Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που κυβερνά την Τουρκία για περισσότερα από 17 χρόνια, είναι γνωστός πραγματιστής, αλλά και φιλοπόλεμος. 

Έτσι, εν μέσω κλιμακούμενων εντάσεων στην ανατολική Μεσόγειο για τα εδαφικά όρια και τα θαλάσσια κοιτάσματα αερίου, η Τουρκία απέσυρε ένα ερευνητικό πλοίο και συμφώνησε να ξαναρχίσει τις συνομιλίες με την Ελλάδα, σύμμαχο στο ΝΑΤΟ και παλαιό αντίπαλο στο Αιγαίο. Όλα αυτά μόλις πριν την Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής, που κατά κορυφαίο σύμβουλο του κ. Ερντογάν αποτελεί μια ευκαιρία για επανεκκίνηση στις σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρώπη.

Ωστόσο, φαίνεται ταυτόχρονα να μπλέκεται και σε μια ακόμα σύγκρουση: σε μια θανατηφόρα αναζωπύρωση της διαμάχης μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν για τον θύλακα του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Αυτό θα μπορούσε να τον φέρει ενώπιον μιας ακόμα αντιπαράθεσης με τον πάλαι ποτέ φίλο του και επίσης ισχυρό άνδρα, τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν.

Για ανακεφαλαίωση: η Τουρκία και η Ρωσία βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές στους εμφύλιους πολέμους στη Συρία και στη Λιβύη, ωστόσο προσπαθούν να συνεργαστούν στην προσπάθειά να διαχειριστούν αυτούς τους πολέμους προς αμοιβαίο τους όφελος.

Ο κ. Ερντογάν στήριξε σθεναρά την κυρίως Σουνητική εξέγερση ενάντια στον Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία από το 2011. Τότε είχε μια πιο ανοικτά νέο-ισλαμιστική μορφή που περίμενε ότι οι δυνάμεις που συμμαχούσαν με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα θα τα σαρώσουν όλα σε μια σειρά αραβικών επαναστάσεων. Ο κ. Πούτιν διέσωσε το καθεστώς Άσαντ, στέλνοντας ρωσικές αεροπορικές δυνάμεις στη Συρία το 2015, από κοινού με τους Ιρανούς  Φρουρούς της Επανάστασης και άλλους μαχητές στην περιοχή.

Όταν, το καλοκαίρι του 2016, ο κ. Ερντογάν κατέστειλε την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία –που κατά τον ίδιο συνένοχες ήταν οι ΗΠΑ και ορισμένες χώρες της ΕΕ- ο κ. Πούτιν κινήθηκε με ταχύτητα και ευελιξία για να «επουλώσει» το ρήγμα με την Άγκυρα. Αντιλαμβανόμενος πως βασική ανησυχία του κ. Ερντογάν ήταν να διώξει από τα σύνορά του τους Συροκούρδους αντάρτες, που συμμαχούσαν με τους Κούρδους αντάρτες εντός της Τουρκίας, αλλά στηρίζονταν από τις ΗΠΑ στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους, ο κ. Πούτιν επέτρεψε τρεις διαδοχικές εισβολές της Τουρκίας στη βόρεια Συρία, το 2016, το 2018 και το 2019.

Όμως καθώς η Ρωσία ανέκαμπτε ως περιφερειακή υπερδύναμη, ήρθε σε σύγκρουση με την επιθυμία της Τουρκίας για στρατηγικό βάθος. Αυτόν τον Φεβρουάριο οι δυο χώρες έφτασαν στο χείλος του πολέμου στη Συρία.

Η παρέμβαση της Τουρκίας στη Λιβύη σκοπό είχε εν μέρει να διασφαλίσει τις διεκδικήσεις της στα κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου στη Μεσόγειο. Τον Ιούνιο άλλαξε την ισορροπία στον εμφύλιο πόλεμο σε βάρος του Χαλίφα Χάφταρ, του πολέμαρχου που στηρίζουν η Ρωσία, η Γαλλία, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία.

Για τη συνέχεια Euro2Day