Tom Rogan

Μέσω της αποστολής πλοίου ενεργειακών ερευνών στην αποκλειστική οικονομική ζώνη της Ελλάδας, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απέδειξε ότι απαιτούνται κυρώσεις εις βάρος του.

Είναι προφανές ότι ο Ερντογάν προκαλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση να ανταποκριθεί στις απειλές της για κυρώσεις. Μετά την προηγούμενη έρευνα του Oruc Reis τον Αύγουστο, ο Τούρκος ηγέτης συμφώνησε να κρατήσει το πλοίο στο λιμάνι ώστε να διευκολύνει το διάλογο με την ΕΕ και την Ελλάδα. Αλλά τα κίνητρά του δεν ήταν αλτρουιστικά. Αναγνωρίζοντας ότι οι ενέργειες της Τουρκίας είναι ασύμβατες με τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, η ΕΕ είχε απειλήσει με κυρώσεις εάν συνεχιστούν οι έρευνες του Ερντογάν. Ο Ερντογάν, για κάποιο διάστημα, φάνηκε να τείνει προς συμβιβασμό. Ωστόσο, αυτή η νέα έρευνα αποδεικνύει ότι ο Ερντογάν επέλεξε να διπλασιάσει την κλιμάκωση.

Το κεντρικό μέλημα εδώ είναι η πεποίθηση του Ερντογάν ότι μπορεί να καταστρέψει την ευρωπαϊκή ασφάλεια ατιμώρητα. Όπως και με την πολιτική του απέναντι στη σύγκρουση Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν, ο Ερντογάν βλέπει μια σύγκρουση με την Ελλάδα ή την απειλή της ως μέσο για την προώθηση των συμφερόντων του. Η λογική του είναι τελικά αυτοκρατορικής φύσης. Αποφασισμένος να χτίσει μια νεοοθωμανική αυτοκρατορία με επίκεντρο τον σουνιτικό ισλαμικό, ο Ερντογάν βλέπει τη δημόσια υποταγή των ανταγωνιστών του ως καύσιμο στην ατζέντα κληρονομιάς του. Μισητός από τους Τούρκους εθνικιστές, η Ελλάδα παρουσιάζει μοναδική απήχηση σε αυτό το θέμα. Ο Ερντογάν φαίνεται να χρησιμοποίησε το πρόσχημα μιας διπλωματικής επίλυσης αυτής της κρίσης, προκειμένου μόνο να κάνει την Ελλάδα και την ΕΕ να φαίνονται απελπισμένες για συμβιβασμό και αμοιβαία αδύναμες.

Δεν πρέπει να επιτραπεί στον Ερντογάν να επιτύχει σε αυτό το παιχνίδι

Προχωρώντας εντός των εδαφικών δικαιωμάτων και των ενεργειακών αποθεμάτων ενός άλλου ευρωπαϊκού έθνους και συναδέλφου-συμμάχου του ΝΑΤΟ, ο Ερντογάν υποβαθμίζει ένα κεντρικό δόγμα της διεθνούς τάξης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το να επιτραπεί η επιτυχία του αυτοκρατορικού του παιχνιδιού θα ήταν να δεχτούμε ότι το ευρωπαϊκό εδαφικό απαραβίαστο δεν έχει πλέον σημασία. Χρειάστηκαν δύο τρομεροί πόλεμοι και μια αντιπαράθεση του Ψυχρού Πολέμου για να διατηρηθεί αυτή η ιερή αρχή.

Και η αρχή πρέπει να διατηρηθεί. Εξάλλου, διακυβεύονται περισσότερα εδώ από την αποσταθεροποιητική δραστηριότητα του Ερντογάν. Εάν του επιτρεπόταν να προχωρήσει ανεξέλεγκτα, η Δύση θα καλούσε νέα επίθεση όχι μόνο από τον Ερντογάν αλλά και από άλλους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου του Βλαντιμίρ Πούτιν. Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι ο Πούτιν βλέπει τη συμπίεση της Μεσογείου από τη Λιβύη και τη Συρία ως έναν τρόπο υπονόμευσης της νότιας πλευράς του ΝΑΤΟ.

Με τη σειρά της, η ΕΕ πρέπει τώρα να κινηθεί έγκαιρα για να επιβάλει κυρώσεις στον Ερντογάν. Η ΕΕ θα πρέπει να βρει φανερή αμερικανική υποστήριξη. Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βασικό στρατηγικό συμφέρον να διατηρήσουν τη συμμαχία τους με την Τουρκία, αυτό δεν μπορεί να γίνει εις βάρος της ευρωπαϊκής ασφάλειας. Ούτε μπορεί να έρθει με το κόστος της θυσίας ενός άλλου Αμερικανού συμμάχου, της Ελλάδας. Για να είμαστε σίγουροι, οι ΗΠΑ και η ΕΕ έχουν ζητήματα σημαντικών διαφορών. Αλλά όπως και με την Κίνα και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, η θαλάσσια σταθερότητα της Μεσογείου πρέπει να διατηρηθεί.

Ο Ερντογάν πρέπει να τιμωρηθεί. Αν κλιμακώσει περαιτέρω την κατάσταση αυτή, οι ΗΠΑ και η ΕΕ πρέπει να κλιμακώσουν μαζί του.

Μετάφραση Χωριανόπουλος Άγγελος

πηγή: washingtonexaminer