Του Κώστα Στούπα

Ο αποκεφαλισμός του Γάλλου εκπαιδευτικού από έναν φανατικό 18χρονο μουσουλμάνο τσετσένικης καταγωγής ο οποίος γεννήθηκε στη Μόσχα και ζούσε στο Παρίσι αποτελεί άλλο ένα επεισόδιο σε αυτό που πολλοί πλέον ερμηνεύουν σαν πόλεμο των πολιτισμών…

“Ο μακελάρης του Conflans-Saint-Honorine είναι ένας τζιχαντιστής που έστειλε το μήνυμα με τη μορφή μιας μακάβριας τελετής. Αυτό είναι μια προειδοποίηση προς όλους τους δασκάλους πως θα πρέπει να κλείσουν το στόμα τους ή να πεθάνουν. Δεν είναι μια πράξη αυτονομισμού, είναι μια κήρυξη πολέμου” είπε ο  Γάλλος φιλόσοφος  Πασκάλ Μπρυκνέρ.  

“Η διδασκαλία”, σημειώνει ο Μπρυκνέρ, “γίνεται πλέον τόσο επικίνδυνο επάγγελμα όσο εκείνο των στρατιωτών στα πεδία των μαχών…”.

Είναι αλήθεια πως η δημογραφική έκρηξη του ισλαμικού τόξου τις τελευταίες δεκαετίες σε συνδυασμό με την οικονομική καχεξία των ισλαμικών χωρών που δεν διαθέτουν πλούσιους φυσικούς πόρους, δρομολογούν τεράστιες μεταναστευτικές ροές προς τη Δύση εντός της οποίας δημιουργούν μη αφομοιώσιμες κοινότητες και πολιτισμικές τριβές.

Παρατηρείται το φαινόμενο τα παιδιά ακόμη και δεύτερης γενιάς μουσουλμανικών οικογενειών οι οποίες φαινομενικά έχουν αφομοιωθεί να ασπάζονται το ριζοσπαστικό ισλάμ και να στρέφονται εναντίον των κοινωνιών στις οποίες μεγαλώνουν ως πολίτες.

Μια σημαντική μερίδα μουσουλμάνων δεν αφομοιώνεται από τις δυτικές κοινωνίες και αυτό συνιστά πρόβλημα γιατί οι κοινότητες των μουσουλμάνων πολλαπλασιάζονται ταχύτερα από αυτές άλλων πολιτισμικών καταβολών και ιδίως τις κοινότητες των πολιτών των δυτικών κοινωνιών.

Τούτο σε συνδυασμό με την έλλειψη ανεκτικότητας απέναντι σε άλλες θρησκείες, πολιτισμούς και τρόπους ζωής που διακηρύττει το ισλάμ συνιστά πρόβλημα.

Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που οι δυτικές κοινωνίες δέχονται επιθέσεις από άτομα και ομάδες που αντιστρατεύονται τις αξίες τους, πολλές από τις οποίες αφορούν πράξεις τυφλής βίας.

Στις  δεκαετίες  του ΄60 και  του ΄70 οι εκατοντάδες τρομοκρατικές οργανώσεις κυρίως της άκρας αριστεράς ανατίναζαν κτήρια και δολοφονούσαν όσους θεωρούσαν αντίπαλους σχεδόν καθημερινά.

Στη Γερμανία η RAF  είχε καταφέρει να απαγάγει και δολοφονήσει τον πρόεδρο των Γερμανών βιομηχάνων ενώ στην Ιταλία οι Ερυθρές Ταξιαρχίες είχαν απαγάγει και δολοφονήσει τον πρωθυπουργό της χώρας Άλντο Μόρο.

Κατά έναν παρόμοιο τρόπο με αυτόν των πιστών του Μωάμεθ και οι πιστοί του Μαρξ και του Λένιν έδειχναν ελάχιστη ανεκτικότητα απέναντι στις αξίες των δυτικών δημοκρατιών και ιδίως του οικονομικού κέρδους ή του καπιταλισμού.

Όπως τώρα έτσι και τότε κάποιες χώρες προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το κύμα ανταρσίας των νέων προκειμένου να αποδυναμώσουν τις δυτικές δημοκρατίες. Ο δάκτυλος της περίφημης KGB είχε εντοπιστεί πίσω από αρκετά πρόσωπα και πράξεις εκείνης της περιόδου.

Υπό το πρίσμα αυτής της αναλογίας η τωρινή ισλαμική τρομοκρατία όπως και η αντίστοιχη της δεκαετίας του ’70 μπορεί να έχει παροδικό χαρακτήρα και οι εστίες που την αναπαράγουν να αφομοιωθούν και να εξαλειφθούν. Η περίοδος αναταραχής των δεκαετιών του ’60 και ’70 πάντως ξεπεράστηκε τόσο με την εξάρθρωση των πυρήνων της τρομοκρατίας όσο και με την ανάκαμψη της οικονομίας και της αίγλης του δυτικού τρόπου ζωής, ιδίως μετά την κατάρρευση της σοβιετίας.

Για τη συνέχεια Capital