Το να κάνεις τα ίδια και να νομίζεις ότι θα επιτύχεις διαφορετικό αποτελεσμένα, είναι η εσχάτη πλάνη, έλεγε ο μεγάλος Αϊνστάιν. Παραφράζοντας τον Αϊνστάιν,θα έλεγε κανείς ότι το να εξακολουθεί η Κύπρος την ίδια χρεοκοπημένη και αδιέξοδη πολιτική και να νομίζει ότι θα επιτύχει “λύση” του Κυπριακού, είναι μια πολύ επικίνδυνη και αυτοκαταστροφική αυταπάτη.

Οι θιασώτες της πολιτικής αυτής, κάθε φορά που ο Τούρκικος Αττίλας κάνει μια νέα επιθετική κίνηση ή τετελεσμένο γεγονός, σπεύδουν να προλάβουν με δηλώσεις ότι αυτό δεν θα συνέβαινε , εάν εμείς είχαμε προλάβει και είχαμε “λύσει” το Κυπριακό. Επιρρίπτουν, εμμέσως, με τον τρόπο αυτόν, την ευθύνη για τη μη “λύση” όχι στον Αττίλα, αλλά στην Ελληνική πλευρά. Δικαιολογούν ταυτόχρονα, με την επαίσχυντη αυτή θέση, γιατί “πρέπει” να συνεχισθεί η ίδια πολιτική.
Τελευταίο παράδειγμα είναι η επέλαση του Τουρκικού Αττίλα στην Αμμόχωστο. Η Τουρκική πλευρά χρησιμοποιεί την Αμμόχωστο ως μοχλό εκβιασμού για να αναγκάσει την Ελληνική πλευρά ν’ αποδεχθεί ως νέα βάση συνομιλιών για τη “λύση” του Κυπριακού τα δυο ισότιμα και ισοκυρίαρχα “κράτη”. Την αναγνώριση δηλαδή του ψευδοκράτους στα κατεχόμενα ως νόμιμη επικράτεια των Τουρκοκυπρίων και ως ίσου και ισοκυρίαρχου με τη διεθνώς ανεγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία.

Η υποτιθέμενη “λύση” θα ήταν η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντικατάστασή της από δυο “ισότιμα κράτη” , που θα συνενώνονταν υπό μια συνομονσπονδιακή στέγη, ούτως ώστε να επιτευχθεί η δήθεν “επανένωση” της Κύπρου. Ως εναλλακτική λύση, η Άγκυρα επισείει το ενδεχόμενο να προσαρτηθεί το ψευδοκράτος στην Τουρκία.

Η επεισειόμενη αυτή απειλή έχει περισσότερο ως στόχο να ασκήσει πίεση στην Ελληνική πλευρά και να δώσει άλλοθι στους υποστηρικτές της σημερινής πολιτικής. Οι τελευταίοι παρουσιάζονται ότι υπερμαχούν για την αποτροπή δήθεν της διχοτομήσεως, ως το χωριστό Τουρκοκυπριακό κράτος να μην είναι στην ουσία διχοτόμηση και επιπλέον όχημα για τον γεωπολιτικό έλεγχο από την Άγκυρα ολόκληρης της Κύπρου, μεσώ μιας συνομοσπονδιακής “λύσεως”.

Η Τουρκική πλευρά αποδεχόταν μέχρι τώρα τη διζωνική ομοσπονδία ως βάση για τη “λύση” του Κυπριακού, αποδίδοντας σ’ αυτήν έννοια σχεδόν συνομοσπονδίας. Η αποδοχή όμως αυτή επέτρεπε στην Τουρκική πλευρά να διεκδικεί, με πιο εύσχημο τρόπο, ισότιμο συνεταιρικό έλεγχο και δικαιώματα στους φυσικούς πόρους πάνω σ’ ολόκληρη την Κύπρο.

Στο φυσικό ειδικότερα αέριο στην ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου, εφ’ όσον, με βάση τις προτάσεις Χριστόφια, από του βήματος μάλιστα της Γενικής Συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών, θα πρέπει οι φυσικοί πόροι να μη ανήκουν χωριστά στο κάθε μέρος, αλλά να είναι ομοσπονδιακή αρμοδιότητα.

Στο κρίσιμο αυτό θέμα, το οποίο ζητούσε επιμόνως η Τουρκική πλευρά να περιληφθεί στις διακοινοτικές συνομιλίες ως δήθεν διακοινοτικό θέμα, υπήρξαν δυο σημαντικές εξελίξεις, που το ελαχιστοποιούν ως πρόβλημα για την Τουρκική πλευρά.

Η πρώτη είναι οι παραχωρήσεις που έγιναν από τον πρώην Πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Δυστυχώς, τις παραχωρήσεις αυτές δεν τις ανεκάλεσε ο σημερινός Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης. Αντιθέτως, τις επιβεβαίωσε και τις επαύξησε, κατά την τελευταία ομιλία του στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.

Η δεύτερη εξέλιξη είναι τα τετελεσμένα γεγονότα που επιχειρεί η Άγκυρα να επιβάλει, δια της ισχύος, στην Κυπριακή ΑΟΖ. Η ίδια τα θεωρεί ως ήδη τετελεσμένα και αδιαπραγμάτευτα.

Η μετακίνηση επομένως της Άγκυρας από την υποτιθέμενη ομοσπονδία στη συνομοσπονδία, δεν δημιουργεί για την ίδια κάποιο πρόβλημα.

Αντιθέτως,της επιτρέπει να επιδιώξει τώρα και αναγνωρίσεις του ψευδοκράτους, ως εφαρμογή μιας πολιτικής για τη ντε φάκτο επιβολή συνομοσπονδιακής “λύσεως” και για την κατοχύρωση όλων των κατεχομένων, περιλαμβανομένης της Αμμοχώστου, ως αδιαπραγμάτευτης “Τουρκοκυπριακής” επικράτειας.

Ο Ταγίπ Ερντογάν ορέγεται την πλήρη προσάρτηση και της Αμμοχώστου, της οποίας είναι προφανής η τεράστια στρατηγική και οικονομική σημασία, απέναντι από την ακτή της Συρίας και του Λιβάνου.

Τι κάνει όμως η Ελληνική πλευρά; Δηλώνει έτοιμη πάλι για νέα Πενταμερή Διάσκεψη. Για να συζητήσει τι;

Αποδέχεται τη νέα βάση συνομιλιών που προτείνει ο Ταγίπ Ερντογάν και ο εγκάθετός του στην κατεχόμενη Κύπρο, Ερσίν Τατάρ, υπέρ του οποίου επενέβη απροκάλυπτα ο Ερντογάν στις τελευταίες εκλογές στα κατεχόμενα και επέβαλε τον εκλεκτό του;

Γιατί από Ελληνική πλευρά τόση προθυμία και τόση σπουδή για νέα Πενταμερή, χωρίς όρους από Ελληνικής πλευράς, αλλά με νέους όρους από Τουρκικής;

Είναι φανερό ότι ο εγκλωβισμός του Κυπριακού σε μια τέτοια διαδικασία, όταν η άλλη πλευρά έχει μετακινηθεί σε ακόμη πιο αδιάλλακτες και απαράδεκτες θέσεις, δεν έχει κανένα νόημα για την Ελληνική πλευρά. Είναι ένα διπλωματικό παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα.

Η πολιτική όμως των ανεπιφύλακτων διακοινοτικών συνομιλιών για δήθεν “λύση” του Κυπριακού υποστηρίζεται δυστυχώς από τις ηγεσίες των δυο μεγαλύτερων κομμάτων της Κύπρου, του κυβερνώντος κόμματος ΔΗΣΥ και του αντιπολιτευομένου ΑΚΕΛ.

Οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών, υπό την επιρροή του πάντα δραστήριου στη Λευκωσία Βρετανικού παράγοντα, έχουν κυριολεκτικά εξαντλήσει κάθε περιθώριο ενδοτικής πολιτικής, φτάνοντας μέχρι του σημείου να επιρρίπτουν ευθύνες στον σημερινό Πρόεδρο, παρά τις ενδοτικές περγαμηνές που έχει ο ίδιος από την υποστήριξη στο παρελθόν του Σχεδίου Ανάν.

Με δεδομενη την αρπακτικη και ακρως προκλητικη και αδιαλλακτη πολιτικη Ερντογαν, η κατασταση στην Κυπρο εχει φτασει σε πολυ επικινδυνο σημειο, με την αδιανοητη ενδοτικη πολιτικη των ηγεσιων των δυο κομματων.Προφανως , και η Αθηνα εχει μεγαλες ευθυνες.Απο την πολιτικη , πρωτα , ” Η Κυπρος αποφασιζει και η Ελλας συμπαρισταται ” του Κωνσταντινου Καραμανλη και την ολεθρια πολιτικη στη συνεχεια του διδυμου Κωστας Σημιτης και Γιωργος Παπανδρεου.Οι δυο τελευταιοι πιεσαν ασφυκτικα τον τοτε Προεδρο Παπαδοπουλο ν’ αποδεχθει το Σχεδιο Αναν ως πακετο με την ενταξη της Κυπρου στην Ευρωπαικη Ενωση, παρουσιαζοντας την αποδοχη του Σχεδιου ως δηθεν προυποθεση για την ενταξη.Η Κυβερνηση Σημιτη ανεστειλε επισης το δογμα του Ενιαιου Αμυντικου Χωρου Ελλαδος – Κυπρου.

Οι επομενες Κυβερνησεις ακολουθησαν, δυστυχως , παρομοιες πολιτικες αποστασιοποιησεως απο το Κυπριακο.Ακομη και οταν εγινε ολοφανερο ποσο μακρια φτανουν οι Τουρκικες βλεψεις και διεκδικησεις και ποσο σημαντικη ειναι η Κυπρος για την Ελλαδα , απο στρατηγικη και γεωπολιτικη αποψη, και για την παρουσια και την αμυνα της στην Ανατολικη Μεσογειο.Ποσο απαραιτητο ειναι επισης το δογμα του Ενιαιου Αμυντικου Χωρου για την κοινη αμυνα , που με τοση επιπολαιοτητα και αφροσυνη εγκατελειφθη σιωπηρα.Ειναι αδιανοητο, οταν η Αγκυρα, με προσχημα την Τουρκοκυπριακη μειοψηφια του 18 τοις εκατον,επιχειρει σημερα να θεσει υπο τον γεωπολιτικο της ελεγχο ολοκληρη την Κυπρο, η Ελλαδα ,με το δικαιωμα που της δινει το 80 τοις εκατον του Ελληνικου πληθυσμου του νησιου, να μη παρεμβαινει ενεργα και να αποστασιοποιειται, οταν εχει ακομη και συμβατικες υποχρεωσεις ως εγγυητρια δυναμη.

Ευτυχως, η κατασταση σημερα στον περιγυρο της Κυπρου δεν ειναι η ιδια με εκεινη του 1974.Η Κυπρος εχει σημερα ισχυρους περιφερειακους συμμαχους, που παρεχουν τις προυποθεσεις για μια αλλη πολιτικη. Ο Τουρκικος ηγεμονισμος στην Ανατολικη Μεσογειο εχει προκαλεσει εντονες αντιδρασεις σε πολλες χωρες, που συμπαρατασσονται ατυπα κατα των Τουρκικων φιλοδοξιων και του Τουρκικου επεκτατισμου.Το Ισραηλ, η Αιγυπτος , τα Ηνωμενα Αραβικα Εμιρατα, αλλα και μεγαλες δυναμεις, οπως η Γαλλια , εχουν τους δικους τους λογους να αντιτιθενται ενεργα στον Τουρκικο ηγεμονισμο στην Ανατολικη Μεσογειο και να δηλωνουν αλληλαγγυη με την Κυπρο και την Ελλαδα.

Η Κυπρος ομως δεν μπορει να αμελει την αμυνα της, να μη διαθετει γι’ αυτην, παρανομως ,ουτε τους πορους του Ταμειου Αμυντικης Θωρακισεως.Δεν μπορει περισσοτερο να ακολουθει μια αλλοπροσαλλη και αντιφατικη πολιτικη, κανοντας απο τη μια Περιφερεικες Συμμαχιες και ακολουθωντας απο την αλλη μια παραλογη ενδοτικη πολιτικη, που αν,παρ ‘ελπιδα , επετυγχανε, θα οδηγουσε σε καταλυση της Κυπριακης Δημοκρατιας,Ενθυμουνται οι πρωταγωνιστες της πολιτικης αυτης ποιος υπεγραψε με το Ισραηλ και την Αιγυπτο τις συμφωνιες για την οριοθετηση της ΑΟΖ;

Προφανως, η Κυπριακη Δημοκρατια. Αναλογιζονται τι θα συνεβαινε, π. χ. , με την Κυπριακη ΑΟΖ , εαν, παρ ‘ ελπιδα, καταλυοταν η Κυπριακη Δημοκρατια και εγκαθιδρυοταν στη θεση της ειτε μια διζωνικη ομοσπονδια ειτε μια συνομοσπονδια ισοτιμου και ισοκυριαρχου συνεταιρισμου;Καμια αποφαση δεν θα μπορουσε να παρθει , χωρις την εγκριση της Αγκυρας. Ολοκληρη η Κυπρος θα μετατρεποταν σε δορυφορικο κρατος της Αγκυρας.Αυτη θα ανελαμβανε να επαναχαραξει, μεταξυ αλλων , και την Κυπριακη ΑΟΖ, με βαση τις γνωστες θεσεις της.

Ενα δειγμα της ανιστορητης και επικινδυνης αυτης πολιτικης, που αντιμαχεται τις στρατηγικες συμμαχιες της Κυπρου και της Ελλαδος,ειναι η ανακοινωση του ΑΚΕΛ για την προσφατη Κυπρο – Ισραηλινη ασκηση ” Ονησιλος – Γεδεων “, που περιελαμβανε και πτησεις Ισραηλινων αεροσκαφων στους ουρανους της Κυπρου.Ενοχληθηκε το ΑΚΕΛ, εκτος απο τον κατοχικο Αττιλα . ” Η παρουσια πολεμικων αερσκαφων στους ουρανους της Κυπρου ” ,ελεγε το ανακοινωθεν του κομματος, ” δεν υπηρετει ουτε θεσεις αρχων ουτε τα συμφεροντα του λαου μας ” .Η αποχη ομως του ΑΚΕΛ απο τη ψηφοφορια στο Ευρωπαικο Κοινοβουλιο για την απαγορευση των ” Γκριζων Λυκων ” στην Ευρωπη υπηρετει, προφανως , πολιτικη αρχων?

Η απαραδεκτη αυτη πολιτικη της ηγεσιας του ΑΚΕΛ, οπως και της ηγεσιας του ΔΗΣΥ,αποτελει ονειδος για μια χωρα που ειναι ημικατεχομενη και αντιμετωπιζει τον κινδυνο πληρους αλωσεως.Το προσχημα της προσεγγισεως με τους Τουρκοκυπριους ως ικανο δηθεν παραγοντα για μια δικαιη και βιωσιμη λυση του Κυπριακου, ειναι μια επικινδυνη και ανεδαφικη αυταπατη , μια φενακη, τα ορια της οποιας εγιναν ολοφανερα μετα την ωμη παρεμβαση Ερντογαν στις Τουρκοκυπριακες εκλογες και την επιβολη του Ερσιν Ταταρ, οπως αναφερθηκε παραπανω.

Η Κυπρος πρεπει ν’ αλλαξει ταχιστα προσανατολισμο και να μη ακολουθει πολιτικη , που , στην πραγματικοτητα , ειναι συμπληρωματικη της Τουρκικης στρατηγικης.Η διαφαινομενη διολισθηση προς συνομοσπονδιακου τυπου δηθεν ” λυση ” ειναι εσχατος κινδυνος για ολοκληρη την Κυπρο.Η Κυπρος σημερα δεν ειναι μονη. Εχει ισχυρους συμμαχους και ερεισματα, υπο την προυποθεση ομως οτι θα πρωταγωνιστησει και η ιδια προς την κατευθυνση αυτη ως αναποσπαστο μερος ενος ισχυρου συνασπισμου δυναμεων, που μπορει να ανασχεσει την επιθετικοτητα της Αγκυρας και να δωσει νεες προοπτικες και ελπιδες.Ο Κυπριακος λαος πρεπει να συνειδητοποιησει τον επικρεμαμενο κινδυνο και να πρωταγωνιστησει ο ιδιος, πανω απο τις ενδοτικες ηγεσιες των δυο κομματων ,για μια νεα αγωνιστικη προοπτικη.

Περικλης Νεαρχου
Πρεσβυς ε. τ.