Φέρουν ακέραια την ευθύνη για το ότι επέτρεψαν επί δεκαετίες σε μερικούς άθλιους συνδικαλιστές να επιβάλουν την παντελή έλλειψη αξιολόγησης και να ματαιώνουν συστηματικά κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του δημόσιου σχολείου. Το ίδιο το κράτος με την ανικανότητα, την προχειρότητα, την τεμπελιά του και την έλλειψη κάθε λογοδοσίας (το φιάσκο με τις μάσκες των μαθητών αποτελεί τρανό παράδειγμα) εκπέμπει διαρκώς το μήνυμα ότι όλες οι συμπεριφορές είναι ανεκτές και ότι κανείς δεν πληρώνει για κανένα λάθος. 

Είναι τραγικό, αλλά τα ίδια εκείνα “προοδευτικά” κόμματα που διατείνονται ότι έφεραν τον εκδημοκρατισμό στα σχολεία, κατέληξαν να κάνουν ουσιαστικά την Παιδεία μας πιο ταξική από ποτέ. Τα παιδιά που έχουν σημαντική οικονομική δυνατότητα και μπορούν να φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία βιώνουν μία κανονική μαθητική ζωή, σαν να ζουν σε χώρα του εξωτερικού, ενώ οι μαθητές των δημοσίων σχολείων βιώνουν μία ζούγκλα όπου κυριαρχεί ο πολιτικός τσαμπουκάς, το αραλίκι των εκπαιδευτικών και ο πλήρης παραλογισμός σε τέτοιο βαθμό ώστε οι μέρες κανονικής λειτουργίας του σχολείου να θεωρούνται πλέον οι εξαιρέσεις παρά ο κανόνας. Επίσης, τα παιδιά των εύπορων οικογενειών που μπορούν να πληρώνουν σε ιδιαίτερα φροντιστήρια κάθε μήνα περισσότερα χρήματα από όσα αντιστοιχούν σε έναν μέσο μισθό, είναι και αυτά που έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν την εισαγωγή τους στις λεγόμενες “περιζήτητες σχολές”. Και το εξοργιστικό είναι ότι οι ίδιοι εκείνοι πολιτικοί ταγοί που κάνουν το παν για να υποβαθμίσουν τα δημόσια σχολεία, φροντίζουν πάντα αναίσχυντα να στέλνουν τα δικά τους παιδιά σε ιδιωτικά σχολεία, κοροϊδεύοντας κατάμουτρα τους ψηφοφόρους τους. 

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η κατάντια των δημοσίων σχολείων μας. Ας σκεφτούμε μόνο τι είδους πρότυπα προσλαμβάνουν τα παιδιά. Ας δούμε με τι σκουπιδαριό υποκουλτούρας βομβαρδίζονται καθημερινά από τα ΜΜΕ και από το διαδίκτυο και ας δούμε με τι αρχές μεγαλώνουν στα σπίτια τους. Το παράδειγμα του καταληψία που έφτασε να γίνει πρωθυπουργός ενώ είναι ένα κούτσουρο απελέκητο, στέλνει το μήνυμα προς τους νέους ότι όποιος διαβάζει και κοπιάζει είναι μεγάλο κορόιδο, ενώ αντιθέτως όποιος επιδίδεται στην “επαναστατική γυμναστική” μπορεί να ελπίζει σε μια λαμπρή πολιτική καριέρα όπου θα πληρώνεται αδρά και θα απολαμβάνει τα υψηλότερα δημόσια αξιώματα χωρίς να παράγει απολύτως τίποτα – αρκεί να έχει το αναγκαίο θράσος και να είναι αρκετά χοντρόπετσος ώστε να μην τον νοιάζει καθόλου το ότι ρεζιλεύει την πατρίδα του διεθνώς.

Stirlitz