Λάζαρος Α. Μαύρος

ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ το ερώτημα: Αυτή η «λύση δύο κρατών» την οποία διαλαλεί ο νυν επικεφαλής της πολιτικής πτέρυγας του Αττίλα Κατακτητή, προϊστάμενος του κατοχικού ψευδοκράτους της Τουρκίας στα σκλαβωμένα ελληνικά εδάφη της Κύπρου Ερσίν Τατάρ, σε τι διαφέρει από την «λύση διζωνικού συνεταιρισμού δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών» των κοινών ανακοινωθέντων (α) των Χριστόφια – Ταλάτ της 23^ης Μαΐου 2008 και (β( Αναστασιάδη – Έρογλου της 11^ης Φεβρουαρίου 2014;

Προτείνουμε τις ακόλουθες, τότε δημοσιευθείσες σκέψεις της στήλης:

ΕΙΡΗΣΘΩ 27.3.2014: ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ  ότι πολλών πολιτών η εντελώς κατανοητή αγχώδης προσμονή, η ευχή κι ο διακαής πόθος, που, πες-πες, ενσταλάζεται σιγά-σιγά και μετατρέπεται σε ισχυρή πεποίθηση, η οποία πλησιάζει κιόλας τα όρια της βεβαιότητας είναι ότι, κατέστη πλέον πολύ πλησίον, εφικτή κι υλοποιήσιμη, στο Κυπριακό, μία «φόρμουλα για λιγότερο επώδυνη λύση»:

– Πιστεύουν τελεσίδικα κι οριστικά πως «ό,τι και να κάνουμε, θα είναι μία κακή λύση».

– Ελπίζουν, όμως, ότι σύντομα μπορεί να λυθεί το Κυπριακό «με τον λιγότερο οδυνηρό τρόπο», ώστε,

– κατά τον οραματισμό, «να μπορέσουν να ζήσουν ξανά μαζί Ε/κ και Τ/κ, περιορίζοντας κατά το δυνατόν την επιρροή των ελίτ που κινούν τα νήματα διαχρονικά και πριν ακόμα από την ανεξαρτησία [του 1960]»…

ΔΥΝΑΤΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ να εντοπισθεί, με όλα όσα καλλιεργούν στα μυαλά των πολιτών, συστηματικά επί 40 χρόνια, οι πολιτικο-κομματικές ελίτ και οι διαδοχικές κυβερνήσεις τους, εκείνη η μήτρα που κυοφόρησε και γέννησε αυτές τις πεποιθήσεις, προσμονές και βεβαιότητες. Μαζί με τις επαναλαμβανόμενες – ταυτοχρόνως με τα εκάστοτε σχέδια λύσης – επιχειρήσεις Ψυχολογικού Πολέμου, οι οποίες έπεισαν ήδη μερίδα των Ελλήνων Κυπρίων ότι τα δεινά της Κύπρου οφείλονται διαχρονικά

(α) στη διεκδίκηση της Ένωσης 1821-1967,

(β) στην υποτίμηση της μειονότητας των Τούρκων της Κύπρου και

(γ) στη «συνυπευθυνότητα» των Ελλήνων για τα δεινά και την τουρκική κατοχή που υφίσταται η Κύπρος.

ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΑΔΗ, αυτές οι βεβαιότητες, προϊόν και απότοκο τεσσάρων, τουλάχιστον, «δρώντων παικτών» που επέδρασαν κι επενεργούν στη διαμόρφωσή τους:

(α) Η αδυναμία κι ανικανότητα των ελίτ ν’ απεγκλωβιστούν από την «προπατορική» (μετά το 1974) υποταγή στη Διζωνική απαίτηση των Τούρκων και η έκτοτε αντίληψη περί του Κυπριακού που καλλιέργησαν.

(β) Οι σύντονες ψυχολογικές επιχειρήσεις ενοχοποίησης των Ελλήνων για

(i) το Ενωτικό Δημοψήφισμα του 1950,

(ii) τον αντι-αποικιακό εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959,

(iii) την αντίσταση απέναντι στην ένοπλη Τουρκανταρσία του 1963-64,

(iv) το διενεργηθέν υπό της χούντας Πραξικόπημα της 15.7.1974.

(γ) Η μονίμως υπέρτερη τουρκική ισχύς, απαγορεύουσα στους ανίσχυρους Έλληνες, έστω και να διανοηθούν καν την όποια δυνατότητα διεκδίκησης δίκαιης λύση. Και:

(δ) Η διαχρονική, 1974-2014, απουσία πειστικής κι αξιόπιστης, ριζοσπαστικά επαναστατικής έναντι τούτων, πολιτικής δύναμης, ικανής πλειοψηφικά να σχεδιάσει και να υλοποιήσει εθνική στρατηγική απελευθέρωσης.

ΕΙΡΗΣΘΩ 28.3.2014: ΒΕΒΑΙΩΣ το δίλημμα που οι εκάστοτε κυβερνώσες και οι πλειοψηφούσες κομματικές ελίτ – μέσα στο βεληνεκές των δικών τους ικανοτήτων πολιτικής – επιχειρούσαν να επιβάλουν στους πολίτες, ήταν μονίμως και παραμένει περίπου το ίδιο:

– ΕΙΤΕ συνέχιση του κατοχικού στάτους κβο της διχοτόμησης,

– ΕΙΤΕ μία, όσον το δυνατόν λιγότερο επώδυνη λύση.

Η  ΙΣΤΟΡΙΑ αυτού του διλήμματος, ξεκινάει από την 12^η Φεβρουαρίου 1977 της συνάντησης και των «4 Κατευθυντηρίων Γραμμών» Μακαρίου – Ντενκτάς. Περνάει από τις Βολιδοσκοπήσεις Βάλτχαϊμ, τους Δείκτες Κουεγιάρ, τη Δέσμη Ιδεών Γκάλι, το Σχέδιο Ανάν, (των διαδοχικών Γ.Γ. ΟΗΕ), τον Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς των Χριστόφια – Ταλάτ 23.5.2008 και καταλήγει – μέχρι στιγμής – στη Συμφωνία Αναστασιάδη – Έρογλου 11.2.2014.

Το ίδιο κι απαράλλακτο δίλημμα των κυρίαρχων ελίτ. Το οποίο αφομοίωσαν, πλέον, ως δικό τους δίλημμα, πλήθος πολίτες, αφού δεν πρόκοψε μέχρι τώρα εκλογικά, μια πειστική κι αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση πολιτικής…

ΒΕΒΑΙΩΣ το κατοχικό στάτους κβο της διχοτόμησης, από το 1977 μέχρι σήμερα δεν παρέμεινε το ίδιο. Η πολιτική του διζωνικού συμβιβασμού και της ούτω καλούμενης «επαναπροσέγγισης», που ακολούθησαν όλες ανεξαίρετα οι έκτοτε διαδοχικές κυβερνήσεις (με διαφορετική εκάστη ταχύτητα) κι κομματικές ηγεσίες (οι «ελίτ»), διαφοροποίησε – κι επέτρεψε να διαφοροποιηθεί ατιμώρητα – το κατοχικό στάτους κβο, υπέρ των Τούρκων κατακτητών. Με αλλεπάλληλα διαδοχικά πρόσθετα «πολιτικά κεκτημένα»:

– Το παράνομο κατοχικό ψευδοκράτος λ.χ. που το Σ.Α.ΟΗΕ με τα ψηφίσματά του 1983 και 1984 καταδίκασε κι απαιτούσε την ανάκλησή του, ως αποτέλεσμα των έκτοτε «διακοινοτικών» συνομιλιών, έφθασε στα πρόθυρα της αναγνώρισης και νομιμοποίησής του, ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ, ως τ/κ Συνιστών Κράτος, συγκυρίαρχο εφ’ όλης της Κύπρου. Ο παράνομος τουρκικός εποικισμός πολλαπλασιάστηκε.

– Η νομιμοποίηση της λαφυραγώγησης και λεηλασίας των κατεχόμενων ελληνικών περιουσιών έχει αποκτήσει και βούλα ευρωπαϊκού δικαστηρίου.

– Οι αντικατοχικές εκδηλώσεις του λαού εκμηδενίστηκαν.

– Οι δε επιχειρήσεις Ψυχολογικού Πολέμου για την συν-ενοχοποίηση των Ελλήνων Κυπρίων διενεργούνται πλέον και από τις εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης ΡΙΚ.

Κ Α Ι , ΣΥΝΕΠΩΣ: Η διαιώνιση αυτού του, αναπτυσσόμενου διαρκώς και διαδοχικώς και επιπροσθέτως, υπέρ των Τούρκων κατακτητών, στάτους κβο, καθώς συντελείται η διεθνής αναβάθμιση του Ψευδοκράτους, προοιωνίζεται βεβαίως χειρότερα δεινά. Μπορεί άραγε μια «φόρμουλα λιγότερο επώδυνης λύσης» να τ’ ανακόψει;

ΕΙΡΗΣΘΩ 29.3.2014: ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ όσων προσβλέπουν και προσμένουν μιαν «φόρμουλα λιγότερο επώδυνης λύσης» βεβαιότητα ότι: Η συνέχιση του διχοτομικού στάτους κβο επιφυλάσσει επιπρόσθετα δεινά. Περισσότερα από όσα απέτυχαν ν’ ανακόψουν ή ν’ ανατρέψουν, κατά τη διαρρεύσασα 37ετία των «διακοινοτικών» συνομιλιών της Διζωνικής, οι ελίτ: Οι διαδοχικώς κυβερνήσαντες. Και οι νυν κυβερνώντες. Με τις πλειοψηφούσες ΔηΣυ-ΑΚΕΛ κομματικές ηγεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας: Οι πολιτικοί άρχοντες των Ελλήνων Κυπρίων.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΥΝ όλοι ότι: Η πολιτική που ακολούθησαν διαχρονικά στο Κυπριακό και οι τακτικές που επέλεξαν, ΔΕΝ υπήρξαν ικανές ν’ αποτρέψουν π.χ. τον αυξανόμενο παράνομο εποικισμό που κατέστησε τη μειονότητα των Τούρκων της Κύπρου (Τ/κ) ελαχιστότατη μειονότητα του πληθυσμού στα κατεχόμενα υπό του Αττίλα εδάφη. Ούτε τη λαφυραγώγηση και τουρκοποίηση των ελληνικών περιουσιών στα σκλαβωμένα εδάφη. Ούτε τη διαρκή ανάπτυξη των πολεμικών δυνατοτήτων των στρατευμάτων του Αττίλα. Ούτε την κλιμακωτή αναβάθμιση, παγκόσμια ανοχή κι αποδοχή του παράνομου κατοχικού Ψευδοκράτους. Ούτε καν την ανθελληνική (εναντίον των Ελλήνων Κύπρου και Ελλάδας) αξιοποίηση της οικονομικής υποδούλωσης στην Τρόικα, από τους αγγλοαμερικάνους, για προώθηση «λύσης» που νυν διαφημίζουν οι πρέσβεις ΗΠΑ & ΗΒ, για «συμμαχία κι υποθαλάσσια σύνδεση με την… Τουρκία», κ.ο.κ.

ΑΡΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ προκαταρκτικά, απαξάπαντες να παραδεχτούμε, να ομολογήσουμε και να ομοφωνήσουμε, σε ένα κοινής αποδοχής συμπέρασμα. Το οποίο καθίσταται τεράστιας και καθοριστικής σημασίας ΚΑΙ για το παρόν ΚΑΙ για το μέλλον:

– Αυτές οι ελίτ, αυτές οι ηγεσίες, των οποίων η Διζωνική πολιτική δοκιμάστηκε διαχρονικά, 1977-2014, ΔΕΝ είχαν και ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ τα προσόντα, τις ικανότητες, τη δεξιοτεχνία για ν’ αναμετρηθούν αποτελεσματικά και «κερδοφόρα» με την πολιτική των απέναντι ελίτ της Τουρκίας και του κατοχικού της Ψευδοκράτους.

– Αυτών των ελίτ η πολιτική παρήγαγε – κι επέτρεψε ατιμώρητα να παραχθεί – το σημερινό κατοχικό-διχοτομικό στάτους κβο. Το οποίο είναι κατά πολύ χειρότερο, για την Κυπριακή Δημοκρατία και για τον Ελληνισμό, απ’ ότι την 16^η Αυγούστου 1974, ημέρα κατάπαυσης του πυρός.

ΑΥΤΗ ΛΟΙΠΟΝ η ελίτ μ’ επικεφαλής τον νυν ΠτΔ κ. Νίκο Αναστασιάδη και με την υποστηρίζουσα (όχι το… πρόσωπο, αλλά) την πολιτική του, την ελίτ του ΑΚΕΛ, υπό την ηγεσία του κ. Άντρου Κυπριανού, είναι η γνωστότατων και αποδεδειγμένων προσόντων, ικανοτήτων, δεξιοτεχνίας και «διαχρονικής πολιτικής» ηγέτες, οι οποίοι θα παράγουν, διαπραγματευόμενοι με τους Τούρκους, το περιεχόμενο, το είδος και τα καθέκαστα της όποιας «φόρμουλας λιγότερο επώδυνης λύσης»! Κι επ’ αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία.

Σημερινή