Η Ελλάδα μια δεκαετία σχεδόν από τη χρεοκοπία του 2010 έχει καταφέρει λίγα πράγματα προκειμένου να αντιμετωπίσει ριζικά τα αίτια που την οδήγησαν σ’ αυτήν.  Αυτό σημαίνει πως εύκολα θα μπορούσε πάλι να περιέλθει σε μια παρόμοια  κατάσταση με, εκ νέου, απρόβλεπτες εξελίξεις.

Ένα από ελάχιστα βήματα εξόδου από την κρίση χρεοκοπίας πραγματοποιείται αυτήν την περίοδο με την κατάργηση του περίφημου “νόμου Κατσέλη” που αποτέλεσε ανέλπιστο δώρο για τους κάθε λογής “αεριτζήδες” στρατηγικούς κακοπληρωτές, ενώ παράλληλα αποδείχτηκε ταφόπλακα των τραπεζών και κατ΄ επέκταση και της οικονομίας.

Αναφέρομαι στο νόμο με την ονομασία “Κώδικας Ρύθμισης Οφειλών και Δεύτερης Ευκαιρίας” ο οποίος θα ισχύσει από την αρχή του επόμενου έτους και ο οποίος καταργεί όλους τους κατά καιρούς σχετικούς νόμους που υπήρξαν μέχρι σήμερα μεταξύ των οποίων και το “νόμο Κατσέλη”.

Πρόκειται επί της ουσίας για έναν πτωχευτικό κώδικα με βάση τον οποίο επιχειρήσεις, νοικοκυριά τράπεζες και κράτος θα μπορούν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις αδυναμίας εκπλήρωσης υποχρεώσεων.

Επειδή σε κάθε μοντέλο ελεύθερης οικονομίας η αποτυχία είναι βασικό συστατικό της επιτυχίας οι χρεοκοπίες πρέπει να θεωρούνται σαν μια πιθανή κατάληξη και προς όφελος όλων είναι να αντιμετωπίζονται ταχύτατα με το λιγότερο δυνατό κόστος τόσο για τον οφειλέτη όσο και τον πιστωτή. Από τη σκοπιά αυτή ο νέος νόμος που ουσιαστικά είναι ένας πτωχευτικός κώδικας είναι καίριας σημασίας.

Αν θα καταφέρει να δώσει λύση σε ένα κομβικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας όπως είναι το τεράστιο ιδιωτικό χρέος θα το διαπιστώσουμε σε 6 με 12 μήνες μετά την εφαρμογή του όταν θα έχουμε τα πρώτα αποτελέσματα.

Στην Ελλάδα μέχρι στιγμής έχει συσσωρευτεί ιδιωτικό χρέος πάνω από 230 δισ. ευρώ, μέγεθος κατά πολύ υψηλότερο του ΑΕΠ που πέρυσι μόλις ξεπέρασε τα 180 δισ. ευρώ και φέτος ενδέχεται να μην το καταφέρει.

Από αυτά περί τα 90 δισ. αφορούν τις ανεξόφλητες υποχρεώσεις προς τις τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, περί τα 106 είναι οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις των Ελλήνων προς την εφορία και περί τα 36 δισ. προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

Η επιτυχία του νέου νόμου θα εξαρτηθεί από τη μεταβολή αυτών των μεγεθών το 2021.

Πέραν τούτου όμως η Ελλάδα παρά τη χρεοκοπία και τα τρία μνημόνια δεν έχει καταφέρει να μεταρρυθμίσει αποτελεσματικά το “καρκίνωμα” του μη ανταποδοτικού πελατειακού δημόσιου τομέα, το συνταξιοδοτικό και το οικονομικό μοντέλο γενικότερα.

Τούτο συνέβη γιατί οι κυβερνήσεις δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν με οργανωμένες ομάδες συμφερόντων που παρασιτούν σε βάρος του ισχνού ιδιωτικού τομέα και κυρίως μέσω του χρέους σε βάρος των ίδιων των παιδιών μας (τους).

Μια από τις βασικές “πληγές” που οδήγησαν στη χρεοκοπία του 2010 ήταν οι συνταξιοδοτικές δαπάνες καθώς  περί τα δυο τρίτα του υπέρογκου δημοσίου χρέους  οφείλεται στις δαπάνες του κράτους για την καταβολή συντάξεων επειδή οι δαπάνες των ασφαλιστικών ταμείων δεν επαρκούν.

Για τη συνέχεια Capital