Φρίξος Δαλίτης   

Προειδοποιεί για τις παγίδες που κρύβει ένας ελληνοτουρκικός διάλογος, υποδεικνύοντας ότι διάλογος με μια χώρα η οποία δεν αποδέχεται τους διεθνείς κανόνες, τη διεθνή δικαιοταξία, το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης και τα Διεθνή Δικαιοδοτικά όργανα στερείται κοινώς αποδεκτού διεθνούς συστήματος αναφοράς.

Ο καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος του Τμήματος Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών Ιωάννης Μάζης αναλύει τα δεδομένα όπως δημιουργούνται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, τις προκλητικές και παράνομες τουρκικές ενέργειες και την ένταση που έχει προκληθεί εξαιτίας της συμπεριφοράς της Άγκυρας μεταξύ Ελλάδας- Τουρκίας.

Υποδεικνύει πώς οι ίσες αποστάσεις που θέλει να τηρεί η Γερμανία στην κρίση που έχει δημιουργηθεί δεν την καθιστούν αμερόληπτο συνομιλητή και επισημαίνει παράλληλα ότι μόνο με την ισχύ της Ελλάδας και της Κύπρου και τη συνδρομή της Γαλλίας θα αναγκαστεί η Τουρκία να δεχθεί προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Σημειώνει, επίσης, τη σημαντικότητα της στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή και τη συνεργασία με Αθήνα και Λευκωσία, καθώς επίσης και την κωλυσιεργία που παρατηρείται από ελληνικής πλευράς στην οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. 

– Εν αναμονή της νέας γερμανικής πρωτοβουλίας για διάλογο μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας με την ένταση στην περιοχή να παραμένει. Ποια η εκτίμησή σας για την επόμενη μέρα; Θεωρείτε ότι μπορεί πραγματικά να υπάρξει διάλογος ο οποίος να οδηγήσει σε «λύση» των καυτών ζητημάτων στο Αιγαίο;

– Διάλογος με μία χώρα η οποία δεν αποδέχεται τους διεθνείς κανόνες, τη διεθνή δικαιοταξία, το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης και τα Διεθνή Δικαιοδοτικά όργανα στερείται κοινώς αποδεκτού διεθνούς συστήματος αναφοράς και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να οδηγήσει σε αποδεκτες κατά το διεθνές κοινόν περί δικαίου αίσθημα.

Η κ. Μέρκελ, κατά την κρίση μου, δεν έχει δώσει ικανοποιητικά δείγματα ενός αμερολήπτου συνομιλητού (honest broker) με την τακτική των «ίσων αποστάσεων» μεταξύ αδικοπραγούντος και αδικουμένου και η οποία σαφώς ευνοεί τον αδικοπραγούντα, στην περίπτωσή μας την Τουρκίαν.

Διάλογος, θετικός και ισότιμος, από θέσεως αδυναμίας του Διπόλου Ελλάδος-Κύπρου δεν είναι νοητός με την ισλαμοφασιστική επιτιθεμένη Τουρκία. Υπενθυμίζω τον Θουκυδίδειο Διάλογο των Αθηναίων-Μηλίων

(Θουκιδίδου Ξυγγραφή, Ε’ βιβλίον Πελοποννησιακού Πολέμου, κεφ. 89: Αθηναίοι προς Μηλίους: «…και ξέρουμε ότι κατά την κρίση των ανθρώπων το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του κι ότι, όταν αυτό δεν συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται»).

Διάλογος ο οποίος θα νομιμοποιεί όλες τις έκνομες όσο και απολύτως παράλογες διεκδικήσεις της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδος είναι αδύνατος και εθνικώς ανεπίτρεπτος.

 Mόνον η χρήσις δυνάμεως ή η εμπράγματος απειλή χρήσεως ισχύος από πλευράς του Διπόλου Ελλάδος-Κύπρου έναντι της Τουρκίας με την εμπραγμάτως τεκμηριωμένη συμβολή της Γαλλίας (στρατιωτική συνδρομή και άμεση στρατιωτική παρουσία) στη Μεσόγειο είναι δυνατή να αναγκάσει την Τουρκία να δεχθεί προσφυγή εις το Διεθνές Δικαστήριον της Χάγης (Δ.Δ.τ.Χ) μονοθεματικώς (Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ) βεβαίως και με την σύμφωνον γνώμην (πλέον) της Αιγύπτου, λόγω της προσφάτως κυρωθείσης, ατυχούς κατ’ εμέ, Συμφωνίας μερικής οριοθετήσεως Ελλάδος – Αιγύπτου (άρθρον 1, παρ. ε).

– Η Ελλάδα δηλώνει ότι η μόνη διαφορά με την Τουρκία είναι το θέμα της υφαλοκρηπίδας. Σας ανησυχεί το ενδεχόμενο το τελικό αποτέλεσμα αυτού του διαλόγου να είναι τελικά αρνητικό για την Ελλάδα ή να ανοίγει νέα κεφάλαια; Η Τουρκία συνεχίζει να απειλεί και να κατηγορεί την Ελλάδα για «πειρατική πολιτική». Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει εκτόνωση της έντασης και δημιουργία προϋποθέσεων για διάλογο; 

– Στην απολύτως ιδεατή – και συνεπώς μη ρεαλιστική περίπτωση – όπου η Αδελφομουσουλμανική Τουρκία εδέχετο να υπογράψει αντίστοιχον συνυποσχετικόν μετά της Ελλάδος, με μόνον θέμα την οριοθέτησιν της υφαλοκρηπίδος και με εκ των προτέρων αποδοχή των δύο μερών περί σεβασμού της αποφάσεως του Δ.Δ.τ.Χ η Ελλάς δεν θα έχει αντίρρηση να αποδεχθεί το αποτέλεσμα/απόφαση του διεθνούς δικαιοδοτικού οργάνου και να κινηθεί πλέον έχουσα οχυρώσει τη θέσιν της στο πλαίσιον της διεθνούς κοινότητος και νομιμότητος. Αυτό όμως δεν σημαίνει την εγκατάλειψιν από του σημείου αυτού και εντεύθεν: i) της πολιτικής της ενδελεχούς και συνεχούς αμυντικής θωρακίσεως της Χώρας ii) της στρατηγικής αμυντικής συνεργασίας με την Κυπριακή Δημοκρατία μέσω του εφικτότατου Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος-Κύπρου (το απέδειξε περιτράνως η «αόρατη Ελληνική Πολεμική Αεροπορία» προσφάτως και δύο φορές!) και iii) της αναπτύξεως της Ελληνικής Αμυντικής και Αεροπορικής Βιομηχανίας σε συνεργασία με την Γαλλία, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Η Τουρκία παράγει πολύ συχνά «αναθεωρητικές προσωπικότητες» τύπου Ερντογάν και έχει και νέον απόθεμα εις το πολιτικόν της «ψυγείον»: και εις τις ΗΠΑ και ενχωρίως: τους κ.κ. Φ. Γκιουλέν και Α. Νταβούτογλου τους οποίους εγώ θεωρώ περισσότερον επικινδύνους από τον θυμοειδή και εκρηκτικόν συναισθηματικώς, Πόντιον (εκ Ποταμιάς της Ριζούντος του ελληνικού Πόντου), εκτουρκισθέντα και εξισλαμισθέντα «Σουλτάνον».

– Το πολεμικό κλίμα που καλλιεργείται έντεχνα στην Τουρκία από την τουρκική κυβέρνηση, πιστεύετε ότι είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση; Πού στοχεύει αυτή η τουρκική πολιτική στην περιοχή και η συνεχής άσκηση πιέσεων σε Ελλάδα και Κύπρο;

– Φυσικά και πρόκειται για στρατηγική κατεύθυνση της Τουρκίας από το 1950 μέχρι τις ημέρες μας, που σκοπό έχει να καλύψει και να ελέγξει γεωγραφικώς (χερσαίως, εναερίως και θαλασσίως), δηλαδή μεταφορικώς και ενεργειακώς τη Ν/Α Πτέρυγα του ΝΑΤΟ, μετατρεπομένη σε ηγέτιδα δύναμη του μεταφορικού και ενεργειακού terminal ολοκλήρου του πλανήτου, δηλαδή της Μεσογείου και των ευρωπαϊκών, Βαλκανικών και Μεσανατολικών ακτών της. Η μέχρι σήμερα γεωστρατηγική αντίληψις και ο διπλωματικο-αμυντικός σχεδιασμός των μετακεμαλικών και ισλαμιστικών κυβερνήσεών της το αποδεικνύει σαφώς. Στον σχεδιασμό της αυτόν εμπόδιο σοβαρό με αξιόπιστες Ένοπλες Δυνάμεις και μέλος ισχυρών διεθνών συλλογικών συστημάτων (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΟΣΑ) είναι η Ελλάδα η οποία δεν λησμονεί ότι αποτελεί και εγγυήτρια δύναμιν διά την Κυπριακήν Δημοκρατίαν, η οποία με τη σειράν της συμπληρώνει το δίπολον των στρατηγικών εμποδίων για τις διαχρονικές ζωτικοχωρικές (Lebensraum) βλέψεις του τουρκο-ισλαμικού Μεγάλου Δοβλετίου. Η Κυπριακή Δημοκρατία όμως, αποτελεί και το γεωστρατηγικόν εκείνο απόκτημα το οποίον όποια δύναμις το ελέγχει δύναται να ελέγξει: όλες τις ενεργειακές εξόδους της Μέσης Ανατολής, την ασφάλειαν του Ισραήλ και του Σουέζ (chock point) και τις αμυντικές προβολές ισχύος σε ολόκληρη τη Ν/Α Μεσόγειο. Όποιος όμως ελέγχει τα ανωτέρω, δύναται να μετεξελιχθεί εις κυρίαρχον της Μεσογείου. Θυμίζω και προτείνω τη μελέτη των κειμένων του Νιχάτ Ερίμ μέχρι και αυτών του Α. Νταβούτογλου αλλά και των πονημάτων των διαφόρων Τούρκων στρατιωτικών σχεδιαστών και εμπνευστών της «Γαλάζιας Πατρίδας» η οποία αποτελεί και την εσχάτην ονείρωξιν του Σεραγίου, εκφραζομένη με σπασμωδικές εκδηλώσεις όπως αυτές του νομικώς ανυποστάτου τουρκολιβυκού Μνημονίου.

Εις το εσωτερικόν του ο κ. Ερντογάν γαλβανίζει ψυχολογικά τους ισλαμοφασιστές οπαδούς του και αυτούς του κου Μπαχτσελί προετοιμάζοντάς τους για ιερό αντιδυτικό/«αντισταυροφορικό» και «αντιβυζαντινό» πόλεμο, εάν η νωθρά και συμφεροντολόγος ΕΕ (πλην Γαλλίας και χωρών του Βίζεγκραντ σε διαφορετική κλίμακα) δεν υποταγεί στον στρατηγικόν σχεδιασμόν του. Τα ψυχολογικά αυτά αφηγήματα του ισλαμιστού Ερντογάν αξιολογήθησαν όμως καταλλήλως από το Παρίσι, το οποίο δεν επιθυμεί να τα αφήσει να υλοποιηθούν. Άλλωστε ούτε οι Ρώσοι το επιθυμούν, γνωρίζοντες τον ισλαμιστικό υπαρξιακό για τη χώρα τους κίνδυνο που εκπροσωπεί επί της ουσίας μια ισχυρή Τουρκία των Αδελφών μουσουλμάνων. Και οι δύο προαναφερθείσες μεγάλες δυνάμεις, απέδειξαν του λόγου το αληθές εις το πεδίον της Λιβύης και με διαφορετικό τρόπο, εις τους χώρους της Ελλάδος και της Κύπρου (στρατιωτικές ασκήσεις, προτάσεις εξοπλισμών, προτάσεις αμυντικής συνδρομής, φυσική παρουσία γαλλικών αεροναυτικών δυνάμεων).

Ο κ. Ερντογάν όμως, αναμένει την παρέλευσιν της 24ης Σεπτεμβρίου και εμπαίζει την ΕΕ αλλάζοντας συμπεριφορές από το «ζεστόν» εις το «ψυχρόν», ώστε να δώσει το δικαίωμα εις το Βερολίνον και να αφαιρέσει το αντίστοιχον εκ του αντιθέτου από τους Παρισίους, ώστε να επιτύχει περιορισμόν της εντάσεως των ήδη χλιαρών έως ανυπάρκτων πομφολυγοδών δήθεν «κυρώσεων» της Ενώσεως. Μετά την 25ην Σεπτεμβρίου θα πρέπει να αναμένει η Ελλάς την ακραίαν θερμήν κίνησιν από την Άγκυραν. Και αυτή δεν θα είναι ούτε «σημειωκόν θερμόν επεισόδιον» ούτε «ελεγχόμενον»… Σίγουρα όμως θα είναι καταστροφικόν για την Τουρκίαν… Ας προσέξει λοιπόν ο κ. Ερντογάν.

ΣΤΑ 12 ΜΙΛΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ

– Η Ελλάδα ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει σε επέκταση των χωρικών της υδάτων από έξι σε δώδεκα ναυτικά μίλια στο Ιόνιο. Παρά το ότι αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμά της, πιστεύετε ότι θα προχωρούσε σε αντίστοιχη ανακοίνωση και στο Αιγαίο;

– Το σύνολο των μέχρι σήμερα ενεργειών της Ελλάδος ως προς το θέμα αυτό δείχνει ότι λαμβάνει υπόψη τις συνολικές αντιδράσεις των εθνικο-κρατικών παραμέτρων της περιοχής όπως και της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Αυτό προκύπτει και από τη στάση δύο διαδοχικών κυβερνήσεων της Ελλάδος (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) και ΝΔ αναφορικώς με τη μερική επέκταση της ελληνικής αιγιαλίτιδος ζώνης στο Ιόνιο και (πιθανόν) στην Κρήτη. Βεβαίως, κατά την προετοιμασία ενός διαλόγου με την Τουρκία, θα ήταν ορθολογικό και απαιτητό να ολοκληρωθεί η διεύρυνση της αιγιαλίτιδος ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια σε όλο το εύρος της ελληνικής επικρατείας. Όπως επίσης, απαιτητό θα ήταν και το «κλείσιμο» των κόλπων αλλά και η χάραξις των γραμμών βάσεως πριν από την οποιαδήποτε διεύρυνση της αιγιαλίτιδος ζώνης.

Μηχανισμός συνεργασίας με ηγέτιδα τη Γαλλία

– Θεωρείτε ικανοποιητικές τις αποφάσεις της ΕΕ για την Τουρκία; Θεωρείτε ότι μπορούν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά έναντι της επιθετικής πολιτικής της;

– Ασφαλώς και όχι, όσον περιορίζονται σε προσομοιώσεις «κυρώσεων» κατευθυνόμενες και ελεγχόμενες από το Βερολίνο.

– Πόσο σημαντική είναι η παρουσία της Γαλλίας στην περιοχή και ποιος ο ρόλος της στην Ανατολική Μεσόγειο σε σχέση και με την τουρκική επιθετικότητα;

– Η Γαλλία υποστηριζομένη καταλλήλως από τις κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου δύναται να ηγηθεί ενός υπο-ΝΑΤΟϊκού μηχανισμού συνεργασίας και παροχής Ασφαλείας στη Ν/Α Μεσόγειο. Τα κράτη που δύνανται και πρέπει να ενταχθούν σε αυτόν τον μηχανισμό είναι: Ελλάδα (ΝΑΤΟ-ΕΕ), Κύπρος (ΕΕ), Αίγυπτος, Ισραήλ, Ιορδανία, Λίβανος. Αυτοί οι μηχανισμοί δεν δημιουργούνται εντός μιας εβδομάδος ασφαλώς, αλλά καλόν είναι να αρχίσουν οι σχετικές επαφές με Ελλάδα, Κύπρο και Αίγυπτο. Το αναφέρω συνεχώς.

Ολιγωρία η μη οριοθέτηση ΑΟΖ Κύπρου- Ελλάδας

– Οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας. Καυτό ζήτημα για Αθήνα και Λευκωσία. Πιστεύετε ότι πέραν των διακηρύξεων και των δηλώσεων, μπορεί να γίνει πράξη;

– Σε πρόσφατο κείμενό μου είχα εντοπίσει για πολλοστή φορά την ολιγωρία της ελληνικής πλευράς να καθορίσει ΑΟΖ με την Κύπρο πριν προβεί σε οριοθετήσεις (μερικές μάλιστα) με την Αίγυπτο. Ανερωτούμην: «Ερωτώ και πάλιν λοιπόν: τι περισσότερον εφοβείτο η Ελλάς ότι θα πράξει η Τουρκία, χειρότερο από αυτά που ήδη πράττει και δεν οριοθέτησε ΑΟΖ εξ αρχής με την Κύπρο, ώστε να έχει τουλάχιστον την ιδανική για τα εθνικά συμφέροντα και απολύτως νόμιμη οριοθέτηση αλλά και τη διεθνή νομική ασπίδα; […] Ερωτώ και πάλιν: Δεν θα ηδυνάμεθα να απονομιμοποιήσομε την Τουρκία εξ αρχής με μια ανάλογη οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδος-Κύπρου και να την αναγκάσομε να έλθει σαφώς και αναποδράστως αντιμέτωπη με τη διεθνή νομιμότητα εάν προέβαινε σε οποιαδήποτε προκλητική κίνηση, όπως πράττει τώρα, στην περιοχή αυτή (28ου-32ου μεσημβρινών); Ερωτώ και πάλιν λοιπόν: τι ή ποιος ή ποιοι εμπόδισαν και συνεχίζουν να εμποδίζουν την Αθήνα να πράξει αναλόγως; Απάντησιν αναμένω. Πειστικήν…». Εις το ίδιο κείμενο έθεσα και τις εξής παρατηρήσεις για την μερικήν αυτήν οριοθέτησιν Ελλάδος-Αιγύπτου: 

«Παρατηρήσεις: 

1η. Το σημείο (Α) με τη γεωμετρική ιδιότητά του ως “σημείο” δεν “προεκτείνεται” αλλά “μετακινείται” ή “μεταφέρεται” ή “επανατοποθετείται” προς τα Ανατολικά. 

2η. Με δεδομένη την ισχύ του 1(ε), εάν η Ελλάδα θελήσει να επαναπροσδιορίσει ένα νέο σημείο, μετά το (Α) ή να μετακινήσει το ίδιο το (Α) προς τα Ανατολικά καθορίζοντας την ΑΟΖ της με την Κύπρο -πράγμα που έχει το απόλυτο δικαίωμα να πράξει με τη συμφωνία μόνο της Κύπρου και της Ελλάδος, τώρα απλώς…δεν δύναται να το πράξει! Απόλυται δηλαδή για την Ελλάδα και την Κύπρο το εκ του Δ.τ.Θ απόλυτο δικαίωμα να καθορίσουν αποκλειστικώς μεταξύ των τα όρια των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών τους, εάν δεν συμφωνήσει και η…Αίγυπτος!!! Και τα ερωτήματα που τίθενται είναι:

 α) εφόσον σήμερα, με μια κυβέρνηση άκρως εχθρική απέναντι στην Τουρκία, η Αίγυπτος δεν συναίνεσε να προχωρήσει στην οριοθέτηση ανατολικότερα του 28ου μεσημβρινού και να αναγνωρίσει την επήρεια του Συμπλέγματος του Καστελλορίζου όπως ορίζει το άρθρο 121, παρ. 2, του Δ. τ. Θ., για ποιον λόγο να συναινέσει αύριο, όπου η κυβέρνηση Σίσι μπορεί να μην ευρίσκεται πλέον στην εξουσία, ενώ τη θέσιν της θα έχει αναλάβει μια κυβέρνηση των Αδελφών μουσουλμάνων; Ποιος το εγγυάται αυτό εις τους συντάκτας της Συμφωνίας; 

β) τι εφοβήθη η Αθήνα και δεν προχώρησε στην άμεση και απρόσκοπτη οριοθέτηση με την Κύπρο όπου ι) θα είχε πλήρη αναγνώριση της επήρειας του Συμπλέγματος του Καστελλορίζου και ιι) θα είχε εξασφαλίσει την πλήρη επαφή των ΑΟΖ Ελλάδος και Κύπρου, φέροντας την Τουρκία αντιμέτωπη με τη διεθνή νομιμότητα (όπως ισχυριζόμεθα ότι εκάμαμε τώρα, με τη σύναψη αυτής της ελλιπούς και επικινδύνου συμφωνίας μας με την Αίγυπτο) και μάλιστα με διεθνώς ανεγνωρισμένα από διεθνοδικαϊκής πλευράς και νομικώς και θεσμικώς έγκυρα τετελεσμένα; 

γ) Εάν αυτό συνέβαινε μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου και η Αίγυπτος είχε την οποιαδήποτε αντίρρηση ποιος θα μας εμπόδιζε να προσφύγουμε, αμφότερες οι χώρες, εις τη Χάγη; Και αυτό θα ήτο εφικτόν και μονοσήμαντον, διότι και οι δύο χώρες αναγνωρίζουν το Δ.τ.Θ και τις αποφάσεις των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων, ενώ η Τουρκία όχι! 

δ) Τι το χειρότερον θα έπραττε η Τουρκία εναντίον της Ελλάδος από αυτά που ήδη εξαγγέλλει και υλοποιεί εις βάρος της Χώρας μας; Μήπως, προ της καταθέσεως του σχεδίου της “γαλάζιας Πατρίδας”, οι παλαιότερες απαιτήσεις της Τουρκίας δεν εθεώρουν τον 28ο μεσημβρινό ως όριον της τουρκικής ΑΟΖ; Eμείς τώρα, απλώς το… επιβεβαιώνομε(!) προσθέτοντας και το “ειδικόν στρατηγικόν βάρος” της Αιγύπτου εναντίον μας και εις επίρρωσιν των τουρκικών θέσεων! 

ε) Μήπως ο καθορισμός της ελληνο-κυπριακής ΑΟΖ δεν θα ακύρωνε απολύτως το ανυπόστατο τουρκολιβυκό ΜOU, προστατεύοντας σαφώς τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο αναδεικνύοντας ταυτοχρόνως τις γεωστρατηγικές δυνατότητες του Διπόλου του Ελληνισμού Ελλάδος-Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο και άρα την γεωστρατηγική αξία του Διπόλου αυτού για τη Δύση; 

στ) Μήπως δεν μας το επέβαλε αυτό και η θεσμική διεθνής θέσις της Ελλάδος, ως εγγυητρίας Δυνάμεως για την Κύπρο;

ζ) Aπεποιήθημεν συνεπώς, αυτής της εθνικής μας ευθύνης έναντι του Κυπριακού Ελληνισμού και πότε; Αυτό εννοούσε ο Έλλην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας, διαχωρίζοντας την περίπτωσιν Κύπρου/Barbaros και Ελλάδος/Oruc Reis;Nα μας ενημερώσουν αυτοί οι οποίοι το έπραξαν να τους γνωρίζομε. Να τους ενθυμείται και η Ελληνική Ιστορία.

η) Θα βοηθούσε σημαντικότατα ή όχι, τους καλούς υπερατλαντικούς συμμάχους μας που αναγνωρίζουν την ισχύ του Δ.τ.Θ. για τα ελληνικά νησιά αλλά και τους νομοταγείς ευρωπαίους Εταίρους της Ελλάδος, εάν θα ηδύναντο να επικαλεσθούν το νομικόν τετελεσμένον των καθορισθέντων Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου έναντι μιας “αναθεωρητικής” και κατά κοινήν ευρωπαϊκήν και αμερικανικήν ομολογίαν,“εκτός διεθνούς νομιμότητος”, Τουρκίας;

θ) Τι το αρνητικόν εις βάρος μας θα έπραττε το Κάιρον, αφενός μεν ευρισκόμενο απέναντι εις διεθνή νομιμότητα της οποίας την ισχύ αναγνωρίζει, την οποία υπερασπίζει η Δύσις και της οποίας την αρωγήν έχει το Κάιρον απόλυτον ανάγκην;

ζ)Tι το αρνητικόν θα έπραττε εις βάρος της Ελλάδος το Κάιρον, ευρισκόμενον εις την κρίσιμη κατάσταση μιας ενδεχομένης πολεμικής αντιμετωπίσεως της τουρκικής επεκτατικής δραστηριότητος στη Λιβύη, προ των πυλών της Σύρτης και εν ολίγοις της Βεγγάζης, άρα εις τα δυτικά του σύνορα;

η) Θα αγνοούσε τη βοηθητική στάση της Ελλάδος έναντί του και τα κοινά των αμυντικά συμφέροντα έναντι της αναθεωρητικής Τουρκίας;

θ) Γιατί λοιπόν, κατόπιν τούτων, “βάζομεν ακροσφαλή συνεταίρον” το Κάιρον εις τις εθνικές μας αποφάσεις αναφορικώς με την εδαφική μας κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, μέσω της ρήτρας του Άρθρου 1, (ε) της παρούσης Συμφωνίας;». Αυτά έγραφα.