Cornelius Adebahr, επισκέπτης στο Carnegie Europe
Μετά βίας. Και αυτό διότι πολλοί μεταξύ των ηγετών της Ευρώπης -σε επίπεδο ΕΕ ή σε εθνικό επίπεδο- φαίνεται να νομίζουν ότι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ σημαίνει και επιστροφή σε κάποιες καλές ημέρες.

Ωστόσο, ο κόσμος έχει αλλάξει από αυτό που ήταν, και το ίδιο και οι ΗΠΑ. Αρκετά έχουν γραφεί τις προηγούμενες ημέρες για το πόσο πολύ ο πρόεδρος Biden θα εστιάσει στο να “φτιάξει τα πράγματα καλύτερα”, αλλά στο εσωτερικό του. Είναι ώρα οι Ευρωπαίοι να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό.

Διότι εάν οι πιθανότητες ενός “διατλαντικού reset” εξαρτώνται από το ποιος είναι ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος, η πραγματική του αναβίωση εξαρτάται από το τι είναι οι διατεθειμένοι να κάνουν οι Ευρωπαίοι. Για να το θέσουμε απλά, ο Biden θα πρέπει μόνο να σηματοδοτήσει ότι θέλει οι σύμμαχοι να είναι εταίροι και πάλι, αλλά αυτό το τελευταίο πρέπει να πετύχει. Αυτο σημαίνει ενίσχυση του ευρωπαϊκού project μέσω περαιτέρω ολοκλήρωσης -ιδιαίτερα σε ζητήματα ευρωζώνης για να αποτρέψει μια ακόμη χρηματοπιστωτική κρίση- και να φροντίσει για τις πολλές κρίσεις που υπάρχουν στη γειτονιά της ΕΕ.

Το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός για τους φορείς χάραξης πολιτικής της Ευρώπης και τους στρατηγικούς αναλυτές, θα ήταν να αναγνωρίσουν ότι η αυτονομία της Ευρώπης είναι στην πραγματικότητα προς το συμφέρον των ΗΠΑ -χωρίς αυτή, δεν υπάρχει πραγματική εταιρική σχέση με την Ουάσιγκτον, απλώς παρατεταμένη εξάρτηση. Σε παγκόσμιο επίπεδο, αντί να αντιμετωπίσουν απλώς την Κίνα σε έναν υποτιθέμενο συστημικό ανταγωνισμό, αυτό σημαίνει ότι θα αντιμετωπίζουν από κοινού τα ζητήματα δημόσιας υγείας, κλιματικής δράσης και ψηφιοποίησης, προκειμένου να αποδείξουν την αποτελεσματικότητα του δημοκρατικού, πολυμερούς μοντέλου.

Εν ολίγοις, δεν πρόκειται για μια ευχάριστη κρουαζιέρα, αλλά για έναν δύσκολο δρόμο.

Piotr Buras, επικεφαλής του γραφείου του ECFR στη Βαρσοβία
Όχι ακόμη. Τουλάχιστον όχι συλλογικά. Μια κατάλληλη απάντηση στην προεδρία Biden θα ήταν να εστιάσουμε στην ιδέα της ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Η Αμερικκή χρειάζεται μια Ευρώπη που είναι ικανή και πρόθυμη να δράσει από μόνη της, ακόμη και αν τα συμφέροντά της μερικές φορές συγκρούονται με αυτά των ΗΠΑ.

Ωστόσο, η ιδέα της ευρωπαϊκής κυριαρχίας μπορεί να ενώσει τους Ευρωπαίους σε πολιτικές διακηρύξεις, αλλά και πάλι τους χωρίζει στην πραγματική ζωή. Η Γαλλία θα ήθελε να οδηγήσει την Ευρώπη προς την “αυτονομία” (επίσης από τις ΗΠΑ), αλλά στερείται οπαδών εξαιτίας του στυλ ηγεσίας της και την με μισή καρδιά αγάπη της για τον ατλαντισμό.

Η προσέγγιση της Γερμανίας θα ήταν πιο ελκυστική, αλλά το Βερολίνο στερείται της αποφασιστικότητας να ηγηθεί. Και πολλοί στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη θέλουν ακόμη να πιστεύουν ότι η μη προβλεψιμότητα της πολιτικής των ΗΠΑ είναι μια αβάσιμη θεωρία των εχθρών της Αμερικής.

Η δυσκολία της Ευρώπης να ανταποκριθεί στην πρόκληση (και στην ευκαιρία) την οποία θέτει η προεδρία Biden, έχει να κάνει με την αβεβαιότητα για το τι θα ζητήσει από αυτούς ο νέος Αμερικανός πρόεδρος -για παράδειγμα αναφορικά με την Κίνα και το εμπόριο- καθώς και για τον χαρακτήρα της θητείας του.

Θα είναι σε θέση οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί να σχηματίσουν μια νέα, σταθερή διατλαντική συνεργασία η οποία θα διαρκέσει για χρόνια ακόμη και δεκαετίες; ή θα γίνει απλώς μια μεταβατική περίοδος την οποία θα ακολουθήσει άλλος ένας “Trump”q θα πρέπει οπωσδήποτε να ελπίζουμε για το πρώτο και να προετοιμαζόμαστε για το τελευταίο.

Allison Carragher, επισκέπτρια στο Carnegie Europe
Κάποιοι είναι και κάποιοι δεν είναι.

Ενώ πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες είναι αισιόδοξοι για την προεδρία Biden ότι θα είναι φιλό-ευρωπαϊκή, φιλό-ΝΑΤΟϊκή και θα εγκαινιάσει μια νέα εποχή στη διατλαντική συνεργασία, άλλοι είναι σκεπτικοί ή έχουν αρνηθεί εντελώς να αναγνωρίσουν την εκλογή του.

Σε αντίθεση με το tweet ανήμερα των εκλογών από τον Donald Trump Jr που ζωγράφιζε όλη την Ευρώπη με έννα ομοιόμορφο “κόκκινο κύμα” (εκτός της Κροατίας, η οποία απεικονιζόταν ως ωκεανός), οι ηγέτες της Ευρώπης μετά βίας είναι ενωμένοι στην πολιτική άποψη. Είναι κατακερματισμένοι από τις δικές τους διαιρέσεις -πολλές εκ των οποίων μοιάζουν με ζητήματα που τέθηκαν κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών του 2020 στις ΗΠΑ.

Οι ηγέτες στην Ουγγαρία και στην Πολωνία έχουν χρησιμοποιήσει τον λαϊκισμό για να καταπιέσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς. Οι φερόμενες επαναπροωθήσεις μεταναστών θυμίζουν την αστυνομική βαρβαρότητα τροφοδοτούμενη από ρατσιστικά κίνητρα. Οι αρνητές της μάσκας έχουν διαδηλώσει στους δρόμους της Γερμανίας, της Τσεχίας, και της Ισπανίας. Και η φιλοδοξία της ΕΕ για “στρατηγική αυτονομία” επιδιώκει να “κάνει την Ευρώπη μεγάλη ξανά”.

Εν ολίγοις, και οι δύο πλευρές του Ατλαντικού έχουν να αντιμετωπίσουν παρόμοιες δυνάμεις.

Αλλά τι γίνεται με αυτούς τους Ευρωπαίους ηγέτες που έχουν δεσμευτεί να αντιμετωπίσουν αυτές τις προκλήσεις στο εσωτερικό και να εργάζονται εποικοδομητικά με μια Αμερική που αναγνωρίζουν ότι είναι εξίσου διαιρεμένη; αυτοί οι ηγέτες είναι έτοιμοι για προεδρία του Biden.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: https://carnegieeurope.eu/strategiceurope/83210

ΠΗΓΗ: capital.gr