Ενα έθνος που δεν έχει αίσθηση προτεραιοτήτων δεν πάει πολύ μακριά. Ούτε και ένας λαός που διχάζεται και παθιάζεται συχνά και χωρίς μέτρο.

Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η Τουρκία έχει πολλαπλασιάσει τις δυνατότητές της σε εξοπλισμούς, στη διεξαγωγή υβριδικού πολέμου, στη χρήση μισθοφόρων ως υποκατάστατο δικών της δυνάμεων. Οσα συνέβησαν στον πόλεμο Αζερμπαϊτζάν – Αρμενίας θα πρέπει να μας ξυπνήσουν και να μας κινητοποιήσουν άμεσα.

Η επιλογή είναι σαφής: είτε θα μετατραπούμε σε ένα κράτος που θα περιμένει αφελώς τη συνδρομή Ευρωπαίων ή Αμερικανών όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, είτε θα σοβαρευτούμε και θα βάλουμε στόχους για να κάνουμε άλματα.

Προφανώς, χρειάζονται προτεραιότητες. Δεν ανήκουμε στο «G7» για να μπορούμε να αγοράσουμε «Ραφάλ», F-35, πολλές φρεγάτες μαζί και να πάρουμε τα άκρως απαραίτητα για τα συστήματα που ήδη έχουμε. Κάθε εταίρος, με ή χωρίς εισαγωγικά, και κάθε εταιρεία δικαιούται να θέλει να μας πουλήσει ό,τι μπορεί. Η στρατιωτική μας ηγεσία ξέρει όμως τις πραγματικές ανάγκες και σε συνεργασία με την κυβέρνηση, που ασχολείται σοβαρά με το θέμα σε ανώτατο επίπεδο, μπορεί να χαράξει μία υπεύθυνη πολιτική και να προχωρήσει πολύ γρήγορα. Με απόλυτη διαφάνεια, αλλά γρήγορα.

Το ζητούμενο, άλλωστε, δεν είναι να λύσουμε τα συσσωρευμένα προβλήματα, αλλά να κάνουμε πραγματικά άλματα. Να δημιουργηθεί επιτέλους εγχώρια αμυντική βιομηχανία, να συνδεθούν τα Πολυτεχνεία με το Πεντάγωνο. Να γίνουν συμπαραγωγές με τους τοπικούς μας συμμάχους, όπως είναι τα Εμιράτα και το Ισραήλ. Και βέβαια να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε έξυπνα, «έξω από το κουτί». Γιατί καλοί οι μεγάλοι και ακριβοί εξοπλισμοί, αλλά επείγει να βρεις λύση, όπως έδειξε η περίπτωση της Αρμενίας, για τα τουρκικά drones.

Για να έχουμε την πολυτέλεια ανούσιων καβγάδων που αφορούν το παρελθόν, πρέπει να εξασφαλίσουμε την εθνική μας επιβίωση στο μέλλον.

Καθημερινή