Σε όσους υψηλόβαθμους Αμερικανούς διπλωμάτες και αξιωματούχους και των δύο κομμάτων που ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική, επικαλούνται τον «κίνδυνο» να χαθεί η Τουρκία για τη Δύση και να εξελιχθεί σε ένα νέο Πακιστάν ή Ιράν, η απάντηση είναι ότι εδώ και πολύ καιρό δεν συμπεριφέρεται ως κομμάτι του ευρωατλαντικού παζλ, και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με συμμαχική ηπιότητα και η όποια κριτική που της ασκείται να περιορίζεται στο ρητορικό επίπεδο.

Οχι μετά την αγορά των ρωσικών S-400, μετά την εισβολή στη Συρία με στόχο την εξολόθρευση των Κούρδων, μετά την εμπλοκή στη Λιβύη με δυνάμεις και στρατιωτικό υλικό, μετά τη στάση της στις εχθροπραξίες στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Για να μην αναφέρω τις καταγγελίες περί συνδιαλλαγής με το Ισλαμικό Κράτος.

Και όλα αυτά πριν πάμε στις πολλές άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος προκλήσεις, όπως είναι οι συνεχείς Navtex στα όρια των χωρικών υδάτων του Κατσελλόριζου, οι έρευνες εντός της κυπριακής ΑΟΖ, το άνοιγμα των Βαρωσίων παρά τη διεθνή κατακραυγή και τα ψηφίσματα των Ην. Εθνών, αλλά και η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Η πλήρης ατιμωρησία της Τουρκίας πλήττει την αξιοπιστία της Δύσης.

Ο Ερντογάν έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Καταγγέλλει ακόμη και την κοινή στρατιωτική άσκηση ελληνικών και αμερικανικών δυνάμεων στη Θράκη, ενώ στρέφεται εναντίον του Τουρκοκύπριου ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί, επειδή ο τελευταίος τολμά να μην ευθυγραμμίζεται με τις ορέξεις του, και τον υπονομεύει ανοικτά για να χάσει τις εκλογές στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο.

Το καθεστώς Ερντογάν υβρίζει τους πάντες, από τον Μακρόν μέχρι τον Μπάιντεν και την Πελόσι, ουσιαστικά και τους Ρεπουμπλικανούς στο Κογκρέσο, γιατί και αυτοί του ασκούν δριμεία κριτική. Επενδύει αποκλειστικά και μόνο στην προσωπική σχέση –όποια κίνητρα και αν κρύβονται πίσω από αυτή– με τον Ντόναλντ Τραμπ.

Αλλά ακόμη και ο Τραμπ έχει όρια και προτεραιότητες. Οταν ο Ερντογάν φυλάκισε τον πάστορα Μπράνσον, εξοργίζοντας τους Ευαγγελιστές, σημαντικό τμήμα της εκλογικής πελατείας του Αμερικανού προέδρου, ο τελευταίος τον απείλησε ευθέως πως αν δεν τον απελευθέρωνε, θα του κατέστρεφε την οικονομία. Ο Τούρκος πρόεδρος συμμορφώθηκε…

Για να επανέλθουμε στα δικά μας, είναι προφανές ότι άλλες χώρες, όσο φιλικές και υποστηρικτικές και αν είναι προς την Ελλάδα, δεν πρόκειται να πολεμήσουν για αυτήν. Οι σύμμαχοι και εταίροι μπορούν, ωστόσο, να προκαλέσουν τόση ζημιά στην Τουρκία ώστε να την αναγκάσουν να σταματήσει την επιθετικότητα.

Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει, επιτέλους, να εξετασθεί σοβαρά η επιβολή κυρώσεων, αλλά αυστηρών και ουσιαστικών, που πραγματικά θα πλήττουν την τουρκική οικονομία, τόσο από την Ε.Ε. όσο και από τις ΗΠΑ.

Είναι γεγονός ότι τόσο ευθεία κριτική από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ σπάνια έχει υπάρξει κατά της Τουρκίας. Είχε προηγηθεί η Γαλλία, ενώ και η Γερμανία αρχίζει και αυτή πλέον να ανεβάζει – αργά και καθυστερημένα, αλλά το κάνει– τους τόνους.

Οι πολύ σκληρές δηλώσεις από τους ισχυρούς παίκτες τους οποίους υπολογίζει ο Ερντογάν αποτελούν ένα πρώτο βήμα. Στέλνουν σαφή μηνύματα που είναι δύσκολο να αγνοήσει ο Τούρκος ηγεμόνας.

Η Αθήνα τείνει σταθερά χείρα φιλίας και συνεννόησης, προτείνοντας να οριοθετήσουμε τις θαλάσσιες ζώνες μας, να σταματήσει η ένταση, και να αποκομίσουμε και οι δύο τα οφέλη που θα προκύψουν.

Εάν ο Ερντογάν συνεχίσει τις προσχεδιασμένες προκλήσεις –δεν τις περιγράφουν έτσι οι «περίεργοι» Ελληνες ή Κύπριοι, αλλά οι Αμερικανοί και όχι μόνον αυτοί– το επόμενο βήμα θα πρέπει να είναι στοχευμένες κυρώσεις που θα πλήξουν την Τουρκία.

Ταυτόχρονα, η ετοιμότητα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων εκ των πραγμάτων συμπληρώνει το παζλ του κόστους που καλείται να διαχειρισθεί ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος «απλωμένος» όπως είναι σήμερα σε τόσα μέτωπα, πρέπει να αντιληφθεί ότι σε περίπτωση σύγκρουσης η Τουρκία θα υποστεί σοβαρότατο πλήγμα.

Η Δύση πρέπει να τιμωρήσει τον Τούρκο ηγέτη. Εχει μετατρέψει τη χώρα του σε παρία και πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι άτρωτος. Πριν να είναι αργά.

Καθημερινή