Το συντονιστικό των μαθητικών καταλήψεων υποστηρίζει πως τα σχολεία που τελούν υπό κατάληψη έχουν φτάσει τα 700 σε 35 πόλεις. Από την άλλη πλευρά δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία αλλά οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για μικρότερο αριθμό. 

Το υπουργείο υποστηρίζει πως ο αριθμός των καταλήψεων είναι μεταβαλλόμενος καθώς  κάποια σχολεία κάνουν τη μία μέρα κατάληψη, σταματούν την επόμενη και κάποια άλλα κάνουν για κάποιες ώρες και συνεχίζουν μαθήματα.

Τα παιδιά συνωστίζονται  ασφυκτικά στις “διαδικασίες” για να διεκδικήσουν μικρότερο… συνωστισμό στις τάξεις. Η επιδημία του Covid-19 λειτουργεί για τη μεγάλη πλειοψηφία ως αφορμή για να κάνει “χαβαλέ” και να χάσει μάθημα ενώ για μια μικρή μειοψηφία λειτουργεί σαν “επαναστατική γυμναστική”.

Για τις καταλήψεις σχολείων υπάρχουν τρεις βασικές κατηγορίες υπευθύνων.

Η πρώτη κατηγορία είναι οι γονείς που δεν φροντίζουν να περιορίζουν συμπεριφορές  των παιδιών τους που είναι επιβλαβείς για το σύνολο αλλά και τα ίδια.

Η δεύτερη κατηγορία είναι οι εκπαιδευτικοί, μια μεγάλη μερίδα των οποίων επωφελείται από την κατάσταση να αμείβεται χωρίς να εργάζεται. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν η αμοιβή του εκπαιδευτικού ήταν αποτέλεσμα της αξιολόγησης του έργου του ανάλογα με τις επιδόσεις των μαθητών.

Το τρίτο μέρος που ευθύνεται είναι το κράτος που ανέχεται παράνομες συμπεριφορές κατά τις οποίες συνήθως καλύτερα οργανωμένες μειοψηφίες καταστρατηγούν τα δικαιώματα πλειοψηφιών.

Η ιστορία των καταλήψεων των σχολείων λοιπόν είναι ένα “αστείο” της ελληνικής μεταπολίτευσης.

Κατά ένα μεγάλο μέρος ευθύνεται η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς η οποία στην Ελλάδα σε γενικές γραμμές υποστήριζε πως η ευημερία προκύπτει όχι μέσω της προσπάθειας, της μόρφωσης και της εργασίας, αλλά μέσω της διεκδίκησης, της κατάληψης, του εκβιασμού της κυβέρνησης και της κοινωνίας μέσω του “κατεβάσματος του διακόπτη” ή του κλεισίματος της Εθνικής Οδού.

Η αλήθεια είναι πως στη μεταπολίτευση αυτός ο τρόπος διεκδίκησης της ευημερίας ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα. Οι εργατικοί του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα παραγκωνίστηκαν και εν τέλει ζημιώθηκαν  από τις συντεχνίες και το κομματικό και συνδικαλιστικό παρακράτος και τη διαπλοκή.

Στην Ελλάδα οι περισσότεροι χωρίς προσπάθεια μπορούν να πάρουν ένα “χαρτί” από το σχολείο ή ακόμη και από κάποιο πανεπιστήμιο.  Στην Ελλάδα υπάρχουν πανεπιστήμια που δέχονται για φοιτητές μαθητές που έχουν γράψει πολύ χαμηλότερα της βάσης και σχεδόν λειτουργικά αναλφάβητοι.

Πολλοί από αυτούς θα καταφέρουν να πάρουν ένα πτυχίο πανεπιστημίου παραμένοντας λειτουργικά αναλφάβητοι.

Φυσικά με οποιοδήποτε πτυχίο και μεταπτυχιακό αμφιβόλου προσπάθειας και αξίας μπορεί να διαπρέψουν στο Δημόσιο ή ακόμη  και να κυβερνήσουν την Ελλάδα. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες μιας ιδιωτικής επιχείρησης που έχει να ανταγωνιστεί άλλες ελληνικές ή ξένες  επιχειρήσεις με  προσωπικό υψηλής ειδίκευσης.

Για τη συνέχεια Capital