Ηέλευση του τουρκικού «ερευνητικού» σκάφους «Ορούτς Ρέις», συνοδευόμενου κατά ταύτα από τουρκικά πολεμικά πλοία, που έλαβεν χώραν προσφάτως, παραβιάζοντας την ελληνική υφαλοκρηπίδα σε έναν διάπλου μεταξύ 6 και 12 ναυτικών μιλίων, έρχεται να επιβεβαιώσει για πολλοστή φορά τη στρατηγική στόχευση της Άγκυρας, όπου διά έκνομων εν προκειμένω ενεργειών αποβλέπει στην εδραίωση μιας καλλιεργούμενης διεθνώς παράστασης περί ενός αμφισβητούμενης κυριαρχίας θαλασσίου χώρου.

Tου Χριστόφορου Γιαλλουρίδη *

Η τουρκική τακτική κίνηση διά της εκδόσεως παρανόμων NAVTEX και των δι’ αυτών συνεπικουρούμενων διεξαγομένων ερευνών μεταξύ 6 και 12 ναυτικών μιλίων, στοχεύει εκτός από την κατά τα ανωτέρω εμπέδωση διεθνούς παράστασης αμφισβήτησης, και στην ενεργό παρεμπόδιση της Ελλάδος από το να προχωρήσει στη νομίμως υπαγορευόμενη επιταγή, της επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης της στα 12νμ. και την κατά ταύτα επερχόμενη θαλάσσια ένωσή της με την κυπριακή θαλάσσια ζώνη.

Η φημολογούμενη ερμηνεία των τουρκικών κινήσεων παραβίασης, εν προκειμένω της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, αποσκοπούντων κατά ταύτα στην πρόκληση νικηφόρου για την ίδια θερμού επεισοδίου, διά του οποίου θα οδηγούσε την Ελλάδα από θέση ισχύος στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, με στόχο την επιβολή αναθεωρητικών εξελίξεων, είναι όχι μόνο λανθασμένη, αλλά και ατεκμηρίωτη.

Η Τουρκία, ως γνωστόν, από την ίδρυση του τουρκικού κράτους, ιδιαιτέρως όμως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εντεύθεν, πραγματοποιεί κινήσεις στρατηγικού αναθεωρητισμού, πάντοτε εκ του ασφαλούς, αποφεύγουσα κατά κόρον να πάρει οποιοδήποτε τακτικής ή και στρατηγικής υφής ρίσκο, που θα μπορούσε να απειλήσει την εθνική της ασφάλεια και κατά ταύτα πολιτειακή ενότητα και κρατική υπόσταση.

Υπογραμμίζεται, συναφώς, πως στο πλαίσιο του τουρκικού πολιτικού συστήματος, υφίστανται παλαιόθεν, όπως και σήμερα, δυνάμεις αντίθετες αναφορικά προς την εθνοτική διάρθρωση του χώρου, ανατρεπτικές δε και ως προς το πολίτευμα, οι οποίες είναι σε θέση να λειτουργήσουν καταλυτικά σε ένα ενδεχόμενο στρατιωτικής, μικρού ή μεγάλου μεγέθους ήττας της Άγκυρας στο Αιγαίο ή και αλλαχού. Το ανωτέρω σεναριακό ενδεχόμενο υφίσταται ως εφιαλτική αντίληψη πολιτικής στην οπτική της εκάστοτε τουρκικής ηγεσίας, της σημερινής ουδόλως εξαιρουμένης.

Το παράδειγμα της μεθοδευμένης και με τη στήριξη του διεθνούς παράγοντα εκ του ασφαλούς εισβολής του Αττίλα το 1974 στην Κύπρο μαρτυρεί του λόγου του αληθές. Όπως επίσης και μια ορθή, κατά τα ανωτέρω ανάγνωση των πρόσφατων εξελίξεων στην Λιβύη, όπου η Τουρκία διά του εκπροσωπούντος τα συμφέροντά της, Φαγιέζ αλ Σάρατζ, ενώ στόχευε στην κατάληψη των στρατηγικής σημασίας πόλεων, Σύρτη και Αλ Τζούφρα, εν τέλει υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί όταν η Αίγυπτος αποφάσισε να παρέμβει στρατιωτικά υπερασπιζόμενη τις περιοχές αυτές.

Το πολιτικό «κλειδί» προβολής εν προκειμένω αποτροπής και στην περίπτωση αυτή, παραπέμπει στην αξιοπιστία και την αποφασιστικότητα που συνέχουν τη βούληση υλοποίησης της προβαλλόμενης επιχειρησιακής κίνησης έναντι του τουρκικού επεκτατισμού. Στο κατά τα ανωτέρω πρόσφατο καταγραφέν παράδειγμα της λιβυκής περίπτωσης, η σύγκρουση Αιγύπτου – Τουρκίας απετράπη πρωτίστως εξαιτίας ακριβώς της αξιοπιστίας της εν προκειμένω αιγυπτιακής αποτρεπτικής στάσης, γεγονός που επισφραγίστηκε και ενδυναμώθηκε και διά της αποδοθείσας εντολής του Αιγυπτιακού Κοινοβουλίου στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας να επέμβουν στην Λιβύη υπερασπιζόμενες τα αιγυπτιακά εθνικά συμφέροντα.

Συναφώς και κατά τα ανωτέρω, η Τουρκία επιβεβαιώνει μια παραδοσιακά υλοποιούμενη παράσταση πολιτικής, όπου υποχωρεί όταν υπάρχει αξιόπιστη δύναμη αποτροπής και προχωρεί σε μια δομικά επεκτατική υλοποίηση στρατηγικής όταν βρίσκει ελλείμματα αμυντικής υπεράσπισης.

Ως εκ τούτου, η Τουρκία προσεγγίζοντας τον θαλάσσιο χώρο Ελλάδος και Κύπρου ως ενιαίο και αφού έχει ήδη ακωλύτως οικοδομήσει τετελεσμένα στην κυπριακή θαλάσσια επικράτεια διά γεωτρητικών δραστηριοτήτων, σήμερα κινείται στην παραβίαση ελληνικής υφαλοκρηπίδας και κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, μη επιδιώκουσα κατά ταύτα ένα επεισόδιο, πεπεισμένη ούσα πως η Αθήνα αποφεύγει τη στρατιωτική απάντηση, περιοριζόμενη σε μια συναφώς υφιστάμενη διαδικασία καταδίκης της Τουρκίας από τα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα, γεγονός που κατά παράδοση ουδόλως λαμβάνεται υπόψη από την Άγκυρα.

Η έλευση εν είδει θαλασσίου περιπάτου του τουρκικού ερευνητικού σκάφους εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, άνευ κόστους, επιβεβαιώνει την προδήλως εμπεδωμένη τουρκική θεώρηση περί μιας περιορισμένης κατά ταύτα αξιοπιστίας ελληνικής αποτρεπτικής στάσης.

* Ομότιμος Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο

ΠΗΓΗ: Sigmalive