Πολλοί  θα ομολογήσουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ειδικά μετά τις επαναλαμβανόμενες προκλήσεις της Τουρκίας. Οι συζητήσεις περί ναυτικών μιλίων δεν είναι σίγουρα ούτε αθώες, ούτε χωρίς σημασία. Καλό λοιπόν θα ήταν να είμαστε σε επαγρύπνηση. Οι κινήσεις του τουρκικού καθεστώτος δείχνουν τη φιλοδοξία ενός ηγέτη που έχει ως στόχο να κυριαρχήσει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και ευρύτερα. Η υπερεπέκταση της Τουρκίας είναι ένα από τα δείγματα αυτής της διάθεσης.

Το θέμα όμως εδώ είναι η Ελλάδα. Αυτή η χώρα, στην οποία μερικοί δεν έχουν ιδέα τι γίνεται γιατί μπορεί απλά να είναι για αυτούς ένας άλλος λαός, ένα άλλο έθνος ή ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Για εμάς όμως τους Έλληνες και για όσους ζουν σε αυτήν τη χώρα και αισθάνονται κοντά της, τι είναι πραγματικά η Ελλάδα; Για τα παιδιά που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, τα άτομα που υπηρετούν στο στρατό ξηράς και στις ένοπλες δυνάμεις η λέξη «επιφυλακή» και οι δηλώσεις ενός πολιτικού προσώπου παίρνουν αμέσως άλλη διάσταση. Μπορεί να καταλαβαίνουν άμεσα τη σπουδαιότητα της κατάστασης και ταυτόχρονα να χρειάζεται να παραμένουν ακέραιοι και ανεπηρέαστοι για το καλό των δικών τους ανθρώπων.

Το ίδιο πράττουν και οι σύγχρονοι ήρωες του Καστελόριζου. Οι κάτοικοι του νησιού που δοκιμάζονται αλλά στέκονται ανέλπιστα «όρθιοι». Και στέκονται εκείνοι όρθιοι όταν η ΑΟΖ του νησιού αφήνεται στην τύχη της. Το νησί χιλιομετρικά μπορεί να μη βρίσκεται «δίπλα μας», αλλά η άνευ όρων παράδοσή του δεν είναι κάτι απλό. Το Καστελόριζο δεν είναι μακριά από την Κρήτη, από την Αθήνα ακόμα και από τον Έβρο. Και για να το πούμε αλλιώς, όποιος πιστεύει ότι είναι ένα απομονωμένο νησί κάνει λάθος γιατί η Τουρκία έχει ως στόχο όλη την Ελλάδα, όχι ένα μέρος της.

Όποιος βιαστεί από τα παραπάνω να βγάλει το συμπέρασμα, ότι όσα αναφέρονται εγείρουν τον πόλεμο, την επιθετικότητα ή την μισαλλοδοξία ας αναλογιστεί μόνο τούτο. Τι θα έκανε η Τουρκία αν εισβάλλαμε σε κάποιο κομμάτι της; Θα μας επέτρεπε να κυκλοφορούμε ανενόχλητοι στις ακτές ή στα παράλια της;

Θέλω να πιστεύω ότι οι πολίτες ενός κράτους είτε Τούρκοι, είτε Έλληνες, είτε Αλβανοί κ.ο.κ. στην πραγματικότητα, έχουν πιο πολλά να τους ενώνουν παρά να τους χωρίζουν. Δεν πάσχουν από μεγαλομανία αλλά πιο πολύ υποφέρουν από άγχος για να επιβιώσουν αυτοί και όσοι αγαπάνε.

Αλλά καθώς η επιβίωση έχει καταστεί πλέον για μας τόσο σημαντική δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι προαπαιτούμενο είναι η ελευθερία. Και όπως λέει και ο ποιητής «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Προσωπική μου άποψη είναι ότι ακόμα και το ένα από τα δύο είναι αρκετό φτάνει τα πολιτικά πρόσωπα ανεξαρτήτως χρώματος και κόμματος, να μας αποδείξουν ότι όντως έχουν στα αλήθεια είτε την αρετή είτε την τόλμη για να αναλάβουν δράση για το ύψιστο αγαθό, ώστε να συνεχίσουμε να παλεύουμε καθημερινά. 

Ας έχουν λοιπόν μια κοινή γραμμή όλοι για αυτό που λέγεται ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

• Καίτη Κ. Μαραγκουδάκη