Ερντογάν και Λουκασένκο χλευάζουν την ΕΕ

Του Andreas Kluth

Φοβού την ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση, τη δεύτερη δύναμη στον πλανήτη μετά τις ΗΠΑ σε οικονομικό επίπεδο. Δείτε, ωστόσο, πόσο μικρή είναι σε επίπεδο παγκόσμιας διπλωματίας. Είναι άραγε περίεργο το γεγονός ότι σκληροπυρηνικοί αυταρχικοί ηγέτες και εθνικιστές ανά τον κόσμο, στο πλαίσιο μιας “ατσάλινης” Realpolitik, δεν παίρνουν στα σοβαρά την ΕΕ, εκτός εάν το επίδικο ζήτημα αφορά το διεθνές εμπόριο;

Εκείνοι οι οποίοι γελούν πιο ηχηρά αυτή τη στιγμή είναι οι πρόεδροι της Τουρκίας και της Λευκορωσίας. Γείτονες της ΕΕ, αμφότεροι προκαλούν προβλήματα.

Αυτή την εβδομάδα, η Ευρώπη επρόκειτο να επιβάλει κυρώσεις σε έναν εξ αυτών, τον Αλεξάντερ Λουκασένκο της Λευκορωσίας, για την κατάφωρη χειραγώγηση/νόθευση των εκλογών στη χώρα του τον Αύγουστο και την επακόλουθη καταστολή των διαδηλώσεων εναντίον του. Αντ’ αυτού, οι Βρυξέλλες δεν έκαναν τίποτα. Εάν αυτό φαντάζει περίεργο, ρωτήστε το τρίτο μικρότερο κράτος μέλος του μπλοκ σε πληθυσμό: την Κύπρο.

Το νησιωτικό κράτος άσκησε βέτο στις κυρώσεις, όπως έχει δικαίωμα να πράξει κάθε κράτος μέλος, επειδή η ΕΕ εξακολουθεί να απαιτεί ομοφωνία για τη λήψη αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής. Αυτό έχει αποτελέσει έναν παράγοντα ο οποίος, μεταξύ άλλων, έχει απονευρώσει την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική με την πάροδο των ετών.

Η Κίνα, για παράδειγμα, καταφέρνει συχνά να “εξαγοράζει” μία ή περισσότερες μικρές χώρες με πλούσιες επενδυτικές υποσχέσεις σε αντάλλαγμα του βέτο τους στις μομφές που απευθύνει η ΕΕ προς το Πεκίνο για ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η ευαισθησία της Κύπρου

Γιατί όμως η Κύπρος να μπλοκάρει κυρώσεις εναντίον του Λουκασένκο; Η κυβέρνηση στη Λευκωσία δεν είναι εξοργισμένη για τη βίαιη καταστολή εκ μέρους του δικτάτορα ειρηνικών διαδηλωτών, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι γυναίκες; Φυσικά  και είναι. Όμως, όπως συμβαίνει τόσο συχνά στις υποθέσεις της ΕΕ, η Κύπρος ενδιαφέρεται περισσότερο για μια άλλη σύγκρουση: την αυξανόμενη ένταση με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Ο εθνοτικά ελληνικός πληθυσμός της Κύπρου είχε πάντα προβλήματα με την Τουρκία, η οποία εισέβαλε στο νησί το 1974 και τελικά προώθησε την ίδρυση μιας αντίπαλης “τουρκικής δημοκρατίας” στο βόρειο τμήμα του νησιού, η οποία βέβαια αναγνωρίζεται μόνον από την Άγκυρα. Η ανακάλυψη κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο έχει καταστήσει αυτές τις αντιπαλότητες πιο επικίνδυνες, διότι όλες οι παρακείμενες δυνάμεις συγκρούονται τώρα σχετικά με τα θαλάσσια σύνορα και τα δικαιώματα για γεωτρήσεις.

Για τη συνέχεια Capital