική περίπτωση, το νησί κινδύνευε να γίνει Ελληνικό και να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Η μουσουλμανική μειονότητα αναβαθμίστηκε αρχικά σε κοινότητα με ξεχωριστά πολιτικά δικαιώματα (1960) κατά παράβαση των διεθνών κανόνων περί των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Η Τ/Κ κοινότητα απέκτησε στη συνέχεια και εδαφική επικράτεια (1974) κατά παράβαση όλων των αρχών και αξιών που πρεσβεύει ο ΟΗΕ. Η υπό συζήτηση λύση θα αναγνωρίσει την κυριότητα κατοχής εδαφών και θα αναβαθμίσει τελικά την κοινότητα, σε «λαό». Αμέσως μετά, ο «Τ/Κ λαός» θα αποκτήσει και το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης, νόμιμα και με κάθε επισημότητα. Με λίγα λόγια, θα γίνουμε η μοναδική περίπτωση παγκοσμίως, όπου μία μειονότητα αναβαθμίστηκε σε κοινότητα και σύντομα σε λαό και θα αποτελέσει τον συνιδιοκτήτη ενός νέου κράτους.

Αυτό που απομένει για να ολοκληρωθούν τα σχέδια των Βρετανών και των Τούρκων, είναι η συγκατάθεση των Ελλήνων της Κύπρου όπως αποποιηθούν της εκπροσώπησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και να υπογράψουν ως κοινότητα, αυτή τη συγκεκριμένη λύση. Προς τούτο, θα έπρεπε ο κατά τα άλλα μη αναγνωρισμένος από την Τουρκία ως τέτοιος, Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να αναγνωρίσει την εκλογή Τατάρ χωρίς ενδοιασμούς και στη συνέχεια ως «ηγέτης κοινότητας», να παρακαθήσει σε «πενταμερή» διάσκεψη. Τόσο εύκολα και τόσο απλά.

Η αντίδραση της δικής μας πλευράς σε αυτές τις μεθοδεύσεις ήταν «αστραπιαία». Την αμέσως επόμενη μέρα των «εκλογών» στα κατεχόμενα, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας απέστειλε πράγματι, τα συγχαρητήρια του στον Τατάρ και ταυτόχρονα δήλωσε πανέτοιμος, ως «ηγέτης κοινότητας», να συμμετάσχει στην «πενταμερή» διάσκεψη. Ακριβώς όπως το ήθελαν οι Βρετανοί και οι Τούρκοι. Τόσο εύκολα και τόσο απλά.

Οποιεσδήποτε διαφορετικές προσεγγίσεις άλλων πολιτικών δυνάμεων, απορρίπτονται ασυζητητί από το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, αφού διαβλέπουν αυξημένο κίνδυνο να μας απομακρύνουν από το στόχο της «Ομοσπονδίας Δύο Πολιτικά Ισότιμων Κοινοτήτων», όπως αυτή περιγράφεται στα σχέδια των Βρετανών και των Τούρκων από το 1958.

Ένα μικρό διάλειμμα για πικ-νικ στην Αμμόχωστο και το θέατρο του παραλόγου θα συνεχιστεί λίαν συντόμως.

Μάριος Πουλλικκάς

ΠΗΓΗ: Philenews.com