Άριστος Μιχαηλίδης   

Μου υπέδειξε ένας φίλος τη συνέντευξη του συμβούλου εθνικής ασφάλειας του Έλληνα Πρωθυπουργού, ναύαρχου Αλέξανδρου Διακόπουλου, στη «Σημερινή» της Κυριακής, θεωρώντας προφανώς ότι απαντά ή και διαψεύδει όσα έγραψα σε αυτή τη στήλη χθες. Για την αδυναμία του εν κινδύνω ελληνισμού να εκπέμψει κοινό μήνυμα, που θα ενδυναμώνει την ισχύ του και θα το επιδεικνύει προς όποια κατεύθυνση είναι αναγκαίο να το αντιληφθεί και προπάντων προς την Τουρκία. Ότι τα δύο κράτη-μέλη της ΕΕ, αντιμετωπίζουν από κοινού, με ενιαίο δόγμα, τις τουρκικές απειλές. Και το έγραψα γιατί είναι εντελώς προς άλλη κατεύθυνση οι δηλώσεις από την Αθήνα, ότι άλλο είναι οι τουρκικές επεμβάσεις στην κυπριακή ΑΟΖ κι άλλο στο Αιγαίο, διότι η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος.

Είναι πράγματι σημαντική η συνέντευξη του κ. Διακόπουλου. Είπε, μάλιστα, ασυνήθιστα προχωρημένος, ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθεί η Κύπρος επίθεση και να μην βρεθεί ένοπλα η Ελλάδα στο πλευρό της». Εντυπωσιακή τοποθέτηση. Να την έχουμε υπόψη όταν έρθει η ώρα της κρίσεως. Αλλά, η ουσία της δικής μου τοποθέτησης δεν έχει σχέση με την ένοπλη σύγκρουση. Αντίθετα, μάλιστα, την αποτροπή της είναι που πρέπει να επιδιώξουμε ενισχύοντας την ενιαία πολιτική διαχείριση των ηγεσιών Αθήνας και Λευκωσίας. Ασφαλώς και είναι απολύτως απαραίτητη η στρατιωτική-αμυντική ενίσχυση, το ενιαίο δόγμα που εγκαταλείφθηκε είναι τώρα περισσότερο αναγκαίο από ποτέ, αλλά είναι δεδομένο ότι η στρατιωτική επιλογή δεν είναι επιλογή. Κάποια στιγμή μπορεί να μας επιβληθεί και είναι γι’ αυτό που χρειαζόμαστε ικανές στρατιωτικές δυνάμεις. Να μπορέσουμε να αμυνθούμε αν μη τι άλλο. Όμως, αφού δεν είναι επιλογή, χρειαζόμαστε άλλες επιλογές να αντιμετωπίσουμε τις τουρκικές βλέψεις εναντίον μας. Ποια είναι, λοιπόν, η άλλη επιλογή μας; Να παρουσιάζουν οι ηγεσίες μας το κοινό μας πρόβλημα ως κάτι ξεχωριστό, όπως έκαναν στην Αθήνα Δένδιας και Διακόπουλος; Ή να παρουσιάζουν οι Ελληνοκύπριοι ηγέτες ότι το κοινό που έχουμε με τους Έλληνες είναι η γλώσσα και κάποιοι πολιτιστικοί δεσμοί, κι αυτό είναι όλο;

Είναι λανθασμένη η φιλοσοφία τους. Είναι αδιέξοδη. Το είπα καθαρά και χθες. Μόνο αν η Τουρκία αντιμετωπιστεί ενιαία από τον ελληνισμό, ενιαία σε όλα τα επίπεδα, μπορεί να ελπίζουμε σε θετικό αποτέλεσμα. Ενιαία σημαίνει συμπαγές πολιτικό και εθνικό μέτωπο. Που γίνεται πιο ισχυρό αν το συναποτελούν δύο κράτη-μέλη της ΕΕ αντί ένα. Είναι τόσο απλό. Έχουμε ισχυρότερη δύναμη αν έχουμε κοινή φωνή και κοινή πολιτική. Έχουμε σε ένα βαθμό. Δεν είναι, όμως, απόλυτα ενιαία πολιτική. Πολλές φορές είναι τόσο γκρίζα, που δεν διακρίνεται.

Εδώ προσπαθούμε να κτίσουμε κοινή δράση με το Ισραήλ και την Αίγυπτο για να αντιμετωπίσουμε τον τουρκικό κίνδυνο κι έχουμε διαφωνίες στην Αθήνα και στη Λευκωσία κατά πόσο πρέπει να έχουμε κοινή δράση τα δύο κράτη του ελληνισμού. Κι αυτό γιατί υπάρχουν διάφοροι στρατευμένοι και στρεβλωμένοι εγκέφαλοι στον ελληνικό χώρο, που πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να απαλλαγεί από την Κύπρο και να διευθετήσει τα προβλήματά της με την Τουρκία σαν καλοί γείτονες και η Κύπρος πρέπει να κόψει τον εναπομείναντα ομφάλιο λώρο με την Ελλάδα και να διευθετήσει τα προβλήματά της με την Τουρκία σαν ο αδύνατος κρίκος. Είναι βλακώδες όταν βλέπεις με ποιο τρόπο χειρίζεται η Τουρκία τα ζητήματά μας. Ούτε η Ελλάδα θα διευθετήσει τα προβλήματά της αν εγκαταλείψει την Κύπρο, ούτε η Κύπρος αν προσπαθήσει οτιδήποτε χωρίς τη στήριξη της Ελλάδας.

Ίσως στις παρούσες συγκυρίες το ενιαίο πολιτικό δόγμα να είναι πολύ πιο επείγον και πολύ πιο αποτελεσματικό από το παλιό ενιαίο αμυντικό δόγμα. Ο συνδυασμός θα ήταν ιδανικός. Αλλά, ας δεχθούμε ότι δεν είναι εφικτό. Τι απομένει; Να επενδύσουμε στη δυναμική που μπορεί να δημιουργήσει η απόλυτα ενιαία πολιτική. Χωρίς σκιές και χωρίς μεγάλα λόγια.

[email protected]