Βασίλειος Λ. Κωνσταντινόπουλος
Καθηγητής Πανεπιστημίου [email protected]

Ένας αρχαίος λαός της Μεσοποταμίας, γνωστός για τον πολεμικό του χαρακτήρα, ήδη από τον Ξενοφώντα, που στο έργο το, Κύρου Ανάβασις, το 401 π.Χ. αναφέρει τους Καρδούχους, κατοίκους της περιοχής ανατολικά του Τίγρη ποταμού, ικανούς πολεμιστές και υπηκόους του Πέρση Βασιλιά.

Τον 7ο μ.Χ. αιώνα, μετά από σκληρούς αγώνες, οι Άραβες κατέκτησαν ή απέκτησαν με ειρηνευτικές συνθήκες την περιοχή των Κούρδων. Έκτοτε, οι Κούρδοι συμμάχησαν με τους Άραβες ενάντια στους Ευρωπαίους. Ο γνωστός Σαλαντίν, που νίκησε τους σταυροφόρους της Γ΄ Σταυροφορίας υπό τον Ριχάρδο Α΄ τον Λεοντόκαρδο, ήταν κούρδος ηγεμόνας.

Η κατάληψη από τους Οθωμανούς του μεγαλύτερου μέρους της περσικής αυτοκρατορίας στις αρχές του 16ου μ.Χ. αιώνα είχε ως αποτέλεσμα για πρώτη φορά με τη Συνθήκη Κασρί-Σιρίν (1639) να διαμελισθεί το Κουρδιστάν με μοιραίες συνέπειες για την τύχη της σημαντικής αυτής αρχαίας εθνότητας.

Παρά τη γενναία αντίσταση των Κούρδων κατά των Οθωμανών με αλλεπάλληλες εξεγέρσεις, δεν κατέστη δυνατή η συγκρότηση ενός εθνικού κράτους. Τη χαριστική βολή έδωσε η Συνθήκη της Λωζάννης (1923), οπότε το Κουρδιστάν τετραχοτομήθηκε. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Κούρδοι δεν έλαβαν μέρος στη διάσκεψη. Οι τρεις μάλιστα αποικιακές χώρες, Τουρκία, Ιράκ, Ιράν, με τη Συμφωνία του Σαδααμπάτ (1937) συντόνισαν τις δυνάμεις τους, για να εμποδίσουν τη δυνατότητα κρατικής αυθυπαρξίας των Κούρδων.

Η διάσκεψη των κρατών για την ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (1945) περιλαμβάνει στο άρθρο 73 την αυτοδιάθεση μειονοτήτων που διαβιούν σε κράτη μέλη του ΟΗΕ και την υποχρέωση των μελών του ΟΗΕ για ακώλυτη ανάπτυξη των πολιτιστικών χαρακτηριστικών των μειονοτήτων (γλώσσα, θρησκεία, έθιμα κ.τ.λ.). Οι Μεγάλες Δυνάμεις, όμως, αποσκοπώντας στην εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Μοσούλης, πόλης που ανήκει από την αρχαία εποχή στο Κουρδιστάν, εθελοτυφλούν και παραγνωρίζουν τα δικαιώματα των Κούρδων για αυτοδιάθεση και ίδρυση κράτους.

Έχοντας αυτά υπόψη οι Κούρδοι και των τριών κρατών και τα κόμματα που τους εκπροσωπούν πρέπει να χαράξουν μια εθνική στρατηγική για τη δικαίωση των δίκαιων στόχων τους, που μπορεί να υλοποιηθεί με δύο τακτικές κινήσεις:

α. την ταυτόχρονη επαναστατική δράση των Κούρδων και στις τέσσερις χώρες που διαβιούν (Συρία, Ιράν, Ιράκ, Τουρκία) με προσφυγή στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υπό την κάλυψη του άρθρου 73, για να απαιτήσουν τα δίκαια αιτήματά τους ή

β. τη δημιουργία μιας κρατικής οντότητας στη Συρία και το Ιράκ και την εξέλιξή της σε ένα μείζον κράτος.

Είναι αυτονόητο πως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι γενναίοι Κούρδοι μαχητές πρέπει να εξοπλισθούν με αντιαεροπορικά και αντιαρματικά πυραυλικά συστήματα, για να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις επιθετικές ενέργειες των εχθρών κατακτητών.

Αποτελεί όνειδος για τη Δύση η καταπάτηση της Γιουγκοσλαβικής κυριαρχίας και η ανάδειξη εκεί ενός αλβανικού κράτους στο Κοσσυφοπέδιο, ενώ η ίδια η Δύση σιωπά ένοχα στην περίπτωση των δικαιωμάτων άλλων λαών, όπως συμβαίνει στους Κούρδους.

Ας μην ξεχνά ο φίλος κουρδικός λαός ότι χρειάζεται ενότητα και πεισματικός αγώνας για τη δικαίωσή τους. Οι προσεγγίσεις των κομμάτων που έχουν στο μεταξύ σχηματισθεί είναι απόλυτα θεμιτές στο πλαίσιο της δημοκρατίας, υπεράνω όμως αυτών πρυτανεύει η κυρίαρχη ιδέα της εθνικής τους ύπαρξης.

Η περίπτωσή τους αποτελεί το άγος του πολιτισμού μας, γιατί δεν είναι δυνατόν για λόγους συμφερόντων, σκοπιμοτήτων ή άλλων υπολογισμών ένας αρχαίος λαός να στερείται του δικαιώματος της κρατικής του υπόστασης.