Πενταμερής ενόψει! Με την κ. Λουτ να αφικνείται στην Κύπρο και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να βρίσκεται κάτω από την πίεση του ΑΚΕΛ, αλλά κυρίως του Αβέρωφ Νεοφύτου. Αμφότεροι είναι δεσμευμένοι στην αποτυχία τους. Δηλαδή στην απουσία του σχεδίου Β΄ και στις ψευδαισθήσεις τους ότι η Τουρκία ήθελε και θέλει λύση. Και δη ομοσπονδιακή.

Διότι πώς αλλιώς επιμένουν σε Πενταμερή χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Όταν, μάλιστα, ο Πρόεδρος αντιλήφθηκε το αυτονόητο, ότι δηλαδή ο Σουλτάνος δεν θέλει λύση, αλλά συνομοσπονδία, αυτοί επιμένουν να τον στείλουν σε νέα Πενταμερή για να σπάσει τα μούτρα του! Και μετά να του φορτώσουν την ευθύνη. Όπως συνέβη στο Κραν Μοντάνα. Ο μεν Άντρος Κυπριανού το έπραξε δημόσια. Ο δε Αβέρωφ Νεοφύτου, υπόγεια…

Οι Τούρκοι δεν το λένε απλώς, αλλά το φωνάζουν. Είτε θα υποταχθείτε μέσω Πενταμερούς είτε θα προχωρήσουμε εκτός Πενταμερούς σε νέες κινήσεις. Είτε θα μας δώσετε ό,τι θέλουμε στις συνομιλίες είτε θα πάρουμε μόνοι μας αυτό που σχεδιάζουμε μέσω αναγνώρισης ή ακόμη και προσάρτησης των κατεχομένων. Πιο ξεκάθαρα δεν μπορεί να είναι τα πράγματα. Και πιο απαράδεχτη δεν μπορεί να είναι η ηγεσία μας. Και ο Πρόεδρος και το Εθνικό Συμβούλιο. Ο μεν πρώτος διότι βλέπει τι συμβαίνει και δεν μπορεί να αντιδράσει. Είναι μπροστά του το ναρκοπέδιο και μπαίνει μέσα φουριόζος και όποιον πάρει ο χάρος.

Η δε αντιπολίτευση παρακολουθεί απαθής και επιχαίρει με τις αποτυχίες του Προέδρου, προσδοκώντας ότι επί των νέων τουρκικών τετελεσμένων θα αυξήσει τα ποσοστά της στις βουλευτικές εκλογές και ότι θα επενδύσει στις Προεδρικές! Και χωρίς, μάλιστα, τα κόμματα που την αποτελούν να έχουν σχέδιο Β. Εάν είχαν, θα το υπέβαλλαν στον λαό και στο Εθνικό. Θα το γνωρίζαμε. Εάν, από την άλλη, έχουν και δεν το είδαμε, τότε απέτυχαν.

Διερωτάται, λοιπόν, ο πολίτης: Τι το θέλουμε το Εθνικό; Είναι ή όχι ένας εθιμικός θεσμός μικροκομματικού κουτσομπολιού; Ποια πολιτική παράγει και δεν την αντιληφθήκαμε ώς τώρα; Επί 46 χρόνια μάς έλεγαν για τις ομόφωνες αποφάσεις της ομοσπονδίας και τον εξευμενισμό της ως της μόνης δήθεν ρεαλιστικής πολιτικής και μορφής λύσης.

Και τώρα τι αποδεικνύεται; Ότι η δήθεν ρεαλιστική πολιτική ήταν η τουρκική μεθοδολογία προς τη διχοτόμηση και την τουρκοποίηση. Εκτός και αν εξ υπαρχής προς τα εκεί κινούμασταν, απλώς δεν ήθελε η ηγεσία μας να το παραδεχθεί. Επιμένει, πάντως, να ισχυρίζεται ότι μπορεί να μας οδηγήσουν έξω από τις περιπέτειες στις οποίες αυτή η ίδια διαχρονικά μάς οδήγησε.

Με αυτά τα μυαλά και αυτήν την ανεύθυνη ηγεσία δεν θα χαθεί μόνο η κατεχόμενη Κύπρος. Θα κινδυνεύσουν και οι ελεύθερες περιοχές. Διότι οι Τούρκοι δεν υπολογίζουν μια ηγεσία, η οποία θέτει τις μωροφιλοδοξίες της πάνω από την πατρίδα. Και κοροϊδεύει και τον λαό και τον εαυτό της.

Εκείνον, όμως, που δεν μπορεί να κοροϊδέψει είναι τον Ερντογάν, του οποίου η επιθετικότητα καλπάζει μέσα από τα ερείπια, που αφήνει πίσω της η τυχοδιωκτική πολιτική του ημέτερου κομματικού κατεστημένου. Ενός διεφθαρμένου κατεστημένου, που τροφοδοτεί την παρακμή και τις νέες τουρκικές απειλές, τους εκβιασμούς, τα αδιέξοδα και τις ήττες που θα εκκολαφθούν μέσα από την Πενταμερή.

Είναι, δε, εξοργιστικό και τραγικό ότι αρνείται να δει την αλήθεια. Δεν συμφιλιώνεται με την πραγματικότητα. Είναι γαντζωμένη στα λάθη της. Και επιμένει σε μια διαδικασία που θα τραβήξει ακόμη περισσότερο τη θηλιά γύρω από τον λαιμό της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όπως το σχεδιάζει η Τουρκία…

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ