Γιώργος Καλλινίκου   

Η νοτιοανατολική Μεσόγειος μυρίζει μπαρούτι. Τα πολεμικά πλοία, οι φρεγάτες, τα υποβρύχια και οι βυθίσεις των αεροσκαφών συνθέτουν ένα πολεμικό σκηνικό. Σε τέτοιες συνθήκες αρκεί μια στιγμή, ένα λάθος, μια βεβιασμένη κίνηση, μια απώλεια της ψυχραιμίας κάποιου πολιτικού εγκεφάλου (για τους στρατιωτικούς ούτε λόγος διότι σε εκείνους κυριαρχεί πάντοτε το πολεμικό σκηνικό), μια λανθασμένη εκτίμηση και η καταστροφή μπορεί να γίνει γεγονός. Προσθέτοντας μιαν ακόμη ολόμαυρη σελίδα στην ανθρώπινη Ιστορία.

Ο σχιζοφρενής σουλτάνος τεντώνει καθημερινά το σχοινί. Με τη συνήθη συμπεριφορά αλητήριου πειρατή, που επιδιώκει μόνο την παράνομη λαφυραγωγία, αναζητεί ένα θερμό επεισόδιο. Η ψυχασθενική εμμονή του να ξεπεράσει τον Κεμάλ τον τυφλώνει σε σημείο που να παραγνωρίζει πλήρως τον όλεθρο τον οποίο θα ακολουθήσει. Και για τη χώρα του και για το λαό του και για τον ίδιο προσωπικά.

Από την άλλη πλευρά, η Αθήνα έχει μία και μόνο επιλογή. Να υπερασπιστεί με κάθε μέσο ακόμη και το τελευταίο ψήγμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της. Κάθε άλλη αντίδραση θα επιτρέψει να συμβεί κάποια στιγμή αυτό το οποίο εύσχημα ανέφερε χθες ο συνάδελφος Κώστας Βενιζέλος: Να βρεθεί το «Γιαβούζ» να κάνει γεωτρήσεις έξω από το Σούνιο.

Η γραμμή η οποία χωρίζει την αναντίλεκτη ανάγκη υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από την συμμετοχή σε έναν πόλεμο είναι εξαιρετικά λεπτή. Εξίσου λεπτοί επομένως πρέπει να είναι και οι χειρισμοί με πρώτιστο στόχο να αποφευχθεί η καταστροφή. Είναι με απόγνωση που παρακολουθεί η στήλη όλες αυτές τις μέρες που η Μεσόγειος μυρίζει μπαρούτι, ένα σωρό «πολέμαρχους» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να εμφανίζονται με απίστευτη ελαφρότητα πανέτοιμοι να πυροδοτήσουν μιαν πολεμική έκρηξη. «Ναύαρχοι» του γλυκού νερού καλούν την πολιτική ηγεσία της Αθήνας να δώσει ένα μάθημα στον πειρατή της Άγκυρας. Απερίγραπτη η ανευθυνότητά τους και περιορισμένη η αντιληπτικότητά τους. Θεωρούν οι αφελείς ότι ένας ενδεχόμενος πόλεμος θα παιχτεί στο playstation. Με μηδενικό κόστος στην πραγματική ζωή. Κυρίως, πουλάνε την ψευτομαγκιά τους εκ του ασφαλούς βάσει της κοντόφθαλμης διορατικότητάς τους. Αδυνατούν να προσμετρήσουν αυτό το οποίο και ένα αμαθές παιδάριο δύναται να κατανοήσει. Ότι δηλαδή, ένα ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο θα μεταφερθεί με ταχύτητα φωτός και στην Κύπρο.

Προς άρση παρεξηγήσεων από κάθε πολεμοχαρή πιστολέρο που αράζει σε κάποια παραλία, ξεκαθαρίζεται πως σαφώς και δεν συναινούμε στην παραχώρηση ούτε κι ενός εκατοστού ελληνικής γης ή θάλασσας ούτε και στην παραμικρή παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων είτε της Ελλάδας είτε της Κύπρου. Σαφώς και σε μια τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Από αυτή την εθνική υποχρέωση, όμως, μέχρι την αλόγιστη επιδίωξη μιας πολεμικής σύρραξης η διαφορά είναι γιγάντια.

Επειδή, όμως, σε ένα τέτοιο κλίμα το οποίο κινείται στην κόψη του ξυραφιού ουδείς δύναται να προβλέψει με σιγουριά τι δέον γενέσθαι, προκύπτει μια αδήριτη ανάγκη. Και μια βασανιστική έγνοια. Τι θα γίνει με την πατρίδα μας αν υπάρξει έκρηξη στη λεκάνη της Μεσογείου; Αν οι διπλωματικές προσπάθειες αποτύχουν; Αν η σχιζοφρένεια του πειρατή διαγράψει κάθε προειδοποίηση; Ποιος και πώς θα υπερασπιστεί το νησί μας; Που ούτε φρεγάτες, ούτε πλοία, ούτε και αεροσκάφη διαθέτει; Δυστυχώς, οι «στρατηγοί» των πληκτρολογίων αδυνατούν να μας σώσουν.

Την ώρα λοιπόν που ο κ. Μητσοτάκης απευθύνει προειδοποιήσεις προς τον σουλτάνο έχει προσμετρήσει τελικά πόσο κοντά ή μακριά βρίσκεται η Κύπρος από την Αθήνα; Την ώρα που ο κ. Δένδιας ορθώνει το ανάστημα έναντι των πειρατών έχει καταχωρήσει στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου του ποια είναι η πραγματική απόσταση Αθήνας – Λευκωσίας; Σε τέτοιες στιγμές κρίσης δεν αρκούν ούτε οι σκόρπιες κατά καιρούς δηλώσεις (κάποιες από τις οποίες περισσότερο εκφοβίζουν παρά καθησυχάζουν) ούτε τα ευχολόγια αλλά ούτε και οι ανεδαφικοί υπολογισμοί διαφόρων πολιτικών και άλλων ένθεν και ένθεν.

Ο κυπριακός λαός χρειάζεται ασφαλή, σίγουρα και αδιαμφισβήτητα δεδομένα για να αισθανθεί ότι δεν θα παραμείνει για μια ακόμη φορά σαν την καλαμιά στον κάμπο. Με όλο τον σεβασμό προς την ελληνική πολιτική ηγεσία αλλά δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι σήμερα οι Κύπριοι αισθάνονται ότι μπορούν να προσδοκούν περισσότερη βοήθεια από την Γαλλία. Είναι διότι οι διάφορες κινήσεις, οι πολιτικές συμπεριφορές, η υπογραφή της συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας Παρισιού – Λευκωσίας συνθέτουν ένα παζλ ασφαλείας. Όχι απόλυτης βεβαίως, αλλά σίγουρα σημαντικής.

Εάν οι σημερινές συνθήκες, με τον σουλτάνο και τα πειρατικά του να απειλούν όσο ποτέ προηγουμένως δεν είναι αρκετά για να ωθήσουν την Αθήνα να διασφαλίσει με πράξεις ότι θα στηρίξει την Κύπρο σε μια ενδεχόμενη τουρκική απειλή τότε πότε θα είναι; Μητσοτάκης και Αναστασιάδης οφείλουν να βγάλουν το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα από τα αραχνιασμένα μπαούλα. Να το ιεραρχήσουν ξανά στην κορυφή της πολιτικής τους. Εκσυγχρονίζοντάς το. Στέλνοντας αποφασιστικό μήνυμα στον σουλτάνο πως οι ελληνικές φρεγάτες δεν είναι έτοιμες να βυθίσουν τα πειρατικά του μόνο στο Αιγαίο αλλά και στις κυπριακές θάλασσες αν τολμήσει να απλώσει τα νύχια του στο νησί μας. Πρέπει να γνωρίζουμε εκ των προτέρων αν και αυτή τη φορά βλέπουν ότι η Κύπρος είναι μακριά…