Κάποιοι ισχυρίζονται αφελώς ότι η Ελλάδα με την τρομερή διπλωματία της και με τις αποφασιστικές κινήσεις που έκανε τους τελευταίους μήνες στρίμωξε τον Ερντογάν και τον έφερε σε πολύ δύσκολη θέση ματαιώνοντας τα σχέδιά του.

Άλλοι μάλιστα έφθασαν στο σημείο να πλέκουν το εγκώμιο του Δένδια παρουσιάζοντάς τον ούτε λίγο ούτε πολύ ως έναν νέο Ταλλεϋράνδο της ευρωπαϊκής διπλωματίας. Η όλη υπόθεση -αν ξεπεράσει κανείς το γελοίο του πράγματος- θυμίζει έντονα το ανέκδοτο με τον ψύλλο που καθόταν πάνω σ’ έναν ελέφαντα που κάλπαζε και που κάθε τόσο ανασήκωνε το κεφάλι του για να αναφωνήσει «πω πω σκόνη που σηκώνουμε!». Και στη δική μας περίπτωση ο ελέφαντας του αντιτουρκικού αγώνα είναι το Ισραήλ και εμείς είμαστε ο ψύλλος. 

Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Ο Ερντογάν δηλώνει ανοιχτά ότι φιλοδοξεί να καταστήσει την Τουρκία μία από τις παγκόσμιες υπερδυνάμεις μέσα στα επόμενα 50 χρόνια. Έχει σαφέστατο όραμα για το πού θέλει να πάει τη χώρα του και δεν το κρύβει. Ακόμη κι αν ο ίδιος φύγει κάποια στιγμή από το προσκήνιο, θα αφήσει πίσω του μία Τουρκία η οποία έχει παθιαστεί με το ερντογανικό όραμα και θα συνεχίσει να επιδιώκει την υλοποίησή του – ας μην έχουμε καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Για την επίτευξη όμως αυτού του φιλόδοξου στόχου δεν αρκεί η εκρηκτική δημογραφική άνοδος (που ούτως ή άλλως την έχει η Τουρκία) και η οικονομική ανάπτυξη (η Τουρκία ήδη ανήκει στις 20 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη). Χρειάζεται και η στρατιωτική ισχύς, και το απόλυτο φετίχ στρατιωτικής ισχύος είναι τα πυρηνικά όπλα.

Με τη βοήθεια των Ρώσων, η Τουρκία βρίσκεται στον δρόμο της κατασκευής πυρηνικού αντιδραστήρα σε πρώτη φάση και πυρηνικών όπλων σε δεύτερη φάση. Ο ίδιος ο Ερντογάν άφησε να εννοηθεί πριν μερικούς μήνες ποιος είναι ο απώτερος στρατηγικός στόχος του αποκαλύπτοντας το όνειρό του να καταστήσει την Τουρκία πυρηνική δύναμη – μία δήλωση που κατά τα φαινόμενα δεν πρόκειται να ακούσουμε ποτέ ξανά από τα χείλη του διότι ανήκει σε εκείνη την κατηγορία δηλώσεων που γίνονται μόνο μία φορά, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Μέχρι να αποκτήσει όμως η Τουρκία πυρηνικά όπλα -τα οποία συνιστούν την απόλυτη αποτρεπτική ισχύ- έχει ανάγκη να ανήκει στο ΝΑΤΟ για να την προστατεύει από τη μόνη χώρα που μπορεί όχι μόνο να της ψαλιδίσει τα φτερά κάποια στιγμή αλλά να τη διαλύσει κυριολεκτικά – τη Ρωσία.

Οι πυρηνικές φιλοδοξίες του Ερντογάν έχουν ανησυχήσει σφόδρα τους Ισραηλινούς, οι οποίοι παραδοσιακά δεν επιτρέπουν σε καμία χώρα του στρατηγικού περίγυρού τους να σπάσει το πυρηνικό τους μονοπώλιο, ιδίως αν αυτή η χώρα δεν κρύβει τις εχθρικές της διαθέσεις απέναντί τους. Γι’ αυτό κατέστρεψαν με προληπτικά πλήγματα τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του Ιράκ το 1981 (επιχείρηση «Opera») και της Συρίας το 2007 (επιχείρηση «Out of the Box») και είναι έτοιμοι να κάνουν το ίδιο και κατά του Ιράν αν χρειαστεί.

Το ενδεχόμενο προληπτικού πλήγματος του Ισραήλ κατά των πυρηνικών του εγκαταστάσεων τρέμει ο Ερντογάν και γι’ αυτό ήταν ανένδοτος στην απόφασή του να προμηθευτεί τους πυραύλους εδάφους-αέρος S-400 από τη Ρωσία για να έχει κάποιες υπολογίσιμες πιθανότητες να αποκρούσει τους Ισραηλινούς με ένα σύγχρονο όπλο «αντιπρόσβασης/άρνησης περιοχής» του οποίου οι δυνατότητες τους είναι εν πολλοίς άγνωστες.   

Το Ισραήλ και ο ευρύτερος εβραϊσμός με όλες τις δυνάμεις, τα μέσα και τις παραφυάδες του είναι αυτοί που καταφέρουν τα πιο καίρια πλήγματα αυτή την περίοδο στον Ερντογάν. Αυτοί του στέρησαν τα αμερικανικής κατασκευής μαχητικά αεροσκάφη stealth F-35 τα οποία μάλιστα είχε ήδη πληρώσει και κατασκευάζει εν μέρει στην Τουρκία. Αυτοί χτυπούν αλύπητα την οικονομία του με τις συνεχείς υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της Τουρκίας (παρ’ ότι έχει κρατικό χρέος κάτω από το 40% του ΑΕΠ) και με την τεχνητή κατρακύλα της τουρκικής λίρας. Αυτοί οργανώνουν το ευρύτερο αντιτουρκικό μέτωπο κλείνοντας συνθήκη ειρήνης και συμμαχίας με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν, και βάζοντας την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία στο αντιτουρκικό στρατόπεδο.

Αυτοί τέλος ελέγχουν απολύτως τον Μακρόν, τον μέχρι πριν λίγα χρόνια άσημο και παντελώς άγνωστο πρώην υπάλληλο των Ρότσιλντ, ο οποίος έχει αναλάβει εργολαβικά να κόψει τα πόδια του Ερντογάν παρέχοντας στρατιωτική και άλλη βοήθεια σε όποιον του αντιστέκεται – μεταξύ αυτών και σε εμάς. Εμείς, ως Ελλάδα, απλώς παρακολουθούμε αποσβολωμένοι την τρομακτική έμμεση επίθεση που διεξάγει το μικρό Ισραήλ κατά της Τουρκίας ελπίζοντας ότι θα σωθούμε από τον από μηχανής θεό που κινεί τα νήματα από το Τελ Αβίβ. Το να έχει όμως λίγη αυτογνωσία ο ψύλλος που βρίσκεται πάνω στον ελέφαντα, δεν βλάπτει, όπως και το να καταλάβει επιτέλους κάποια στιγμή με ποιον τρόπο παίζουν το γεωπολιτικό παιγνίδι οι σοβαροί παίκτες που δεν αναμασούν διαρκώς θεωρητικές άρες μάρες κουκουνάρες περί διεθνούς δικαίου αλλά κάνουν ΠΡΑΞΕΙΣ.

Υ.Γ. Γράφετε κύριε Στούπα πως 

Και το πέτυχε, γι’ αυτό συρόμαστε σε διάλογο μαζί του τη στιγμή που έχει επιλέξει αυτός και με τους όρους που θέτει αυτός – επειδή μας εξευτέλισε διεθνώς με τον ανενόχλητο πλου του «Ορούτς Ρέις» επί έναν μήνα μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και απειλεί ότι θα το ξανακάνει. Εκτός αν πιστεύετε ότι ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού, απόστρατος ναύαρχος Αλέξανδρος Διακόπουλος, δεν είχε ιδέα για τι πράγμα μιλούσε όταν έλεγε ότι «η Τουρκία αμφισβήτησε έμπρακτα τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα» και ότι «δεν υπάρχει ολίγον έγκυος».

Κύριε Στούπα, μάλλον διαβάσατε άλλη μετάφραση της χθεσινής δήλωσης της Μέρκελ από αυτή που διαβάσαμε όλοι οι υπόλοιποι, διότι το συμπέρασμα που βγαίνει απ’ αυτή είναι πως όχι μόνο δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να επιτρέψει ποτέ η Γερμανία να επιβληθούν ουσιαστικές κυρώσεις από την ΕΕ σε βάρος της Τουρκίας, αλλά ψέγει κι από πάνω τη χώρα μας ότι τάχα συμπεριφέρεται άσχημα στους λαθρομετανάστες που μας στέλνει πεσκέσι ο «σουλτάνος».

Stirlitz