Το βασικό επιχείρημα ενάντια στις τουρκικές αιτιάσεις είναι η ορθή –και γνωστή πλέον– ρήση: «Ό, τι απειλείται, δεν αποστρατικοποιείται».

Ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ είναι ξεκάθαρος όσον αφορά τη διασφάλιση της εσωτερικής και της εξωτερικής κυριαρχίας των κρατών, ενώ στο άρθρο 2, παράγραφο 4, επισημαίνεται: «Όλα τα Μέλη στις διεθνείς τους σχέσεις θα απέχουν από την απειλή ή τη χρήση βίας που εκδηλώνεται εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους είτε με οποιαδήποτε άλλη ενέργεια ασυμβίβαστη προς τους Σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών». Πρόκειται για κάποιου είδους νομικισμό άνευ ουσίας και αντικρίσματος;

Κάθε άλλο… Πρόκειται για την αποτύπωση των όρων και των προϋποθέσεων διασφάλισης της διεθνούς τάξης κατά την επαύριον του φονικού Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Τα κράτη λαμβάνουν την υποχρέωση να απέχουν από κάθε απειλή χρήσης βίας, ενώ η ανεξαρτησία κάθε κρατικής οντότητας οφείλει να γίνεται σεβαστή από κάθε δρώντα.

Παρενθετικά σημειώνεται ότι επ’ αυτού έγκειται και ο αναχρονισμός του καθεστώτος των εγγυήσεων στην Κύπρο.

Όπως έχει πολλάκις περιγράψει ο Παναγιώτης Ήφαιστος: «Πρωτίστως και κατά κύριο λόγο, το Διεθνές Δίκαιο, οι συνθήκες και τα καταστατικά των διεθνών θεσμών αφορούν τη διεθνή τάξη. Δηλαδή, την οριοθέτηση της κυριαρχίας που καλύπτει η επικράτεια των κρατών-μελών του ΟΗΕ στο έδαφος, στη θάλασσα και στον αέρα». Η διασφάλιση των εν λόγω κεκτημένων επιτυγχάνεται διαμέσου μιας στιβαρής και αποτελεσματικής στρατηγικής, επίκεντρο της οποίας είναι η ισχύς σε όλες τις εκφάνσεις της. Η προκύπτουσα κατανομή ισχύος προσφέρει ένα σημείο ισορροπίας, το οποίο περιγράφεται μέσω του όρου «διεθνής τάξη» και αποτυπώνεται σε ό,τι αποκαλούμε «Διεθνές Δίκαιο» και «Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ», ενώ καθήκον και αποστολή των κρατών είναι να συνιστούν θεματοφύλακες της εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου.

Χωρίς εκπτώσεις ή αστερίσκους, καθώς όταν αυτό συμβαίνει, η σύννομη εξωτερική πολιτική του κράτους καθίσταται αυτοχειριασμός. Αυτό το είδαμε στις πρόσφατες συμφωνίες οριοθέτησης ΑΟΖ, αλλά και στην επίμονη διαχρονική άρνησή μας να χαράξουμε μια στρατηγική με τελικό προορισμό την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου μέσω της επέκτασης των χωρικών υδάτων μας στα 12 ν.μ. και την αποκατάσταση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Στην περίπτωση των νησιών του Αιγαίου, βιώνουμε κατά τις τελευταίες δεκαετίες διαρκείς παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου, υπερπτήσεις άνωθεν ακόμη και κατοικημένων νησιών, μόνιμα εγκατεστημένη «Στρατιά του Αιγαίου» στη Σμύρνη, διακηρυγμένες διεκδικήσεις (γκρίζες ζώνες) από πλευράς των πλέον επίσημων κύκλων της Τουρκίας και παράνομη δραστηριότητα του τουρκικού στόλου (μη τήρηση των κανόνων της αβλαβούς διέλευσης).

Έναντι όλων αυτών, η Ελλάδα πώς όφειλε να απαντά; Μήπως επικαλούμενη αποκλειστικά την «καλή πίστη» όπως θα έλεγαν οι νομικοί διεθνολόγοι;

Στην Κύπρο επί σχεδόν μισό αιώνα επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο και τις…

Η συνέχεια του άρθρου στο pontos-news