Εκεί ο Ερντογάν εξέπληξε τους πάντες, προχωρώντας σε αδιανόητες δηλώσεις περί μιας δήθεν παγκόσμιας ανθρώπινης οικογένειας, η οποία αντιμετωπίζει την υγειονομική κρίση ενωμένη, υπεράνω διακρίσεων φυλών, γλώσσας και θρησκείας. Και όλα αυτά δια στόματος Ερντογάν – του μεγαλύτερου εν ζωή δικτάτορα. Πρόκειται βέβαια για υβριστικά και προσβλητικά σχόλια, τα οποία θίγουν την μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών, Κούρδων, Ελλήνων, Ασσυρίων, Αρμενίων και Αράβων, τους οποίους δολοφόνησε και συνεχίζει να δολοφονεί το βάρβαρο τουρκικό καθεστώς.

Εξίσου αδιανόητες και ιταμές ήταν και οι δηλώσεις περί τουρκικής αντιμετώπισης του ISIS(!), με τον Ερντογάν να υποστηρίζει ότι το καθεστώς του πολεμάει «σώμα με σώμα τους εξτρεμιστές του Daesh» (ISIS) στη Συρία (!), ενώ απέλασε 9.000 αλλοδαπούς τζιχαντιστές από την Τουρκία. Αμέλησε όμως να ομολογήσει πού τους κατεύθυνε αυτούς τους τζιχαντιστές και εναντίον ποιου λαού τους βάζει τώρα να πολεμήσουν. Είναι άλλωστε γνωστό πως οι μισθοφόροι εξτρεμιστές στους οποίους αναφέρεται ο Ερντογάν, χρηματοδοτούνται από την Τουρκία, μεταφέρονται και διεξάγουν τους πολέμους και τα εγκλήματα της Τουρκίας, και επί της ουσίας ανήκουν και υπάγονται στην Τουρκία. Αυτό το είδαμε προσφάτως και στο Αρτσάχ, ενώ το βιώνουμε και σήμερα στις δικές μας περιοχές σε Ιράκ και Συρία.

Όλες τις ανωτέρω δηλώσεις όμως ο Ερντογάν τις πραγματοποίησε με ένα και μοναδικό κίνητρο – τον φόβο.

Το στυγνό και εγκληματικό καθεστώς της Τουρκίας τρέμει στην ιδέα των αλλαγών που το ίδιο διαβλέπει. Έχοντας επενδύσει διπλωματικά, πολιτικά, οικονομικά, μέχρι και προσωπικά στην επανεκλογή του Τραμπ, ο Ερντογάν βλέπει τώρα το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Και αυτό διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι διατηρεί ανοιχτούς λογαριασμούς με τους δημοκρατικούς, και ειδικότερα με το δίδυμο Ομπάμα – Μπάιντεν.

Το 2016 ο τότε Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δεν είχε διστάσει να εκφράσει ανοιχτά την δυσαρέσκεια και απογοήτευσή του για τον Ερντογάν, ενώ ο Μπάιντεν το 2019 αποκάλεσε τον Ερντογάν «τύραννο», υποστηρίζοντας ότι «πρέπει να πληρώσει το τίμημα των πράξεών του», και πρότεινε την στήριξη της αντιπολίτευσης στην Τουρκία.

Αντιθέτως, ο Ερντογάν διατηρούσε μία ιδιαίτερη σχέση με τον Πρόεδρο Τραμπ, ενώ τα όρια της νομιμότητας της εν λόγω σχέσης παρέμεναν διαρκώς θολά. Η σίγουρα ανήθικη αυτή σχέση, οδηγούσε σε αλληλοκάλυψη των στενών κύκλων Τραμπ – Ερντογάν και κατέληξε σε συγκάλυψη της ασυδοσίας του τουρκικού καθεστώτος. Αυτό συνέβη στην περίπτωση της Χάλκμπανκ που παράκαμψε τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του Ιράν, και του Ρεζά Ζαράμπ, του εμπόρου χρυσού που ξέπλενε το μαύρο χρήμα. Όλα τα ανωτέρω επιβαρύνουν και στοιχειώνουν τον Ερντογάν και την οικογένειά του, και από αυτά σπεύδει τώρα, όπως – όπως, να…

H συνέχεια του άρθρου στο kurdishvoice.gr