Ευαγγελία Σιζοπούλου   

Ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Υπάρχει κανείς σε αυτό τον τόπο που παρακολουθώντας διαχρονικά τη στάση της Τουρκίας, όχι μόνο στο Κυπριακό, αλλά ευρύτερα σε όλες τις χώρες στις οποίες έχει βλέψεις και συμφέροντα, πίστεψε ποτέ πως ο παράνομος επεκτατισμός και ο εγκληματικός εποικισμός είναι κάτι ξένο σε αυτήν; Μπα! Κομμάτι πλήρως ταυτισμένο διαχρονικά με αυτή τη χώρα, που όπως πολύ εύστοχα επικράτησε, έχει ποινικό μητρώο. Χωρίς ιδιαίτερες αναλύσεις και ιδεολογικές απόψεις ή και αγκυλώσεις σε κάποιες περιπτώσεις, η απάντηση είναι «όχι». Ή τουλάχιστον, αυτή έπρεπε να ήταν.

Πέραν των όσων συναγελάζονται με την πολιτική του «καλού παιδιού» – και την οποία έκαναν παντιέρα – απέναντι στον κατακτητή εδαφών της πατρίδας μας και του εκτρώματος που εδώ και 46 χρόνια καταπατεί θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, μόνο αφελείς μπορούν να θεωρήσουν ότι μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στην Τουρκία. Αν θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι όλα τα πιο πάνω τα διαπιστώνουμε γύρω από το πώς πορεύεται η Τουρκία αλλά και το πώς την αντιμετωπίζουμε εμείς εδώ και χρόνια, η απαράδεκτη και παράνομη απόφασή της για το Βαρώσι, γιατί μας έριξε από το συννεφάκι μας; Το άνοιγμα της Αμμοχώστου δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμη βήμα της Τουρκίας προς την υλοποίηση του στόχου της για τουρκοποίηση της Κύπρου. Με δική της σφραγίδα, με δικούς της όρους και με μία αλαζονεία όχι μόνο ως προς την Κυπριακή Δημοκρατία αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση γενικότερα. Την ΕΕ, που διαχρονικά, κάθε φορά που η Τουρκία απλώνει το χέρι της σε Κύπρο, Ελλάδα, Αρμενία, Λιβύη, Συρία, αντί να της το χτυπάει, της το χαϊδεύει κι από πάνω. 

Αφήνοντας στην άκρη τα της πολιτικής μας για τους καλούς γνώστες του Κυπριακού, για τους πολιτικούς επιστήμονες και τους διεθνολόγους, ας αναλογιστούμε μερικά από τα πιο απλά (έτσι τουλάχιστον φάνηκαν σε κάποιους) τα οποία εμείς δώσαμε απλόχερα στην τουρκική πλευρά. Που όχι μόνο δεν την χόρτασαν αλλά της άνοιξαν ακόμα περισσότερο την όρεξη. 

Πάμε μία βόλτα στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Τι και τι δεν λέχθηκε για την 12η Νοεμβρίου 2018. Μέχρι και «ιστορική μέρα» την χαρακτήρισαν κάποιοι στην προσπάθεια τους να πείσουν για τα οφέλη στην περιοχή. Για ποια ακριβώς οφέλη και ποιας περιοχής όμως, απέφυγαν επιμελώς να μας πουν. Ενίσχυσαν την οικονομία του ψευδοκράτους σε βάρος της οικονομίας των Ελληνοκυπρίων, άνοιξαν δίοδο για ντόπιους και ξένους τουρίστες για να περνούν ανενόχλητοι στα κατεχόμενα εδάφη μας από άλλο ένα σημείο «εισόδου», έδωσαν το δικαίωμα σε ξένους και δικούς να συνεχίζουν να αναγνωρίζουν το ψευδοκράτος για να κλάψουμε στη συνέχεια επί ερειπίων και τέλος, δεν καταδέχτηκαν ως τοπικοί φορείς της περιοχής εκείνης αλλά και ευρύτερα ως Κυβέρνηση, να αφήσουν στο σημείο το μνημείο για τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού. Ένα λιτό μνημείο, δύο σταυροί, πέτρες με γραμμένα τα κατεχόμενα χωριά. Μας είπαν με στόμφο ότι το μνημείο προκαλεί και έπρεπε να μετακινηθεί. Τόση ασέβεια στον άνθρωπο που ξεψύχησε από τον ξυλοδαρμό των Γκρίζων Λύκων. Τόση ασέβεια στον άνθρωπο που έβαψε τον ιστό με το αίμα του. Τόσο ενοχλεί η μνήμη; Τόσο προκαλεί; Αν ναι, πώς χαρακτηρίζεται άραγε η φράση του Τατάρ: «Τα Βαρώσια θα είναι ο πλούτος αυτής της «χώρας», τα Βαρώσια θα είναι το όραμα αυτής της «χώρας»»; 

Υ.Γ. «Σφάλιξε, κλείσε, δίπλωσε παράπονο στα χείλη, χώσου στην άμμο Αμμόχωστος σαν σπάνιο κοχύλι». Μεγάλη υπόθεση ο αγώνας κατά της λήθης… 

[email protected]