Οι Τούρκοι πάντα μας βλέπουν Ελλάδα και Κύπρο ως ένα πράγμα. Τους είναι αδιάφορες για τους στρατηγικούς σχεδιασμούς τους η Ζυρίχη, η ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία και το τι πιστεύουν κάτι τσιμπούκ ογλάν εδώ και κάτι απίθανοι τύποι στη Μεγαλόνησο, που τόλμησαν να σηκώσουν και χέρι σε εθνοφρουρούς γιατί δεν τους άφηναν να πάνε να αγκαλιαστούν με τον φονιά του αδερφού τους και τον καταπατητή και βιαστή της πατρίδας τους. Έπρεπε να τους το κόψουν το χέρι από τον ώμο και να τους το βάλουν εκεί που δεν βλέπει ο ήλιος, να τους μείνει παράξενη ουρά ραγιά, που την κουνάει στον εχθρό του.

• Από τον Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης*

Δύο είναι οι αθλιωδέστερες εκφράσεις στη νεότερη Ιστορία μας. Το «Η Κύπρος βομβαρδίζεται, εμείς είμαστε Ελλάς» του Μπονάνου, που θα έπρεπε να καπνίσει το τελευταίο τσιγάρο στο Γουδί δεμένος σε πάσσαλο απέναντι από το απόσπασμα, και το «Η Κύπρος κείται μακράν» του Κ. Καραμανλή, που σίγουρα ήταν σημαντική προσωπικότητα, αλλά δεν ήταν Εθνάρχης. Την πρώτη φράση ουδείς την έχει αμφισβητήσει. Τη δεύτερη τα τελευταία χρόνια βγαίνουν να ψελλίσουν αμφιβολίες κάτι λιβανιστήρια, ξεχνώντας πως τη μεγαλύτερη επιβεβαίωση την έφεραν οι πράξεις του Κ.Κ. ή, μάλλον, η θλιβερή παράλειψή του. Αντουφέκιστοι από τη Μάνα πέρασαν οι Τούρκοι στον δεύτερο «Αττίλα». Διασκεδάζω πάντα να ρωτώ τους «καραμανλοφύλακες»: «Ωραία, αφού δεν το είπε και τη θεωρούσε εγγύς, πείτε μου τι έκανε όταν προήλαυναν οι Τούρκοι σπάζοντας την εκεχειρία;» Η απάντηση είναι «μια ωραίααα πεταλούδα»…

Διότι στον μεν πρώτο «Αττίλα» κυβερνούσε ο Ιωαννίδης και εστάλη τουλάχιστον η Α΄ Μοίρα Καταδρομών με διοικητή τον αείμνηστο ταξίαρχο (μεγάλη ντροπή αυτό που τον αποστράτευσαν ταξίαρχο οι άκαπνοι, αλλά είναι άλλη κουβέντα), που με μια μυθιστορηματική καταδρομική ενέργεια κράτησε το αεροδρόμιο Λευκωσίας στον πρώτο «Αττίλα» και σταμάτησε την προέλαση των Τούρκων στη μάχη στην αντιπροσωπία της Ford, με διοικητή της θέσης έναν νεαρό ανθυπολοχαγό των ΛΟΚ, τον γενναίο και σεμνό Νίκο Κοϊμτσόγλου και μια ομάδα λεόντων αντιαρματιστών του, από τους οποίους διακρίθηκε περισσότερο ο φονέας τουρκικών αρμάτων, ο θρυλικός Νίκος Μπικάκης. Η ΕΛΔΥΚ και η Εθνική Φρουρά υπερέβαλαν εαυτόν, όμως από τον Εβρο ως το Καστελόριζο σιγή των ελληνικών όπλων και στον «Αττίλα ΙΙ». Διότι πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, αντί να πολεμήσουν, πολιτεύονταν. Ονειδος που δεν το σβήνουν βιβλία-παραγγελιές. Η Ιστορία θα γράψει πως, όταν χανόταν ο Σταυριανάκος στη μάχη της ΕΛΔΥΚ, η ελλαδική ηγεσία αναχάραζε σαν μοσχάρι. Οι δικαιολογίες πολλές, η μία πιο άθλια από την άλλη. Διότι, όταν ο βάρβαρος και προαιώνιος εχθρός πατάει εθνικό έδαφος, σκοτώνει αμάχους, αιχμαλώτους, βιάζει και λεηλατεί, πολεμάς, δεν κοιτάς από μακριά τα αδέρφια σου να πεθαίνουν.
Αυτό το όνειδος του «Η Κύπρος βομβαρδίζεται, είμαστε Ελλάς» και του «Η Κύπρος κείται μακράν», αυτό το πνεύμα του μικρόνοος μικροελλαδισμού, παραμένει ακόμη ζωντανό σαν λοιμώδης νόσος μέσα στην ψευτοελίτ που μας κυβερνά. Υπνώττει και κατά καιρούς ξεσπά με φλύκταινες περί «διαφορετικών κρατών», σπυριά περί απόστασης και παραληρήματα ραγιάδικου πυρετού πως μπορούμε Ελλαδίτες και Κύπριοι Ελληνες να έχουμε διαφορετική τύχη, υποκρινόμενοι πως είμαστε δύο διαφορετικά πράγματα και πως τα συμφέροντά μας είναι ξέχωρα ή και αντίθετα.

για τη συνέχεια NewsBreak