Επιφυλλίδα

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

Είναι τρομερό, αλλά πρέπει να σας ομολογήσω – με αφορμή το δεύτερο ”lockdown” που μας επιβλήθηκε λόγω του covid 19 – ότι συνειδητοποίησα για πρώτη φορά εμπειρικά αυτό που υποστήριζα πάντα στην εκπαιδευτική μου πορεία μιλώντας στους μαθητές μου για την αξία της δημοκρατίας έναντι του αντίπαλου δέους της, της ”τυραννίδας” (πτωχευμένοι πολίτες που συντηρούν με τα χρήματά τους αναγκαστικά ένα τυραννικό καθεστώς).

Συνειδητοποίησα, δηλαδή, ότι την αξία της πρώτης την καταλαβαίνουμε καλύτερα όταν μας επιβληθεί η δεύτερη (ως σύγχρονη δικτατορία) απ’ την κορυφή της εξουσίας, αν και λέγεται πως ”στα τυραννικά καθεστώτα δεν πρέπει να φοβόμαστε τόσο τους τυράννους, όσο τους διαφθορείς του”.

Κάτι που ασπάζομαι και για τα δημοκρατικά, βάζοντας στη θέση των τυράννων τους εκλεγμένους κυβερνήτες και στη θέση των ”διαφθορέων” τους συμβούλους και παρασυμβούλους τους, πολύ περισσότερο όταν αυτοί αφήνονται – όπως στην περίπτωση της Εξωτερικής πολιτικής μας – να χαράξουν προσωπική στρατηγική εθνικά ασύμφορη για τον τόπο…

Θα μου πείτε, όσοι ανεβαίνουν στην κορυφή της εξουσίας έχουν πάντα καλές προθέσεις, για να τα ρίχνουμε μόνιμα στους από κάτω τους; Όχι, θα σας απαντούσα ευθέως, αλλά δεν αποκλείεται και να έχουν κάποιες καλές προθέσεις.

Μόνο που επηρεάζονται κάκιστα – οι αδύναμοι τουλάχιστον κυβερνήτες – απ’ τον πολιορκητικό κλοιό των συμβούλων και παρασυμβούλων που παραφυλάει πιο κάτω ή ακριβώς δίπλα τους με όπλα την αριστεία άνευ φιλοπατρίας, την αποτυφλωτική κολακεία και την παραπλάνηση.

Με βάση αυτά και λαμβάνοντας υπόψη τα αποκαρδιωτικά δεδομένα της Εξωτερικής πολιτικής μας, δε θα πρέπει να φοβόμαστε τόσο τις αποφάσεις του πρωθυπουργού (που έτσι κι αλλιώς λαμβάνονται ετεροχρονισμένα, ράθυμα και συμβατικά, εν είδει ποδηγεσίας), όσο την επιρροή των πέριξ αυτού συμβούλων του και του συγγενικού περιβάλλοντός του.

”Μα, έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει ανεξάρτητη πολιτική για μας και πολύ περισσότερο ιδανική”, θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς. ”Ως εκ τούτου, με το σκεπτικό αυτό, δεν υπάρχει και ιδανικό πολίτευμα, αφού τη δημοκρατία τη χαρακτηρίζουμε ως το λιγότερο κακό απ’ τα άλλα…”

Θα συμφωνήσω εν μέρει μαζί σας, θα του έλεγα, γιατί θεωρώ πως η δημοκρατία ακόμα και στην μη ιδανική της μορφή – όταν ο εκλεγμένος από τον λαό ηγέτης δεν παρέχει καμιά εγγύηση της αξιοσύνης του και προσδίδει αρνητικό πρόσημο στο ”Η αρχή άνδρα δείκνυσι” της διακυβέρνησής του – είναι προτιμότερη, γιατί επιτρέπει την απρόσκοπτη άσκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν και ενίοτε οι ελευθεριότητες που παρέχονται σ’ αυτά γίνονται αντικείμενα προς εκμετάλλευση των εχθρών της (αναρχικών), αφού και η ελευθερία έχει τα όριά της σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα.

Επιπλέον, είναι προτιμότερη η δημοκρατία γιατί ο κακός κυβερνήτης αντικαθίσταται δια των εκλογών πρόωρα ή συντεταγμένα από τον λαό, αν αποδειχθεί αυτός επιτήδειος αναρριχητής της εξουσίας, ψευδολόγος και δημαγωγός.

Αν αποδειχθεί άνθρωπος ανίκανος να διασφαλίσει την προστασία των δικαιωμάτων του, την αναβαθμισμένη παιδεία που δικαιούται και τη χρηστή διοίκηση με βάση την αξιοκρατία που του υποσχέθηκε. Άνθρωπος που αδυνατεί να συνεισφέρει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής του λαού του και να προασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας του από επιβουλείς που τα διεκδικούν και θέλουν να τα κάνουν δικά τους…

Όσον αφορά αυτό το τελευταίο, οι ευθύνες του κυβερνήτη διαμοιράζονται ανάμεσα σ’ αυτόν, στον πολιτικό προϊστάμενο του ΥΠΕΞ και τους συμβούλους και παρασυμβούλους που πλαισιώνουν αμφότερους και δίνουν, συχνά, το στίγμα της στρατηγικής που ακολουθείται.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, την κύρια ευθύνη την έχει ο πρωθυπουργός, ακόμα και αν έχει πέσει θύμα των κακών συμβουλών των συμβούλων ή των… συγγενών του, εφόσον κι αυτούς ο ίδιος τους επέλεξε ή τους έδωσε το δικαίωμα να αναμειγνύονται, αντίστοιχα σε ύψιστης σημασίας εθνικά θέματα, χωρίς να τους το επιτρέπει η αρμοδιότητά τους.

Για να αναπροσαρμόσουμε όμως όλα αυτά στα καθ’ ημάς, όπως λένε κι οι καθαρευουσιάνοι, είναι πολλές οι ενδείξεις – μέσα στις 500 μέρες διακυβέρνησης του τόπου απ’ την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη – που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι ο πρωθυπουργός περιβάλλεται από αμφιλεγόμενης εθνικής ευαισθησίας συμβούλους και, το χειρότερο, ”τείνει ευήκοον ους” σ’ αυτούς στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής μας, όπου εκτιμώ πως η κυβέρνηση δείχνει κάκιστο πρόσωπο με την ραθυμία, την εκ των υστέρων λήψη αποφάσεων, την κατευναστική πολιτική και την πειθήνια υποταγή της έναντι της Τουρκίας και των ”συμμάχων” και ”φίλων” αντίστοιχα.

Για να μη θυμηθώ την κυβίστηση στο Σκοπιανό και τις δικαιολογίες για αδυναμία παρεμβατισμού του επικεφαλής της προς τα βελτίω στη ”συμφωνία Πρεσπών”. Κάτι που επιβεβαιώνει την έλλειψη βούλησης του Έλληνα πρωθυπουργού για το θέμα αυτό μετά την ανάληψη των καθηκόντων του…

Μια έλλειψη που γίνεται περισσότερο εμφανής σήμερα, όταν συγκρίνουμε τη στάση του με εκείνην του Βούλγαρου πρωθυπουργού ο οποίος άντεξε στις μεγάλες πιέσεις της Γερμανίας και επέβαλε ”βέτο” στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις των Σκοπίων για την είσοδο των Σκοπίων στην ΕΕ.

Πέραν όλων αυτών, το επίσης δυσάρεστο είναι ότι κάποιοι της εκτελεστικής εξουσίας – πρώην και νυν – εισηγούνται την άσκηση Εξωτερικής πολιτικής μας από citizens juries (”επιτροπές πολιτών”) και προτείνουν την μετατροπή του ΕΛΙΑΜΕΠ (Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής, που ιδρύθηκε το 1988) σε γνωμοδοτικό όργανο της ήδη αποδυναμωμένης εθνικά Εξωτερικής πολιτικής μας.

Κι αυτό ενώ γνωρίζουν καλά πως το εν λόγω ίδρυμα:

1. Χρηματοδοτείται από τον Τζορτζ Σόρος (αρνητή της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μ. Ασίας)

2. Είχε για χρόνια διευθυντή τον νυν σύμβουλο του πρωθυπουργού Θάνο Ντόκο (που έχει τεθεί ανοιχτά υπέρ της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, δηλαδή της διχοτόμησής του προς χάριν των Τούρκων).

3. Περιλαμβάνει μεταξύ των μελών του τις ερευνήτριες Μικράκη, Καλλονή και Άννα Τριανταφυλλίδου, γνωστές για τη φιλοσκοπιανή δραστηριότητά τους.‟

“Ενδεικτικό αυτής είναι το γεγονός (όπως είχα γράψει στο άρθρο μου: ”Ελλείψει εθνικών αντανακλαστικών αφήνουμε τους Ντόκους να μας κυβερνάνε”) ότι η τελευταία – όντας μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ – ”κατήγγειλε σε αναφορά της στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2008 την Ελλάδα ως βαναύσως καταπιέζουσα την ”Macedonian Minority” (”μακεδονική μειονότητα”) των 200.000 ατόμων”. Με άλλα λόγια ως υπεύθυνη της ”γενοκτονίας” τους…

Σημειωτέον ότι η εν λόγω ερευνήτρια – μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ – είχε δώσει δείγματα του ανθελληνισμού της, όταν σε αναφορά της το 2010 στην ΕΕ, αποκαλούσε τα Ίμια ”Καρντάκ”… Όλα αυτά, φυσικά, δεν είναι καλά σημάδια, αφού προδίδουν ένα αφυδατωμένο εθνικά περιβάλλον ”προοδευτικών” συμβούλων (επιπέδου Ροζάκη και Ντόκου) και παρασυμβούλων Εξωτερικής πολιτικής με ελαστική εθνική συνείδηση.

Με τέτοιους ”συμβουλάτορες” (εξωκοινοβουλευτικούς ή στελέχη των κυβερνήσεων Γιώργου Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη) στο πλευρό του πρωθυπουργού ή στο επικοινωνιακό περιβάλλον του αντιλαμβανόμαστε ότι υφίσταται επικίνδυνους πειραματισμούς η Εξωτερική μας πολιτική. Πειραματισμούς οι οποίοι εκπορεύονται από ύποπτα κέντρα και μας οδηγούν κατευθείαν σε ασύμφορες εθνικά αποφάσεις, όπως:

• Η απόφασή μας να πάμε στη Χάγη, για να λύσουμε – υποτίθεται – μόνο το θέμα της υφαλοκρηπίδας μας (αν και εσχάτως το άλλαξε ο πρωθυπουργός και μιλάει αόριστα για θαλάσσιες ζώνες), ενώ είναι χιλιοειπωμένη απ’ τα πιο επίσημα τουρκικά χείλη η πρόθεση της άλλης πλευράς να καθίσει στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων (μετά την από κοινού υπογραφή συνυποσχετικού) με δεδομένη την αποδοχή εκ μέρους μας ότι θα εξεταστούν όλες οι διεκδικήσεις της για Αιγαίο και Θράκη.

2. Η φοβική μας στάση να κάνουμε πίσω και, ουσιαστικά, να… αυτοκαταργήσουμε το δικαίωμά μας για επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ περιοριζόμενοι στα 6νμ, που κλείνουν το μάτι στον Τούρκο και τη ”συνεκμετάλλευση”…

3. Η επ’ αόριστον αναβολή της ολοκλήρωσης της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας, αφού υπογράφηκε μερική αφήνοντας ”ακάλυπτη” (χωρίς ελληνική επήρεια) τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου και 32ου μεσημβρινού προς άγραν των Τούρκων…

4. Η πειθαρχία στις συστάσεις της Μέρκελ και στο μήνυμα του Αμερικανού ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο (”Πρέπει να μειωθεί το στρατιωτικό αποτύπωμα παντού και να γίνεται προσφυγή σε διπλωματικά και όχι στρατιωτικά μέσα”), που μας έκαναν να ξεκινήσουμε – κι ας μην τολμάμε να το παραδεχτούμε – την αποστρατικοποίηση των νησιών και του Έβρου (τουρκική εφημ. Sozu).

Σαν απόδειξη αυτών στη Θράκη είχαμε την απομάκρυνση-διάλυση της 7ης Μηχανοκίνητης ταξιαρχίας Πεζικού ”Σαραντάπορος” απ’ το στρατόπεδο Δελαγραμμάτικα στον Προβατώνα του Έβρου (με τη γελοία δικαιολογία ότι έπρεπε να απομακρυνθούν παλιά οπλικά συστήματα, λες και αυτά ήθελαν συνοδεία μια ταξιαρχία για να ”φύγουν”), με σκοπό να μετατραπούν τελικά τα καινούρια του κτίρια σε Δομές Φιλοξενίας των μεταναστών και προσφύγων που πέρασαν σε ελληνικό έδαφος απ’ τις κερκόπορτες του Έβρου.

5. Η αποδυνάμωση της ΑΣΔΕΝ (Ανώτερη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων) στο Αιγαίο, μολονότι αυτή επιβλέπει τις τέσσερις διοικήσεις Εθνοφυλακής στην περιοχή του. Σημειωτέον ότι η αποδυνάμωση αυτή μετουσιώθηκε με την υπαγωγή της στην 1η Στρατιά μετά την αποχώρηση των μοιρών Πυροβολικού από πέντε νησιά του Αιγαίου, χωρίς πειστική αιτιολόγηση…

Καταλήγω με την υπενθύμιση ότι, αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, το Oruc Reis ολοκλήρωσε ήδη τις έρευνές του ανενόχλητο και κινείται μεταξύ Ρόδου και Καρπάθου, ενώ ο… ”αφέντης” του Ερντογάν ετοιμάζεται να ανακοινώσει τα αποτελέσματά του απ’ την ”ακτινογραφία” που έκανε ερήμην μας στα νερά μας.`

Ενώ το γεωτρύπανο Kanuni ετοιμάζεται να το διαδεχθεί για να τρυπήσει την ελληνική υφαλοκρηπίδα στο Καστελόριζο, πριν καταλήξει για τον ίδιο λόγο στην Κρήτη επιβεβαιώνοντας με τον πιο εύγλωττο τρόπο πως οι κόκκινες σημαίες μας πήγαν περίπατο σαν τη σημαία στα Ίμια που την πήρε ο αέρας σκιάζοντας γι’ άλλη μια φορά μ’ ένα πέπλο εθνικής ταπείνωσης σε… δόσεις την εθνική κυριαρχία μας…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)