Γράφει ο Ελληνιστής Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Με όση καλή θέληση και επιείκεια θα  μπορούσε κανείς να κρίνει την γενική πολιτική διαχείριση της κυβέρνησης,  δεν γίνεται να μη ξεχωρίσει τρεις θεματολογίες όπου ο λόγος και οι πράξεις της έως τώρα  παρουσιάζονται εμφανέστατα με όλα τα συνταγματικά τους ελαττώματα, προκαλούν άμεσα και μελλοντικά προβλήματα και θέτουν την Ελλάδα σε αδικαιολόγητα μειονεκτική θέση,

   κάτι που ευνοεί την Τουρκία και της χορηγεί «πατήματα» για να συνεχίσει, ή και να αυξήσει κιόλας, την επιθετική προβολή των έστω και εξωπραγματικών διεκδικήσεών της.

   Ας δούμε λοιπόν συνοπτικά τους πυρήνες των τριών αυτών θεμάτων τα οποία βαθιά επηρεάζουν τους νευραλγικούς τομείς της πολιτικής εξέλιξης, του στρατιωτικο-αμυντικού χώρου και της γεωστρατηγικής τοποθέτησης.

1. Οι αποκομμένες απ’ την νομική πραγματικότητα τμηματικές ρυθμίσεις –

   Η ελληνική κυβέρνηση απ’ τις αρχές του 2020 κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, αλλά κάθε φορά μας λέει πως είναι ό, τι καλύτερο θα μπορούσε να είχε γίνει, ίσως νομίζοντας ότι είμαστε πια μαθημένοι να τρώμε κουτόχορτο.

  Δεν ξέρουμε εάν όλες οι ενέργειες της είναι αυτούσιες, δηλαδή είναι η ίδια η κυβέρνηση που τις «συλλαμβάνει» στο «νου» της και τις υλοποιεί ή αντιθέτως η «σύλληψή» τους ανήκει και προέρχεται από «άλλα μυαλά», είναι δηλαδή άλλοι, αλλού έξω, αλλά και στο εσωτερικό, που της υπαγορεύουν τα δεδομένα αυτών των ενεργειών της και εκείνη έτσι απλά τις εκτελεί.

  Όλα αυτά διότι τα τόσα επαναλαμβανόμενα λάθη πώς θα μπορούσαμε να πιστέψουμε πως είναι εκούσια, πρωτότυπο αποκύημα την ιδεών της ίδιας της ελληνικής κυβέρνησης η οποία από μόνη της θέλει να κάνει λάθη γιατί είναι ανίκανη να μην κάνει λάθη – οπότε και οι ξένοι είναι αμέτοχοι και δεν φταίνε σε τίποτα;

  Αν όντως δεν υφίσταται επιβολή αλλοδαπών κλεντρων, τότε πραγματικά πρέπει να πιστέψουμε πως «τα θέλει και τα παθαίνει» μαζοχιστικά η κυβέρνηση; και έβαλε σκοπό να κάνει επίτηδες μια σειρά από λάθη, εθελοντικά, με προοπτική να προξενήσει όσο γίνεται περισσότερη ζημία στην ίδια τη χώρα της και αντιστοίχως όφελος σε τρίτη εχθρική χώρα;

   Οι πάντες καταλαβαίνουν πως μια τέτοια εκδοχή θα ήταν κυριολεκτικά εγκληματική με στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να εδραιώσουν ως και την ιδέα της  εσχάτης προδοσίας, με όλα τα δικαστικά και όχι μόνο επακόλουθα!

   Αλλά τόσα αλλεπάλληλα λάθη! Τόσες λανθασμένες εθνικές πολιτικές; Τόσες βάναυσες, ταπεινωτικές υποχωρήσεις με τόσες ταυτόχρονες απώλειες σε εθνικό χώρο, εθνικά δικαιώματα, και το χειρότερο, όχι λάθη αιωρούμενα σε παράλογες αφηρημένες απαιτήσεις, αλλά βασισμένα σε συγκεκριμένες διατάξεις του διεθνούς δικαίου;

  Πρώτα με την Ιταλία, η αρχή του ελληνικού γεωγραφικού ακρωτηριασμού, με μια οριστική επανάληψη-αντιγραφή της ομολογουμένως βλαβερής συμφωνίας για την υφαλοκρηπίδα του 1977 όπου, από τότε,  η Ελλάδα έδωσε πολλά και δεν πήρε τίποτα:

  και τώρα (2020) πάλι δίνει θάλασσα, δικαιώματα, κυριαρχία, αλιεία όπως καμία στον κόσμο χώρα δεν έκανε ως τώρα και ούτε πρόκειται να κάνει, εκτός και αν είναι πραγματικά σκλαβωμένη και υποτακτική, έτσι όπως φαίνεται να είναι σήμερα η Ελλάδα.

  Μετά το «κάζο» με την Ιταλία, άλλη μια βαρύτατα λανθασμένη εθνική επιλογή ήρθε με μια άλλη ΑΟΖ όχι μόνο απαράδεκτα κουτσουρεμένη, αλλά και με ακόμη χειρότερες απώλειες θαλάσσιων εδαφών σε μια κρίσημη περιοχή (44% Ελλάδα, 56% Αίγυπτος), με μη αναγνωρισμένα βασικά δικαιώματα σε μεγάλα ελληνικά νησιά, μέσα σε ένα πλάτος τελείως εγκληματικά περιορισμένο όπου, εκτός απ’ την Αίγυπτο, φυσικά, μόνο η Τουρκία ωφελείται ποικιλοτρόπως, ενώ η Ελλάδα χάνει τα πάντα!!

  Η υποχώρηση σε κυριαρχία με την Ιταλία μετριέται σε 7.357 περίπου τετραγωνικά χιλιόμετρα, σχεδόν μια  ολόκληρη Κρήτη. Η υποχώρηση με την Αίγυπτο μετριέται σε 6.764 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή σχεδόν η Εύβοια και ο νομός Αττικής μαζί!

  Συνολικά η Ελλάδα παραχώρησε σε τρίτους γύρω στα 14.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και όταν λέμε «Ελλάδα» εννοούμε φυσικά «ελληνική κυβέρνηση» και «Έλληνες κυβερνώντες», δηλαδή  σαν να ήταν αυτά τα 14.000 χλμ²  ιδιωτικό τσιφλίκι τους που το χάρισαν σε φίλους για τη γιορτή τους!! Τρελά πράγματα.

  Δηλαδή δόθηκε περιουσία του ελληνικού λαού δίχως καμία εξουσιοδότηση του ιδιοκτήτη αυτού λαού!

  Καλά τα έλεγε η Ψαρούδα-Μπενάκη το 2005!

  Και έρχεται τώρα μια άλλη, η τρίτη (!) τμηματική ρύθμιση, αυτή των 12 μιλίων αιγιαλίτιδας ζώνης μόνο στο Ιόνιο. Ούτε καν τόλμησαν να συμπεριλάβουν τη Κρήτη!

  Μια άλλη ακόμη ένδειξη υποχώρησης που θα δώσει άλλα, νέα ερείσματα στη Τουρκία για να διεκδικήσει άλλα μεγάλα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία, μετά από τις «ωραίες» ιδέες που πήρε με τις τμηματικές ρυθμίσεις θαλασσών με Ιταλία και Αίγυπτο και τις βαριά μειωμένες επήρειες ελληνικών νησιών τις οποίες η Ελλάδα αδιατάραχτα δέχθηκε και θέσπισε επιπλέον!

  Λέτε να «έσκαψε το λάκκο της»;

  Δεν ξέρω,  αλλά η ελληνική κυβέρνηση δίνει άπλετη την εντύπωση πως επίτηδες ενεργεί με αυτό τον τρόπο για να δώσει συνέχεια «στηρίγματα» στη Τουρκία. Ή γιατί φοβάται μη και η Τουρκία που φωνασκεί της επιτεθεί σε πόλεμο!

  Πώς να εξηγηθεί αλλιώς αυτή η συνεχής μεσοβέζικη πολιτική ανάδειξης και ταυτόχρονα άρνησης αναγνώρισης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων;

  Και είναι απίστευτο με πόση, ασυνείδητη θαρρείς, ελαφρότητα μια κυβέρνηση ενεργεί με πράξεις οι οποίες συστηματικά δεν ανταποκρίνονται σε κανένα νομικό μοντέλο παγκοσμίως!!

  Και μετά η κοροϊδία ποια είναι; Για τους χαζούς και αφελείς πολίτες είναι το να σου λένε: μη φοβάσαι, το έχω στο πρόγραμμα, «σε δεύτερο χρόνο, όταν θα το κρίνουμε εφικτό»

  (και εδώ αμέσως πηγαίνουμε απευθείας σε δυο  τυπικά γνωρίσματα της «κρατικής νοοτροπίας»: α) στην μελλοντική   αμνησία του λαού και β)  στη παραδοσιακή πρακτική των «ελληνικών καλένδων»!),

τότε  «θα συμπληρώσουμε»  τα σημερινά κενά!

  Σαν να μη ξέρουμε το ρητό: «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι».

  Εντάξει, πρόκειται για κυβερνήσεις που «διαλύονται» (ως τώρα αυτό περίτρανα μας έδειξαν) από τα φοβικά σύνδρομα, αλλά μήπως το παρακάνουμε και φοβόμαστε ακόμη και τον ίσκιο μας;

2. Η ανύπαρκτη ρεαλιστική πολιτική εξοπλισμών –

  Η Ελλάδα χρόνια τώρα «νταλαβερίζεται» με τους Αμερικανούς για οπλικά συστήματα παλιά που χρειάζονται συνεχώς κάποιο «εκσυγχρονισμό»  – και αυτός ο «εκσυγχρονισμός» διαρκεί δεκαετίες και είναι πάντα πανάκριβος και έχει πάντα δύσκολους όρους,

  και είμαστε πάντα και ακόμα «στη μέση» και δεν τελειώνει ποτέ, σαν το σάβανο της Πηνελόπης,

  και η Ελλάδα συνεχίζει αναγκαστικά να χρησιμοποιεί παλιά όπλα ακόμη ημι-εκσυγχρονισμένα!!

  και χρόνια τώρα δεν έχει κανένα νέο οπλικό σύστημα!!

  Επιπλέον οι ελληνικές κυβερνήσεις,  για να κάνουν το χατίρι των «ξένων προπαντός φίλων» ώστε να είναι υποχρεωμένες να υπάγονται και για το παραμικρό όπλο σε αυτούς τους «φίλους», κυριολεκτικά  εξόντωσαν την ελληνική αμυντική βιομηχανία, ώστε σήμερα να μη μπορεί να παράγει σχεδόν τίποτα, όταν στη Τουρκία ανθεί και υπερ-ανθεί! 

   Εκτός αυτού, οι Έλληνες κυβερνώντες διαπράττουν το τεράστιο λάθος να διαπραγματεύονται για οπλικά συστήματα με τρόπο καταδικαστικά μονοπωλιακό: μόνο με τους Αμερικανούς, με όλα τα απροσδόκητα και συχνά ανυπέρβλητα προβλήματα που παρουσιάζει μια αμυντική πολιτική αυτού του είδους.

  Νοσηρή πολιτική απολύτως ζημιογόνα για τα ελληνικά στρατιωτικά συμφέροντα.

  Τόση υποταγή, τόση υπακοή, τόση δουλεία, θα ‘λεγε κανείς στον αμερικανικό στρατιωτικό παράγοντα! Ειλικρινά (όλα είναι μπροστά στα μάτια μας): φοβερά ανεπιτυχείς, εξοπλιστικές πολιτικές και πρακτικές που φοβερά υποβαθμίζουν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, φοβερά αποδυναμώνουν την «δύναμη πυρός» του ελληνικού πολεμικού δυναμικού.

  Είναι πλέον απαράδεκτο  και πρέπει να πάψει να υφίσταται πάραυτα. «Άλλου παπά ευαγγέλιο» είναι εν προκειμένω και η δυνατότητα ύπαρξης στοιχείων διαφθοράς που υπονομεύουν αγορές και διαδικασίες.

  Όλες οι χώρες που επιθυμούν (και ποια δεν το επιθυμεί;!) να διαθέτουν μια αξιόλογη πολεμική αξιοπιστία επιλέγουν  το «πολύ-πώλιο» για την αμυντικο-επιθετική στρατιωτική δυνατότητά τους.

  Αλίμονο αν κολλούν και μένουν κολλημένες σε αγορές και χρήσεις όπλων από μια μόνο χώρα! Όπως λέμε κοινώς: «την έχουν βαμμένη!».

  Στην παρούσα πολιτικο-στρατηγική συγκυρία η Ελλάδα βρίσκεται στην εξέχουσα και ευχάριστη ευκαιρία να έχει στη διάθεσή της την υποστήριξη της Γαλλίας,  δηλαδή: 1) της ισχυρότερης στρατιωτικά χώρας της Κοινότητας, 2) της χώρας που σήμερα, με τον Μακρόν είναι σε θέση  να αντιταχθεί στις ηγεμονικές βλέψεις της Γερμανίας, και 3) της χώρας η οποία ανέκαθεν, και ειδικά σήμερα, δεν έχει κανένα, οιασδήποτε φύσης, «σύμπλεγμα σύμπλευσης» με τους όποιους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην Ευρώπη, με ειδική μνεία ολόκληρη τη Μεσόγειο.

   Με αυτά τα δεδομένα προς όφελος της Ελλάδας, για την Ελλάδα θα πρέπει να είναι μονόδρομος μια στρατιωτική συνεργεία με την Γαλλία, στα χνάρια της Κύπρου, αλλά υπερβαίνοντας κατά πολύ, ποιοτικά και ποσοτικά, το αντίστοιχο αμυντικο-επιθετικό στίγμα.

  Κάποιος θα πει, κάνοντας πως δεν ξέρει(!!): μα η Ελλάδα έχει την υποστήριξη/υπεράσπιση των ΗΠΑ, τί την θέλει την υποστήριξη και της Γαλλίας;

   Περιττό βέβαια να ειπωθεί πως μια τέτοια τοποθέτηση όχι μόνο δογματικά λανθάνει, αλλά και πρακτικά είναι ανυπόστατη.

   Βαρυστομαχιάσαμε με την αμερικανική «υποστήριξη» και «υπεράσπιση» σε λόγια!! Μοιάζει πια σαν ανέκδοτο! Γιατί λέγοντας αυτό, έχουμε μπροστά μας και την  ανάλογη αδιάψευστη «πραγματικότητα»: ποτέ, μα ποτέ οι Αμερικανοί δεν αντιπαρατέθηκαν και δεν θα αντιπαρατεθούν στρατιωτικά με τους Τούρκους για να υπερασπιστούν τους Έλληνες!! 

   Το έχουμε δει, το έχουμε βιώσει χίλιες φορές από το 1952 και μετά, από τότε που έγινε το ΝΑΤΟ έως σήμερα, που Ελλάδα και Τουρκία «μπήκαν» στο ΝΑΤΟ.   

   Κόντρα στους Τούρκους και για την άμυνά της η Ελλάδα δεν θα προτείνει βέβαια τα ωραία «λόγια υποστήριξης» των Αμερικανών για να τους απωθήσει!! Γελάτε; Μα για κλάματα είναι, γιατί αυτό είναι με τους Αμερικανούς. Και όλοι το ξέρουμε, και ειδικά οι κυβερνώντες που βαυκαλίζονται με τις σαχλές «κορώνες» του Πάιατ.

   Καιρός είναι πια να πάψουν οι αυταπάτες της αμερικανικής στρατιωτικής υπεράσπισης, το είπανε άλλωστε πλειστάκις και οι ίδιοι οι Αμερικανοί ταγοί: μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας οι Αμερικανοί θα επιλέξουν πάντα τη Τουρκία!

   Μονόδρομος λοιπόν είναι για την Ελλάδα σήμερα, στη σημερινή πολιτική, στρατιωτική, στρατηγική συγκυρία ένα άλλο, συμφέρον πια σχήμα διεθνούς σχέσης, μια βαθιά διαφοροποίηση των διεθνών ελληνικών σχέσεων, στην ουσία μια στενή αμυντικο-επιθετική συνεργασία με την Γαλλία,

   έστω κι αν αυτό μπορεί να «στεναχωρήσει» τον πολυπράγμονα κύριο Πάιατ και τους δικούς του εντολείς.

  Μια στενή συνέργεια με την Γαλλία δεν σημαίνει βέβαια και διακοπή της ελληνο-αμερικανικής συνεργασίας.

  Το βασικό θέμα όμως είναι το αντίθετο, δηλαδή: πολύ σημαντικό είναι αυτή η ελληνο-αμερικανική συνεργασία ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ την εξίσου στενή και βασική συνεργασία ΚΑΙ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ, στη περίπτωσή μας, με ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ!!

   Και κάτι άλλο που ίσως «ξεφεύγει» και είναι ένα παραπάνω ατού για την Ελλάδα, δηλαδή: το να διαθέτει η Γαλλία την αμέριστη ελληνική στρατιωτική συνεργασία προσδίδει στην ίδια την Γαλλία ένα πρόσθετο πρόσημο ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο!

   Είναι ένα ΣΥΝ που δίνει στην Ελλάδα σίγουρη πρόσθετη ισχύ, ένα είδος στρατιωτικού ΦΠΑ!

   Είναι στη πράξη μια στενή αλληλο-αύξηση στρατιωτικής ισχύος  μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας, πολύ σημαντική παράμετρος για τις σχέσεις Ελλάδας –Τουρκίας.

   Στο «δια ταύτα», όπως ξέρουμε, μόνο η Γαλλία έδειξε, και είναι έτοιμη να επαυξήσει επί του εδάφους, αλληλεγγύη προς την Ελλάδα και ετοιμότητα αντιμετώπισης στη πράξη της τουρκικής επιθετικότητας με σκοπό να καμφθεί. 

   Γι’ αυτό και πάλι λέμε: όχι μονο-πώλια, αλλά απεριόριστα πολυ-πώλια,  όπερ αβίαστα σημαίνει κανονική προμήθεια οπλικών συστημάτων ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ, και χωρίς την άδεια κανενός!!!

   Είναι καλό να αγοράζει η Ελλάδα τανκ από τη Γερμανία

   Ωραία! Είναι εξίσου καλό να αγοράζει αεροπλάνα και πλοία απ’ τη Γαλλία!

   Όχι όμως απ’ την Ιταλία και απ’ τη Γερμανία, αμφότερες δοσμένες στη Τουρκία.

   Η δυνατότητα απόκτησης των ιδανικών για τις επιχειρησιακές ανάγκες της Ελλάδας Rafale πρέπει αμέσως να αξιοποιηθεί: 

   ένα μαχητικό αεροπλάνο που θα καθορίσει  οριστικά και αμετάκλητα την ελληνική ανωτερότητα σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, ειδικά αν εξοπλιστεί και με τα συντριπτικά αποτελεσματικά γαλλικά όπλα που ήδη εδώ υπάρχουν.

  Αλλά να μη ξεχνάμε καθόλου και τον ελληνικό Στόλο. Και προπαντός να μη ξεχνάμε πως καμία άλλη χώρα στο κόσμο δεν μπορεί να δώσει στην Ελλάδα – απλούστατα γιατί δεν τα διαθέτει! – οπλικά συστήματα ανάλογα με αυτά που έχουν οι γαλλικές φρεγάτες!!

  Το καταλαβαίνει λοιπόν η ελληνική κυβερνητική ηγεσία ότι με τα Rafale (άκουσα πως η Γαλλία δίνει 18 απ’ αυτά) και με τις φρεγάτες Belharra (πόσες είναι; τέσσερις;) οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις γίνονται πανίσχυρες, γίνονται ασυναγώνιστες, γίνονται ανίκητες;;;;

   Ασφαλώς όμως μαζί με τα οπλικά συστήματα είναι απαραίτητοι – και θα έλεγα υποχρεωτικοί – και  άλλοι πολλοί οργανωτικοί, επιχειρησιακοί και ενεργειακοί συνδυασμοί των ενόπλων δυνάμεων Ελλάδας και Γαλλίας σε μια εκτενέστερη λογιστική συνεργασία. 

    Άς μείνουν για αργότερα τα F16 που, υπερβολικά πανάκριβα εκσυγχρονίζονται ούτε λίγο ούτε πολύ έως το 2028!!! Και άσε για τώρα με τα εξίσου πανάκριβα F35, τα οποία – όπως θα πρέπει να το ξέρουμε – επιχειρησιακά σχεδόν καθόλου δεν ταιριάζουν στις ελληνικές ανάγκες.

  Άσε που δεν ξέρουμε ακόμη έως ποιο σημείο είναι αξιόπιστα απ’ ό, τι ακούμε να γίνεται με αυτά.

   Το καταλαβαίνει ότι, σήμερα, με τις πολιτικές και στρατιωτικο-στρατηγικές εξελίξεις μια σύμπραξη με Γαλλία είναι ό, τι πιο συμφέρον για την Ελλάδα, είναι ένα συμφέρον που ούτε κατά διάνοια δεν μπορούν να προσφέρουν στην Ελλάδα οι ΗΠΑ, και δεν μιλάμε για τη Γερμανία η οποία ποτέ των ποτών δεν θα θελήσει ειλικρινά να συμβάλλει στην ενίσχυση της Ελλάδας για την αντιμετώπιση από καλύτερη θέση της Τουρκίας.

  Καλό «δίδαγμα» για την Ελλάδα η πολύ πρόσφατη «ιστορία» των υποβρυχίων τύπου «Παπανικολή»!

  Το καταλαβαίνει λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση ότι εκείνο που σήμερα μπορεί να δώσει στην Ελλάδα η Γαλλία, εκείνη την υπέρβαση στρατιωτικής ισχύος εναντίον της Τουρκίας, η Ελλάδα ούτε στον αιώνα τον άπαντα δεν μπορεί να το λάβει από τις ΗΠΑ, όσες «διευκολύνσεις» και βάσεις ακόμη τις δώσει;! Τελεία και παύλα.

   Η Ελλάδα δεν μπορεί να μην είναι ενεργός σύμμαχος και εταίρος της χώρας (Γαλλίας) που πραγματικά εχθρεύεται τη Τουρκία, πραγματικά την αντιμετωπίζει για να την περιορίσει στο ελάχιστο διότι έχει τη συνείδηση πως είναι επικίνδυνη για όλους τους Ευρωπαίους, για όλη την Ευρώπη και για όλη τη Μεσόγειο.

   Το ίδιο και το Ισραήλ και, μέσω Ισραήλ, τα ΗΑΕ και, γιατί όχι;, η Σαουδαραβία.

   Επιτέλους θα πρέπει η Ελλάδα να έχει υπόψη της τα ακόλουθα βασικά:

1)  οι ΗΠΑ έχουν την ανάγκη του Ισραήλ και της Σαουδαραβίας, 2) Ισραήλ και Σαουδαραβία (και τώρα και ΗΑΕ) στην αντίθεση και έχθρα τους προς τη Τουρκία, δεν λογαριάζουν καμία ενδεχόμενη διαφωνία των ΗΠΑ, 3) η Ελλάδα πρέπει να γίνει στρατιωτικός σύμμαχος με το Ισραήλ και την Σαουδαραβία ενάντια στη Τουρκία,4) η Ελλάδα με Γαλλία  –  η οποία ουδόλως πτοείται από όποια αμερικανική δυσφορία(!) των ΗΠΑ εν σχέση με την Τουρκία – με Ισραήλ, ΗΑΕ και Σαουδαραβία μπορούν να δημιουργήσουν ένα εξαιρετικά ισχυρό αντι-τουρκικό μέτωπω, με πλήρεις αμυντικο-στρατιωτικές συμφωνίες αλληλοκάλυψης, στις οποίες οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αντιταχθούν, έτσι ώστε οποιασδήποτε ενδεχόμενη ελληνική επιθετική ενέργεια προς τη Τουρκία να γίνεται εφικτή μη μπορώντας η Τουρκία να αντιμετωπίσει  τις ενωμένες δυνάμεις των τεσσάρων χωρών. 

  Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να το καταλάβουμε.

  Εκείνο που χρειάζεται είναι να είμαστε – έλεος πια! – αποφασιστικοί να αδράξουμε τη στιγμή ανεξαρτησίας μας έναντι των πάντων, να δώσουμε στις ένοπλες δυνάμεις μας τη δύναμη πυρός που πρέπει εξάπαντος να έχουν για να μπορούν να εκφράσουν την μεγάλη αξία που ξέρουμε πως έχουν.

  Βεβαίως, και οι Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει να απαιτήσουν και να λάβουν αυτό που τις συμφέρει και τις πρέπει!!

   Οι Αμερικανοί μπορούν να περιμένουν, όπως αυτοί, όταν έχουν κάποιο συμφέρον, κάνουν τους άλλους να περιμένουν .

   Οι Αμερικανοί έλαβαν και πήραν απ’ την Ελλάδα τα πάντα όσα ήθελαν (!!!) και τί της έδωσαν; ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΑΞΙΟ ΛΟΓΟΥ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΔΡΟΜΕΙΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ!! ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ ΚΕΝΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ (αν το καλοσκεφτούμε) ΧΛΕΥΑΣΤΙΚΑ.

   Αυτοί πήραν πολύ περισσότερα απ’ όσα θα έπρεπε, ενώ η Ελλάδα έδωσε πολύ περισσότερο απ’ όσα θα έπρεπε.

   Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, διότι είναι η αληθινή αλήθεια, η νιοστή άσχημη εμπειρία των Ελλήνων με τους Αμερικανούς.

   Φτάνει πια!

3. Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ: αλήθειες και ψευδαισθήσεις που πονάνε –

   Μέσα στον συνολικό γεωγραφικό προϋπολογισμό της ελληνικής παρουσίας σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και σε ένα θέμα πρωταρχικό – punctum dolens – απ’ ό, τι βλέπουμε: την υφαλοκρηπίδα (νομική άμυνα, κι αυτή), μια όμως υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ που η Ελλάδα λέει πως είναι δική της αλλά και η Τουρκία λέει πως είναι δική της.

   Υπάρχει η εντύπωση πως παίζουμε με τις λέξεις και εκούσια θέλουμε να μπερδεύουμε την κατάσταση, σαν ένα είδος δικαιολογίας για να καλύψουμε τη τραγική και εγκληματική αδράνεια μας σε δυνατές και αποτελεσματικές πράξεις.

   Ας δούμε πώς είναι τα πράγματα αντικειμενικά.

   Είναι αναμφίβολο πως, έτσι όπως ορίζει ο διεθνής κανόνας, κάθε κράτος παράκτιο διαθέτει, δηλαδή είναι κυρίαρχο και ιδιοκτήτης, εκτός από την αιγιαλίτιδα ζώνη, και την υφαλοκρηπίδα που «ξεκινάει» απ’ τις ακτές του και προχωρά έως την ανοιχτή θάλασσα, με έναν τρόπο διάθεσης de facto, δηλαδή «υλικά», «εκ των πραγμάτων» και ipso jure, δηλαδή «νομικά», «απ’ τον άμεσο νόμο» – συμπερασματικά χωρίς να πρέπει το κράτος να  δηλώσει και να καθιερώσει με ειδικό ή ξεχωριστό δημόσιο έγγραφο αυτή την ιδιοκτησία του.

   Προσοχή όμως: την ιδιοκτησία του, δηλαδή ένα δικαίωμα νόμιμης κατοχής, όχι όμως και το μέγεθος της ιδιοκτησίας του, το οποίο, όντας αρχικά αδιευκρίνιστο, (τα 200 μίλια των διεθνών Συμβάσεων δεν είναι πάντα εφικτό «μέτρο σύγκρισης) πιστεύουμε πως το κάθε κράτος θα πρέπει κάπως να το προσδιορίσει γεωγραφικά σε πλάτος και σε μήκος έως το σημείο όπου το κράτος εννοεί πως φτάνει η ιδιοκτησία του.

   Φυσικά και ενδεχομένως, εάν αυτή η ούτως προσδιορισμένη υφαλοκρηπίδα «συγκρούεται» με την υφαλοκρηπίδα που «προσδιόρισε» το «απέναντι» κράτος και δεν υπάρχει συμβιβαστική λύση κατανομής μεταξύ των δυο κρατών, η δικαστική οδός είναι η μόνη που απομένει για την διευθέτηση της διαφοράς.

   Το «αξίωμα» όμως: «αυτή η υφαλοκρηπίδα μου ανήκει» και «δεν ανήκει» σε άλλους, αυτό καθεαυτό δεν σημαίνει τίποτα για τον απλούστατο λόγο ότι μια υφαλοκρηπίδα που λέμε πως είναι δική μας, ανεξάρτητα απ’ τα 200 μίλια, δεν μπορεί να επεκτείνεται στο άπειρο, σε μια ατελείωτη γραμμή έως κάποια ενδεχόμενη μακρινή απέναντι ακτή,

  ούτε βέβαια, σε περίπτωση μικρής απόστασης, τα 200 μίλια είναι διαχωριστικό στοιχείο,

   οπότε ασφαλώς δεν μπορούμε να λέμε πως «αυτή η υφαλοκρηπίδα είναι δική μου» δίχως να θέσουμε ένα γεωγραφικό όριο, δηλαδή δίχως να πούμε, να ορίσουμε έως πού θεωρούμε πως εκτείνεται η δική μας υφαλοκρηπίδα!

   Τώρα, μετά την παγκόσμια επικράτηση και θέσπιση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III) του 1982, η οποία εθιμικά δεσμεύει και τα κράτη που δεν την υπέγραψαν, και την νομική ισχύ της από το 1994, στις διατάξεις της οποίας η υφαλοκρηπίδα έπαψε να υπάρχει ως αυτόνομο, ενεργό, καθοριστικό και επιβεβλημένο στοιχείο θαλάσσιας κυριαρχίας, και  η οντότητά της συμπαγώς συμπεριλαμβάνεται, ως στοιχείο θαλάσσιου βάθους, στην γενική έννοια και γράμμα και επιρροή της ΑΟΖ(Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης),

   το να μιλάς για υφαλοκρηπίδα και να συναλλάσσεσαι για υφαλοκρηπίδα δεν νοείται πλέον δίχως την πρωταρχική περιληπτική διάσταση της ΑΟΖ, όπερ σημαίνει πως όταν λέμε ότι «αυτή η υφαλοκρηπίδα, ‘από εδώ έως εκεί’, μου ανήκει»,

   μιας και σήμερα η έννοια του βάθους της υφαλοκρηπίδας οσμοτικά και αδιάλυτα είναι ενωμένη με την έννοια του ύψους της αντίστοιχης θαλάσσιας στήλης, τυπικό χαρακτηριστικό της ΑΟΖ, σε ένα πλαίσιο κυριαρχικών δικαιωμάτων που αρχίζουν απ’ τα γήινα βάθη και τελειώνουν στην οριζόντια έκταση της ίδιας θάλασσας (και τανάπαλιν),

   είναι σαν να αναφέρεσαι αποκλειστικά στην γενική και συμπερασματική νομική μορφή, σημασία και σηματοδότηση του πλέγματος της ΑΟΖ, εννοώντας επίσης και την «προτεραιότητά» της.

    Επομένως, ποια έννοια έχει το να λέμε, και να διακηρύσσουμε, πως «αυτή είναι η υφαλοκρηπίδα μου», δηλαδή «η ΑΟΖ μου» (!) και ότι παρανομεί, παραβιάζει το διεθνές δίκαιο όποιος «μπαίνει» εκεί και εκτελεί πράξεις διάφορου είδους,

    όταν  στη πράξη αυτή η υφαλοκρηπίδα (και ΑΟΖ) που λέμε πως είναι δική μας την αφήνουμε να μένει και απροσδιόριστη, διότι δεν μεριμνήσαμε ποτέ να την ορίσουμε με γεωγραφικές συντεταγμένες, και ορφανή, διότι δεν μεριμνήσαμε ποτέ να την ενσωματώσουμε εκεί όπου πρέπει να βρίσκεται, δηλαδή σε μια ανακήρυξη της δικής μας ΑΟΖ;!

    Δεν φτάνει να λέμε (ή να υπονοούμε): αυτή η υφαλοκρηπίδα, λ.χ. απ’ τη Ρόδο έως τη Κύπρο ή απ’ τη Κρήτη ως τη Κύπρο ή απ’ το Καστελλόριζο ως τη Κύπρο, είναι δική μου – και να την «διαχωρίζουμε» από κάποια άλλη «υπόλοιπη» υφαλοκρηπίδα που φτάνει λ.χ. ως την Αίγυπτο ή την Λιβύη.

    Θα μας πουν: καλά, η υφαλοκρηπίδα που λες πως είναι ελληνική, ως πού φτάνει; στα 200 μίλια, λιγότερο, περισσότερο, μοιάζει με την τουρκική(!) που φτάνει ως την Λιβύη και ακόμη λίγο θα φράσσει ως την Ιταλία ή φτάνει έως ένα σημείο;  και ποιο είναι αυτό το σημείο;

    Η Ελλάδα μπορεί να πει έως ποιο σημείο, πρακτικά, εννοεί πως φτάνει η υφαλοκρηπίδα της; Αν υπήρχαν χάρτες, θα το βλέπαμε. Ποτέ δεν όρισε σε χάρτες το μέγεθος εκείνης που θεωρεί υφαλοκρηπίδα της.

    Θα μου πείτε: μα η υφαλοκρηπίδα συμπίπτει ακριβώς με την ΑΟΖ! Δηλαδή: εκεί που είναι δυνατόν, φτάνει απ’ τις ακτές της έως 200 μίλια στα ανοιχτά της θάλασσας.

    Αναμφισβήτητα. Αλλά πού είναι η ελληνική ΑΟΖ που εμπεριέχει και την ελληνική υφαλοκρηπίδα;

    Πάλι δυστυχώς: πουθενά!, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Υπάρχουν ελληνικοί χάρτες της ελληνικής ΑΟΖ της περιοχής; ¨Όχι. Τότε;

    Χωρίς ΑΟΖ οριοθετημένη ή τουλάχιστον ανακηρυγμένη, που περιλαμβάνει και την αντίστοιχη υφαλοκρηπίδα – το είπαμε: αυτά τα δυο πάνε μαζί – πάνω σε τί συζητάμε;.

   Δεν υπάρχει υφαλοκρηπίδα χωρίς ΑΟΖ, όπως δεν υπάρχει ΑΟΖ χωρίς υφαλοκρηπίδα: μην ακούτε τους Τούρκους!! – αλλά τότε όλη εκείνη η θαλάσσια περιοχή στο Αιγαίο  και νότιο-ανατολικά της Ρόδου τί είναι; ανήκει σε κάποιο κράτος; και εάν κάποιο λέει ότι όντως του ανήκει, πώς του ανήκει δίχως γεωγραφικά στοιχεία δηλωμένα και νομιμοποιημένα βάσει την UNCLOS;

   Ελλείψει αυτών λοιπόν θα πρέπει να πούμε πως δεν ανήκει σε κανέναν. Είναι διεθνή ύδατα – κι ας θυμόσουν μερικοί που νομίζουν ότι υπάρχει ακόμη ο Άη-Βασίλης και ότι αρκεί να πεις: «αυτό είναι δικό μου», από οποιονδήποτε κι αν προέρχεται αυτή η απαίτηση, για να συμφωνήσουν όλοι οι άλλοι.

   Γι’ αυτό και γάνιασε η γλώσσα μας να λέμε και να επαναλαμβάνουμε, ως τώρα φωνή βοώντος εν τη ερήμω: κάντε ΑΟΖ με Κύπρο! Κάντε ΑΟΖ με Κύπρο! Καμία αξία δεν έχει η δήθεν ΑΟΖ που κάνατε με Αίγυπτο,

  Και να λέμε, να ζητάμε με φορτικότητα να δημιουργηθούν ελληνικοί χάρτες με ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα κατατεθειμένοι στον ΟΗΕ, χάρτες που θα αποτελέσουν το νομικό θεμέλιο και αφετηρία της ελληνικής απαίτησης αναγνώρισης erga omnes!

   Κάντε ΑΟΖ με Κύπρο, ό, τι και να λέει η Αίγυπτος η οποία ακόμη δεν κατάλαβε το μάθημα και θέλει «και την πίτα ολόκληρη και τον  σκύλο χορτάτο», που λένε, δηλαδή να «πατάει» και  στην Ελλάδα, που την έχει ανάγκη, και  στη Τουρκία, που την φοβάται!

   Καθόλου σοβαρά όλα αυτά και η Ελλάδα, αν είχε λίγο μυαλό, θα έπρεπε  να απέχει. Εξάλλου είναι και δυο πράγματα ασυμβίβαστα, από τα οποία άλλωστε και η ΑΟΖ που «γεννήθηκε»  είναι ολοκληρωτικά σε βάρος της Ελλάδας, ολοκληρωτικά δεν περιέχει κανένα κέρδος για την Ελλάδα!

   Όσο για το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο, μόνο η ΑΟΖ με Κύπρο το ακυρώνει ολοσχερώς (είναι φως φανάρι) και αφήνει τελείως έξω την Τουρκία.   Εντυπωσιάζει πως ακόμη οι κυβερνώντες δεν το κατάλαβαν ή μάλλον δεν θέλησαν να το καταλάβουν ή μάλλον τους τρομοκρατεί η ιδέα πως η Τουρκία θα θυμώσει!

4. Επίλογος –

   Τούτων λεχθέντων, είναι φανερό πως οι τρεις ως άνω ενότητες δεν είναι άσχετες μεταξύ τους – είναι στενά συνδεδεμένες, ειδικά η δεύτερη με την τρίτη, χωρίς να ξεχάσουμε πως εξαιτίας της πρώτης τα αντικείμενα των δυο επόμενων κινδυνεύουν να εξαεριστούν  και να χάσουν όποια αξία.

   Η ελληνική εκτελεστική εξουσία θα πρέπει να εγκαινιάσει μια νέα καθοριστική πολιτική ώστε οι συνέπειες της διαμορφωθείσας κατάστασης όπως έχει εκτεθεί στην πρώτη ενότητα να μειωθούν ει δυνατόν στο ελάχιστο με την ολιστική πραγματοποίηση των ευνοϊκών προτάσεων και αναγκών που απαριθμήθηκαν στην δεύτερη ενότητα έχοντας υπόψη και ενεργώντας βάση των δεδομένων έτσι όπως υποστηρίζονται στη τρίτη ενότητα.

   Καιρός είναι τα μεγάλα λάθη (πρώτη ενότητα) να διορθωθούν χωρίς κανέναν αντιπερισπασμό με πράξεις πραγματικής υπερασπιστικής αξίας (δεύτερη ενότητα) μέσα στα πλαίσια ενός όντως ορθολογικού σχεδιασμού του χώρου άσκησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (τρίτη ενότητα).

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Ελληνιστής