Κρινιώ Καλογερίδου

Δε θυμάμαι ποτέ άλλοτε να είχα τόσο έντονη την αίσθηση ότι αλλού πατάμε κι αλλού βρισκόμαστε στην Εξωτερική πολιτική μας κι ότι ετεροκαθοριζόμαστε τόσο εξόφθαλμα, που είναι σαν να ακυρώνουμε το κτητικό ”μας” της ερμηνείας στην πράξη.

Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός ότι δεν παίρνουμε – απ’ την μια – τις γαλλικές, ψηφιακές φρεγάτες Belharra, μετά από παρέμβαση των Αμερικανών, κι από την άλλη – ενώ παραπονιόμαστε, ως κυβέρνηση, για την απροθυμία της Ευρώπης να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία – απαντάμε αρνητικά όταν έρθει η κρίσιμη ώρα για να ενεργοποιήσει η ΕΕ τα πειθαρχικά εργαλεία σε βάρος της.

Πώς να εξηγήσεις την αξιοθρήνητη εικόνα που παρουσιάζουμε, με την Γαλλία να ζητά κατηγορηματικά (δια του Υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Κλεμέντ Μπον) την τιμωρία του επιβουλέα μας και εμάς – αντί να την επικροτούμε συντασσόμενοι στο πλευρό της – να σφυρίζουμε αδιάφορα επαναλαμβάνοντας την τυπολατρική καραμέλα περί διαλόγου την ίδια στιγμή που ο Ερντογάν μάς πετάει το γάντι της πρόκλησης με ευθεία βολή επί των διεκδικητικών προθέσεών του:

”Θα πρέπει να αλλάξει στάση ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης σε σχέση με τα όσα συνέβησαν στο Καστελόριζο, για να καθίσουμε στο τραπέζι και να συνομιλήσουμε οι δυο μας”…, είπε ο Τούρκος Πρόεδρος στοχοποιώντας για πολλοστή φορά ό,τι πολυτιμότερο ενεργειακά διαθέτουμε στα ανατολικά σύνορά μας, αφού το Καστελόριζο είναι ο ”γας ομφαλός” των ΑΟΖ της Ελλάδας, της Αιγύπτου και της Κύπρου μας…

Η απάντηση και στην τελευταία πρόκληση του Τούρκου Προέδρου ήταν η σιωπή. Μια σιωπή που όταν επαναλαμβάνεται στα όρια της εκκωφαντικής σαν τρόπος άσκησης της Εξωτερικής πολιτικής μας, ίσως να έχει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περιμένουμε.

Ειδικά αν εμείς διαλαλούμε τον διάλογο στις συνεντεύξεις μας – για να ανταποκριθούμε στα κελεύσματα των Μεγάλων – και στην πράξη αρνούμαστε να προχωρήσουμε σ’ αυτόν, γιατί συνειδητοποιούμε την τελευταία στιγμή ότι θα εγκληματίσουμε εθνικά, αν δεν απορρίψουμε προηγουμένως τις προϋποθέσεις για διάλογο (”εφ’ όλης της ύλης”) του αντιπάλου μας.

Το δυστύχημα είναι ότι όσο εμείς χάνουμε πολύτιμο χρόνο πελαγοδρομώντας ανάμεσα στα ”θέλω” των άλλων και τα δικά μας συμφέροντα, ο δαιμόνιος Ερντογάν δίνει τα ρέστα του στη διπλωματία μιμούμενος τις δράσεις της Κίνας (προσάρτηση νήσων, υφάλων και βραχονησίδων και επέκταση της ΑΟΖ της στη Νότια και στην Ανατολική θάλασσα της Ασίας).

Πέρα απ’ αυτό όμως, το πιο επικίνδυνο ”εύρημα” που εφαρμόζει ο Τούρκος Πρόεδρος – την τελευταία πενταετία σε ευρωπαϊκό επίπεδο και στον τρέχοντα χρόνο σε διμερές μεταξύ μας – είναι η τέχνη της χειραγώγησης (Δ. Βαλκάνια και μουσουλμανικά κράτη σε Ασία και Αφρική) και της δολιοφθοράς, με στόχο την εξυπηρέτηση τουρκικών συμφερόντων.

Κι ενώ στην πρώτη περίπτωση βρήκε ευάλωτα κράτη ως θύματα χειραγώγησης της πολιτικής του (Αλβανία/Σκόπια/Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κόσοβο, Πακιστάν κλπ), στη δεύτερη βρέθηκαν εξαπίνης και ισχυρά, όπως η Γερμανία, που ανακάλυψε δολιοφθορά της Τουρκίας το ’17, με στόχο την ανάμειξη στα εσωτερικά πολιτικά δρώμενα της χώρας (πυρπόληση οχήματος προέδρου της Μεικτής Ομάδας Βουλευτών Τουρκίας-Γερμανίας, Μισέλ Μούντερφερινγκ και απειλητικά μηνύματα στη σύζυγο του ΥΠΕΞ Γερμανίας).

Όπως και η Ελλάδα, εν προκειμένω, που νιώθει το χνώτο το δολιοφθορέα στην ραχοκοκαλιά της. Νιώθει να χάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια της βλέποντας τον Ταγίπ Ερντογάν, τον Πρόεδρό της, να πλευρίζει με τέχνη τους νέους συμμάχους της (Ισραήλ, Αίγυπτο) και να τάζει λαγούς με πετραχήλια προκειμένου να διαταράξει τις σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ μας.

Σχέσεις που μοιάζουν εν μέρει μετέωρες, αφού κάπου στο βάθος προβάλλει αλάνθαστο το δεδομένο ότι ”τα κράτη δεν έχουν φίλους, παρά μόνο συμφέροντα”. Κι αυτό η Τουρκία προσπαθεί να το αποδείξει περίτρανα ματαιώνοντας τις όποιες μικρές νίκες γεωστρατηγικής καταγάγαμε συμμαχώντας με τις ως άνω χώρες ή τις προοπτικές που διαμορφώσαμε με την συγκεκριμένη Εξωτερική πολιτική μας.

Και ενώ το Ισραήλ αρνήθηκε ότι υπάρχουν παρασκηνιακές επαφές με την Τουρκία, βάσει των όσων διοχετεύουν περιοδικά τα φιλοερντογανικά Μέσα εκεί, δεν έχουμε δυστυχώς αντίστοιχη διάψευση από την Αίγυπτο.

Όπερ σημαίνει ότι με τη σιωπή της επιβεβαιώνει τα τουρκικά δημοσιεύματα σε Hurriyet, Milliyet και Yeni Şafak για ”διπλωματία της πίσω πόρτας”, δηλαδή των μυστικών υπηρεσιών των δύο χωρών σε υψηλό επίπεδο, γεγονός που παραδέχτηκε προ τριών ημερών (15/09/’20) και ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου στη συνέντευξή του στο CNNTürk:

– … Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο. Υπάρχουν συνομιλίες σε επίπεδο μυστικών υπηρεσιών…”Με την Αίγυπτο μπορούμε να υπογράψουμε μια συμφωνία όπως αυτή με τη Λιβύη…

Για να το πετύχουν μάλιστα αυτό οι Τούρκοι, είχαν έτοιμη ήδη αντιπρόταση (της ελληνικής) για ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Μια άκρως δελεαστική συμφωνία που της παραχωρεί μια θαλάσσια περιοχή μεγέθους τριών νησιών της Κύπρου, όπως αναφέρει η Hurriyet.

Από την ίδια εφημερίδα, μάλιστα, πληροφορηθήκαμε ότι τα ΗΑΕ προσπαθούν να πείσουν την Αίγυπτο να μην υποκύψει στο τουρκικό δέλεαρ προσφέροντάς την για αντάλλαγμα μεγάλα χρηματικά ποσά.

Ασφαλώς, θα μου πείτε – και με το δίκιο σας – ότι πολλά απ’ αυτά που ακούγονται απ’ τα τουρκικά Μέσα είναι ”κατασκευασμένα” (fake news). Όμως εδώ δεν υπάρχει καπνός μόνο, που προοιωνίζεται τη φωτιά. Η φωτιά έχει γνωστοποιηθεί ήδη απ’ τις δηλώσεις Τσαβούσογλου. Και αυτό που μένει να αποδειχθεί είναι το κατά πόσο καλοστέριωτες είναι η ελληνοαιγυπτιακή συμμαχία και η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία.

Η πίεση που ασκείται στον Σίσι είναι ασφαλώς πολύ μεγάλη και διαρκείας, δεδομένης της ισχυρής πολιτικά δύναμης των τουρκόφιλων Αδελφών Μουσουλμάνων στη χώρα του και του νέου ανοίγματος προς την Αίγυπτο του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος είπε σε μια τελευταία του δήλωση ότι ”δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο για τις συνομιλίες Τουρκίας – Αιγύπτου, αν και η συμφωνία που συνήψε το Κάιρο με την Αθήνα αναστάτωσε την Τουρκία…”

Εννοείται πως σε περίπτωση που τελεσφορήσουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Άγκυρας και Καΐρου (αν και όταν γίνουν αυτές σε κυβερνητικό επίπεδο) για την ΑΟΖ, θα έχουν ολέθρια αποτελέσματα για την Ελλάδα και θα ισοδυναμούν με μεγάλη διπλωματική ήττα της.

Κι αυτό γιατί η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία που υπογράψαμε ήταν ημιτελής, αφού αφήνει ακάλυπτη την θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου και 32ου μεσημβρινού (συμπεριλαμβανομένης της μισής Ρόδου και του νησιωτικού συμπλέγματος της Μεγίστης / Καστελόριζο), πράγμα που σημαίνει ότι είναι διεκδικήσιμη από τρίτους (Τουρκία-Αίγυπτο), οι οποίοι μπορούν να την διαπραγματευτούν μεταξύ τους.

Κι αυτό συνιστά εθνικό έγκλημα σε βάρος μας, γιατί οδηγεί σε απλή ρύθμιση της ΑΟΖ Αιγύπτου-Τουρκίας με βάση την μέση γραμμή (ανατολικά του 28ου μεσημβρινού), που αφήνει απέξω την Ελλάδα, χωρίς καμιά επήρεια επί των υπέργειων και υποθαλάσσιων μέχρι ”χθες” κεκτημένων της, αφού προηγήθηκε η μερική οριοθέτηση της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας…

Έτσι η μισή Ρόδος και το Καστελόριζο θα έχουν κάθε μέρα στα ”πόδια” τους τα τουρκικά ερευνητικά και τα γεωτρύπανα, χωρίς να μπορεί να τους πει κανείς κουβέντα, αν οι Τούρκοι κερδίσουν τελικά την περιοχή ανάμεσα στον 28ο και 32ο μεσημβρινό, που ”κόβει” στα δύο την Ρόδο.

Όσο για τις Navtex που θα εκδίδονται διαδοχικά και τις στρατιωτικές ασκήσεις που θα γίνονται παράλληλα με τα πάνε κι έλα κι έρχομαι των τουρκικών γεωτρύπανων και ερευνητικών πλοίων, δε σας λέω τίποτα, γιατί όλοι λίγο-πολύ μπορείτε να φανταστείτε πού θα καταλήξουν αυτά. Και θα καταλήξουν σ’ αυτό που όλοι απευχόμαστε: σ’ ένα συνολικό παζάρι, δηλαδή, διαπραγμάτευσης με δέλεαρ το Αιγαίο και τη Θράκη…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου