Garo Paylan

Κωνσταντινούπολη- Μια πομπή αυτοκινήτων γεμάτης με άνδρες που κουνούσαν τη σημαία του Αζερμπαϊτζάν, κορνάροντας και σφυρίζοντας  πέρασαν από την περιοχή Κουμκαπί στην Κωνσταντινούπολης, η οποία φιλοξενεί το Αρμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και πολλές οικογένειες Αρμενίων. Το συλλαλητήριο αυτοκινήτων, στις 28 Σεπτεμβρίου, ήταν μια πρόκληση, μια απειλή που γέμισε την κοινότητά μου, τη μικροσκοπική αρμενική κοινότητα – 60.000 από τα 83 εκατομμύρια – στην Τουρκία με φόβο.

Μετά από μια εδώ και δεκαετίες κατάλληλη εκεχειρία, η σύγκρουση για το καθεστώς του Ναγκόρνο-Καραμπάχ — ενός αποσχισμένου αρμενικού θύλακα στο Αζερμπαϊτζάν — μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας συνεχίστηκε τον περασμένο μήνα, οδηγώντας σε μεγάλη στρατιωτική ανάπτυξη, καταστροφή αμάχων κέντρων και δολοφονίες χιλιάδων θυμάτων. Σε αυτόν τον πόλεμο, η Τουρκία στηρίζει σθεναρά το Αζερμπαϊτζάν, με το οποίο μοιράζεται εθνικά ομόλογα, ενώ ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απέρριψε τις παγκόσμιες εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός. Έχει υποστηρίξει το Αζερμπαϊτζάν με αμυντική τεχνολογία, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και μηχανήματα προπαγάνδας, κυρίως διαδικτυακής.

Η στρατηγική αυτή συνάδει με την απόφαση της κυβέρνησης του κ. Ερντογάν να αυξήσει το στρατιωτικό αποτύπωμα της χώρας μας στο εξωτερικό — Συρία, Λιβύη και ανατολική Μεσόγειο — για την ενίσχυση της θέσης της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης. Αλλά υπάρχει επίσης άμεση συσχέτιση μεταξύ της επιθυμίας της τουρκικής κυβέρνησης να εμβαθύνει σε συγκρούσεις στο εξωτερικό και του κλεισίματος του δημοκρατικού χώρου στην πατρίδα.

Το έχω δει και βιώσει ο ίδιος, ως Αρμένιος από την Τουρκία και ως μέλος του τουρκικού κοινοβουλίου, εκπροσωπώντας την κυρίως κουρδική πόλη Ντιγιαρμπακίρ από το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, ή το H.D.P., το οποίο συγκέντρωσε τους Κούρδους, τους αριστερούς, τους περιβαλλοντολόγους, τις φεμινίστριες και τις μειονότητες της χώρας σε αντίθεση με το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του κ. Ερντογάν, ή το A.K.P. και τον κανόνα του. Η συμμετοχή της Τουρκίας σε περιφερειακές συγκρούσεις έχει προκαλέσει εθνικιστική θέρμη, έχει εξαλείψει το χώρο για τους υποστηρικτές της ειρήνης και της δημοκρατίας και έχει εμβαθύνει το αίσθημα φόβου μεταξύ των μειονοτικών πληθυσμών.

Τις τελευταίες εβδομάδες, τουρκικά τηλεοπτικά δίκτυα που ελέγχονται από την κυβέρνηση και φιλοκυβερνητικές καθημερινές εφημερίδες υιοθέτησαν υπερεθνικιστικό τόνο, χαρακτηρίζοντας την Αρμενία εχθρό, μεταδίδοντας και τυπώνοντας εικόνες αρμενικών στόχων που καταστράφηκαν από τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Ένα μήνα περίπου νωρίτερα, η τουρκική κυβέρνηση συγκρούσθηκε με την Ελλάδα και την Κύπρο για τους ενεργειακούς πόρους στην ανατολική Μεσόγειο. Για μερικές εβδομάδες, η Ελλάδα ήταν ο εχθρός.

Στις 27 Σεπτεμβρίου επέκρινα την πολεμική πολιτική της Τουρκίας στη σύγκρουση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ στο Twitter, υποστηρίζοντας ότι η Άγκυρα πρέπει να σταματήσει να ρίχνει βενζίνη σε αυτή τη φωτιά, καθώς δεν θα υπάρξουν νικητές σε έναν πόλεμο και τόσο ο αρμενικός όσο και ο λαός των Αζέρων θα χάσουν. Προέτρεψα τους συμπατριώτες μου: «Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για κατάπαυση του πυρός».

Λόγω της αυταρχικής στροφής της χώρας μου, το παρελθόν μου και οι πολιτικές μου τάσεις είναι αρκετές για να με μετατρέψουν σε στόχο. Στις 5 Οκτωβρίου, το Ινστιτούτο Στρατηγικών Υποθέσεων Ευρασίας, ένα εθνικιστικό πρακτορείο, δημοσίευσε μια ολοσέλιδη διαφήμιση για την υποστήριξη του Αζερμπαϊτζάν στη Sabah, μια εφημερίδα με δεσμούς με την οικογένεια Ερντογάν. Υπεγράφη από πρώην και νυν μέλη του τουρκικού κοινοβουλίου από το Α.Κ.Ρ.

Η διαφήμιση στη Σαμπάχ με κατηγόρησε ότι είμαι υπέρ της Αρμενίας και ότι διαπράττω προδοσία, καλώντας το τουρκικό δικαστικό σώμα και το Κοινοβούλιο να “εκπληρώσουν το καθήκον τους”. Στο σημερινό τουρκικό πολιτικό κλίμα, ακούστηκε σαν μια έκκληση για την άρση της ασυλίας μου — οι βουλευτές στην Τουρκία έχουν ασυλία από τη δίωξη. Ωστόσο, υπέβαλα νομική καταγγελία σχετικά με τους διαφημιστές και συνέχισα να ζητώ ειρήνη στον Καύκασο.

Ως Αρμένιος από την Τουρκία και απόγονος επιζώντων γενοκτονίας, γνωρίζω πολύ καλά το νόημα αυτού του μηνύματος. Το 2007, ο Χραντ Ντινκ, ένας διάσημος και ειλικρινής Αρμένιος δημοσιογράφος από την Κωνσταντινούπολη, ο οποίος επιμελήθηκε την εφημερίδα Agos, δολοφονήθηκε από Τούρκο εθνικιστή σε μια παρόμοια περίοδο αυξημένου εθνικισμού. Ο κ. Ντινκ περιέγραψε κάποτε την αρμενική μειονότητα της Τουρκίας ως «ζώντας με τους τρόμους ενός περιστεριού».

Το σκοτάδι που κατακλύζεται η Τουρκία φαίνεται να διευρύνεται κάθε μέρα. Τις τελευταίες εβδομάδες, δεκάδες φίλοι μου από το HDP, συμπεριλαμβανομένου του Ayhan Bilgen, του εκλεγμένου δημάρχου του Kars, στα σύνορα με την Αρμενία, συνελήφθησαν με τρομοκρατικές κατηγορίες, φαινομενικά επειδή διοργάνωσαν διαδηλώσεις στους δρόμους το 2014 σε ολόκληρη τη χώρα . Οι διαμαρτυρίες ήταν μια απάντηση στην αδιαφορία της κυβέρνησης ενόψει της πολιορκίας της συριακής κουρδικής πόλης Kobani από το Ισλαμικό Κράτος.

Οι βουλευτές, συμπεριλαμβανομένου και εμού, κατηγορούνται για «απόπειρα ανατροπής της συνταγματικής τάξης» με ένα κατηγορητήριο και ένας εισαγγελέας ετοιμάζεται να ζητήσει από το Κοινοβούλιο να αφαιρέσει την ασυλία μας, η οποία θα επιτρέψει στη συνέχεια στην αστυνομία να μας συλλάβει. Αυτό έγινε ήδη στον Selahattin Demirtas, πρώην συμπρόεδρο του H.D.P., και χιλιάδες άλλους αξιωματούχους που βρίσκονται στη φυλακή. Δεν είναι δύσκολο να δούμε ότι η πολιτική πρόθεση εδώ είναι να παραλύσει το κόμμα μας – το τρίτο μεγαλύτερο στην Τουρκία – και να αποδυναμώσει την αντιπολίτευση.

Παρά τις πρόσφατες απειλές, με ενθάρρυναν χιλιάδες άνθρωποι να καλούν, να γράφουν και να συλλέγουν υπογραφές που εκφράζουν την υποστήριξή τους για μένα. Τις προάλλες, κάποιος που καθαρίζει τους δρόμους μου φώναξε, «Ο αναπληρωτής μου, αν σας βγάλει μια μέρα και δεν μπορείτε να μας δείτε, να ξέρετε ότι είμαστε εδώ». Και το κάνω. Μπορεί να αναρωτιέστε γιατί συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για τη δημοκρατία σε αυτήν τη χώρα. Τα πράγματα δεν ήταν πάντα τόσο σκοτεινά στην Τουρκία. Πριν από μια δεκαετία, η Τουρκία ήταν μια σχετικά υποσχόμενη δημοκρατία, στο δρόμο για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ζητούσε περιφερειακή ειρήνη. Επινόησε την πολιτική «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες», και σε ένα σημείο, ήμασταν ακόμη κοντά στην εξομάλυνση των σχέσεων με την Αρμενία.

Ιδρύσαμε το H.D.P. σε αυτήν την ελπιδοφόρα περίοδο το 2012. Η αποστολή μας ήταν να υποστηρίξουμε την ειρηνευτική διαδικασία με τους Κούρδους και να εισαγάγουμε μια πλουραλιστική φωνή στην ασφυκτική πολιτική σκηνή της χώρας μας. Μπήκα στο Κοινοβούλιο το 2015, ακριβώς έναν αιώνα μετά τον θάνατο του παππού μου στη γενοκτονία των Αρμενίων. Στόχος μου ήταν να βοηθήσω να οικοδομήσω μια δημοκρατία αρκετά ισχυρή και αρκετά μεγάλη, έτσι ώστε οι Τούρκοι, οι Κούρδοι, οι Αρμένιοι, οι Αλεβίτες, οι μειονότητες και οι γυναίκες να ζήσουν χωρίς φόβο, ως ίσοι πολίτες. Λαχταρούσα και εργάστηκα για τουρκο-αρμενική συμφιλίωση.

Όταν συνάντησα Αρμένιους κατά τη διάρκεια των ταξιδιών μου στο εξωτερικό, υποστήριξα ότι αυτός ο αγώνας για την καρδιά και την ψυχή της Τουρκίας ήταν σημαντικός επειδή μόνο μια δημοκρατική Τουρκία μπορούσε να αντιμετωπίσει το παρελθόν της – και μόνο τότε θα ξεκινήσει η συλλογική μας θεραπεία. Ωστόσο, η Τουρκία έκανε ένα δρόμο προς τον αυταρχισμό μετά το 2015 και τα βασικά μας πολιτικά δικαιώματα παραμένουν σε αναμονή σήμερα. Ο Πρόεδρος Ερντογάν, κάποτε υποστηρικτής των μεταρρυθμίσεων υπό την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μιας ειρηνευτικής διαδικασίας με τους Κούρδους, κατά την τελευταία δεκαετία καθιέρωσε ένα ατομικό καθεστώς, απομακρύνθηκε από τη δημοκρατία και μπήκε σε έναν συνασπισμό με σκληρούς τουρκικούς εθνικιστές. Ακολούθησε μεγαλύτερος μιλιταρισμός.

Ο μαχητικός εθνικισμός και ο αυταρχισμός δεν μπορούν ούτε να λύσουν τα εσωτερικά μας προβλήματα ούτε να βοηθήσουν την περιοχή. Μια καλύτερη επιλογή για τη χώρα μου θα είναι πάντα να αναζητώ περιφερειακή ειρήνη και να καλλιεργώ καλύτερους δεσμούς με τους γείτονές μας. Η Τουρκία πρέπει να ενθαρρύνει την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν να επιστρέψουν στις ειρηνευτικές συνομιλίες και να διευκολύνουν τη διαρκή διευθέτηση της διαφωνίας Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Το Σάββατο, η Ρωσία, η οποία έχει αμυντική συμφωνία με την Αρμενία και καλές σχέσεις με το Αζερμπαϊτζάν, μεσολάβησε κατάπαυσης του πυρός μεταξύ των δύο χωρών.

Αυτό τονίζει τον ρόλο της Ρωσίας στην περιοχή και έχει αφήσει την Τουρκία έξω από το διπλωματικό παιχνίδι. Εάν ο Πρόεδρος Ερντογάν θέλει να είναι σχετικός, θα πρέπει να σταματήσει να προκαλεί εντάσεις στον Καύκασο και να υποστηρίξει την κατάπαυση του πυρός μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας. Αλλά δεν είμαι αφελής, ξέρω ότι μόνο μια δημοκρατική Τουρκία μπορεί να βοηθήσει στη σταθεροποίηση της περιοχής της και να ενεργήσει ως υπεύθυνο μέλος της διεθνούς κοινότητας. Γι ‘αυτό δεν θα μείνω σιωπηλός ενόψει απειλών και θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για τη δημοκρατία και την ειρήνη στο εξωτερικό.

Garo Paylan is a member of the Turkish Parliament from the People’s Democratic Party.

Μετάφραση Χωριανόπουλος Άγγελος

πηγή: nytimes