Έχουμε όλα τα καλά. Μια έκθεση 250 σελίδες για μεταρρυθμίσεις. Και 72 δισ. της Ε.Ε (βοήθεια και δανεικά) για να τις κάνουμε. Αυτό ήταν; Τελειώσαμε;  

Επειδή δεν θα αργήσουν να γίνουν το καθημερινό ανέκδοτο οι δήθεν μεταρρυθμίσεις στο μοντέλο της κρατικοδίαιτης οικονομίας, στη λειτουργία του κράτους, στην κοινωνική συνοχή και τέλος στην εκπαίδευση και την παιδεία (εδώ είναι που θα κυλιόμαστε κάτω στα γέλια…), ας δίνουμε σημασία και σε αυτά που περνάνε στα ψιλά γράμματα…

Ας ξεκινήσουμε από τη Βουλή. Ανάμεσα στους 300, υπάρχουν και 5-10 (με το ζόρι) που να θεωρούνται μεταρρυθμιστές, με όλη τη σημασία της λέξεως.

Προσοχή εδώ. Δεν μιλάμε για τους “ναι σε όλα” των κυβερνήσεων και των κομμάτων που μπορεί να ψηφίσουν τα πάντα για να μην πέσει η κυβέρνησή τους. 

Εννοούμε ιδεολόγους μεταρρυθμιστές που θα αναλάβουν να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις ως υπουργοί ή θα πείσουν τους ιθαγενείς-πελάτες ψηφοφόρους τους ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει σύγχρονη χώρα. Να ξεφύγει από τον δεξιό ή τον αριστερό ραγιαδισμό. 

Τους 5-10 που σημειώσαμε ως ιδεολόγους μεταρρυθμιστές, το κάναμε για να μην εμφανιζόμαστε απόλυτοι και να μην αδικήσουμε τους λεγόμενους προεδρικούς της Ν.Δ. απογοητεύοντας εντελώς τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, τώρα που δείχνει αποφασισμένος για μεταρρυθμίσεις.

Να φύγουμε από τη Βουλή και να πάμε στο κράτος-Λερναία Ύδρα με τα άχρηστα κεφάλια που ταΐζουν κομματικούς στρατούς, όλων των παρατάξεων και αποχρώσεων αλλά βλέπει επιχειρήσεις, επιχειρηματίες, επαγγελματίες και κάθε ιδιώτη μισθωτό ως υποτελείς φόρων, με απαγόρευση ενημέρωσης για το ποιος καρπώθηκε τους φόρους τους.

Είναι δυνατόν αυτό το κράτος-τέρας να αποδεχθεί τις μεταρρυθμίσεις των εκθέσεων των δανειστών, της Κομισιόν και της ομάδας των σοφών του νομπελίστα κ. Πισσαρίδη; 

Να κόψει δηλαδή το κλαδί που κάθεται αφού οι μεταρρυθμίσεις (μόνο αυτές των δανειστών και της Κομισιόν και πριν πάμε στην έκθεση Πισσαρίδη) σημαίνουν, στην πράξη, διάλυση 2.000 Οργανισμών και μείωση 20-50.000 θέσεων εργασίας στην ευρύτερη διοίκηση; 

Πηγαίνουμε σε εκλογές με απλή αναλογική (ας ευχηθούμε να γίνουν πράγματι το 2023, πράγμα που δεν το σημειώνουμε τυχαία…) και μιλάμε στην Ελλάδα (γιατί μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά) πώς θα βρεθεί κόμμα εξουσίας, κόμμα δεκανίκι στην εξουσία, ή κόμμα καφενείου για την πλάκα, που θα χαλάσει το χατίρι στον κομματικό στρατό, να σκίσει την έκθεση Πισσαρίδη στο προαύλιο της Βουλής; 

Να φύγουμε και από το κράτος-τέρας (τον βασικότερο εχθρό κάθε μεταρρύθμισης στην Ελλάδα) για να πάμε στους επαγγελματίες κομματικούς εργατοπατέρες. Τους φύλακες των τειχών και των οχυρών του κρατισμού. 

Και να μη μείνουμε στις βέβαιες αναταραχές (με πλήρη παύση της λειτουργίας του κράτους), ως αντίδραση σε κάθε μεταρρυθμιστικό νόμο ή και σε απλή εγκύκλιο ακόμη, που θα συμβεί να αντικαθιστά με ψηφιακή τεχνολογία τον γραφειοκρατισμό, τον κρατικό παρεμβατισμό, τη μείωση υπηρεσιών και διαδικασιών και τις πολύμορφες υπηρεσιακές σκοπιμότητες και επιδιώξεις…

Ανατριχιάζουμε, όμως, και μόνο με την ανάμνηση της γνωστής εμετικής εικόνας αριστερών και άλλων… βουλευτών, των 10.000 ευρώ τον μήνα ( 7.000 μισθός και εξοδολόγιο…) που θα βρίσκονται στην αρχή της “σύρραξης” του κομματικού στρατού του κράτους, στην πλατεία Συντάγματος (για να έχουν χώρο τα κανάλια να τους παίρνουν…) και θα παριστάνουν (με ανάλογο ύφος…) τους θλιμμένους…, για τους κατατρεγμένους κρατικούς υπαλλήλους, από τη μεταρρύθμιση.  

για τη συνέχεια Capital