Επί της ουσίας, όλοι αυτοί που φωνάζουν για τη λύση δύο κρατών, τον Τατάρ (αν και θεωρούν ότι είναι δική μας θέση) και προτάσσουν την ανάγκη διαφύλαξης της «Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας» ως βάσης λύσης, αναζητούν διακαώς μια θανατηφόρα ρεβάνς που οδηγεί στο ίδιο σημείο. Ο πόθος τους για την επιβολή της «όποιας λύσης» δεν τους επιτρέπει να δουν ξεκάθαρα πως ό,τι συζητείται μέχρι σήμερα (με «σωστό» ή ζερβό περιεχόμενο) είναι ακριβώς ο δρόμος για τη λύση δύο κρατών. Και επιμένουν να καταγγέλλουν – σαν κράχτες σε αγορές του μεσαίωνα – ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά εκτροχιάστηκε από τη ΔΔΟ και όσες συγκλίσεις επιτεύχθηκαν μέχρι σήμερα.

Πάνω σε αυτή την ψευδαίσθηση, δημιουργήθηκε και το μίσος τους για τον Αναστασιάδη, έναν Πρόεδρο που οι ίδιοι εξέλεξαν δις ως «πρόεδρο λύσης», έναν πρώην κομματάρχη για τον οποίον έδωσαν τα ρέστα τους και ανακάλυψαν το 2017 ότι τελικά δεν τους κάνει. Δεν τους κάνει γιατί; Γιατί – σύμφωνα με όσα έλεγε ο Άιντα κι ο Τσαβούσογλου– για την κατάρρευση των συνομιλιών στο Κραν Μοντανά ευθύνεται αποκλειστικά η ελληνοκυπριακή πλευρά, τα θύματα δηλαδή. Το φάλτσο τούτο επιχείρημα πλαισιώνεται με κάμποσες αοριστολογίες. Επιμένουν, ας πούμε ότι η Τουρκία συμφώνησε σε κατάργηση της συνθήκης εγγυήσεων κι ας είπε 80 φορές από τότε ο κύριος (με κάπα κεφαλαίο) Ακιντζί πως οι Τουρκοκύπριοι θέλουν τουρκικές εγγυήσεις. Επιμένουν πως το Πλαίσιο Γκουτέρες προνοούσε αποχώρηση του κατοχικού στρατού, επιβεβαιώνοντας τη μετριότητα του συμβιβασμού –«ε, μην περιμένετε να φύγουν όλοι».

Εν πάση περιπτώσει, είναι άξιον απορίας γιατί αντιδρούν – κόμματα, βουλευτές, παρατρεχάμενοι, «διανοούμενοι», δημοσιογράφοι, πρώην δημοσιογράφοι, πρώην σύμβουλοι του Προέδρου, ακαδημαϊκοί και ακαδημαϊκοί, χούλιγκαν του διαδικτύου – μπροστά στη λύση των δύο κρατών, που επανέλαβε κι ο Ερντογάν υποδεχόμενος τον νέο κατοχικό ηγέτη, τη νέα του μαριονέτα στην κατεχόμενη Κύπρο. Είναι άξιον απορίας γιατί αντιδρούν όταν αυτό που προτάσσουν είναι μια ντε φάκτο λύση δύο κρατών που ονομάζεται «Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία». Μια λύση με διχοτομικά στοιχεία και ρατσιστικά κριτήρια, μεγαλύτερος θιασώτης της οποίας είναι (είναι, ναι) ο Νίκος Αναστασιάδης.

Είναι, λοιπόν, και υποκριτική η εμμονή ορισμένων με τον Αναστασιάδη, ο οποίος αφιέρωσε τη ζωή του για την επιβολή ενός νέου σχεδίου Ανάν (με το παλιό απέτυχε), η χειροβομβίδα του οποίου εξερράγη στα χέρια του στον… παράδεισο του Κραν Μοντανά. Είναι υποκριτική γιατί ακόμα και αν δεχτεί κανείς πως ο Αναστασιάδης έκανε στροφή προς τη λύση δύο κρατών, στην ουσία εμμένει στην τουρκόπνοη, νιχατεριμική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Ακριβώς αυτό που αξιώνει ο νεοσουλτάνος της Άγκυρας, ο Λευκωσιάτης Ερσίν Τατάρ, «όλοι της λύσης» (έτσι μας έγραψε ένας από αυτούς που θεωρούν ότι οι υπόλοιποι δεν θέλουμε λύση), ο Αναστασιάδης, ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ, ο ΟΠΕΚ, οι «Unite Cyprus Now» και κάποτε και άλλα κόμματα. Ε, ας πάνε κι αυτοί για πικ-νικ στα κατεχόμενα Βαρώσια.

[email protected]