Η επίκληση του οράματος του ευρασιατισμού από τον Τούρκο πρόεδρο και γιατί έχει ως στόχο να θολώσει τα νερά στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας. Γιατί θέλει να ξεριζώσει την κεμαλική παράδοση. 

Ο Μουσταφά Κεμάλ, δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε στρατηγός. Είχε τα εύσημα της επιτυχίας του στην περίφημη μάχη της Καλλίπολης το 1915 και παρά την απέχθειά του προς το οθωμανικό καθεστώς, έχαιρε της εμπιστοσύνης του τότε σουλτάνου.

Έτσι, τον Μάϊο του 1919, μετά από αίτημα των Βρετανών, ο Μεγάλος Βεζύρης Φεράτ Πασάς, τον έστειλε στη Μικρά Ασία, με αποστολή να «βοηθήσει τούς Έλληνες της Τραπεζούντος να ιδρύσουν ένα κράτος στην Μαύρη Θάλασσα και να απωθήσουν τους Σοβιετικούς που άρχιζαν να οργανώνονται στα βόρεια του Κουρδιστάν», με αιχμή του δόρατος το Κουρδικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, πού ήταν μπολσεβικικής εμπνεύσεως. Από την πλευρά του, ο Μουσταφά Κεμάλ είχε δεχθεί την αποστολή, ελπίζοντας να βρει τρόπο να θέσει σε εφαρμογή τα σχέδιά του για την απελευθέρωση της Τουρκίας από τον παραπαίοντα οθωμανισμό και τη διαφθορά του.

Αυτό το πέτυχε λίγα χρόνια αργότερα, εξαπατώντας τους πάντες για τα πάντα. Παράλληλα δε, εξολόθρευσε και όσους θα μπορούσαν να αποτελέσουν εμπόδιο στα σχέδιά του: Πόντιους, Αρμένιους και Κούρδους. Σε κάποια δε φάση της πορείας του, έπεισε και τους Αγγλο-γάλλους αντιπάλους του για τις προθέσεις του, οι οποίες κάθε άλλο παρά φιλοσοβιετικές ήσαν.

Ένα Οικονομικό Συνέδριο που συνήλθε στη Σμύρνη τον Φεβρουάριο 1923, πριν ακόμη υπογραφεί η Συνθήκη της Λωζάννης, καθόρισε τον οικονομικό προσανατολισμό της Νέας Τουρκίας και επικύρωσε την κυριαρχία της συμμαχίας φεουδαρχών-αστών στο νέο κράτος. Έγιναν παράλληλα και ανοίγματα για ξένες επενδύσεις. Το δε Συνέδριο, απέρριψε τις προτάσεις μιας μικρής ομάδας αντιπροσώπων των εργατών, πού ζητούσαν το δικαίωμα της απεργίας και την εισαγωγή ενός προγράμματος αγροτικής μεταρρύθμισης. Οι Σύμμαχοι, οι οποίοι αρχικώς είχαν φοβηθεί ότι το κίνημα του οποίου ηγείτο ο Μουσταφά Κεμάλ μπορούσε να είναι παρακλάδι της Σοβιετικής Επαναστάσεως, ησύχασαν.

Αξίζει παρ’ ολα αυτά όμως να σημειωθεί ότι η επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία του 1917, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τουρκική νίκη κατά των Ελλήνων. Παρά τις διώξεις και τις δολοφονίες που είχαν υποστεί οι Τούρκοι κομμουνιστές από τον Κεμάλ, η λενινιστική Ρωσία παρέσχε στο Κεμαλικό Κίνημα σημαντική υποστήριξη, σε μία εποχή κατά την οποία η ίδια αντιμετώπιζε την πείνα και τον εμφύλιο πόλεμο.

Αυτή η βοήθεια όμως, το 1925, δεν εμπόδισε τον Κεμάλ να διαλύσει το ΚΚ και τις φιλικές του εργατικές οργανώσεις, πείθοντας τη Δύση ότι στην Τουρκία ήταν καλοδεχούμενες οι οποίες επενδύσεις της. Με δεδομένη δε την αδυναμία της τουρκικής αστικής τάξης να πετύχει βιομηχανική ανάπτυξη, η οικονομική εξάρτηση της Τουρκίας από τη Δύση γινόταν πραγματικότητα.

Από την πλευρά τους, οι Δυτικοί, έβλεπαν ότι το κεμαλικό κράτος μπορούσε να χρησιμεύσει ως ανασταλτική ζώνη μεταξύ της Σοβιετικής Ρωσίας και των Δυτικών αποικιών στη Μέση Ανατολή. Από αυτήν την άποψη είναι πολύ ενδεικτικό ότι ήδη από την 20η Οκτωβρίου 1921, η Γαλλία υπέγραψε συνθήκη προορισμένη να «επανασυνδέσει τις φιλικές σχέσεις» με την κυβέρνηση της Αγκύρας.

Γεγονός που μάλλον θα πέρασε απαρατήρητο από την τότε ελληνική πολιτική ηγεσία!

Για τη συνέχεια Euro2Day