Σύμπραξη τόσο στενή, που κάποιος αδυνατεί να πιάσει το νήμα όσον αφορά ποιος ηγείται και πού ξεκινά η δράση του ενός και πού τελειώνει η δράση του άλλου.

Η εν λόγω σχέση έχει παραγάγει μια συγκεκριμένη στρατηγική εικόνα για την Τουρκία του Ερντογάν, ήτοι ένα «προφίλ» κράτους το οποίο επιθυμεί να έχει ηγετικό ρόλο στον μουσουλμανικό κόσμο, όχι τόσο επειδή η ελίτ του εμφορείται από μεταφυσικές ανησυχίες αλλά διότι διαγιγνώσκει αυτή την επιλογή ως την πλέον ενδεδειγμένη για ανέλιξη στην περιφερειακή και στην πλανητική κατανομή ισχύος. Με άλλα λόγια, το Ισλάμ ορίζεται ως μέσο και όχι ως σκοπός.

Αν το κατανοήσουμε αυτό, θα μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε γιατί η συνεργασία με τη Ρωσία δεν είναι πρόβλημα, αλλά η διατάραξη των σχέσεων με το Ισραήλ ήταν προαπαιτούμενο. Ο αντισημιτισμός και η εναντίωση στο κράτος του Ισραήλ αποτελεί κοινό τόπο στον μουσουλμανικό κόσμο, κυρίως σε επίπεδο κοινωνιών. Αυτές ενδιαφέρουν τον Ερντογάν πρωτίστως ως καταναλωτικές αγορές, καθώς η ηγεσία στον μουσουλμανικό κόσμο δεν επιζητείται μέσω εκτεταμένων εδαφικών κατακτήσεων ούτε σημαίνει κάτι τέτοιο, αλλά επιδιώκεται διαμέσου της οικονομικής και κατ’ επέκταση πολιτικής πρωτοκαθεδρίας. Άλλωστε, ο Νταβούτογλου το είχε προβλέψει και επισημάνει: Η Τουρκία επιβάλλεται να αποκτήσει «ηγετικό ρόλο στις εργασίες περιφερειακής ασφάλειας και συνεργασίας [προχωρώντας στην] ενίσχυση αλληλεξάρτησης σε τομείς στους οποίους αισθάνεται τον εαυτό της ισχυρότερο, όπως στην οικονομία και στον πολιτισμό».

Κατ’ επέκταση η οικονομική και πολιτισμική ηγεμόνευση συνεπιφέρει τη στρατηγική ηγεμόνευση, αλλά και το πλεονέκτημα συνδιαλλαγής με τις Δυτικές δυνάμεις ως εκπρόσωπος εκατοντάδων εκατομμυρίων μουσουλμάνων.

Συνδέεται με μια ευδιάκριτη realpolitik, της οποίας τα θεμέλια βρίσκονται βαθιά στις οθωμανικές καταβολές της σύγχρονης Τουρκίας. Υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα η Τουρκία να απεμπολήσει αυτή την πλεύση προς την ισχυροποίηση, όταν μάλιστα έχει επενδύσει τόσα πολλά στο όλο εγχείρημα, χάριν μιας επαναπροσέγγισης με την Ευρωπαϊκή Ένωση στρατηγικά απονευρωμένων κρατών-μελών, με γερασμένες κοινωνίες και ηγέτες με όραμα τετραετίας; Ρητορική ερώτηση…

Εξάλλου, τι εννοούμε λέγοντας «Ευρωπαϊκή Ένωση»; Εκείνη της Γερμανίας, η οποία ενδιαφέρεται μόνο για τα πρόσκαιρα οικονομικά οφέλη, ή της Γαλλίας της εκτεταμένης στρατηγικής εποπτείας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και στην Αφρική; Της Ελλάδας και της Κύπρου, που βρίσκονται υπό νεοοθωμανική μέγγενη και απειλούνται, ή της Βουλγαρίας της άρρηκτης στρατηγικής συνεργασίας με την Τουρκία; Της Ισπανίας και της Ιταλίας, οι οποίες φοβούνται για τα «οικονομικά ανοίγματά» τους στην Τουρκία, ή της Αυστρίας, η οποία διαβλέπει τον πραγματικό κίνδυνο από την άνοδο του ισλαμικού…

Η συνέχεια στο pontos-news