Η επιτακτική υποχρέωση μιας νομοτελειακής συμβίωσης  και οι επικίνδυνες προεκτάσεις στην κυβερνητική εξωτερική πολιτική

Γράφει ο Ελληνιστής Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Ο ΑΦΩΝΟΣ ΛΑΟΣ

    Δεν ξέρω εάν ο ελληνικός λαός, θέλω να πω οι Έλληνες πολίτες στο σύνολό τους, είναι επαρκώς (ή διόλου) ενημερωμένος για το τί μέλλει γενέσθαι, ή έστω για το τί αυτή τη στιγμή «μαγειρεύεται» από τους ξένους

   (οι οποίοι πάντα έχουν «μαγειρέψει», και «μαγειρεύουν» κάτι για την Ελλάδα!),

   μαζί ή όχι με τους Έλληνες κυβερνητικούς τους για το άμεσο ή κοντινό μέλλον της χώρας που άμεσα επίσης τον αφορά αυτόν τον ίδιο λαό.

   Μου κάνει οδυνηρή εντύπωση, σε μια εξαιρετικά δύσκολη, περίπλοκη, ασταθή συγκυρία όπως η σημερινή, η απουσία της φωνής του λαού, των πολιτών που αναμένουν από τους «κυβερνώντες τους» τις πράξεις εκείνες που θα καθορίσουν, και καθορίζουν, το μέλλον τους,

   και η απουσία της φωνής αυτού του λαού να είναι τόσο εκκωφαντικά εμφανής.

   Δεν υπάρχει και, of course, δεν έχει δημιουργηθεί και ενεργοποιηθεί ποτέ κανένα «όργανο», κανένα «μέσο», κανένας «εκπρόσωπός του» που να είναι σε θέση να ακουστεί δεόντως, να συμπαρασύρει όλους τους (άλλους) νωχελικούς και άβουλους, να εκφράσει την άποψή του και να ακουστεί δημόσια,

   είτε είναι μια άποψη που συμφωνεί με τις κυβερνούσες ενέργειες,  είτε είναι μια άποψη που διαφωνεί αντιλαμβανόμενη κινδύνους και ρήξεις που απειλούν τα ελληνικά συμφέροντα και δικαιώματα, την ελλαδική ακεραιότητα,

   κάτι που πιθανόν οι κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονται(!) ή δεν θέλουν να αντιληφθούν λόγω χρόνιων ή πρόσκαιρων αλλότριων αντίθετων πιέσεων.

   Είναι αλήθεια, μπορεί να υπάρχει κάποια εφημερίδα που φιλοξενεί σχόλια πολιτών για τη κυβέρνηση, το κράτος, τις κυβερνητικές αποφάσεις και τα κρατικά παρατράγουδα.

   Αυτό όμως προφανώς  δεν αρκεί. Ποιοι και πόσοι κυβερνητικοί «αρμόδιοι», με εξουσία να «αποφασίζουν», κάθονται να διαβάζουΣν αυτά τα σχόλια; Και εάν τα διαβάζουν! Και εάν ξέρουν πως υπάρχουν!

   Εκείνο όμως που οπωσδήποτε θα έπρεπε να υπάρχει, θα έπρεπε να γίνει, είναι ένα περιφερειακό δίκτυο τηλεοράσεων στις οποίες οι πολίτες θα μπορούν να εκφράζονται για τα δρώμενα της εκάστοτε κυβέρνησης, θα μπορούν να εκθέτουν προβλήματα, προβληματισμούς, ανάγκες, επείγουσες δράσεις, παραινέσεις, κριτικές, πρωτοβουλίες όχι μόνο σχετικά με «υποθέσεις εσωτερικού», αλλά ειδικά σχετικά με την κυβερνητική εξωτερική πολιτική και τις συνέπειές της για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, συνέπειες δυστυχώς μακροχρόνιες και συχνά μη αναστρέψιμες.

   Δράσεις σαν κι ετούτες των Ελλήνων πολιτών έχουν την δυνατότητα να φτάσουν έως τα γραφεία των κυβερνώντων οι οποίοι έτσι θα μπορούν εύκολα να «προσανατολιστούν» στην πάντα ενδιαφέρουσα γνώμη των πολιτών και να καταλάβουν τις αλήθειες του λαού, όχι μόνο για όσον αφορά τα θέματα της καθημερινότητας, αλλά και προπαντός για όσον αφορά τις συμπεριφορές της κυβέρνησης στις σχέσεις της με άλλα κράτη, όλα γνωστά, «φιλικά» δήθεν αλλά και εχθρικά, άμεσα και παραδοσιακά,  όπως η Τουρκία.

   Κάποιος ή κάποιοι θα πρέπει να οργανώσουν αυτό το δίκτυο το οποίο, εκτός των άλλων που είπαμε, θα μπορεί επίσης να πληροφορεί τους πολίτες – οι οποίοι σήμερα είναι τα μεγάλα θύματα της παραπληροφόρησης των διαφόρων «καναλιών» – και σε ό, τι η κυβέρνηση μελετά να κάνει, προτίθεται να κάνει, έκανε σε νομοθετικό επίπεδο, υπουργικό και πρωθυπουργικό.

   Αυτές οι «ειδήσεις» άλλωστε θα είναι και το «έναυσμα» για τις κριτικές, προτάσεις, συμβουλές των πολιτών προς τους κυβερνώντες τους, ώστε αυτοί να τους ακούν, να ακούν, όπως λένε οι ρήτορες, τον σφυγμό του λαού, ώστε να πράττουν σωστότερα, ακριβώς βάσει την γενική προσανατολιστική γνώμη των πολιτών. 

   Ουσιαστικά όμως τίποτα το «στιβαρό»» δεν υπάρχει που να εκπροσωπεί τους Έλληνες πολίτες, να τους εκφράζει, να εί ναι η φωνή τους, τώρα που κανείς πια δεν μπορεί να πει ότι η «κυβέρνηση τους αντιπροσωπεύει» και εκτελεί τη θέλησή τους, διότι ένα είναι σίγουρο και αυτό είναι ότι οι κυβερνήσεις δεν αντιπροσωπεύουν  πλέον κανέναν λαό, κανένα είδος λαού, όσο κι αν στο παρελθόν μπορεί να έτυχε κάποια φορά, κάπου, να συμβεί κάτι περίπου ανάλογο!

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΛΑΟΣ

   Αντιθέτως, οι κυβερνήσεις «βλέπουν» τους λαούς τους σαν τον πρώτο εχθρό απ’ τον οποίο θα πρέπει να φυλαχτούν!!

   Η ελληνική κυβέρνηση δεν αποτελεί εξαίρεση.  Και αυτή φοβάται τον (ελληνικό) λαό, τον δικό της λαό. Λογικά όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου φοβούνται τους λαούς τους. Και ειδικά οι Πρωθυπουργοί και Πρόεδροι φοβούνται, όντας εκείνοι που αποφασίζουν την εκτέλεση μέτρων εναντίον του λαού τους.

   Δεν νομίζω να υπάρχει στον κόσμο μια κυβέρνηση που να μη κρατά τον λαό αλάργα όσο γίνεται, να μην τον φοβάται: γι’ αυτό άλλωστε και πολύ συχνά παίρνει μέτρα εναντίον του σαν να είναι ο άμεσος εχθρός της τον οποίο ιδιαίτερα φοβάται διότι είναι ο μόνος που μπορεί να την ανατρέψει.

   Σήμερα η κυβέρνηση αντιπροσωπεύει ΜΟΝΟ τον εαυτό της, μόνο τα μέλη της, όπως και οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν ΜΟΝΟ τον κομματικό τους πάτρωνα και εκεί μέσα χάνονται, στα περίπλοκα γρανάζια οπορτουνισμού που εντέχνως έχουν δημιουργήσει.

   Η κυβέρνηση ως επί το πλείστον τίθεται αντιμέτωπη με τον λαό, δηλαδή με την πλειοψηφία των πολιτών της.

   Ένα παράδειγμα; Το  πρόσφατο Π.Δ. αριθ. 75 που νομιμοποιεί τους «ηλεκτρονικούς χαφιέδες» θέτοντάς τους «στην υπηρεσία του κράτους και των μηχανισμών του», για μια γενική «εποπτεία», ένα «σύστημα παρακολούθησης… και επεξεργασία δεδομένων για πρόσωπα που θα συμμετάσχουν σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις» (www.merodromos.gr 11.9.2020), η χρήση των οποίων ειλικρινά κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τί είδους θα είναι στα χέρια των ανθρώπων των κρατικών υπηρεσιών και των δυνάμεων καταστολής(ποιων ανθρώπων; όνομα έχουν;).

   Στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες αν όχι όλες τις χώρες του κόσμου δεν υπάρχει κυβέρνηση που να αντανακλά τη φωνή, το συμφέρον, τις προσδοκίες του λαού από τον οποίο ωστόσο «βγήκε» και τον οποίο, για να τον «τουμπάρει», έχει πάντα ξελαρυγγιστεί πως θέλει να «υπηρετήσει»!

    Προεκλογικά όλοι οι «υποψήφιοι» μας λένε: «είμαστε έτοιμοι και να πεθάνουμε για εσάς»! Όταν κερδίσουν, και γίνουν εξουσία και γίνουν κυβέρνηση, ξεχνούν σχεδόν τα πάντα: τη θέση των «θα κάνω» παίρνουν όλα τα «ό, τι μπορώ», αν όχι τα «ό, τι με αφήνουν να κάνω!», έχοντας το αιώνιο άλλοθι πως, αν εμείς δεν κάνουμε τίποτα  το φταίξιμο πέφτει πάντα στους «άλλους», όχι σε «εμάς».

   Ολική μεταστροφή και αποστροφή!

   Μετά απ’ ένα χρόνο διακυβέρνησης, δηλαδή ένα χρόνο κάποιου ιδιότυπου «ταξιδιού του μέλιτος» που καταλήγει σε  απογοητευμένες ελπίδες για τον λαό, κυβερνήσεις και λαός βρίσκονται σε απέναντι στρατόπεδα, ένας εναντίον του άλλου,

   οι κυβερνήσεις μπαίνουν μέσα στον συνήθη φαύλο κύκλο από ψέματα, από αλλοιωμένες ιδέες, από κατάχρηση εμπιστοσύνης του συνόλου των πολιτών, απολύτως εχθρικές προς αυτό το σύνολο των πολιτών, είτε οπαδών είτε αντιπάλων, το οποίο όμως προεκλογικά εκλιπαρούσαν να ψηφίσει τους υποψήφιους τους.

   Το πιο άσχημο όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το πιο άσχημο είναι το ότι οι κυβερνήσεις μερίμνησαν με τον καλύτερο τρόπο, νομοθετικά και διαδικαστικά, να έχουν «και το μαχαίρι και το πεπόνι», όπως το λέμε λαϊκά, και έτσι ο λαός όχι μόνο δεν έχει κανένα μαχαίρι, αλλά δεν έχει ούτε και το μισό και λιγότερο πεπόνι.

   Στην ουσία το σύνολο των πολιτών μένει έρμαιο, μετέωρο με τον εαυτό του, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, η κυβέρνηση κάνει τα πάντα για να το αποκλείσει από οποιαδήποτε αντίδραση η οποία σε κάθε περίπτωση εμπίπτει σε μια σωρεία εγκληματικών, ούτε λίγο ούτε πολύ, περίπου τρομοκρατικού τύπου ερμηνειών.

   Η έννοια της «δημόσιας ειρήνης» και η διατάραξή της παραμορφώνονται τόσο όσο χρειάζεται για να συμπεριλάβουν οποιαδήποτε έστω υποψία δήθεν υποκίνησης σε ανταρσία, σε έκτροπα, γενικά σε επικίνδυνα για το λεγόμενο «κράτος δικαίου» επεισόδια – τη παραμικρή αντίληψη αντίστασης στη κρατική βιαιότητα η κυβέρνηση την εκλαμβάνει ως θανατηφόρο κίνδυνο για την ύπαρξή της!

   Είναι σίγουρο πως μια κυβέρνηση που δεν μπορεί – ή μάλλον δεν θέλει να μπορεί – να έχει με το μέρος της όσο πιο πολλούς πολίτες γίνεται, που είναι οι πολίτες που την ψήφισαν αλλά και οι «ευχαριστημένοι» πολίτες που δεν την έχουν ψηφίσει, αναγκαστικά πρέπει να «πάρει τα μέτρα της», κατ’ αρχήν νομικά και έπειτα, κατά συνέπεια, πρακτικά ώστε οποιαδήποτε εκδήλωση  έμπρακτης δυσαρέσκειας και αντίθεσης να μπορεί όσο γίνεται γρηγορότερο και ευκολότερα να τιθασευτεί και να «ομαλοποιηθεί».

   Η «ομαλότητα» όμως για κάθε κυβέρνηση αντιστοιχεί στην «αφασία» της γενικότητας των πολιτών, οι οποίοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα αντίλογου για τα κακά δρώμενα της κυβέρνησης, όπως και δεν έχουν και κανένα άλλο «μέσο» ακύρωσής των, όντας υποχρεωμένοι  να τα υποστούν θέλοντας και μη.

   «Ομαλότητα», «αφασία» είναι οι συνιστώσες της «εσωτερικής ησυχίας» που πρέπει να επιτευχθεί πάση θυσία, με όσα μέσα διατίθενται και ακόμη περισσότερα ει δυνατόν.

   Κατά τα άλλα,  όλες οι κυβερνήσεις ξέρουν πως η «εσωτερική ησυχία» είναι εκ των ουκ άνευ για την απρόσκοπτη ελευθερία κινήσεών τους, ειδικά στις εξωτερικές σχέσεις, κατατάξεις και ανακατατάξεις.

   Θα έχει ασφαλώς παρατηρηθεί πως σε κάθε «προεκλογικό αγώνα» τα κόμματα – και αναφέρομαι μόνο στα «μεγάλα κόμματα» εθνικής εμβέλειας με την δεσπόζουσα προοπτική διακυβέρνησης – επικεντρώνονται συνήθως σε θεματολογίες που αφορούν τα εσωτερικά της χώρας, τις σχέσεις κράτους-πληθυσμού, τα ενδοπληθυσμιακά προβλήματα, τα κοινά συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων, τα οικονομικά τους, και τα τοιαύτα.

   Δεν αναφέρονται (σχεδόν) καθόλου στις σχέσεις της χώρας με τις άλλες χώρες. ειδικά στην πολιτική που προτίθενται να ασκήσουν για τα συμφέροντα – απαράβατα και μη αναλώσιμα – της χώρας, προπαντός για την προάσπιση της γενικής οντότητάς της, για την επίτευξη των νόμιμων σκοπών και επιδιώξεών της – τέλος πάντων για το σύνολο της σε σχέση με τρίτους εξωτερικής ζωής της χώρας!

   Τίποτα, ούτε κουβέντα, και εάν κάπου, μέσα στο «πρόγραμμα», γίνεται κάποια αναφορά, είναι τόσο «συμπερασματική», «τμηματική», «αποσπασματική» που πανεύκολα χάνεται μέσα στην ακατάσχετη λογοδιάρροια.

   Και σε αυτόν τον τομέα συμβαίνει επομένως κάτι το απαράδεκτο: οι κυβερνήσεις φέρονται προς το σύνολο των πολιτών τους σαν αυτοί να μην έχει κανένα δικαίωμα γνώσης και λόγου σε ό, τι αναφέρεται στην ελληνική εξωτερική πολιτική!!

ΟΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

   Οι πολίτες ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ για την κυβερνητική εξουσία. Είναι «αχνοί», φαίνονται και δεν φαίνονται, σαν τα φαντάσματα.

   Είναι απολύτως φανερό πως οι κυβερνήσεις διαχρονικά:

1)  δεν θεωρούν τον «λαό» άξιο να είναι (να γίνει) συνομιλητής τους σε θέματα εξωτερικής πολιτικής,

2)   δεν θεωρούν καθόλου «πρέπον» να του δηλώσουν τις βουλήσεις τους σχετικά με θέματα εξωτερικής πολιτικής,

3)   δεν θεωρούν καθόλου τον «λαό», δηλαδή το «σύνολο των πολιτών» της χώρας πρωτεύον μέρος σε οτιδήποτε αφορά το ίδιο σε διεθνές επίπεδο,

4)   θεωρούν τον «λαό», δηλαδή όλους τους πολίτες της χώρας, σαν ένα σώμα τελείως ξένο και υποχρεωτικά αποξενωμένο ως προς τις υποθέσεις διεθνούς δικαίου που ωστόσο εμπλέκουν την γεωανθρωπολογία (δηλαδή τον χώρο όπου κατοικεί αυτός ο «λαός»), την γεωγραφία (δηλαδή τον χώρο που ανήκει υλικά σε αυτόν τον «λαό»), την ιστορία (δηλαδή τις διαχρονικές υπαρξιακές σχέσεις μεταξύ αυτού του «λαού» και του χωρικού γίγνεσθαι του κυρίαρχου τόπου διαμονής του) και βεβαίως όλα τα επιβεβαιωμένα, αναφαίρετα συναφή δικαιώματα που απορρέουν, όχι μόνο, αλλά και παράγουν καταστάσεις, τετελεσμένα, παραδόσεις και γενικά όρους ταυτότητας και ιδιοκτησίας του λαού.

    Ποτέ, ανοιχτά, μια κυβέρνηση δεν θα δεήσει να φέρει σε γνώση του συνόλου των πολιτών της την προγραμματική εξωτερική πολιτική που σχεδιάζει (μυστικά) να ακολουθήσει, έστω και σε γενικές γραμμές, έστω και στα πιο κοινά και γνωστά θέματα, και ακόμη περισσότερο να ζητήσει να μάθει τη γνώμη τους!!

    Βέβαια για να «συμβεί»  κάτι τέτοιο θα έπρεπε η  κυβέρνηση και να διαθέτει  ένα κάποιο  πρόγραμμα  το οποίο να εφαρμόζει συστηματικά στο σύνολό του ή εν μέρει. Ή και, ακόμη καλύτερα, κάποιο πολυετές πρόγραμμα. Οι σωστές κυβερνήσεις εκτός από ένα plan Α, έχουν και ένα plan Β στην πολιτική τους «φαρέτρα».       

   Τώρα όμως με πόση πιθανότητα σοβαρού και τεκμηριωμένου διαλόγου θα μπορούσαμε όντως να ζητήσουμε πληροφόρηση και «συνεννόηση» για μη υπάρχοντα προγράμματα, ούτε βραχείας ούτε  μακράς πνοής,  όταν, όπως φαίνεται και «δείχνει» η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, εμφανώς λείπει ένας σε βάθος χρόνου εφαρμοσμένος με συνέπεια και αποφασιστικά προγραμματισμός και τα πάντα γίνονται αυτοσχεδιάζοντας στη στιγμή, ανάλογα με το τί κάνουν οι άλλοι;!

   Μερικοί θα πουν: «μα καλά, δεν ξέρεις πως  όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου κάνουν το ίδιο, γιατί η ελληνική θα πρέπει να αποτελέσει την εξαίρεση, τί το ιδιαίτερο έχει ο ελληνικός λαός για να γίνει κατά κάποιο τρόπο «συμπαίκτης», «συνοδοιπόρος» της κυβέρνησης στα διεθνή γεγονότα που αφορούν την Ελλάδα»;    

   Ό, τι κάνουν οι άλλοι, ποσώς με ενδιαφέρει. Εκείνο όμως που με ενδιαφέρει και είναι αναμφισβήτητο είναι ότι  η Ελλάδα δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη χώρα στο κόσμο για τον απλούστατο και βαρύνοντα λόγο ότι καμία άλλη χώρα στο κόσμο δεν έχει έναν γείτονα του είδους της Τουρκίας, ο κατ’ εξοχήν θανάσιμος εχθρός, κάτι που τοποθετεί την Ελλάδα στη θέση μιας απολύτως ειδικής, παραδειγματικής, μοναδικής «περίπτωσης» στο διεθνές πολιτικο-στρατιωτικό στερέωμα.

   Αυτή η καθόλα «πρωτότυπη κατάσταση είναι και εκείνη που θέτει την επιτακτική ανάγκη ύπαρξης μιας σύμπνοιας μεταξύ κυβερνητών και κυβερνώμενων, μεταξύ κράτους και λαού, μεταξύ κυβέρνησης, που εντέλλεται να προασπίσει τα συμφέροντα του έθνους (και αν δεν μπορεί παραιτείται και φεύγει!) και Έθνους, που αναμένει αυτή την προάσπιση και θέλει να λάβει μέρος και το ίδιο σε αυτήν.

   Βεβαίως,  εδώ υπάρχει και ένα άλλο  «θέμα»: όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου μας λένε πως είναι «δημοκρατίες», πως έχουν δημοκρατικό πολίτευμα έχοντας το θράσος να «καυχιόνται» κιόλας, αλλά καμία στην πραγματικότητα «δεν ασκεί την δημοκρατία»! Και το ξέρουμε: αν υπάρχει μια λέξη στο παγκόσμιο λεξιλόγιο που να είναι τόσο τραγικά παρερμηνευμένη και παρεξηγημένη, αυτή είναι το δίχως άλλο η λέξη «δημοκρατία», μαζί με την ετυμολογική έννοια της.

   Τώρα, δεν μιλάμε ασφαλώς για κάποια «άμεση δημοκρατία», όπως τη μάθαμε στα εγχειρίδια της ιστορίας και φιλοσοφίας, μια «ποιοτική δημοκρατία» θεωρητικά ίσως άριστη και εφικτή έως ένα σημείο, πρακτικά όμως όχι μόνο σπάνια, αν όχι ανύπαρκτη, αλλά και, σε περίπτωση κάποιας ενδεχόμενης επικράτησής της, εύκολα αλλοιώσιμη και επομένως ευαίσθητη στην παραμικρή τάση διάλυσης.

    Και το να μιλάμε επίσης για «κυρίαρχο λαό», όπως μας παραμυθιάζουν σχεδόν όλα τα Συντάγματα του κόσμου, και να «σκοτωνόμαστε» γι’ αυτήν την ορολογία-ουτοπία, είναι σαν να θέλουμε πάλι να επινοήσουμε μια «άμεση δημοκρατία» που δεν υπάρχει ως πραγματικότητα, αλλά μόνο σαν μύθος.

   Ωστόσο, απ’ αυτή  την απόλυτη αλλά απίθανη «κατάφαση τέλειας δημοκρατίας» έως το σημείο μιας πολύ πιθανής και εφικτής «σύμπλευσης», δηλαδή «συν-παράστασης» λαού-κράτους – δυο οντοτήτων αλληλοανεξάρτητων μεν, εχόντων δε αδιάλυτα το ένα την ανάγκη του άλλου για να επιβιώσουν στον χώρο και στον χρόνο – υπάρχει μια πραγματικά ατελείωτη, πλούσια σε ευνοϊκές εξελίξεις,  δυνατότητα συναλλαγής και συνεργασίας και σύμπραξης των δυο, όπου ο ένας θα  μπορεί να ισχυροποιεί διεθνώς το άλλο, και τανάπαλιν, ο ένας θα «δικαιολογεί» και θα εκπέμπει την δύναμή του μέσω του άλλου.

   Είναι γνωστό πως δεν υπάρχει ισχυρότερη κυβέρνηση από εκείνη που «έχει μαζί της» τον λαό, νοιάζεται για τον λαό, ακουμπά στον λαό,  λαμβάνει την ισχύ της απ’ το λαό και διεθνώς εκφράζεται μέσω των συμφερόντων του λαού της, έχει την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη του λαού της και αυτός ο λαός νομιμοποιεί την ύπαρξή της και της  νομιμοποιεί τις πράξεις erga omnes στον κόσμο,

   και ως εκ τούτου όλες οι αποφάσεις της που  αφορούν το διεθνές παρόν και μέλλον της χώρας αναλαμβάνονται στο όνομα και με τη σύμφωνη θέληση του λαού, όταν αυτό το διεθνές μέλλον (αλλά και παρόν) της χώρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μάλλον (και το παρόν) του ιδίου αυτού λαού μέσα στον χώρο όπου αυτός υπήρξε, υπάρχει και πρέπει να υπάρξει.

 ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΆΕΙ ΚΑΛΑ…

   Σήμερα βρισκόμαστε στους αντίποδες μιας τέτοιας κατάστασης γιατί οι κυβερνήσεις απώλεσαν την όποια επαφή με το σύνολο των πολιτών τους, αν όχι με τους λίγους οπαδούς τους, σίγουρα προπαντός με όλους τους άλλους, τους περισσότερους, που νιώθουν ακριβώς τους κυβερνώντες τους να τους εχθρεύονται και να μην τους λογαριάζουν, σαν οι ίδιοι να μην είναι «κανένα μέρος του λόγου» στη χώρα που ωστόσο είναι κληρονομικώς ιστορικά δική τους και τους ανήκει, τη στιγμή που αυτή η χώρα τους κινδυνεύει να καταλήξει σε ξένα χέρια εξαιτίας ακριβώς αυτών των κυβερνώντων.

   Και τώρα, μιας και μιλάμε για «συμφωνίες» ή μη, για συγκρούσεις ή μη, για θεμιτές ή μάλλον ανοίκειες  πιέσεις ξένων και ντόπιων και όλα αυτά σε σχέση με «παράξενες»  κυβερνητικές συμπεριφορές,  μπορούμε να πούμε πως δεν υπάρχει τίποτα το χειρότερο για μια χώρα όταν η κυβέρνησή της ρίχνει τόσο χαμηλά την αξιοπρέπειά της και «τόσο καθόλου» δεν σέβεται τον λαό της

   ώστε να αποφασίζει να «τακτοποιεί» τα συμφέροντα ή μη συμφέροντά της συνεχώς μέσω μυστικών προσωπικών διαλόγων, τα αποτελέσματα των οποίον έχει το απύθμενο θράσος και επιπολαιότητα μετά να παρουσιάζει υπό μορφή αχρείων τετελεσμένων που συνήθως είναι εις βάρος σε ό, τι έχει σχέση με την εθνική κυριαρχία, δηλαδή εις βάρος του χώρου και των συμφερόντων του συνόλου των πολιτών, του λαού, με  την απαραίτητη φωνή αυτού του λαού να αγνοείται παντελώς και να απαξιώνεται!!

   Δυστυχώς οι «μυστικές συνομιλίες» της λεγόμενης «μυστικής διπλωματίας» βρίσκουν τόπο – σύμφωνα με την εμπειρία που αποκτήσαμε το πρώτο εξάμηνο του 2020 – αποκλειστικά και μόνο εκεί όπου η κυβέρνηση «διαπραγματεύεται» μια απαράδεκτη ήττα της(!!), πράγμα που σημαίνει – αν οι κυβερνώντες κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν  – και ήττα του λαού της, του συνόλου των πολιτών της,

   μια αδικαιολόγητη μείωση της εθνικής κυριαρχίας της που άλλο δεν είναι παρά μια μείωση της κυριαρχίας του λαού της.

  Ο Τσίπρας πούλησε την Μακεδονία στους άσχετους Σκοπιανούς. Υπάρχει περίπτωση ο Μητσοτάκης να πουλήσει το Αιγαίο, τουλάχιστον μέρος του, ή την ελληνική ΑΟΖ με Κύπρο στους άσχετους Τούρκους, πάλι για χάρη των «φίλων» Αμερικανών;!

   Γίνονται  «μυστικές συνομιλίες» για να μη ξέρουν οι πολίτες ότι η κυβέρνηση πάει να «τους τη φέρει»,  πάει πάλι να δώσει και να μην πάρει, πάει πάλι να πουλήσει τζάμπα κομμάτια της Ελλάδας,

  διότι είναι προφανές πως κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με λεναν δημόσιο, μπρος στα μάτια ολονών, διάλογο!

   Καμία «μυστική διευθέτηση» της Ελλάδας δεν «στεφανώθηκε» ποτέ από μια ΝΙΚΗ!

   Μόνο πολύ πρόσφατα (για τα παλιά: έλεος!), τρανά τραγικά παραδείγματα: η κακιά ΑΟΖ με Ιταλία και η καταστροφική ΑΟΖ με Αίγυπτο, δυο συμφωνίες με τις οποίες έγινε και οριστικοποιήθηκε χωρίς καμία σχετική  εξουσιοδότηση απ’ τους Έλληνες πολίτες το ακριβές αντίθετο απ’ εκείνο για το οποίο είχε το θράσος να «καυχηθεί» ο υπουργός Δένδιας λέγοντας ξεδιάντροπα πως «η Ελλάδα μεγάλωσε».

    Ψέμα! γιατί όχι μόνο η Ελλάδα δεν μεγάλωσε, αλλά μίκραινε κιόλας για περίπου συνολικά 14.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα θάλασσας, περίπου δυο φορές η Κρήτη(!!), με όλο τον πλούτο που περιέχει σε αλιεία και ορυκτά, ένας πλούτος που δεν ανήκει προσωπικά και θεσμικά σε κανένα κυβερνώντα, για να μπορεί να τον «δώσει» στους άσχετους ξένους, αλλά αληθινά ανήκει στον λαό στο σύνολό του!!

    Αυτές όλες οι απαράδεκτες,  ανεπίτρεπτες «μυστικότητες» και μυστικοπάθειες,  καθόλου δεοντολογικά σοβαρές, ξεδιάντροπες από μόνες τους, πολύ φαίνεται πως θορύβησαν και την  νομενκλατούρα του ιδίου κυβερνόντος κόμματος η Κ.Ο. του οποίου, αντιλαμβανόμενη την βαρύτατη «λάθος συμπεριφορά» του κ. Μητσοτάκη και της «διαπραγματευτικής» ομάδας του, δεν δίστασε να τεθεί αντιμέτωπή τους ώστε να υπάρξει μια «θεραπεία» σε αυτά τα συνεχή πολιτικά ατοπήματα.  

   Σχετικά με αυτά, είναι τελείως γελοιοδέστατο οι Έλληνες να «συζητούν μυστικά» με τους Τούρκους (ψευδόμενοι λέγοντας στους Έλληνες πολίτες πως «δεν υπάρχει καμία συζήτηση»!) και να «βγαίνουν» μετά οι Τούρκοι υπουργοί να τους «μαρτυρούν» δημόσια, σε όλο το κόσμο, τις κουβέντες που έκαναν μαζί τους!!

   Όπως είναι και εξίσου ηλίθιο και αντιπαραγωγικό να γίνονται ελληνοτουρκικές συναντήσεις/συζητήσεις στο ΝΑΤΟ, ενώ η Τουρκία συνεχίζει απτόητη με τις NAVTEX της εδώ κι εκεί, πολύ κοντά σε ελληνικά νησιά, και έρευνες στην ΑΟΖ της Κύπρου!

   Με αυτά τα δεδομένα που αποδεικνύουν πόσο η Τουρκία περιφρονεί την Ελλάδα, δεν ντρέπονται οι Έλληνες, στρατιωτικοί ή όχι,  να κάθονται σε τραπέζι με Τούρκους που θα γελούν κάτω απ’ τα μουστάκια τους για την ελληνική υποταγή;!

    Ανεξάρτητα βέβαια από το γεγονός που δεν βλέπω πραγματικά ποιες άλλες συζητήσεις θα μπορούσαν να γίνουν με τους Τούρκους εκτός από εκείνες για την ΑΟΖ (ΟΧΙ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ!!!), σε ουδέτερο χώρο και ασφαλώς όχι με παραστάτες τους άλλους εχθρούς, τους ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ!! Και δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτό το «διάλογος χωρίς προϋποθέσεις»  του Τσαβούσογλου! Η μόνη «προϋπόθεση» είναι η ΑΟΖ!! Τέλος.

   Οι Τούρκοι άρχισαν κιόλας να προμηνύουν ότι σε δέκα μέρες «αρχίζουν οι συνομιλίες»! Είναι κάτι που οι Έλληνες δεν ξέρουν ή ξέρουν και το κρύβουν για να το πουν την τελευταία στιγμή ώστε να μην υπάρξει καμία αντίδραση; 

    Ας όψεται λοιπόν μια κυβέρνηση που πολύ κακώς και απερίσκεπτα «το έριξε» στα «μυστικά συμπόσια» αγνοώντας παντελώς  τί θα πει ο λαός, τί θα πουν οι πολίτες της που την συντηρούν(!) κιόλας, λαό και πολίτες που τους γράφει στα παλαιότερα των παπουτσιών της.  Ας όψεται κι ας έχει το νου της!                                       

 ΕΠΙΛΟΓΟΣ                                                

   Λαός και κυβέρνηση δεν τα πάνε καλά, ενώ θα έπρεπε,  όχι τόσο για τα «εσωτερικά», όσο για τα «εξωτερικά» στα οποία η εγκληματική, θα μπορούσαμε να πούμε, παθητικότητα και άρνηση υπεράσπισης της εθνικής αξιοπρέπειας των κυβερνήσεων  επηρεάζουν βαθιά και μόνιμα τον λαό, υποβαθμίζοντάς τον δραματικά.

   Μέσα σε αυτήν την απαράδεκτη και καταδικαστέα άρνηση τοποθετείται βεβαίως και η εξίσου εγκληματική άρνηση αντίδρασης των ελληνικών κυβερνήσεων «στο ανελέητο στρατιωτικό bullying» (βλ. iEPIKAIRA  15.9.2020) που η Ελλάδα δέχεται παθητικά μήνες και χρόνια τώρα,

   φανερώνοντας κι εδώ το πόσο λίγες είναι, κάτι που δεν ευχαριστεί σίγουρα την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών.

   Πολύ πρόσφατα διαβάσαμε την πολύ εύστοχη παρατήρηση ότι: η πείρα μας έχει διδάξει ότι αυτό που πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο δεν είναι τα όπλα των Τούρκων  αλλά τις υπογραφές των Ελλήνων πολιτικών (βλ. πάλι iEPIKAIRA 15.9.2020).

   Αυτοί οι Έλληνες πολιτικοί είναι όντως οι πιο επικίνδυνοι για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας, όντας ικανοί να της  φορτώσουν όλες τις δυνατές εθνικές ταπεινώσεις και απαξιώσεις ίσα-ίσα προς όφελος της Τουρκίας, του γονιδιακού εχθρού, απλώς και μόνο επειδή έτσι θέλουν οι ‘άλλοι’»!!

   Είναι απίστευτο, απολύτως απίστευτο – είναι τόσο «χοντρό» που δεν μπορούμε να το πιστέψουμε! – πώς γίνεται και στην Ελλάδα, σε κυβέρνηση, σε παρα-κυβέρνηση, σε αντιπολίτευση και σε άλλες «εξουσίες» υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι δεν νοιώθουν κανέναν ενδοιασμό να θέλουν το καλό της Τουρκίας και το κακό της πατρίδας τους Ελλάδας,

   δηλαδή να προδώσουν με τόση ευκολία, επιπολαιότητα και εγκληματική αλαζονεία το ίδιο το ελληνικό είναι τους, την ίδια την ελληνικότητά τους, σαν να μην είναι Έλληνες, αλλά Τούρκοι εξελληνισμένοι που δεν έχασαν ποτέ τον ενδόμυχο τουρκισμό τους και τον διαλαλούν και δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία!!

   Από το 1974 και μετά όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από μόνες τους έκαναν σμπαράλια όλες τις όποιες «κόκκινες γραμμές» που, για τα μάτια, είχαν δηλώσει πως θέτουν ενάντια στη Τουρκία και άφησαν και συνεχίζουν, δειλές στο έπακρο, να αφήνουν τη Τουρκία να κάνει ό, τι θέλει και όπου θέλει, χωρίς απολύτως καμία αντίδραση από μέρους τους –

   απίστευτο, απίστευτο, κανένα κράτος στο κόσμο δεν θα καθόταν ένα άλλο κράτος να του κάνει ό, τι θέλει δίχως να αντιδράσει δυναμικά και να «του κάνει να καταπιεί»  τις παρανομίες του.

   Πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα, με τις κυβερνήσεις της, να κάθεται και – συγγνώμη για την έκφραση, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. μη φοβόμαστε τις λέξεις! – να την καβαλάνε συνέχεια!

   Είναι τώρα μήνες  που η  Τουρκία μπαινοβγαίνει μέσα στην ελληνική ΑΟΖ, σε εκείνη δηλαδή τη θάλασσα που η UNCLOS λέει πως πρέπει να είναι, και είναι η ελληνική ΑΟΖ και συνάμα υφαλοκρηπίδα,

   και η Ελλάδα με την κυβέρνησή της όχι μόνο δεν αντιδρά καθόλου δυναμικά, αλλά και μας λέει ξεδιάντροπα ότι δεν έγινε τίποτα, τους Τούρκους «τους παρακολουθούμε», δεν έγινε καμία τουρκική έρευνα!!

   Οι κακές ή λανθασμένες «διεθνείς συμπεριφορές» των κυβερνήσεων επηρεάζουν και το παρόν και το μέλλον του λαού = του Έθνους.

   Ιδιαίτερα οι σημερινές «εκφράσεις εξωτερικής πολιτικής» της ελληνικής κυβέρνησης απέχουν τραγικά πάρα πολύ από μια στιβαρή, όπως θα έπρεπε, πολιτική και στρατιωτική παρουσία εκεί όπου πρέπει (και ο νοών νοείτο!).

   Αυτό επηρεάζει βαθιά αρνητικά τον οντότητα του λαού, αλλά και την θέτει σε μεγάλους κινδύνους να υποστεί βαριές συνέπειες εδαφικές, οικονομικές, πληθυσμιακές, δημογραφικές – τελικά ένα σύνολο πληγμάτων από τα οποία δύσκολα θα μπορεί να υπάρξει κάποια ανάταση.

   Γι’ αυτό και: τί τον θέλει, τί να τον κάνει τον πόλεμο η Τουρκία, ο Ερντογάν, όταν η ίδια Ελλάδα – μια στιγμή! όχι ο λαός! οι άνθρωποι των κυβερνήσεων!! – από μόνη της ηττάται, «πάει γυρεύοντας» για να ηττηθεί;!

   Δεν χρειάζεται ο Τούρκος να μας κάνει πόλεμο για να μας πάρει τα χωράφια. Εμείς οι ίδιοι τον αφήνουμε να αλωνίζει μέσα στα χωράφια μας κι αυτός μας ευχαριστεί και σίγουρα σκέφτεται: κοίτα πώς τα κάνουν πάνω τους οι Έλληνες! Τους κάνουμε σκόνη. Δεν βγάζουν κιχ.

                                               ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

   Αυτή είναι η ήττα των Ελλήνων πολιτικών που αντανακλάται σε έναν ολόκληρο λαό, απ’ τη μια πλευρά, κι απ’ την άλλη δίνει το δικαίωμα στους Τούρκους πολιτικούς και στον τουρκικό λαό(!) να πανηγυρίζει για την συνεχή νίκη του επί των Ελλήνων!

   Βέβαια όλοι καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο οι Έλληνες κυβερνώντες αφήνουν τους Τούρκους να «τριγυρνούν» ανενόχλητοι σε θαλάσσια νερά που θα έπρεπε να είναι ελληνικά, αλλά δεν είναι, είναι «διεθνή ύδατα»(!), έμειναν «διεθνή» γιατί οι ίδιοι φταίνε στο ακέραιο!!!

   Μια πράξη χρειάζεται μόνο να κάνουν, μια και  μοναδική: να ορίσουν ΑΟΖ με Κύπρο!! 

   Κι ας έρθουν μετά οι Τούρκοι να μας πολεμήσουν, αν θέλουν να φάνε τα μούτρα τους. Ας έρθουν, αν τολμούν, οι Τούρκοι να μας κάνουν πόλεμο – δεν θα το κάνουν!

   Κι ας πάει κατά διαόλου το ΝΑΤΟ – μα ποιο ΝΑΤΟ που έγινε φιλότουρκη φωλιά, παρασιτικό συνονθύλευμα ανθελληνικών κρατών με πρώτες και καλύτερες τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και την  Ιταλία;!

   Ο Ερντογάν έδωσε εντολή, λένε, στους επιτελείς του να προκαλούν τους Έλληνες, αλλά να μην είναι εκείνοι οι πρώτοι που θα πυροβολήσουν, για να έχει το άλλοθι ότι είναι οι Έλληνες που φταίνε και επιτίθενται και οι Τούρκοι πρέπει να αμυνθούν.

   Ωραία!    Ας αντιστρέψουμε τους όρους!!  ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ!!

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ!!

   Κ Α Ι   Π Ω Σ;

   Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Ελλάδα δικαιούται να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με τη Κύπρο. Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας της δίνει αυτό το δικαίωμα erga omnes!!

   Να ανακηρύξει αμέσως λοιπόν την ΑΟΖ με Κύπρο και να την οριοθετήσει.

   Τί θα κάνει η Τουρκία όταν όλος εκείνος ο χώρος θα γίνει, με τη «βούλα» του διεθνούς νόμου, χώρος ελληνικός;!

   Αν τολμήσει να «μπει» να κάνει «έρευνες», θα είναι μια εισβολή σε ελληνικό εθνικό χώρο ερευνών και εκμετάλλευσης, οπότε όλες οι αντιδράσεις θα είναι θεμιτές και επιτρεπτές.

   Και η Τουρκία θα πρέπει μα ασκήσει πρώτη αυτή  βία, κάτι που διεθνώς θα την τοποθετήσει σε θέση άδικης επίθεσης.

   Μια χώρα της ΕΕ θα δέχεται επίθεση (στρατιωτική) από μια ξένη Τρίτη χώρα οπότε άμεση θα πρέπει να είναι, βάση της σχετικής νομικής πρόβλεψης, η αντίδραση της ΕΕ.

   Και τότε ποιος θα αντιδράσει αμέσως προς υπεράσπιση της Ελλάδας; Η Γαλλία, προπαντός. Η Ελλάδα στον πόλεμο (εάν γίνει, δηλαδή εάν η Τουρκία τον εξαπολύσει) με τους Τούρκους θα έχει άμεσα έναν ενεργό σύμμαχο!

   Καταλαβαίνουμε ή όχι ότι έως τώρα η επιτιθέμενη ήταν πάντα η Τουρκία και η Ελλάδα η αμυνόμενη;;

   Ας προβεί λοιπόν η Ελλάδα σε μια δυνατή πράξη επιθετική: στην ΑΟΖ με Κύπρο.

   Αυτή και μόνο αυτή είναι η βασική επιθετική πράξη της Ελλάδας που θα δημιουργήσει δυο βασικά δεδομένα:

1)  θα θέσει για πρώτη φορά, και πολύ σκληρά, την Τουρκία σε θέση άμυνας, κάτι στο οποίο οι Τούρκοι δεν είναι συνηθισμένοι, γι’ αυτό και θα βρεθούν σε κατάσταση, διόλου εύκολη, να τρέχουν αυτοί πίσω απ΄τα γεγονότα

2)   μέσα σε έναν χώρο διεθνώς πια καταχωρημένο στην Ελλάδα, αν πάλι η Τουρκία θελήσει να «επέμβει», άλλο δεν θα μπορεί να κάνει παρά να  ασκήσει κάποια βία πάνω σε νόμιμα ελληνικά κεκτημένα, γίνοντας αυτομάτως φταίχτης για άδικη επίθεση.

   Τί θα κάνει λοιπόν η Τουρκία; Πόλεμο; Ας κάνει. Θα συμβεί ό, τι μόλις είπαμε για αντίδραση.

   Το πιθανότερο είναι να μη κάνει πόλεμο, να διαμαρτυρηθεί έντονα, όπως είχε διαμαρτυρηθεί το 2004 για την ΑΟΖ που είχε δημιουργήσει η Κύπρος, και να κάτσει στ’ αυγά της. Το ξέρουν πάρα πολύ καλά όλοι οι Τούρκοι στρατιωτικοί, και ο ίδιος ο Ερντογάν, πως σε περίπτωση πολέμου με τους Έλληνες, τίποτα δεν θα τους γλυτώσει από μια τρομερή κατραπακιά από την οποία δεν θα συνέλθουν τόσο γρήγορα.

   Αυτή τη στιγμή ο  τουρκικός στρατός δεν έχει καμία δυνατότητα εναντίον του ελληνικού γιατί ξέρει πως στους δυο βασικούς παράγοντες, αεροπορία και ναυτικό, η πλάστιγγα γέρνει καθαρά υπέρ των Ελλήνων.

   Γι’ αυτό και οι Τούρκοι εργάζονται πυρετωδώς για να ισχυροποιήσουν σημαντικά τον αεροπορικό και ναυτικό τομέα με πιο δυνατά αεροπλάνα και πλοία(ως και αεροπλανοφόρο ετοιμάζουν!).

   Και κανείς Έλληνας, πολιτικός και πολίτης, να μην έχει την παραμικρή αμφιβολία: όταν ο Ερντογάν θα ξέρει πως η υπεροπλία του και οι πολεμικές του δυνατότητες σε σχέση με την Ελλάδα είναι αρκετές, δεν θα διστάσει ούτε στιγμή να κτυπήσει με πόλεμο την Ελλάδα από γη, θάλασσα και αέρα ταυτόχρονα.

   Τώρα δεν το κάνει γιατί ξέρει πως δεν είναι ακόμη ικανός, οπότε αρκείται να φωνασκεί, να απειλεί, να προκαλεί ποικιλοτρόπως βλέποντας πως όλα αυτά τα «τερτίπια» είναι υπεραρκετά για να φοβίσουν όσο χρειάζεται την Ελλάδα ώστε να παραμένει άβουλη, παθητική, σε άμυνα, δίχως καμία πράξη επιθετικότητας.

   Κάτι που αφάνταστα ευνοεί την Τουρκία!

   Τί θα κάνουν λοιπόν οι Έλληνες κυβερνώντες; Θα δείξουν ακόμη πόσο δειλοί είναι και υποτακτικοί ή θα επιτεθούν για τα καλά με την ΑΟΖ με Κύπρο;!

   Πώς «θα τους χαίρονται» οι Έλληνες πολίτες; Κακώς, στη πρώτη περίπτωση ή καλώς. στη δεύτερη;   

                                                                       Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

                                                                                Ελληνιστής