Σπύρος Νικολούζος   

Θυμάμαι κάποτε, όταν πρωτοέγινε πρωθυπουργός της Τουρκίας ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πόσο πολύ τον εκθείαζαν στη Δύση για τη «μετριοπάθειά» του, την «προσήλωσή» του στην ενταξιακή πορεία της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για την «οξυδέρκεια και θέλησή του για διάλογο» προς επίλυση των προβλημάτων με γειτονικά κράτη. Θυμάμαι πώς μεταφέρονταν οι δηλώσεις του για λύση του Κυπριακού, που γέμιζαν αισιοδοξία κάποιους εδώ, οι οποίοι όταν έβρισκαν ευκαιρία πήγαιναν και ένα ταξιδάκι στην Άγκυρα ή την Κωνσταντινούπολη για να τα πουν μαζί του. Θυμάμαι, επίσης, πως κύκλοι σε Αθήνα και Λευκωσία μας παρουσίαζαν τον Ερντογάν ως «μοναδική ευκαιρία» για να βρεθούν, μέσω διαβουλεύσεων, λύσεις στα χρόνια προβλήματα με την Τουρκία. Και δώστου συναντήσεις, με εγκάρδιες χειραψίες και χαμόγελα μαζί του… μέχρι και κουμπαριές είδαμε.

Ωστόσο, κάποιοι βλέπαμε σιγά-σιγά πώς εξελισσόταν ο κύριος Ερντογάν, πόσο πιο επιθετικός γινόταν ο λόγος του και βέβαια πόσο πιο σκληρές γίνονταν οι προτάσεις αλλά και οι πράξεις του. Σε σημείο που πολλοί σήμερα τον χαρακτηρίζουν ως «νεοσουλτάνο».  

Ειδικά μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 2016 -ίσως αργότερα η Ιστορία καταγράψει τελικά πόσο «πραξικόπημα» ήταν- ο «φίλος» Ερντογάν ξεκάθαρα, ξεδιάντροπα και προκλητικά, μας έδειξε τον πραγματικό του εαυτό. Έναν αυτάρεσκο ηγέτη που ονειρεύεται μεγαλεία πρώτα για τον ίδιο, επικαλούμενος και χρησιμοποιώντας έντεχνα τα συμφέροντα της πατρίδας του. Όλες οι κινήσεις του αντανακλούν και τις φιλοδοξίες του να καταστήσει την Τουρκία σημαντικό, αν όχι κυρίαρχο, παίκτη στην ευρύτερη περιοχή. Θέλει το όνομά του να γραφτεί με χρυσά γράμματα στην τουρκική Ιστορία, δίπλα σε αυτά των σουλτάνων Φατίχ (Μωάμεθ ο Πορθητής 1432-1481), Γιαβούζ (Γιαβούζ Σελίμ 1470-1520) και Κανουνί (Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής, 1496-1566, γνωστός ως Νομοθέτης). Εξ ου και τα ονόματα που έδωσε στα τρία γεωτρύπανα της χώρας του. Όχι όμως του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ γνωστού ως Ατατούρκ, καθώς οι όποιες «δημοκρατικές» αξίες κι αν είχε, δεν φαίνεται πως απηχούν στα «θέλω» και «πιστεύω» του «νεοσουλτάνου» που πλέον έχει μετατραπεί, σε «ταραξία» και «πειρατή» της ευρύτερης περιοχής. 

Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη και το πόσο ωφελούνται οικονομικά και πολιτικά η οικογένειά του και μέλη του στενού του κύκλου από τις πολιτικές και τις μεγαλεπήβολες εξαγγελίες του (βλέπε διώρυγα της  Κωνσταντινούπολης) καταλαβαίνει πλέον ο οποιοσδήποτε ότι ο Ερντογάν δουλεύει για τον εαυτό του και μόνο. Αυτό πολύ λίγοι το κατάλαβαν από νωρίς. Και δυστυχώς, κάποιοι, ακόμα και σήμερα, ελέω διαφόρων συμφερόντων, εξακολουθούν να εθελοτυφλούν και να θεωρούν τον κύριο Ερντογάν ως «φίλο». 

[email protected]