Πριν από μερικούς μήνες είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο «Το τέλος της μικρής μας πόλης», με αφορμή την έκδοση δύο βιβλίων που τόνιζαν το ρόλο των πόλεων στον αναδυόμενο νέο κόσμο.

Διαβάστηκε, αλλά κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να ανοίξει έναν διάλογο. Έστω και σε αντίθεση με όσα το άρθρο επισήμαινε.

Μοτίβο του, πάντως, ήταν πως η Θεσσαλονίκη βρίσκεται εκτός αθηναϊκού παιχνιδιού. Η Ελλάδα είναι ένα είδος εσωτερικής αποικιοκρατίας, με την Αθήνα να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Με τον δικό του τρόπο αντιλήφθηκε αυτήν την πραγματικότητα και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας, και σ’ αυτά τα υποκατάστατα της ΔΕΘ είπε προχθές πως «η Θεσσαλονίκη πρέπει να γίνει ο δεύτερος αναπτυξιακός πόλος της χώρας».

Ο δήμαρχος το λέει κομψά γιατί έχει την ανάγκη του πρωθυπουργού σ’ αυτό που ζητάει. Ο πρωθυπουργός, όμως, δεν είναι διατεθειμένος να του κάνει τη χάρη.

Ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος σε μερικούς τομείς που διαχειρίστηκε τα πήγε καλά ως τώρα, είναι η κατεξοχήν έκφραση του αθηναϊσμού. Και ο αθηναϊσμός δεν θέλει δεύτερο κέντρο. Δεν θέλει πρωτίστως τη Θεσσαλονίκη και γι’ αυτό την έχει βγάλει έξω από οποιοδήποτε αναπτυξιακό πρόγραμμα της χώρας.

Έχει επιλέξει ορισμένες πόλεις τις οποίες επιδιώκει να αναπτύξει ισομερώς, χωρίς να δίνει τα πρωτεία σε καμιά. Θέλει, δηλαδή, να δημιουργήσει ένα είδος περιφερειακών δορυφόρων της πρωτεύουσας. Αλλά αυτό το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει στον αναδυόμενο νέο κόσμο. Θα αποτελέσει τροχοπέδη στην ανάπτυξη της χώρας.

Δύο μέρες προτού ο δήμαρχος εκφράσει την αγωνία του για την ωραία κοιμωμένη που διοικεί, συζητούσαμε το ίδιο θέμα με μια παρέα φίλων και συναδέλφων. Η κατάληξη της συζήτησης ήταν εντελώς απογοητευτική.

Τις πόλεις κινούν οι άνθρωποί τους. Και, κυρίως, η αποκαλούμενη άρχουσα τάξη τους. Στη Θεσσαλονίκη τέτοια τάξη δεν υπάρχει. Υπάρχουν μερικοί πλούσιοι άνθρωποι –ίσως και αρκετοί–, αλλά κάθε πλούσιος που κάθεται πάνω στα μασούρια του δεν συγκροτεί άρχουσα τάξη. Άρχουσα τάξη είναι αυτή που φροντίζει βεβαίως να κερδίζει, αλλά ενδιαφέρεται για τον τόπο και την κοινωνία που ζει. Δεν λέει το μετέωρο κοινότοπο: «Δεν χρωστάω τίποτε στην πόλη». Μπορεί αυτή η ομάδα ανθρώπων να ξυπνήσει και να κινητοποιηθεί εν γνώσει της ότι το κατεστημένο της χώρας θα της επιτεθεί με ό,τι διαθέτει; (Σας θυμίζω ότι στις αρχές της δεκαετίας του ’90 κάποιοι επιχειρηματίες θέλησαν να βοηθήσουν να παίξει η Θεσσαλονίκη ρόλο στα Βαλκάνια. Κάτι που θα εξυπηρετούσε το σύνολο της χώρας. Και την Αθήνα. Διαπομπεύθηκαν ως αποσχιστές από τα παπαγαλάκια της αθηναϊκής εξουσίας. Μιλάμε για ανθρώπους που…

Η συνέχεια του άρθρου στο pontos-news