Φρίξος Δαλίτης   

Θυμός, οργή, θλίψη, απογοήτευση. Όλα μαζί συνθέτουν το συναίσθημα της κοινωνίας στα νέα τουρκικά τετελεσμένα για την Αμμόχωστο. Είναι ξανά η ώρα του θρήνου άραγε; Είναι η ώρα της επανάστασης; Είναι η ώρα αυτός ο τόπος να εγερθεί και να σηκώσει μπόι απέναντι σε όσους ράβουν το μέλλον του στα δικά τους μέτρα; Όχι η Κύπρος δεν ήταν ποτέ οικόπεδο που το καταπατούνε. Μήτε οι ξένοι, μήτε οι δικοί του. 

Ανάμεσα λοιπόν στο θρήνο, το θυμό και την οργή, αναφύεται και το δράμα μας ως λαού. Η Αμμόχωστος που χάνεται στις ορέξεις των Τούρκων και η αδυναμία μας ως κράτος, ως λαός και ως πολιτική ηγεσία να προσδιορίσουμε το στόχο και το πλάνο μας. Τι θέλουμε, τι επιδιώκουμε και πώς στοχεύουμε να επιτύχουμε αυτό το στόχο… Διότι στην πολιτική, τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, όπως είθισται να λέγεται. Και είναι δυστυχώς μία πραγματικότητα η αξίωση αυτή. Τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Όχι μόνο για την περίπτωση της Αμμοχώστου, αλλά και γενικότερα όσον αφορά την πολιτική και την πορεία μας στο Κυπριακό. Είναι καταγραμμένη αυτή η πορεία με όλες τις στάσεις που έχει γίνει. Και πριν και μετά την τουρκική εισβολή. Και δεν ωφελεί σε τίποτε σήμερα αναμόχλευση του χθες και του ξυσίματος πληγών, εξόν από το να μας φασκελώνει κατάμουτρα υπενθυμίζοντας πώς επιτέλους κάποια στιγμή σε αυτό τον τόπο θα πρέπει να καθίσουμε ενώπιος ενώπιο και να πούμε αλήθειες. Σαν μια ομαδική ψυχοθεραπεία μπροστά στον καθρέφτη της κοινωνίας μας για τους στόχους και τις επιδιώξεις. Τα όρια και τα θέλω μας και το κόστος της κάθε επιλογής μας. Δεν το έχουμε πράξει ποτέ και ούτε ποτέ θα το πράξουμε. Συζητούσαμε για χρόνια λύση του Κυπριακού, χωρίς να ξέρουμε για το τι ακριβώς συζητάμε. Μέχρι που ήρθε το 2004 και το σχέδιο Ανάν και μας «ξίπασε» από τον λήθαργο των συνθημάτων και των κούφιων λόγων και υποσχέσεων της πλειοψηφίας των πολιτικών ηγετών μας.

Η περίπτωση της Αμμοχώστου, αποτελεί μια μικρογραφία αυτής της πολιτικής παράνοιας όπως αποτυπώνεται και μέσα από τις αντιδράσεις που καταγράφονται. Θρήνος από την μια, βρισίδι από την άλλη. Φτύσιμο κατά πάνω μας, φτύσιμο κατά της Τουρκίας. Να πάμε σε συνομιλίες, να μην πάμε σε συνομιλίες… Η μόνη πραγματικότητα, σταθερή και αμετάκλητη είναι η κατοχή, η προσφυγιά και ο πόνος αυτού του λαού που παραμένει ακόμα ενεργός. Παντού πληγές, παντού νεκροί, παντού δάκρια. Αλλά το Κυπριακό δεν είναι μόνο αυτό. Ποτέ δεν ήταν μόνο αυτό το θέμα και αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Αναζητούμε πολλές φορές το «κλειδί» όπως λέμε της λύσης. Μα ποιο είναι αυτό «κλειδί» και πώς εννοούμε το «ξεκλείδωμα» για τη λύση του Κυπριακού; Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα 46 και κάτι χρόνια μετά την τουρκική εισβολή να αναζητούμε λύση, να αναζητούμε ένα συμβιβασμό, να μιλούμε για επανένωση και απελευθέρωση.

Και καταλήγουμε πάλι στο ίδιο ζητούμενο. Στην πολιτική τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι τραγικό. Τόσα χρόνια αποτυχημένων συνομιλιών και πρωτοβουλιών. Τόσα χρόνια εδραίωσης νέων τετελεσμένων και αδυναμίας συγκρότησης μιας πολιτικής που θα μπορεί να ανατρέψει όλα τα αδιέξοδα. Ποια πολιτική; Προφανώς εάν ήταν εύκολη ή μονοδιάστατη η απάντηση στο ερώτημα, θα την είχαμε ήδη βρει. Αλλά για να βρεθεί η απάντηση θα πρέπει πρωτίστως να αποτελέσει σημείο ειλικρινούς και πραγματικού προβληματισμού. Δυστυχώς όμως το Κυπριακό ήταν και παραμένει σε μεγάλο βαθμό, η προμετωπίδα προεκλογικών και το κύριο βάθρο στησίματος πολιτικών καριέρων… Και κάπως έτσι, από την μια στήθηκε ένας μακροχρόνιος για να κρύψει την αδυναμία μας και από την άλλη μια πολιτική του «πάμε σε συνομιλίες και πάμε σε συνομιλίες» και βλέπουμε… Αλλά επειδή τα πάντα στην πολιτική κρίνονται εκ του αποτελέσματος, το αποτέλεσμα δεν κρύβει την αλήθεια…