Μέχρι το 1500 μ.Χ., στον πλανήτη μας ζούσαν λιγότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι. Ήταν λίγοι; Το 1950 είχαν γίνει 2,5 δισ. Ήταν πολλοί; Σήμερα κοντεύουμε τα 8 δισ. Είμαστε πολλοί ή λίγοι; Η Ε.Ε. των 27 έχει 446 εκατομμύρια πληθυσμό. Είναι πολλά ή λίγα; Αν ένα κριτήριο είναι η πυκνότητα, η Ε.Ε. έχει 117 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Συγκριτικά η Αυστραλία έχει 3, η Αφρική 33, η Βόρεια Αμερική 22 και η Ασία 95. Μήπως δεν είναι και τόσο άσχημη ιδέα να γίνουμε λιγότεροι;

Του Θάνου Τζήμερου

“Μα, δεν είναι μόνο οι απόλυτοι αριθμοί. Ο σημερινός πληθυσμός της είναι γερασμένος. Το ποσοστό των νέων μικραίνει και των ηλικιωμένων μεγαλώνει!” θα πει ο διακινητής του μπαμπούλα της γερασμένης Ευρώπης. Η απάντηση είναι πως αυτός είναι ο μόνος φυσιολογικός και ειρηνικός τρόπος για να μειωθεί ένας πληθυσμός. Όλοι οι άλλοι είναι βίαιοι.

Οι πληθυσμοί των έμβιων όντων ελέγχονται από θηρευτές, από μικρόβια κι από τη διαθέσιμη τροφή. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο, συν έναν παράγοντα ακόμα: τον οικογενειακό προγραμματισμό. Είμαστε το μόνο είδος στον κόσμο που γνωρίζει την έννοια της αντισύλληψης. Ευτυχώς. Διότι αλλιώς, ελλείψει θηρευτών, θα πολλαπλασιαζόμασταν με γεωμετρική πρόοδο και θα πεθαίναμε σωρηδόν από πείνα. Ή από ιούς. Ίσως αυτοί να είναι οι “θηρευτές” που φτιάχνει η φύση για να ελέγξει τον ανθρώπινο πληθυσμό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιοί διευκολύνονται στην εξάπλωσή τους από το “στριμωξίδι”, δηλαδή τον υπερπληθυσμό.

Όμως δεν αυξάνονται και πληθύνονται όλες οι φυλές. Η ευρωπαϊκή οικογένεια αποφάσισε πως προτιμάει να έχει λιγότερα παιδιά και υψηλότερο βιοτικό επίπεδο. Προτιμάει οι γυναίκες να έχουν επαγγελματική δραστηριότητα και αυτό συνεπάγεται αναπόφευκτα μικρότερη τεκνοποιητική δραστηριότητα. Λιγότεροι κάτοικοι σημαίνει περισσότερες δυνατότητες και πλούτος για τον καθένα, ακριβώς όπως το μοναχοπαίδι έχει καλύτερη εκπαίδευση και κληρονομεί τις περιουσίες και των δύο γονέων. Στην Ευρώπη για μερικές δεκαετίες θα μειώνεται ο πληθυσμός, κάποια στιγμή η τάση θα αντιστραφεί, ο πληθυσμός θα αυξηθεί ξανά, αργότερα μπορεί να μειωθεί ξανά, και κάθε φορά θα ισορροπεί σε έναν αριθμό που θα εκφράζει τις τάσεις, τις αξίες και τις δυνατότητες κάθε εποχής. Κι αυτό θα γίνεται όσο υπάρχει ανθρωπότητα. Γιατί να είναι πρόβλημα;

“Μα έτσι δεν υπάρχουν νέοι για να στηρίξουν την παραγωγή!” Μπα; Η παραγωγή στηρίζεται μόνο από τους νέους; Στην Αφρική, που ο μισός πληθυσμός είναι κάτω από 20 ετών πόση παραγωγή έχουν; Η Ευρώπη, εδώ και δεκαετίες, δεν χρειάζεται στρατούς από “μπράτσα” για την παραγωγή της, ούτε καν την αγροτική. Ένας 60άρης χειριστής αγροτικού μηχανήματος ή προγραμματιστής ρομπότ είναι χιλιάδες φορές παραγωγικότερος από έναν ανειδίκευτο 25άρη εργάτη.

Το πρόβλημα είναι άλλο. Όμως οι “γεροευρωπάκηδες” το αναφέρουν τελευταίο: “με τη συρρίκνωση του ποσοστού των νέων εργαζομένων δεν αντέχουν τα ασφαλιστικά συστήματα και το κράτος πρόνοιας”. “Οι συντάξεις και οι παροχές υγείας στους ηλικιωμένους κοστίζουν. Ποιος θα τις χρηματοδοτεί;” είναι η κατάληξη κάθε αναφοράς στο θέμα. Πείτε το, λοιπόν, σύντροφοι, από την αρχή, ως εισαγωγή. Όχι ως επιμύθιο. Το πρόβλημα ονομάζεται “ασφαλιστικό σύστημα” που η Ευρώπη έστησε ως “πυραμίδα”, ως σύστημα Πόντζι, με τα λεφτά των άλλων και “κράτος πρόνοιας” που λειτουργεί ως μηχανισμός άγρας ψήφων με το προσωπείο του γαλαντόμου χρηματοδότη “ευπαθών” ομάδων. Πάντα με τα λεφτά των άλλων. Λίγο – πολύ όλες οι χώρες της Ε.Ε. τέτοιο σύστημα έχουν, με πρωταθλήτρια, φυσικά, τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και της φαιδρότερης πολιτικής.

Όμως οι πυραμίδες καταρρέουν νομοτελειακά, διότι κάποτε τελειώνουν αυτοί που τις χρηματοδοτούν, ακόμα κι αν κάθε γυναίκα γεννούσε 7,6 παιδιά κατά μέσο όρο όπως στον Νίγηρα. Καταρρέει νομοτελειακά και το κράτος πρόνοιας. Έχοντας την τάση να διογκώνεται συνεχώς εις βάρος της παραγωγικής οικονομίας εξελίσσεται ως καρκινικός όγκος: αργά ή γρήγορα σκοτώνει τον υγιή ιστό. Η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης, και της Ελλάδας επίσης, θέλει να πετάξει την απασφαλισμένη χειροβομβίδα στον επόμενο και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Διότι δεν έχει τα κότσια να πει στον πολίτη:

«Όσα σου τάξαμε ήταν ένα πουκάμισο αδειανό. Λεφτά δεν υπάρχουν. Όχι μόνο για αναδρομικά συνταξιούχων, αλλά ούτε για τις τρέχουσες παροχές. Η τόσο υποκριτικά σερβιρισμένη “αλληλεγγύη των γενεών” είναι στην πραγματικότητα μια καραμπινάτη ληστεία των νέων, τους οποίους υποχρεώνουμε, υπερφορολογώντας τους, να χρηματοδοτούν τις πλουσιοπάροχες συντάξεις των πατεράδων και των παππούδων τους, συντάξεις που δεν δικαιολογούνται αναλογιστικά ούτε κατ’ ελάχιστον από τις ασφαλιστικές τους εισφορές.» Και να του προτείνει: «Έλα να ξεκινήσουμε από την αρχή, απαντώντας με ειλικρίνεια και λογική στα θεμελιώδη ερωτήματα της οργάνωσης και χρηματοδότησης μιας κοινωνίας».

Για τη συνέχεια thePresident

Προσελήφθη λοιπόν στη δημοτική επιχείρηση του δημου με σύμβαση έργου για να βοηθήσω στο πράσινο. Δεν θα αναφέρω ούτε τον Δήμο ούτε και το Δήμαρχο διότι τι νόημα θα είχε κάτι τέτοιο μετά από τόσα χρόνια. Παρόλα αυτά βέβαια πιστεύω ότι αυτά που συνέβαιναν τότε συμβαίνουν και σήμερα

— Σπύρος Κ. (@spiros_kyr) August 9, 2020