Κώστας Βενιζέλος   

«Κολλημένοι» στις καρέκλες, στα αζήτητα η ευθιξία, σε ένα κράτος στο οποίο αξιωματούχοι του θεωρούν πως είναι υπεράνω των νόμων. Η χώρα γίνεται ρεζίλι διεθνώς και τα πάντα διυλίζονται μέσα από τον φακό των σκοπιμοτήτων. Κάποτε κομματικών αλλά και οικονομικών. 

Μικρός ο τόπος, γνωρίζει ο ένας τον άλλο και αυτό που είναι εκνευριστικό είναι πως «οι γνωριμίες» λειτουργούν για τη συγκάλυψη, για να κηρύσσεται σιωπητήριο. Κι όταν, πολλές φορές από σπόντα, έρχονται στην επιφάνεια «πράγματα και θαύματα», αρχίζει το γνωστό εκ του ασφαλούς αφήγημα: «Να διερευνηθεί», «όσοι ενέχονται να τιμωρηθούν» κι άλλα πολλά, που επί της ουσίας είναι κουβέντες υπεκφυγής. 

Αυτές τις ημέρες στην επικαιρότητα είναι η ιστορία με τη Γενική Λογίστρια, που μόλις πρόσφατα διαπιστώθηκε σύγκρουση συμφερόντων, που υποστηρίζεται ότι υπάρχει. Η Κυβέρνηση παρουσιάζεται ενοχλημένη και περίπου «προδομένη». Υποκρισίες σε μια χώρα, που όλα είναι «κοινό μυστικό».

Στη χθεσινή δήλωσή της παρουσιάζεται ως θύμα στοχοποίησης και επιθέσεων. Πρόκειται για μια πρακτική που χρησιμοποιείται από ανθρώπους, οι οποίοι ξαφνικά βρίσκονται στο κάδρο, στη μεγάλη εικόνα. Δεν είναι, όμως, πειστική.

Τις προάλλες ήταν το βίντεο της ντροπής, με την παράσταση που δόθηκε μπροστά στην κρυφή κάμερα του Αλ Τζαζίρα. Τότε που οι θεσμοί ποδοπάτησαν τους νόμους, το σύνταγμα και την αξιοπρέπεια ενός κράτους. Τότε, όλα όσα ήταν γνωστά ή φανταζόμαστε εμείς οι κοινοί θνητοί ότι γινόντουσαν, παρουσιάσθηκαν με εικόνα και φωνή. 

Τότε εξ αφορμής, επανήλθε το θέμα των «χρυσών διαβατηρίων», το οποίο συντηρούσαν με νύχια και με δόντια. Κι όταν είδαν πως δεν σώζεται γιατί βύθιζε μαζί του και τη χώρα, το σταμάτησαν. Θα το επαναφέρουν, λένε οι πληροφορίες, όταν κοπάσει ο θόρυβος, θέτοντας «ασφαλιστικές δικλίδες». Αυτό δεν έλεγαν όταν έκαναν διορθωτικές αλλαγές; Αυτό. Θα το επαναλάβουν; Τώρα, όμως, τους παρακολουθούν από τις Βρυξέλλες, που ούτως ή άλλως θα αντιδράσουν. 

Δυστυχώς οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν, είναι διαχρονικές. Τις κουβαλά η κοινωνία, που ανέχεται τα διάφορα βαρίδια. 

Παλιά με τα «αθώα» κουμπαράτα κτίζανε καριέρες και φτιάχνανε περιουσίες, αναδεικνύονταν σε πολιτικούς, οικονομικούς παράγοντες. Ο παραγοντισμός σε μικρές κοινωνίες, αποδεικνύεται πολλές φορές «χρυσάφι». Η εξέλιξη της κοινωνίας άλλαξε πολλά. Όχι, όμως, τον παραγοντισμό, ο οποίος μετεξελίχθηκε και εκσυγχρονίσθηκε. 

Για χρόνια το πολιτικό σύστημα με το οικονομικό κατεστημένο, χέρι με χέρι, συντηρούσαν και συντηρούν φαινόμενα αρπαχτής. Συντηρείται η λογική του αεριτζή. Κτίστηκε μια οικονομία χωρίς θεμέλια, στην άμμο. Συγκυριακές αρπαχτές, πρόσκαιρο κέρδος και πρακτικές, που διαμόρφωσαν -μέσα από την ατιμωρησία- ένα ολόκληρο σύστημα, με προσυνεννοημένες διαδρομές. Διαδρομές του χρήματος. Φανερές και υπόγειες. 

Όλα αυτά οδήγησαν πολλές φορές τη χώρα στο γκρεμνό. Όσοι πιστεύουν ότι ένα «αόρατο χέρι» σώζει τη χώρα στο παρά πέντε, μάλλον δεν συνειδητοποιούν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Για την ακρίβεια προβάλλουν αυτό το… μεταφυσικό επιχείρημα για να μην αλλάξει οτιδήποτε. Βολεύονται με τις αρπαχτές. 

Το έργο το παρακολουθούμε σε επανάληψη. Χρόνια τώρα η διαφθορά και η διαπλοκή παραμένει στο προσκήνιο, κυρίως στο παρασκήνιο και «θριαμβεύει». Και κατά τα άλλα παρακολουθούμε συζητήσεις στη δημόσια σφαίρα καθολικά διαμαρτυρομένων, υπέρμαχων, δήθεν, της διαφάνειας, που καταπολεμούν τη διαφθορά. Κάποιοι εξ αυτών αποδεδειγμένα δεν αρνήθηκαν το… φακελάκι. Το θράσος μερικές φορές είναι ανίκητο. 

Τα λέμε και τα ξαναλέμε. Τα γράφουμε συνεχώς. Δεν ξοφλούμε με αυτό. Σε μια χώρα που οι θεσμοί χρησιμοποιούνται όπως το γιο-γιο, η μετριότητα κάνει καριέρα στην πολιτική, υπόγειες συναλλαγές συντηρούν κομματικά μαγαζιά, επιβάλλεται να υπάρξει «αλλαγή παραδείγματος». Η διατήρηση των λιμναζόντων νερών εξυπηρετούν κάποιους. Δεν εξυπηρετεί, όμως, τη χώρα. Μπορεί η κοινωνία να αποβάλλει τα σαθρά, να πολεμήσει τη διαφθορά; Κι αυτό δεν θα γίνει με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ανατροπές χρειάζονται, επανάσταση.