Το 1912-13, στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, η Ελλάδα δεν θρήνησε χιλιάδες θύματα από χολέρα, όπως η Τουρκία και η Βουλγαρία.

Αυτό οφείλεται στο αντιχολερικό εμβόλιο ελληνικής προέλευσης, έργο του επιτίμου Αρχιάτρου και Καθηγητή Υγιεινής και Μικροβιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνου Σάββα (1861-1929).
Με το εμβόλιο αυτό, ελαττώθηκε κατά 14 φορές η νοσηρότητα και κατά 13 φορές η θνησιμότητα στα ελληνικά στρατεύματα και στον άμαχο πληθυσμό, που εμβολιάστηκαν κανονικά με δύο δόσεις εμβολίου.
Συνολικά εμβολιάστηκαν 150.000 άτομα, με αποτέλεσμα το σημαντικό περιορισμό της χολέρας, τόσο στο Στρατό (2.500 κρούσματα με 515 θανάτους) όσο και στον άμαχο πληθυσμό (2.700 κρούσματα, 1.150 θανάτους).

Κάπως έτσι βγήκε η φράση «η ελληνική ιατρική σύριγξ συνηγωνίσθη την ελληνική ξιφολόγχη εις το νικηφόρον αποτέλεσμα του πολέμου 1912-1913».

Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται σε άποιους φίλους που θέλουν να περιμένουν για να είναι 100% σίγουροι.
Περιμένετε παιδιά εσείς, ευχαριστούμε που μας δίνετε τη σειρά σας, με κίνδυνο της ζωής σας.

Τέτοια μεγαλοκαρδία δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
Θα σας θυμόμαστε πάντα.

Σημείωση:

Λίγο μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, συγκροτήθηκαν 33 Θεραπευτήρια, για νοσηλεία αιχμαλώτων ασθενών (κυρίως από χολέρα) και 6 αντιχολερικά συνεργεία.

Στην ιστορία της Στρατιωτικής Ιατρικής η αναλογία των θανάτων από μεταδοτικά νοσήματα προς τους θανάτους από τις μάχες και η θνητότητα των τραυματιών κατά τους πολέμους, ιδιαίτερα κατά το 19ο και τον 20ό αιώνα, για τους οποίους υπάρχουν στατιστικά στοιχεία, αποτελούν δύο σημαντικούς δείκτες, που αντανακλούν τη φύση των πολέμων αλλά και το επίπεδο υγειονομικής οργάνωσης των διαφόρων στρατών.

Προ του 1870 οι θάνατοι των στρατιωτών στους πολέμους από λοιμώδη (επιδημικά) νοσήματα ήταν πενταπλάσιοι, κατά μέσο όρο, από τους θανάτους από τις πολεμικές επιχειρήσεις.

Στον πόλεμο της Κριμαίας (1853-56) ο δείκτης θανάτων από νοσήματα προς θανάτους από τις μάχες ανερχόταν στους ευρωπαϊκούς στρατούς από 4:1 έως 9:1. Στον Αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο ο αντίστοιχος δείκτης ήταν 5,25:1, ενώ στο σύντομο Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ήταν 6,3:1 στον οθωμανικό στρατό.

Στους Βαλκανικούς πολέμους ο δείκτης ήταν μόνο 0,36:1 στον Ελληνικό και 1,5:1 στον Οθωμανικό Στρατό, που είχε 75.000 νεκρούς από μεταδοτικά νοσήματα (χολέρα, τύφος, εξανθηματικός τύφος, δυσεντερία, ευλογιά κλπ) και 50.000 νεκρούς από μάχες.

Οι διαφορές αυτές δείχνουν την μεγάλη διαφορά που υπήρχε στην υγειονομική οργάνωση των δύο Στρατών.
Ας σημειωθεί ότι ο ίδιος δείκτης, στον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διαμορφώθηκε σε 1,02:1 και 0,01-0,03:1 αντίστοιχα.