Η υπόθεση της Χρυσής Αυγής, αυτού του νεοναζιστικού μορφώματος, έληξε τυπικά με την εκφώνηση των ποινών. Ουσιαστικά έληξε όταν δεν κατόρθωσαν να εισέλθουν στην Βουλή στις εκλογές του 2019.

Η Χρυσή Αυγή ήταν ένα έκτρωμα που αναδύθηκε μέσα από τον αντιμνημονιακό αγώνα. Τότε που αναδύθηκαν και άλλα πολιτικά εκτρώματα. Αποκλειστικό της όπλο ήταν η άσκηση ωμής βίας, με την στρατιωτικοποίηση της πολιτικής δράσης. Τραμπουκισμοί, άγριοι ξυλοδαρμοί, μαχαιρώματα και ένας νεκρός. Ευτυχώς, η συντονισμένη και αποτελεσματική δράση της πολιτικής και δικαστικής εξουσίας το 2013, έθεσε τις βάσεις για το τέλος των νεοναζί.

Με την άλλη βία όμως τι κάνουμε; Με την βία των κόκκινων χρυσαυγιτών. Μην νομίζετε πως διαφέρουν σε τίποτα. Ο καρατέκα στέλεχος του ΚΚΕ που χτυπά από πίσω έναν αστυνομικό που αμείβεται με 800 ευρώ, δεν διαφέρει από τον αυθεντικό χρυσαυγίτη που δέρνει ανυπεράσπιστους μετανάστες. Ούτε οι ερυθροτραμπούκοι που επιτίθενται ομαδικά σε  μεμονωμένα άτομα.

Αυτή η βία υπάρχει εδώ και σαράντα χρόνια. Μάλιστα η βία της επαναστατικής Αριστεράς άφησε πίσω της πάνω από τριάντα νεκρούς. Τα υπολείμματα της όμως εξακολουθούν και δρουν.

Προχθές εισέβαλαν στο γραφείο του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, τον απείλησαν, τον προπηλάκισαν, λόγω και έργω, και κατέστρεψαν ολοσχερώς το γραφείο του. Πριν από λίγες ημέρες συνέβη ακριβώς το ίδιο στην Πολυτεχνειούπολη.

Απαθείς οι «προοδευτικοί» δημοσιογράφοι υποβάθμισαν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα δύο γεγονότα. Το ίδιο και όλοι αυτοί που επέδειξαν—και καλά έκαναν—πολιτική ευαισθησία για την δίκη της Χρυσής Αυγής. Όμως,  μονομερείς ευαισθησίες στα θέματα άσκησης βίας υποκρύπτουν και σκοπιμότητα και υποκρισία.

Μια κοινωνία που έχει διαπαιδαγωγηθεί από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 πως υπάρχει «καλή» και «κακή» βία, είναι λογικό να μην αντιδρά όταν η βία έχει κόκκινο χρώμα. Ας θυμηθούμε τις τσιριδούλες των αριστερούληδων όταν η αστυνομία, πριν από ένα χρόνο, έβγαινε από τον λήθαργο στον οποίον την είχε ρίξει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κλασσικό δείγμα αυτής της νοσηρής νοοτροπίας ήταν και παραμένει ο χαρακτηρισμός των δυνάμεων της τάξης, ως δυνάμεων καταστολής, έναν αυτονόητο χαρακτηρισμό στον οποίον όμως έδωσαν αρνητικό φορτίο.

Είναι προφανές πως την Αστυνομία την έχουμε και για να καταστέλλει. Είναι ο φορέας της μόνης νόμιμης –σε μια δημοκρατική πολιτεία—βίας και ως εκ τούτου μέσα στα καθήκοντα της είναι και να την ασκεί.

για τη συνέχεια Liberal