του Ara Toranian  Nouvelles d’Arménie
.
Σε μια διαπραγμάτευση από την οποία απουσίαζε το Αρτσάχ, το Ερεβάν και το Μπακού συμφώνησαν έτσι, τη νύκτα της 9ης Οκτωβρίου στη Μόσχα, για κατάπαυση του πυρός και επανάληψη των διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα της ομάδας του Μινσκ. Και αυτό, μετά από 13 ημέρες στρατιωτικής επίθεσης του Αζερμπαϊτζάν που χαρακτηρίζεται από βομβαρδισμούς εναντίον αμάχων, από την καταστροφή του Στεπανακέρτ, από πυραύλους που εκτοξεύτηκαν εναντίον της Εκκλησίας του Σούσι, ενός στρατηγικού στόχου, αν είναι δυνατόν! …
.
Ακραία βία που σφράγισε την τύχη κάθε προοπτικής συνύπαρξης μεταξύ των Αρμενίων του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και των τουρκο-αζερμπαϊτζάνων αρχών. Τον ολοκληρωτικό πόλεμο που εξαπέλυσε στις 27 Σεπτεμβρίου το Μπακού απαγορεύει πράγματι για πολύ καιρό να σκέφτεται κανείς για τέτοια ειρηνιστική υπόθεση. Το καθεστώς του Ιλχάμ Αλίγιεφ έχει χάσει οριστικά τη νομιμότητα να οικειοποιήσει ένα έδαφος που μόλις υπόβαλε σε εθνοκάθαρση. Ας ήταν στο όνομα της εδαφικής ακεραιότητας του Κράτους του, γνωρίζοντας ότι αυτή η έννοια, παρωχημένη εδώ και 32 χρόνια, όσον αφορά τον ίδιο, δεν ζυγίζει έτσι και αλλιώς περισσότερο από το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, με το οποίο ιδρύθηκαν η πλειοψηφία των κρατών που αποτελούν τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της κορυφαίας δύναμης στον κόσμο.
.
Με αυτές τις προγραμματισμένες κτηνωδίες, η πολιτική βούληση του Μπακού έγινε πιο διαφανής από ποτέ: να κατακτήσει αυτό το αρμενικό έδαφος στρατιωτικά (το οποίο του είχε παραχωρηθεί αδικαιολόγητα από τον Στάλιν) αδειάζοντάς το συν τοις άλλοις από το λαό του. Εξ ου και η έξοδος περισσότερων από 70.000 προσφύγων, μετά από δέκα ημέρες και νύχτες κόλασης που πέρασαν κάτω από τους πυραύλους Smertch, τα ισραηλινά ντρον καμικάζι και βόμβες διασποράς, όπως κατήγγειλε η Διεθνής Αμνηστία στις 6 Οκτωβρίου. 
.
Τόσα πολλά μέσα που δεν ήταν αρκετά για να λυγίζουν τον ηρωισμό των Αρμενίων στρατιωτών. Αυτό δείχνει τη ματαιοδοξία της «  στρατιωτικής λύσης  » που εφαρμόστηκε από το Αζερμπαϊτζάν, παραβιάζοντας όλες τις αρχές της Ομάδας του Μινσκ, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ  και το διεθνές δίκαιο.
.
Αυτός ο κατακλυσμός πυρών, ωστόσο, δεν εξέπληξε τους Αρμένιους που είχαν ήδη πειραματιστεί με τις μεθόδους του τουρκικού εθνικισμού. 
.
Δεν έδειξε, για άλλη μια φορά, παρά μόνο το μέτρο του τυφλού μίσους που επικρατεί, τόσο στο Αζερμπαϊτζάν όσο και στην Τουρκία, εναντίον εκείνου του μισητού Λαού. Μια ανέπαφη αποστροφή από της γενοκτονίας του 1915 που δεν ήταν αρκετή για να σταματήσει τη δολοφονική βουλιμία αυτών των δύο «  Κρατών για το ίδιο Έθνος  », όπως λένε.
.
Μετά από εκατό χρόνια άρνησης, οι κληρονόμοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανέλαβαν, στο ακέραιο, το εγκληματικό σχέδιο της κυβέρνησης των Νέων Τούρκων και προσπάθησαν να ολοκληρώσουν το έργο, στοιχηματίζοντας στον γιγαντισμό του στρατιωτικού τους οπλοστασίου που δημιουργήθηκε χάρη στο πετρελαϊκό μάννα εξ ουρανού.
.
Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, αυτό το τουρκο-αζερμπαϊτζάνο δίδυμο δεν ικανοποιήθηκε με την διεξαγωγή πολέμου όσο το δυνατόν περισσότερο από απόσταση, χάρη στην ισχυριζόμενη ανωτερότητα του εναέριου εξοπλισμού που του εξασφάλισε την κυριαρχία του στον ουρανό με τα τουρκικά F16 και τα ισραηλινά ντρον καμικάζι, αλλά πολέμησε επίσης δια αντιπροσώπων, προσλαμβάνοντας Σύρους ισλαμιστές, και στη συνέχεια Πακιστανούς και Αφγανούς. Σαν να ήθελα να δοθεί, σε αυτή τη προσπάθεια εξόντωσης του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, το χρώμα και το άρωμα μιας τζιχάντ, ενός ιερού και εκπολιτιστικού πολέμου.
.
Πολλοί εκλεγμένοι Γάλλοι και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, ξεκινώντας από τον Πρόεδρο της γαλλικής Δημοκρατίας, αγανάκτησαν με αυτήν την κατάσταση. Ο Εμανουέλ Μακρόν ανέφερε μεταξύ των άλλων ότι διέσχισαν μια κόκκινη γραμμή. Όμως, η Αμερική ήταν αλλού, η Μέρκελ είχε και τα δύο πόδια στο φρένο, ενώ ο Πούτιν, οχυρωμένος στον Αβεντίνο Λόφο, μετρούσε τους πόντους. Μέχρι να αποφασίσει να αναλάβει και πάλι τη διπλωματική πρωτοβουλία, καθώς η κατάσταση παραέγινε  ασταθής με τις τουρκο-τζιχαντιστικές επιδρομές σε αυτήν την περιοχή που θεωρεί ως δικό του φυλαγμένο οικόπεδο.
.
Αλλά, μετά από δεκαετίες υποκριτικής αναβλητικότητας για τη μοίρα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, είναι πλέον καιρός να αντλήσουμε τις διπλωματικές συνέπειες αυτής της επίθεσης που αποκλείει οποιαδήποτε πρόταση για πιθανή συνύπαρξη μεταξύ των Αρμενίων του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και των αρχών του Αζερμπαϊτζάν. Αυτή η μεγάλης κλίμακας επίθεση, με το μερίδιό της για εγκλήματα πολέμου που θα πρέπει να δικαστεί, απαγορεύει πράγματι οποιαδήποτε εξέταση τυχόν επιστροφής του Ναγκόρνο-Καραμπάχ εντός των συνόρων ενός κράτους που εργάζεται για την εκκαθάριση του λαού του.
.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να αναγνωριστεί de facto και de jure η ανεξαρτησία της Δημοκρατίας του Αρτσάχ. Αυτό ακριβώς έκαναν τα κοινοβούλια των Κάτω Χωρών και του Κεμπέκ και η πόλη της Γενεύης. Θα μου πείτε ότι δεν είναι ακόμα πολύς κόσμος ; Ίσως. Αλλά οδηγούν ως παράδειγμα.
.
Στη συνέχεια πρέπει να δοθούν σε αυτή τη Δημοκρατία τα μέσα για να εγγυηθεί  επιβίωσή της, η οποία επηρεάζει επίσης αυτήν της Αρμενίας. Αυτό πρέπει να μεταφράζεται σε πραγματική συμμετοχή, τόσο σε οικονομικό όσο και πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο των δυνάμεων, πρώτα απ ‘όλα εκείνων που ασκούν τη συμπροεδρία της Ομάδας του Μινσκ (Ρωσία, Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία).
.
Τέλος, θα πρέπει να συνεχιστεί, ενεργά και δυναμικά, σε διεθνή κλίμακα το έργο της εξάλειψης της άρνησης της Γενοκτονίας, του παντουρκικού επεκτατισμού και του τζιχαντιστικού του συνακόλουθου, που αποτελεί τη πολιτική μήτρα της βίας των τελευταίων ημερών – και αυτών που θα έρθουν -, εάν δεν βάλουμε φράγμα στη μάστιγα.
.
Μετάφραση: Κριστιάν Ακκυριά

από τον  Ara Toranian το  Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2020
© armenews.com 2020