Το κτίριο του θεάτρου μέσα στο πάρκο, κτίσμα του 1901, στο οποίο δίνανε παραστάσεις διάσημοι τραγουδιστές, όπως  ο Θεόδωρος Σαλιάπιν, ο Σομπίνοσκ,  η ηθοποιός Κομισσαρζέβσκαγια και πολλοί άλλοι.

Η προέλευση του ονόματος.

Μελέτες του Σοβιετικού
αρχαιολόγου M. E. Masson και ανασκαφές οκτώ ταφικών μαυσωλείων
έδειξαν ότι κοντά στο σημερινό Essentukov
τον 13ο και 15ο αιώνα υπήρχε ένας μεγάλος οικισμός της Χρυσής Ορδής των
Μογγόλων. Πιθανώς έτσι το όνομα Essentuki να προήλθε από το όνομα του Khan Essentuga: “es sen” – παχύσαρκος, υγιής.

Τα ονόματα
“Οι Yesana”
και “Η Γη των Yesana”
που έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα παραπέμπουν επίσης σε αυτό. Σε ένα από τους
τάφους του 14ου αιώνα βρέθηκε ένας καλά διατηρημένος σκελετός Μογγόλου
πολεμιστή στο λόφο της αριστερής όχθης του μεγάλου ποταμού Essentuchek Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν
ότι εκεί είναι η ταφή ενός από τους απογόνους του Τζένγκινς Χαν.

Σύμφωνα με το
μύθο ο Έσεν, ένας ανιψιός του Τζένγκις
Χαν θάφτηκε εδώ. Μέχρι τον 19ο αιώνα ο
τάφος ήταν μόνο ερείπια. Επειδή ανέκαθεν
υπήρχαν εχθροπραξίες στον Καύκασο, κοντά στα ερείπια του τάφου το 1798 χτίστηκε
ένα ξύλινο φυλάκιο- οχυρό των Κοζάκων-
καθώς η γύρω περιοχή ήταν σαφώς  πιο ορατή
από αυτή τη θέση.

Πίνακας
του 1858: Το φυλάκιο των Κοζάκων.

 (Φωτ: «Αρχιτεκτονική του Παλαιού Εσσεντουκί».
Από το βιβλίο των S.V. Boglachev, E.A. Zhatkova, 2008).

Μετά όμως την κατασκευή
του κανονικού φρουρίου στο Kislovodsk
το 1803, το φυλάκιο στο Εσσεντουκί έχασε τη σπουδαιότητα του, αλλά παρά όλα
αυτά κάποιοι Κοζάκοι παρέμειναν εκεί.

Αργότερα το 1825 οι Κοζάκοι που υπηρετούσαν τον Ρωσικό στρατό και αναζητούσαν μια σταθερή εγκατάσταση για
αυτούς και τις οικογένειες τους έχτισαν το χωριό τους στη δεξιά όχθη του
ποταμού Bolshoy
Yessentuchok
(Μεγάλου Γιεσσεντούτσοκ), κοντά στη συμβολή του με τον ποταμό Podkumok. Τότε το χωριό  πήρε το όνομά του από το οχυρό και τον ποταμό
στον οποίο βρισκόταν.

Οικογένεια
Κοζάκων.

(Φωτ:
«Αρχιτεκτονική του Παλαιού Εσσεντουκί». Από το βιβλίο των S.V. Boglachev, E.A. Zhatkova, 2008).

Σύμφωνα με μια άλλη κοινή
εκδοχή, το όνομα των ποταμών και της περιοχής του Essentuki, από την οποία προήλθε το
όνομα της πόλης, μπορεί να αναφέρεται στη Κιρκασσιανή γλώσσα – “Essen tyku“, όπου essen – “συνηθίζω” και “tyku” – καταφύγιο, οδός, δηλαδή
σύνηθες καταφύγιο.

Η ίδρυση της πόλης

Η πόλη του
Yessentuki (Προφέρεται: Jesentuki,
Ρωσικά: Ессентуки), είναι μια πόλη στο νομό της
Σταυρούπολης στη Ρωσία  και
βρίσκεται στους πρόποδες  του Καυκάσου. Η
πόλη λειτουργεί ως ενδιάμεσος
σιδηροδρομικός σταθμός στον σιδηροδρομικό κλάδο Mineralnye Vody-Kislovodsk.
Θεωρείται η πολιτιστική πρωτεύουσα του ελληνικού πληθυσμού της Ρωσίας και ακόμη
και σήμερα  περίπου 11.000 (σχεδόν το
δέκα τοις εκατό του πληθυσμού της πόλης) είναι ελληνικής καταγωγής.

Οι σημαίες  της πόλης του Εσσεντουκί.

Το 1825, ο στρατηγός Yermolov ίδρυσε οικισμό (τη
Στανίτσα του Yessentukskaya)
στον ποταμό Podkumok. Oι κάτοικοι της  Στανίτσα ασχολήθηκαν με το εμπόριο, τις
μεταφορές των προϊόντων και την εξυπηρέτηση των ασθενών στη λουτρόπολη. Το 1839 το νερό από τις πηγές 23-26
χρησιμοποιήθηκαν για τις ανάγκες των
συνταγμάτων των  Κοζάκων.

Κοζάκοι.

(Φωτ:
«Αρχιτεκτονική του Παλαιού Εσσεντουκί». Από το βιβλίο των S.V. Boglachev, E.A. Zhatkova, 2008).

Γνωριμία
με τη πόλη.

Το παλαιότερο
αρχιτεκτονικό μνημείο του Γιεσσεντούκι είναι η ξύλινη εκκλησία του Αγίου
Νικολάου (χτισμένη στα μέσα της δεκαετίας του 1820, πιθανώς από τους
αρχιτέκτονες Giovanni
και Giuseppe
Bernardacci)
στο κέντρο της πρώην στανίτσα (δηλαδή του χωριού). Η ορθογώνια διαρρύθμιση της
πόλης, χρονολογείται από τα μέσα του 19ου αιώνα, ενώ η οικιστική οικοδόμηση του
δεύτερου μισού του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα έχει  διατηρηθεί στο νότιο άκρο του Γιεσσεντούκι. Η
κύρια περιοχή του σύγχρονου βιομηχανικού και οικιστικού κτιρίου είναι το
λεγόμενο  Νέο Γιεσσεντούκι.

Η περιοχή του θερέτρου
βρίσκεται βορειοανατολικά του τμήματος της στανίτσα του Γιεσσεντούκι. Μεταξύ
των σημαντικών δομών των μέσων του 20ού αιώνα είναι οι τέσσερις επίσημες είσοδοι στο πάρκο Kurortny (μέσα της δεκαετίας του
’50 με αρχιτέκτονα τον  Π. Π. Yeskov),  το σανατόριο
Ukraina
(1972),  κ.λπ.

Πυρήνας της πόλης είναι το
Πάρκο Kurortny (Glavny) με βελανιδιές, αγριοκαστανιές,
σφεντάμια, λεύκες, κ.λπ., διακοσμητικούς θάμνους, λουλούδια, που εντός του βρίσκονται κάποιες πηγές του
μεταλλικού νερού και υπέροχες κατασκευές, όπως τα λουτρά Nikolayevskiye (σήμερα Verkhniye, που είναι κτίριο του
1899 χτισμένο από τους  αρχιτέκτονες Ν.V. Dmitriyev και Β. Pravzdik), η εμπορική γκαλερί (του
1912, με αρχιτέκτονα τον Y.F. Shreter, σε στυλ νεοκλασικισμού),
το σημερινό Ινστιτούτο Ηλεκτροθεραπείας, το ξύλινο περίπτερο παρατήρησης με
κιονοστοιχία που αναφέρεται ως Oreanda
(του 1912) κ.λπ. Η πλειοψηφία των σανατορίων και των οικοτροφείων
συγκεντρώνεται γύρω από το πάρκο Glavny.
Η περιοχή στα βόρεια του πάρκου αναπτύχθηκε από τα τέλη του 19ου αιώνα ως ζώνη
για ιδιωτικά σανατόρια, βίλες (Orlinoye
Gnezdo,
1912-14, Art
Nouveau)
και το μνημειώδες κτίριο του θεραπευτικού λασπόλουτρου. Το 1903 δημιουργήθηκε το
πάρκο Angliysky πίσω από τη σιδηροδρομική γραμμή.

Ντάτσα (Εξοχική Έπαυλη) Ιμπέριαλ. (Φωτ: «Αρχιτεκτονική του Παλαιού Εσσεντουκί». Από το βιβλίο των S.V. Boglachev, E.A. Zhatkova, 2008)

Άλλο
αξιόλογο κτίριο είναι και ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης, κτίσμα του 1863 σε
νέο κλασικιστικό ρωσικό ρυθμό.

Ο
Άνθρωπος και Θεραπευτής Ιατρός Fyodor
Gaaz.

Ο Φιοντόρ Γκαζ (Χάαζ στα
γερμανικά), γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου του 1780 στη Γερμανία και υπήρξε
γιατρός στη Μόσχα, πολύ φιλάνθρωπος γνωστός ως ο “Άγιος Γιατρός”.
Ήταν  μέλος της Επιτροπής των  Φυλακών της Μόσχας και ο επικεφαλής ιατρός της.

Το 1806 ήρθε στη Ρωσία ως
οικογενειακός γιατρός της οικογένειας Repnin–Volkonsky.
Το 1809 και το 1810 ταξίδεψε στον Καύκασο για να μελετήσει τις θερμομεταλλικές
πηγές. Ερεύνησε τις πηγές στο
Κισλοβόντσκ, ανακάλυψε τη σιδηρούχα περιεκτικότητα τους και ήταν ο πρώτος που
ανέφερε ότι υπήρχαν και στο
Γιεσσεντούκι  (αν και δεν τους
έδωσε μεγάλη σημασία). Κατά τη διάρκεια του Πατριωτικού Πολέμου του 1812
εργάστηκε ως χειρουργός στο ρωσικό στρατό.Γεννήθηκε στην Πρωσία από
καθολική οικογένεια. Σπούδασε γερμανική φιλοσοφία και ιατρική στα Πανεπιστήμια
της Γενεύης και στο Γκέτινγκεν. Ξεκίνησε να ασκεί την ιατρική στη Βιέννη.

Από το 1813 μετά από ένα
σύντομο ταξίδι στην πατρίδα του, έζησε και εργάστηκε στη Μόσχα. Στην
πραγματικότητα αφιέρωσε τη ζωή του στη διευκόλυνση της δεινής θέσης των
κρατουμένων και των εξόριστων. Αγωνίστηκε για τη βελτίωση της ζωής των
κρατουμένων: εξασφάλισε ότι στους ηλικιωμένους και αρρώστους να καταργηθεί η
χρήση μιας σιδερένιας ράβδου που περιλαμβανόταν στα δεσμά τους, και με την
οποία δώδεκα  κατάδικοι ήταν αλυσοδεμένοι
μαζί. Κυρίως τη χρησιμοποιούσαν στους
καταδίκους  στη Σιβηρία. Ξεκίνησε να
λειτουργεί με τις προσπάθειες του το ανοιχτό νοσοκομείο των φυλακών και ένα
σχολείο για τα παιδιά των κρατουμένων. Συνεχώς έπαιρνε και παρείχε φάρμακα σε
φτωχούς ασθενείς. Όλες οι οικονομίες του πήγαν σε φιλανθρωπίες.

Για το φιλανθρωπικό του
έργο τιμήθηκε από τον Κυβερνήτη της Μόσχας D.S. Lansky με το σήμα της διάκρισης  του Τάγματος του Αγίου Βλαντιμίρ,  το οποίο εκτίμησε πολύ  και πάντα το φορούσε ακόμα και  στο θάνατο του.

Θάφτηκε στο νεκροταφείο Vedensky στη Μόσχα και στο
τελευταίο του ταξίδι συνοδευόταν από πλήθος 20.000 ανθρώπων. Το 2011 η
Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ξεκίνησε τη διαδικασία αγιοποίησης του στη Μόσχα και
ακολούθησε το επισκοπικό στάδιο της διαδικασίας αγιοποίησης του. Η τελετή λήξης
της αγιοποίησης  έγινε στον καθεδρικό ναό
της Άμωμης Σύλληψης της Παναγίας στις 6 Μαΐου. Τα έγγραφα της διαδικασίας
στάλθηκαν μετά στο Βατικανό. 

Οι
θερμομεταλλικές πηγές της πόλης και η συμβολή τους στην ανάπτυξη της.

Τα μεταλλικά νερά του
Γιεσσεντούκι εξετάστηκαν για πρώτη φορά το 1810 από τον γιατρό της Μόσχας Fyodor Gaaz. Ο Gaaz βρήκε στην αρχή δύο μικρά πηγάδια με
αλμυρό νερό. Παρατήρησε όμως ότι τα
άλογα των Κοζάκων πήγαιναν συγκεκριμένα εκεί και έπιναν νερό παρά οπουδήποτε
αλλού. Μια λεπτομερής μελέτη όμως που έγινε μετά και συγκεκριμένα το 1823 των μεταλλικών νερών Bugunta από τον ρώσο γιατρό και
φαρμακολόγο Nelyubin, ανέδειξε την ύπαρξη
είκοσι ακόμα ιαματικών  πηγών  στις πλαγιές του βουνού που αναφέρονται ως Shchelochnaya.

1890.Εξέταση της ποιότητας του νερού.

Το Γιεσσεντούκι έτσι αναγνωρίστηκε ως ένα από τα καλύτερα θέρετρα
για τη θεραπεία των πεπτικών οργάνων. Το 1846 ο πρίγκιπας Μιχαήλ Βοροντόφ
διέταξε να επεκταθεί η στανίτσα του Yessentukskaya στα βορειοανατολικά για να προσεγγίσει τι
ιαματικές πηγές που ήδη ήταν γνωστές για τις ιδιότητες τους. Από τότε τα
μεταλλικά νερά Buguntinskiye
αναφέρονταν ως Yessentukskiye.
Το 1847 ορισμένοι χώροι που γειτνιάζουν στενά με τις πηγές μεταφέρθηκαν στη
νεοϊδρυθείσα κρατική διαχείριση των μεταλλικών νερών στο Πιατιγόρσκ. Στα τέλη
της δεκαετίας του 1840 άρχισε η εμφιάλωση των νερών του Γιεσσεντούκι και η
αποστολή τους σε άλλες πόλεις της χώρας. 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1870  ήδη γινόταν τακτικά η  πώληση του νερού στις περισσότερες από τις
μεγάλες ρωσικές πόλεις. Η κατασκευή του σιδηροδρόμου Rostov–on–Don–Mineralnye Vody το 1875 και του αυτοκινητοδρόμου Mineralnye Vody–Kislovodsk (μέσω του Πιατιγόρσκ και
του Γιεσσεντούκι) συνέβαλε στην αύξηση του αριθμού των επισκεπτών που έρχονται
στο Γιεσσεντούκι για θεραπεία. Το 1883 το θέρετρο επισκέφθηκαν περίπου 5.000 άτομα. Το 1900 κατά τι
περισσότερο από 13.000 άτομα, ενώ  το
1913 περίπου 38.000. 

Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, ο αριθμός
των ιατρικών ιδρυμάτων, των ξενοδοχείων  και των  εξοχικών  κατοικιών αυξήθηκε γρήγορα. Το 1902 άνοιξε ένα
σανατόριο εβδομήντα κλινών για τους φτωχούς, που ήταν το πρώτο στο Καύκασο που
χρησιμοποιούσε  μεταλλικό νερό. Μετά από ένα χρόνο χτίστηκε και το πρώτο νομαρχιακό
σανατόριο με είκοσι κρεβάτι για τους ταχυδρομικούς υπαλλήλους. Το 1917 η
περιοχή που λειτουργούσε σαν θέρετρο αποσπάστηκε
από την στανίτσα της Yessentukskaya
και της χορηγήθηκε καθεστώς πόλης. 

Κατά
τη διάρκεια του ρωσικού εμφυλίου πολέμου, οι εγκαταστάσεις της λουτρόπολης εγκαταλείφτηκαν. Οι εργασίες αποκατάστασης
τους ξεκίνησαν μόλις το 1920. Το 1922 άνοιξε ο κλινικός κλάδος του Ινστιτούτου
Φυσιοθεραπείας του Πιατιγόρσκ. Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου
του 1941-1945, το θέρετρο υγείας υπέστη σοβαρές ζημιές από τη ναζιστική κατοχή
από τις 10 Αυγούστου 1942 έως τις 11 Ιανουαρίου 1943 και αποκαταστάθηκε στα
τέλη της δεκαετίας του 1940. Το 1991 το Γιεσσεντούκι παρείχε ανάπαυση και
θεραπεία σε περισσότερους από 217.000 ασθενείς. 

Το 1991 στη πόλη λειτουργούσαν
είκοσι πέντε σανατόρια, εκ των οποίων τα δέκα ανήκαν στις συνδικαλιστικές
οργανώσεις και ο αριθμός των κλινών ανήλθε σε πάνω από 10.000. Παρείχε επίσης
εξω-νοσοκομειακή θεραπεία, αποκατάσταση και πρόγραμμα διατροφής. Η
εξυπηρέτηση των επισκεπτών περιελάμβανε εγκαταστάσεις όπως μία πολυκλινική με
αεριζόμενα και φωτισμένα με ηλιακό φως
δωμάτια, υπαίθρια κιόσκια, θεραπευτικό λασπόλουτρο, τρία λουτρά, τμήμα
μηχανοθεραπείας και εφαρμόζονταν ειδικές
τεχνικές  για θεραπευτική σωματική
άσκηση.

1890.Εξέταση της ποιότητας του νερού.

Οι
θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών πηγών και των λουτρών.

Από όλες τις ιαματικές
πηγές του Γιεσσεντούκι περίπου είκοσι έχουν θεραπευτικά αποτελέσματα. Το νερό
των πηγών 4 και 17, που περιέχει ένυδρο ανθρακικό νάτριο  έχουν κάνει το Γιεσσεντούκι πολύ δημοφιλές θέρετρο. Οι θερμές πηγές
(35,5°–46°C)
παρόμοιας περιεκτικότητας με τα νερά των
πηγών 4 και 17 ανέρχονται στην επιφάνεια κοντά στο χωριό Novoblagodarnoye (8 χιλιόμετρα βόρεια της
πόλης). Τα ανθρακούχα, υδροθειούχα  νερά
των  γεωτρήσεων 1 και 2 καθώς και τα
υδροθειικά, θειικά άλατα  των
ασβεστίου-νατρίου της πηγής Gaazo–Ponomarevsky χρησιμοποιούνται για
λουτρά, τουαλέτες, εισπνοές και άλλες θεραπευτικές διαδικασίες. Νερό της πηγής
20 που περιέχει θειικό ασβέστιο-μαγνήσιο  χρησιμοποιείται για λουτρά. Το νερό των πηγών
4 και 17 εμφιαλώνεται από έναν τοπικό εμφιαλωτή ως θεραπευτικό νερό (της 17)
και ως θεραπευτικό επιτραπέζιο νερό (της 4) με το όνομα Γιεσσεντούκι και είναι τα μοναδικά γνωστά νερά σε όλο τον κόσμο
για την αποτελεσματικότητα τους  στις
ασθένειες του πεπτικού.

Παράλληλα με τα μεταλλικά
νερά τα ιατρικά ιδρύματα του Γιεσσεντούκι χρησιμοποιούν λασπόλουτρα που περιέχουν
σουλφίδια (άλατα του θείου) της λίμνης Tambukan (8 χιλιόμετρα
νοτιοανατολικά του Πιατιγόρσκ).

Το
κτίριο- θεραπευτήριο των λασπόλουτρων.

Το 1911 η Ένωση
αρχιτεκτόνων της Αγίας Πετρούπολης ανακοίνωσε διαγωνισμό για τη δημιουργία
ενός  νοσοκομείου λασποθεραπείας για το
Γιεσσεντούκι, που ήταν ένα νέο αναπτυσσόμενο θέρετρο. Από τα πολλά έργα-
προτάσεις που κατατέθηκαν, επιλέχθηκε το έργο του Eugene Schretter. Η ιδέα του
να δώσει στο νοσοκομείο αυτό που χρησιμοποιούσε
λασπόλουτρα για τη θεραπεία των ασθενών την εμφάνιση των αρχαίων θερμών που
ήταν δημόσια λουτρά κέρδισε τις υπόλοιπες προτάσεις.

Η κατασκευή του
νοσοκομείου που χρησιμοποιούσε λασπόλουτρα ξεκίνησε το 1913 και ήταν πολύ
γρήγορη, παρά την έναρξη του πολέμου. Στις 22 Ιουλίου του 1915 το νοσοκομείο
που χρησιμοποιούσε τη θειούχα λάσπη, εγκαινιάστηκε προς τιμήν των Ρομανώφ και  που ονομάστηκε μετά Alexeyevskaya. Ίσως για
τον άρρωστο γιο τους. Το 1923 το νοσοκομείο  αυτό ονομάστηκε N.A. Semashko.

Η κύρια ιατρική μέθοδος
είναι η εφαρμογή της θεραπευτικής λάσπης της λίμνης Tambukan. Κατά τη διάρκεια
των εκατό ετών ύπαρξης των νοσοκομείων με λασπόλουτρα οι θεραπευτικές μέθοδοι
δεν έχουν αλλάξει. Χρησιμοποιούνται δώδεκα τύποι θεραπευτικής λάσπης και  ταυτόχρονα έως και 220 άτομα μπορούν να
νοσηλεύονται σε 62 καμπίνες και η συνολική χωρητικότητα στο σχεδιασμό του
νοσοκομείου είναι 2.500 άτομα την ημέρα. Προστέθηκαν νέες μέθοδοι: από το 1918
μετά από πρόταση του καθηγητή Α.Α. Λοζίνσκι, η ηλεκτρόλυση μέσω της λάσπης. Από
το 1921 ο καθηγητής Α.Ι. Lebedev άρχισε να εφαρμόζει τη θεραπεία γυναικολογικών
ασθενειών με ταμπόν λάσπης. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι  O. Volkova και Α. L Shinkarenko,
αποδεικνύοντας τις ιδιότητες της
μικροβιοκτόνου λάσπης εφάρμοσαν τη μέθοδο της ψυχρής επικάλυψης της
λάσπης  σε ανοιχτές πληγές.

Το κτίριο του λασπόλουτρου
χτίστηκε στο ύφος του αρχαίου νεοκλασικισμού. Το σχέδιο του αρχιτέκτονα ήταν να
του δώσει την ομοιότητα του  κτιρίου με
το αρχαίο ρωμαϊκό  ανάλογο των ΙΙΙ-IV
αιώνων. Όπως και τα δυαδικά συστήματα στη φύση, το κτίριο σχεδιάστηκε να
αποτελείται από δύο μέρη – αρσενικό και θηλυκό. Η κύρια πρόσοψη είναι
διακοσμημένη με ένα portico με δύο σειρές από ιωνικές κολώνες. Στις πλευρές της
μπροστινής εισόδου σε ψηλά βάθρα τοποθετήθηκαν γλυπτά των αρχαίων Ελλήνων θεών.
Του θεού της θεραπείας του Ασκληπιού και της κόρης του θεάς της αγνότητας, της
Υγείας. Τα αγάλματα είναι έργα των γλυπτών Λ.Α. Ντίτριχ και V.V. Kozlov. Το
ανάγλυφο στην μπροστινή είσοδο απεικονίζει τον θεό Ποσειδώνα να δίνει νερό
στους ανθρώπους. Στην είσοδο
υπάρχουν  ήπιες ράμπες που προστατεύονται
από δύο γλυπτές φιγούρες λιονταριών. Τα πόδια των λιονταριών πατάνε τα  φίδια, τα
οποία συμβολίζουν  τη νίκη του
ανθρώπου πάνω στις ασθένειες. Στο υπόγειο του κτιρίου, ο αρχιτέκτονας σχεδίασε
πισίνες αποθήκευσης λάσπης (η συνολική τους χωρητικότητα είναι πάνω από 4,5
τόνους), αίθουσες θέρμανσης, εξοπλισμό σωλήνωσης του νερού και του ατμού,
συστήματα εξαερισμού, μηχανήματα για ιατρικές χρήσεις. Η θερμαινόμενη λάσπη
μεταφέρεται στον τελευταίο όροφο από το υπόγειο με ηλεκτρικό ανελκυστήρα
και  στη συνέχεια με καροτσάκια στις
καμπίνες.

Τα λασπόλουτρα της πόλης. Ο Ασκληπιός και η Υγεία.

Τα σανατόρια της
πόλης  ειδικεύονται στη θεραπεία ασθενών που
παρουσιάζουν ασθένειες του πεπτικού καθώς και εκείνων που παρουσιάζουν μεταβολική διαταραχή.

Ο Ελληνισμός της πόλης.

Οι Πόντιοι
κατά το τελευταίο τέταρτο του 19^ου αιώνα πιεζόμενοι από τις συνθήκες
που επικρατούσαν στη Τουρκία αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην αρχή ως άτομα
που πηγαινοέρχονταν δοκιμαστικά στη Ρωσία, επιστρέφοντας κατά διαστήματα στα χωριά
τους και στη συνέχεια ομαδικά. Οι ταχύτατα αναπτυσσόμενες πόλεις του Καυκάσου
προσέφεραν επαγγελματικές ευκαιρίες και η ύπαρξη και δράση των ελληνικής
καταγωγής  Ρώσων αξιωματούχων στη περιοχή
διευκόλυνε την εγκατάσταση τους. 

Τα επαγγέλματα που μπορούσαν να ασκήσουν
αρχικά ήταν χειρωνακτικά: κυρίως αρτοποιοί και χτίστες ή όσοι είχαν μια σχετική
παιδεία από τα χωριά τους ως υπάλληλοι. Γρήγορα όμως οι χωρικοί από τον Πόντο με
την εξυπνάδα και τη μεγάλη εργατικότητα τους αστικοποιήθηκαν, στάθηκαν στα
πόδια τους και εξελίχθηκαν ως επιχειρηματίες. Τα παιδιά τους μορφώθηκαν και
άρχισαν να εντάσσονται στη τοπική κοινωνία. Πάντα όμως είχαν δέσιμο και
επικοινωνία μεταξύ των μελών της ίδιας
οικογένειας που ζούσαν σε διαφορετικές πόλεις και που ξεκίνησαν μαζί από τα χωριά προέλευσης
τους. 

Αυτό συνέβαινε τόσο τα παλαιότερα χρόνια μέχρι και τη περίοδο των
Σταλινικών Διώξεων του ‘38, όσο και αργότερα μετά τον Μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο με
τους υπόλοιπους που δεν έφυγαν για την Ελλάδα, όπως πολύ παραστατικά μας
περιγράφει ο Αλέξανδρος Κυριακίδης.

Πάντα στη ζωή
υπάρχει κάποιος λόγος που γίνεται το κάθε τι. Συνόδεψα την αδελφή μου πριν
είκοσι τόσα χρόνια για μια μικροεπέμβαση στο Σισμανόγλειο και παρατήρησα τη
Ρωσίζουσα προφορά του γιατρού που της την έκανε. Ήταν ένας εξαίρετος χειρουργός
και άνθρωπος, γεννημένος στο Γιεσσεντούκι και σπουδασμένος στην Αγία
Πετρούπολη: ο Αλέξανδρος Κυριακίδης. Τέλειωσε το 1983 το σχολείο Ν3 στο
Εσσεντουκί, όπου διευθυντής ήταν ο πατέρας του και την ίδια χρονιά κατόπιν εξετάσεων
εισήχθη στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης, διότι εκεί
ζούσε η αδελφή της μητέρας του. Το Εσσεντουκί δεν διαθέτει Ιατρική σχολή.
Αποφοίτησε το 1989 και στη συνέχεια για δύο χρόνια ασκήθηκε στην ενδοσκοπική
κλινική του ιδίου Πανεπιστημίου. Δούλεψε για ένα χρόνο και στη συνέχεια
αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα. Πέρασαν πολλά χρόνια και όταν «συναντηθήκαμε»
στο διαδίκτυο ήταν για να μου δώσει τις μοναδικές πληροφορίες για τους δικούς
του ανθρώπους……

Οι γάμοι που
γίνονταν συνήθως ήταν μεταξύ μακρινών συγγενών ή συγχωριανών. Για παράδειγμα η
σύζυγος του Στάθη Ιωσηφίδη είναι η Φύλη Ταργοντζίδου (από το ίδιο χωριό), και που είναι αδελφή της Ρωξάνης, πεθεράς του Φίλιππου Φιλιππίδη στο Κισλαβόσκι που
αναφέρεται στο άρθρο του γράφοντα για το Κισλαβόσκι. Δηλαδή σχεδόν αποκλειστικά
οι γάμοι της πρώτης γενιάς των Ποντίων
μεταναστών δεν είναι μεικτοί με Ρώσους ή άλλης εθνικότητας άτομα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο vkonsta.blogspot.com