Ήταν το ’22, όταν οι Τούρκοι άρχισαν τις διώξεις σε Αρμένιους και Έλληνες. Οι Κεμαλιστές τους έσφαξαν κι όσοι γλίτωσαν από τη σφαγή, έφυγαν πρόσφυγες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, όπως και στην Ελλάδα.

Γράφει ο Κρικόρ Τσακιτζιάν

Ο αδελφός της γιαγιάς μου, ο οποίος έγινε και νονός μου, συνελήφθη από τους Νεότουρκους και οδηγήθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Τουρκίας. Πριν τον εκτελέσουν, όπως μας αφηγήθηκε, κατάφερε να δωροδοκήσει ένα φύλακα δήμιό του, για να κάνει τα στραβά μάτια κι έτσι δραπέτευσε.

Για να τον δωροδοκήσει, βρήκε τη δύναμη κι έβγαλε τα δόντια του με τα χέρια του, για να αφαιρέσει το χρυσό που είχαν ορισμένα από αυτά και να του τον δώσει ως μπαχτσίσι, για να τον αφήσει να δραπετεύσει. Στη συνέχεια πέρασε στην Ελλάδα και συνάντησε τη μισή του οικογένεια που είχε καταφέρει να ξεφύγει από το θάνατο. Η άλλη μισή χάθηκε, χωρίς να μάθει που ήταν και τι απέγινε.

Το σπίτι τους, όπως και χιλιάδων άλλων Αρμενίων και Ελλήνων, το άρπαξαν και το κατέλαβαν οι Τούρκοι. Οι περιουσίες τους λεηλατήθηκαν, πριν ακόμη τις εγκαταλείψουν, από οπαδούς των Νεότουρκων Κεμαλιστών, που περίμεναν πως και πώς για να κάνουν πλιάτσικο. Δεν άφησαν οι Τούρκοι, πέτρα πάνω στην πέτρα όρθια.

Από τότε μέχρι και σήμερα, όλες οι ηγεσίες της χώρας, μας έχουν διαλύσει το μυαλό, ότι ο Τουρκικός λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τους Έλληνες. Αυτό είναι ένας μύθος. Μας χωρίζει μια άβυσσος. Μας χωρίζουν, οι χαμένες πατρίδες. Οι χαμένες περιουσίες. Οι χαμένες ζωές. Τα εκατομμύρια εκείνων που δολοφονήθηκαν και ζητούν δικαίωση.

Με τον πρόσφατο σεισμό στη Σμύρνη, λες και χτυπήθηκε ο Ελληνισμός, μας βομβαρδίζουν όλη την ημέρα με εικόνες από τα χαλάσματα στη Σμύρνη και τις προσπάθειες για αναζήτηση αγνοουμένων.

Ούτε το μισό χρόνο δεν αφιέρωσαν όμως στο βομβαρδισμό που δέχεται ο Αρμενικός λαός στο Ναγκόρνο Καραμπάχ από τους Αζέρους με την Τουρκική υποστήριξη.

Θα μου πείτε, δεν αφορά την Ελλάδα! Μα και η Σμύρνη σήμερα, δεν αφορά την Ελλάδα, ούτε έχει μείνει τίποτα Ελληνικό. Έχουν φροντίσει οι Τούρκοι να μη θυμίζει τίποτα από την εποχή που υπήρχε Ελληνισμός στην περιοχή. Γιατί λοιπόν αυτή η υπερπροσπάθεια να νιώσουμε όλοι μας τόση συμπάθεια προς εκείνους που μας εχθρεύονταν στους αιώνες των αιώνων;

Ακόμη και τη βοήθεια που τους προτείναμε για δεύτερη φορά τον τελευταίο καιρό, μας την γυρίζουν πίσω και την αρνούνται επιδεικτικά. Δεν θέλουν να έχουν σχέσεις μαζί μας. Εμείς λοιπόν, γιατί έχουμε τόση πρεμούρα, να προστρέξουμε σε βοήθεια;

Μη πει κανείς ότι αυτά τα κάνει η Τουρκική ηγεσία. Αυτή την ηγεσία επιδοκιμάζει για τις αποφάσεις της, δεκαετίες τώρα ο Τουρκικός λαός.

Όπως φαίνεται μας διακατέχει το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Πρέπει να το κοιτάξουμε λίγο αυτό.