Παντελής Σαββίδης

Ελπίζω να ολοκληρώθηκε ο αντιφασιστικός αγώνας του Κ. Μητσοτάκη και να βρει χρόνο να ασχοληθεί με τον Αττίλα 3 που άρχισε στην Κύπρο με το άνοιγμα των Βαρωσίων. Αν και η ΝΔ από γεννησιμιού της δεν τα πάει καλά με τη μεγαλόνησο.

Ο πατριάρχης της ήταν που είπε το περίφημο «η Κύπρος κείται μακράν».

Ο αντιφασιστικός, αντιναζιστικός αγώνας της Νέας Δημοκρατίας προστέθηκε στον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων «δημοκρατικών δυνάμεων» από σταλινικούς, μαοϊκούς, τροτσκιστές, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, «εκσυγχρονιστές» της Αριστεράς κτλ. κατά ενός φαντάσματος το οποίο, επειδή ακριβώς άρχισε να εκλείπει, φρόντισαν να το αναστήσουν. Χωρίς αυτό πολλοί δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Διότι η Αριστερά σήμερα έχει τρεις μορφές.

Η μια είναι η αναρχική η οποία συγκεντρώνει περιθωριακές ομάδες, κυρίως νέων, που ζητούν τρόπο εκτόνωσης διότι, ίσως, δεν πηγαίνουν στο γήπεδο να χειροκροτήσουν και να πετάξουν εκεί μολότοφ. Απαραίτητη συνιστώσα σε μια αστική δημοκρατία για να της δίνει λίγο αλάτι (όταν δεν φθάνει σε επικίνδυνα άκρα) και να της θυμίζει τι σημαίνει εξέγερση αν η αστική αυθαιρεσία ξεπεράσει τα όρια. Οι σημερινοί αναρχικοί ουσιαστικά μετονομάστηκαν σε αντιεξουσιαστές, απαλλοτριώνοντας ό,τι είχε να κάνει με κάποιας μορφής ιδεολογία.

Η άλλη είναι μια καλογερίστικη, μοναστηριακή εκδοχή του μαρξισμού. Είναι αυτό που λέμε μαρξιστική Αριστερά. Και εκφράζεται στην Ελλάδα κυρίως από το ΚΚΕ. Το γεγονός ότι πριν από μερικά χρόνια αποκατέστησε από παλαιότερο αφορισμό τον Στάλιν, διαγράφει και τα χαρακτηριστικά της. Είναι ακίνδυνη και απαραίτητη για το άλλοθι μιας αστικής δημοκρατίας. Φαίνεται να βρίσκεται και σε μια συμφωνία με το σύστημα, αλλά μάλλον κανείς δεν ασχολείται μαζί της.

Η μαρξιστική Αριστερά δεν νοείται να φέρει το όνομα του Μαρξ αν δεν θέτει θέμα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και κεντρικού ελέγχου της οικονομίας. Όπως αντιλαμβάνεστε δεν είναι μόνο αναχρονιστική, αλλά πλέον φτάνει στα όρια της γραφικότητας. Τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα. Δεν ξέρω τι θα συμβεί σε έναν κόσμο τεχνητής νοημοσύνης.

Η τρίτη και πιο επικίνδυνη Αριστερά είναι αυτό το συνονθύλευμα που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Λενινιστές, σταλινικοί, τροτσκιστές, μαοϊκοί, «εκσυγχρονιστές», δικαιωματιστές, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, παλαιοί ΠΑΣΟΚοι που είχαν συνηθίσει στη νομή της εξουσίας και δεν μπορούσαν να την στερηθούν, δεξιοί που δεν ικανοποιήθηκαν στους υπουργικούς θαλάμους, άνθρωποι που αναπαράγονται ακόμη με τις φαντασιώσεις του Εμφυλίου, και ένα σωρό άλλα στοιχεία ενός μίγματος (μίγματος, όχι ένωσης, διότι διατηρούν τις ιδιαιτερότητές τους) είχαν συνασπιστεί για να καταλάβουν την εξουσία. Το πέτυχαν, αλλά ελάχιστοι σήμερα θέλουν να θυμούνται εκείνη την εποχή.

Ο μόνος κοινός τόπος όλων αυτών είναι η προβολή του δικαιωματισμού. Αλλά με το δικαιωματισμό δεν συγκροτείς κόμμα εξουσίας. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να …

Η συνέχεια του άρθρου στο pontos-news